Εις τόσον όμως επροχώρησεν
η διαφορά και η φιλονικία αύτη, ώστε επήγαν τινές εκ των άνωθεν σκανδαλοποιών
Χριστιανών της αυτής Επισκοπής εις τον τότε Πατριάρχην της Κωνσταντινουπόλεως
Θεόληπτον, ή μάλλον ειπείν χρυσόληπτον, και λαμβάνουσι παρ’ αυτού άλλον
Επίσκοπον, Νεόφυτον ονόματι· από τότε δε επεκράτησεν η συνήθεια να μη
υποτάσσηται η Ελασσών εις την Μητρόπολιν της Λαρίσης, αλλά να λαμβάνη τον
Επίσκοπόν της από τον Πατριάρχην. Ο προρρηθείς όμως Νεόφυτος μετά θάνατον
ευρέθη αφωρισμένος και άλυτος· και τούτο έγινεν εις αυτόν, ως νομίζω, δια την
ατιμίαν όπου επροξένησεν εις τον Άγιον και δια την παρά τους Κανόνας
καινοτομίαν αυτήν· διότι λέγει ο λστ΄ Κανών των Αγίων Αποστόλων, ότι εάν τις Επίσκοπος
χειροτονηθή και υπάγη εις την επαρχίαν του, έπειτα η επαρχία εκείνη δεν τον
δεχθή, όχι δια κανέν έγκλημα και κακίαν ιδικήν του, αλλά δια την μοχθηρίαν και
δυστροπίαν του λαού, αυτός μεν να είναι πάλιν τη αληθεία Επίσκοπος, οι δε
Κληρικοί και Ιερείς της πόλεως εκείνης να αφορίζωνται, διότι δεν επαιδαγώγησαν
τοιούτον λαόν.
(Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας τόμος Θ: 366).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου