ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ (1955-2009) -- Ὑπὸ τοῦ κ. Κυπριανοῦ Χριστοδουλίδη

«καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινὴν»

Γεννήθηκε στὸν Πειραιὰ καὶ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ βιογράφος του (βλ. blogspot «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ» καὶ apandaorthdoxias.blogspot com/2009/12) ἠράσθη τὸ μοναχικὸ σχῆμα ἀπὸ νεαρῆς ἡλικίας. Δὲν τὸν γνώριζα. Τὴ σχετικὰ σύντομη ἀλλὰ μεγαλειώδη πορεία του στις τάξεις τῶν Μοναχῶν τὴν πληροφορήθηκα ἀπὸ τὰ ἱστολόγια, ποὺ ἀναφέρω καὶ συνιστῶ στὸν ἀναγνώστη νὰ τὰ διαβάσει. Ἡ αἰτία ποὺ μὲ παρακινεῖ νὰ τοῦ ἀφιερώσω τὸν ἀτελῆ δικό μου λόγο, εἶναι διότι θέλω νὰ κρατήσω τὴ μνήμη του καὶ τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά του, ζωντανὸ παράδειγμα μίμησης: Στὴν πίστη καὶ στὴν ἁγιότητα. Στὴν ἐποχὴ μας σπανίζει ἡ ἔμπρακτη φανέρωση τοῦ φρονήματος αὐτοῦ. Τὸ ὑποκαθιστοῦν ἄλλα καὶ τὸ διαφθείρουν. Βίος θλίψεων καὶ ὀδύνης ἦταν ἡ ζωή του. Ἔχασε τὸν ἀδελφό του καὶ σύντομα τὸν πατέρα του. Ἔμεινε μόνη ἡ μητέρα του. Κι αὐτὴ ἄρρωστη. Χρειάστηκε νὰ ἀφήσει τὸν τόπο τῆς μοναστικῆς ἄσκησης γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὴν μητέρα του. Ὅταν ἐκείνη πέθανε, ἦρθε μετὰ καὶ ἡ δική του δοκιμασία. Καρδιακὴ ἀνεπάρκεια βαρειᾶς μορφῆς.

Νοσηλεύθηκε στὸ Ὠνάσειο καὶ τοῦ συστήθηκε ἡ θεραπεία τῆς μεταμόσχευσης. Δὲν τὴ δέχθηκε. Ἐπέμενε ὅτι οἱ ἐγκεφαλικὰ «νεκροὶ» εἶναι βαρύτατα πάσχοντες καὶ προτίμησε νὰ παραμείνει στὴ ζωὴ ὅσο ὁ Κύριος τό ἐπέτρεπε ἀκολουθώντας τὴ συμβατικὴ ἀγωγή. Ὅποιος δὲν γνωρίζει τί σημαίνει καρδιακὴ ἀνεπάρκεια τελικοῦ σταδίου, ὅποιος δὲν ἔχει ζήσει τὰ περιστατικὰ αὐτῶν τῶν ἀσθενῶν, δὲν θὰ μπορέσει νὰ καταλάβει ποτὲ τὴ δοκιμασία τοῦ Μοναχοῦ Νικοδήμου. Ἡ ἐπιστήμη τοῦ πρόσφερε τὴν ἐναλλακτικὴ λυσιτελῆ θεραπεία τῆς μεταμόσχευσης. Ἐκεῖνος ὅμως τὴν ἀπέρριψε. Ὤ, ναί! Τὸ γνωρίζω. Οἱ φιλάνθρωποι καὶ φιλόϋλοι θὰ διαμαρτυρηθοῦν. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ζήσει καὶ νὰ ὑμνεῖ τὸν Κύριο γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ συνετελέσθη. Θὰ μποροῦσε μετὰ νὰ ἐλεεινολογεῖ τὸν ἑαυτό του, γιατί στάθηκε αὐτὸς ἡ ἀφορμὴ νὰ πεθάνει ἕνας ἄλλος συνάνθρωπος, καὶ μὲ δάκρυα νὰ ἐκζητεῖ ἀδιαλείπτως τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ ἔγκλημα ποὺ διεπράχθη. Αὐτὸς ἔζησε, ἀλλὰ ἕνας ἄλλος πέθανε. Ἦταν ἤδη νεκρός, θὰ τὸν διαβεβαίωναν οἱ γιατροί. Τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ τοῦ ἔλεγαν καὶ κάποιοι συμμοναστές του ἢ μερικοὶ ἄλλοι, τῆς ἱεροσύνης ὑψηλόβαθμοι καὶ τῆς θεολογίας οἱ ἐγκρατεῖς. Δὲν στάθηκαν ὅμως ἱκανὰ αὐτὰ νὰ μεταστρέψουν τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα ποὺ εἶχε. Ἡ ἄμβλυνση καὶ ἡ ἀλλοίωση, ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλουν οἱ σοφοὶ τεχνολόγοι τῆς ἐπιστήμης, μάλιστα ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης, φαίνεται ὅτι θὰ συναντᾶ ἀκόμη ἰσχυρὰ ἐμπόδια στὴν εὐλογημένη χώρα μας. Οἱ Μοναχοὶ δὲν ζοῦν γιὰ τὸ σήμερα. Ζοῦν τὸ αἰωνίως καὶ ἀφθάρτως ζεῖν. Αὐτὸ εἶναι ἡ πίστη μας, αὐτὸ καὶ τὸ φρόνημά μας. Πρὸ τοῦ θανάτου μας ἔχουμε ἤδη πεθάνει καὶ κάθε Κυριακή, κάθε μικρὴ ἢ μεγάλη γιορτή, βιώνουμε τὴν Ἀνάσταση. Κρύβουμε πάντα ἕνα Μοναχὸ μέσα στὴν καρδιά μας. Ὁ Μοναχὸς Νικόδημος Γρηγοριάτης εἶχε συναίσθηση καὶ συνείδηση τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως. «Μακάριος καὶ ἅγιος ὁ ἔχων μέρος ἐν τῇ ἀναστάσει τῇ πρώτῃ. Ἐπὶ τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν». Ἡ μνήμη του ἄς εἶναι αἰωνία καὶ ἡ εὐχή του νὰ μᾶς συνοδεύει ὅλους.