Τὸ καλὸν καὶ γνήσιον κοστίζει -- Η ΠΙΣΤΙΣ ΣΟΥ ΚΟΣΤΙΖΕΙ;

Τοῦ αείμνηστου  Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τίς μεγαλύτερες πνευματικές ἀξίες τῆς ζωῆς, τίς ἔχει ἀποκαλύψει, δίχως ἀμφιβολία, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καί τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Aπ. Παῦλος, τίς διασαφηνίζει στίς ἐπιστολές του. Μάλιστα, στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του, τίς συγκεφαλαιώνει στις τρεῖς μεγαλειώδεις καί βασικές: Τήν Πίστι,την  Ἐλπίδα και την Ἀγάπην (ΙΓ΄13). Ξεχωρίζω τώρα τήν πολυδύναμη Πίστη, σάν ἀρετή καί σάν ὕψιστη ἀξία τῆς πνευματικῆς και τῆς καθόλου ἀνθρώπινης ζωῆς. Συχνά δίδασκε καί μιλοῦσε ὁ Κύριος γιά τήν πίστη. Κι ὅπου την ἔβλεπε καί τή συναντοῦσε, χαιρόταν. Ὅταν ὅμως τήν ἀναζητοῦσε καί δέν τήν εὕρισκε, τό πνεῦμα του τόν στενοχωροῦσε. Ἀναρωτιότανε, κάποτε, ἐάν στήν περίπτωση πού ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐρχότανε ξανά στη γῆ, θά ‘βρισκε τήν πίστη στή γῆ, ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους; (Λουκ.ΙΗ΄8). Κι αὐτός ἀκόμα ὁ Σίμων, ἐάν πῆρε ἀπ’ τό Διδάσκαλό του τό ὄνομα Πέτρος, εἶναι γιατί, ἔκρυβε στήν ψυχή του μιά δυνατή καί ρωμαλέα πίστη. «Σύ εἶ Πέτρος καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν ἐκκλησίαν» (Ματθ. ΙΣΤ΄18). Τον ὀνομάζει Πέτρον, γιατί, μέ βράχο ἔμοιαζε ἡ στερεότητα τῆς πίστης του. Στις μέρες μας, ἡ πίστη ἀποδομεῖται καί ἀμφισβητεῖται. Τη θέση της την παίρνει ἡ ἀπιστία καί ἡ ἀθεΐα. Τούτη «῾Η φοβερή λέπρα τῆς ψυχῆς», ὅπως τήν ἀποκαλεῖ ὁ Φώτης Κόντογλου. Ὁ ἀθεϊσμός ἁπλώνει παντοῦ τά πλοκάμια του. Και το γελοῖο εἶναι, ὅτι, ἐμφανίζεται σαν μοντέρνος και «ἐπιστημονικός»! Ἐνῶ πρόκειται γιά παρανοϊσμό καί φρεναπάτη. Ἡ ἀπιστία ἀποτελεῖ τό θρίαμβο τῆς ἡμιμάθειας. Καί, ὅπως, πολύ σωστά, εἰπώθηκε, «ἡ ἡμιμάθεια εἶναι χειρότερη ἀπό την ἀμάθεια»! Αὐτό τό θρίαμβο τῆς ἡμιμάθειας ζοῦμε σήμερα. Τόν ἀθεϊσμό τοῦ διαδικτύου μέ τίς στρατιές τῶν ἡμιμαθῶν, πού ὑπογράφουν τόν ἀθεϊσμό τους με την ἡμιμάθειά τους.

Ἄλλοτε μέ τό σλόγκαν τῶν ἀγγλικῶν λεωφορείων: «Πιθανόν νά μήν ὑπάρχει Θεός. Διασκεδάστε τή ζωή σας»! Ἤ, τό ἀμερικάνικο, τό γελοῖο σλόγκαν τοῦ μετρό: «ἕνα ἑκατομμύριο Νεοϋρκέζοι ζοῦνε πολύ ὡραῖα, χωρίς νά πιστεύουν στο Θεό. Ἐσεῖς»; Μετρᾶνε τη θρησκευτικότητα καί τήν Πίστη, οἱ ἀμαθεῖς καί ἡμιμαθεῖς, μέ ἀριθμούς! Λές καί μετρᾶνε φασόλια, ἤ τά «γκόλ» ποδοσφαιρικοῦ ἀγώνα! Πόσο λαμπρά καί σοφά τά λέει ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἐπίσκοπος Ἀχρίδος στό ἔργο του: «Τραγωδία τῆς Πίστεως–Οἱ αἰτίες, πού μαραίνουν τήν Πίστη»! Γράφει λοιπόν, τίς βαθυστόχαστες αὐτές σκέψεις: «Ὅταν ἡ πίστη ἀγωνίζεται, πρέπει και ν’ ἀντέχει, να ὁμολογεῖ  καί νά μαρτυρεῖ. Ὑπάρχει και περίπτωση να καταρρεύσει. Ἡ μεγαλύτερη καί πιό φρικτή τραγωδία τῆς ζωῆς γεννιέται ἐκεῖ ὅπου πεθαίνει μιά ἡττημένη πίστη. Ἡ ὑγιής πίστη δέν ἀμφισβητεῖ ποτέ τήν ἀληθινή ἐπιστήμη, κι ἡ ἀληθινή ἐπιστήμη δέν ἀρνεῖται ποτέ τήν ὑγιή πίστη... Ὅπου δέν ὑπάρχει θάρρος, δεν ὑπάρχει οὔτε πίστη. Τό θάρρος καί ἡ πίστη συγκατοικοῦν στό ἴδιο βάθρο. Αἰτία τοῦ θανάτου τῆς πίστης μέσα μας εἶναι ἡ εὐτυχία, ἡ εὐμάρεια. Μόνο οἱ εὐλαβικές και δυνατές ψυχές μποροῦν νά ἔχουν στραμμένο τό πρόσωπο στό Θεό. Μόνο οἱ χυδαῖες ψυχές εἶναι ἄθεες στήν εὐτυχία τους... Ἡ ζωή χωρίς πίστη εἶναι πιό σκοτεινή ἀπ’ ὅλες τίς τραγωδίες. Ἡ ἀπελπισία τῶν ἀθέων εἶναι τό πιό φρικτό γεγονός σέ ὅλες τίς ἐποχές. Χωρίς πίστη, οἱ ψυχές εἶναι ἄχαρες, ἄοσμες καί ἄχρωμες. Εἶναι πιό εὐχάριστο νά δεῖς μιά παγωμένη πέτρα, παρά τέτοια ψυχή». Ἡ Πίστη δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό ὀπαδούς. Ἕνας πιστός καί ὁ Θεός, εἶναι ἀρκετοί. Ἀνάγκη ἀπό ὀπαδούς ἔχει μόνο ὁ ἀθεϊσμός, γιατί χωρίς Θεό, δέν ξέρει ποῦ νά ἀκουμπήσει καί στηριχτεῖ. Χωρίς Θεό ὁ ἄνθρωπος παραμένει μετέωρος και κενός στην ψυχή. Ἡ ἀπιστία δέν ἔχει πυξίδα. Δεν ἔχει προσανατολισμό. Δέν ἔχει πτήσεις εὐγενικές καί ἀναβάσεις οὐράνιες. Δέν ἔχει σκοπό ζωῆς. Δέν ἔχει ἰδανικά καί ὁράματα. Δέν ἔχει τήν ἐνόραση τῆς ἀθανασίας. Ὁ ἄπιστος καί ὑλιστής τό μόνο πού βλέπει καί γνωρίζει, εἶναι το χῶμα πού πατᾶ κάτω ἀπ’ τά πόδια του, και τον πίθηκο, ἀπ’ τόν ὁποῖο, πεισματικά ἐπιμένει πώς κατάγεται. Ἐάν ἡ ἀπιστία καί ἀθεΐα ἐρημώνει καί ἀποδιοργανώνει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἡ Πίστη τήν ἀνακαινίζει, τή νοηματοδοτεῖ καί τή μεταμορφώνει. Δέχεται, βέβαια, χτυπήματα και καταιγίδες, ἀλλά δε λυγίζει. Ἡ πίστη μοιάζει σαν τούς κλάδους τοῦ δέντρου· ὅσο τους χτυπᾶ ὁ ἄνεμος, τόσο καί οἱ ρίζες τοῦ δέντρου δυναμώνουν. Γιά πάντα, τό καλό καί τό γνήσιο κοστίζει. Ἄν σέ ρωτήσω: Ἡ πίστη σου κοστίζει; Κάθε θησαυρός εἶναι πολύτιμος. Καί ἡ πίστη, εἶναι ὁ πιό ὑπέροχος καί πανάκριβος πνευματικός θησαυρός. Γύρω σου ὀργιάζει τό κακό. Ὁ σύγχρονος ἀθεϊσμός μέ τίς σειρῆνες του θορυβεῖ και καγχάζει. «Νῦν κρίσις ἐστί τοῦ κόσμου» (Ἰω. ΙΒ΄ 31). Μετά τήν ὕψωση τοῦ Χριστοῦ στο Σταυρό, χωρίζουν πιά οἱ πιστοί ἀπό τούς ἄπιστους, καί συντρίβεται ὁ «ἄρχων τοῦ κόσμου», ὁ Διάβολος. Αἰώνιος Νικητής εἶναι πάντα ὁ Κύριος, ὁ Ἐσταυρωμένος· καί μαζί Του δυνατοί καί νικητές παραμένουν οἱ δικοί Του. Γιά πάντα και παντοῦ. Τό κακό πληθαίνει. Ἡ ἀνομία κορυφώνεται. Ὁ ἀθεϊσμός καγχάζει καί θορυβοποιεῖ. Ἡ ἀσέβεια περιφρονεῖ  καί ἀσχημονεῖ. Οἱ χριστιανοί, ὡστόσο, ἔχουν μια ἔνδοξη ἱστορική παρακαταθήκη δυό χιλιάδων χρόνων, μέ διωγμούς, ἀρένες, κατακόμβες, βασανισμούς καί ἑκατομμύρια μάρτυρες. Ἡ Πίστη εἶναι το πιο ἀκριβό δῶρο τοῦ Θεοῦ. Πόσο, ἄραγε, μᾶς κοστίζει; Ἐάν μᾶς κοστίζει, τότε μᾶς ἀξίζει τούτη ἡ Πίστη. Ἐάν μείνουμε γιά πάντα ἀλύγιστοι καί «στερεοί τῇ πίστει», τότε σίγουρο θά ᾽ναι τό στεφάνι τῆς νίκης, πού θα μᾶς δώσει ὁ Κύριος «ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ».