Περί του Μητροπολίτου Διοκλείας -- ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Μετά την δημοσίευσιν του διαλόγου μεταξύ του π. Εμμ. Χατζηδάκη και του π. Βασ. Βολουδάκη εστάλη εις τον Ο.Τ. επιστολή του κ. Μαρίου Πηλαβάκη. Την παραθέτομεν ακολούθως και εν συνεχεία την απάντησιν του π. Βασιλείου Βολουδάκη.

Θεσσαλονίκη 03/07/2016

Κύριε Διευθυντά, ο ταλαντούχος συνεργάτης σας π. Βασίλειος Βολουδάκης απαντώντας εις επιστολήν του σεβαστού ιερέως π. Εμμανουήλ Χατζηδάκη σχετικώς με τας κακοδοξίας του Μητροπολίτου Διοκλείας Καλλίστου (Timothy Ware) γράφει τα εξής:

«Νομίζω ότι αδικείται ο π. Κάλλιστος, όταν του καταλογίζονται κακοδοξίες, που τις διάβασε σε επίσημα συγγράμματα Ορθοδόξων Θεολόγων. Εκείνος προέρχεται από τους Προτεστάντες- μάλιστα το 1987 ήταν σχετικά πρόσφατη η προσχώρησή του στην Ορθοδοξία- και θεώρησε ότι οι δικοί μας θεολόγοι ακολουθούν πιστά τους Πατέρας μας και την Εκκλησιαστικήν Αλήθεια της Πίστεώς μας. Όταν φερ’ ειπείν ένας Μέγας Φαράντος, καθηγητής της Δογματικής, γράφει σε επιστημονικό σύγγραμμά του ότι: «ο Χριστός ηνωχλείτο υπό των παθών» ποιές ευθύνες να ζητήσουμε από τον π. Κάλλιστο;».

Ο γράφων γνωρίζει τον π. Κάλλιστον από το 1980, και ήτο θαυμαστής του και έγραψεν πλειστάκις επαινετικά σχόλια, δι’ αυτόν, εις τον Ο.Τ. Όταν όμως τον Ιανουάριον του 1982 έμαθεν από ιδικήν του επιστολήν, που έστειλεν εις τον βαπτιστικόν μου Κωνσταντίνον, πρώην Αγγλικανόν, ότι μεταδίδει την θείαν Κοινωνίαν εις Κόπτας φοιτητάς της Οξφόρδης και ενέκρινεν επίσης την υπό των Ρουμάνων Ορθοδόξων ιερέων του Δουβλίνου μετάδοσιν των αχράντων Μυστηρίων εις τους εκεί Κόπτας φοιτητάς, τότε διέκοψε κάθε σχέσιν και κατήγγειλε μέσω των στηλών του Ο.Τ. το θλιβερό αυτό γεγονός (Ο.Τ. 10-2-1984 και 2-3-1984) και «Αστήρ της Εφέσου», Ιουνίου 2015, αρ. 48 (www.markoseugenikos.gr).

Επομένως ο π. Κάλλιστος δεν επηρεάστηκε από τα γραπτά των Καθηγητών Μέγα Φαράντου και Ανδρέου Θεοδώρου δια το θέμα των Κοπτών. Αφού μάλιστα μετέφρασε εις την Αγγλικήν και το Πηδάλιον του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου θα μπορούσε να μάθη ότι οι Κόπται ήσαν αιρετικοί και παραμένουν ακόμη αιρετικοί!

Ο π. Κάλλιστος ήτο οικουμενιστής και παραμένει μέχρι σήμερον οικουμενιστής. Ανατρέχοντας κανείς εις παλαιότερα φύλλα του Ο.Τ. (Κυρίως δεκαετίας του 1980) θα πληφορηθεί πλείστας όσον οικουμενιστικάς ενεργείας του π. Καλλίστου.

Ο π. Καλλίστος ήτο μέλος της Αντιπροσωπίας του Οικουμ. Πατριαρχείου εις την Πανορθόδοξον Σύνοδον της Κρήτης και είναι συμπρόεδρος της Επιτροπής διεξαγωγής Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Αγγλικανών. Προσφάτως δε υποστηρίζει και την «χειροτονίαν» γυναικών.

Δεν θα είναι υπερβολή εάν αποκαλέσωμεν τον π. Κάλλιστον ως τον «άνθρωπον» της ετεροδόξου Αγγλικανικής Εκκλησίας εις την Εκκλησίαν μας. Ένας νέος Δημήτριος Μπάλφορ.

Μετά τιμής
Μάριος Ι. Πηλαβάκης
Θεσ/κη

Το θέμα μας δεν ήταν η εν γένει θεολογική πορεία του π. Καλλίστου Γουέαρ

Ευρισκόμενος σε άδεια πληροφορήθηκα ότι ο παλαιός αγωνιστής και συναγωνιστής του «Ορθοδόξου Τύπου» κ. Μάριος Πηλαβάκης με αφορμή την απάντησή μου στον σεβαστόν π. Εμμ. Χατζηδάκη, απέστειλε το ανωτέρω σχόλιό του, για την εν γένει θεολογική πορεία του π. Καλλίστου, θεωρώντας, προφανώς, ότι η εκ μέρους μου προσφορά ελαφρυντικών για την συγκεκριμένη δο-γματική παρεκτροπή του π. Καλλίστου σημαίνει ότι τον αποδέχομαι ως απλανή Ορθόδοξο Ιεράρχη!

Ωστόσο, το κέντρο βάρους της απαντήσεώς μου προς τον π. Εμμανουήλ δεν ήταν η εν γένει εκκλησιαστική πορεία του π. Καλλίστου, ούτε καν η συγκεκριμένη κακοδοξία του, αλλά αυτό που αναφέρεται και στον τίτλο της απαντήσεώς μου: «Οι Πανορθόδοξες Σύνοδοι, δεν είναι φροντιστήρια για τον θεολογικό καταρτισμό των αμαθών». Ότι, δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να συγκαλή η Εκκλησία Συνόδους, για να αντιμετωπίζη κάθε κακόδοξο που αγνοεί ότι η κακοδοξία του έχει ήδη καταδικασθεί από την Εκκλησία!

Σε κανένα σημείο της απαντήσεώς μου δεν επεχείρησα να αποδείξω την ορθοδοξότητα του π. Καλλίστου, ώστε να εύρη έρεισμα ο κ. Πηλαβάκης να αναπτύξη προς αυτήν την κατεύθυνση το θέμα της επιστολής του. Αντιθέτως, μάλιστα, για την κακοδοξία του π. Καλλίστου ήμουν σαφέστατος. Έγραψα: «…αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι η δογματική κακοδοξία του π. Καλλίστου Γουέαρ, που θίγει ο π. Εμμανουήλ, όχι μόνο δεν χρήζει Συνοδικής νέας δογματικής διατυπώσεως, αλλά έχει καταδικασθεί και από τις Επτά Οικουμενικές Συνόδους(!), και γι’ αυτό δεν μπορώ να συμφωνήσω επ’ αυτού με τον σεβαστόν συμπρεσβύτερόν μου, δεδομένου ότι σε αυτές τις Άγιες Οικουμενικές Συνόδους έχουν τα πάντα διατυπωθεί ως προς την Θείαν και την Ανθρωπίνην Φύσιν του Σαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού, του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, του Αληθινού Θεού μας».

Αυτό που γράφει ο κ. Πηλαβάκης ότι «ο π. Κάλλιστος ήτο οικουμενιστής και παραμένει μέχρι σήμερον οικουμενιστής..» είναι γεγονός, αλλά δεν συνδέεται ούτε με το νόημα ούτε με τον σκοπό της απαντήσεώς μου. Η αναφορά μου στον π. Κάλλιστο ήταν απολύτως συγκεκριμένη και για απολύτως συγκεκριμένη κακοδοξία του, επειδή γι’ αυτήν και μόνο έκαμε λόγο ο π. Εμμανουήλ. Συμφώνησα με τον π. Εμμανουήλ ότι πρόκειται σαφώς για κακοδοξία, την οποία, όμως, συμμερίσθηκαν και συμμερίζονται και σήμερα κορυφαία (κατά κόσμον) θεολογικά ονόματα. Αυτό και μόνο ήταν το ελαφρυντικό που έδωσα στον π. Κάλλιστον. Θα μπορούσε, λοιπόν, κάλλιστα, ο κ. Πηλαβάκης, να αναπτύξη σε αυτοτελές άρθρο τις απόψεις του για τον π. Κάλλιστο, γράφοντας ότι λαμβάνει αφορμή από την συζήτησή μου με τον π. Εμμανουήλ, για να παρουσιάση το θεολογικό πρόσωπο ενός Ιεράρχου, ο οποίος έλαβε μέρος στη Σύνοδο της Κρήτης ενώ δεν ορθοτομεί τον λόγον της Αληθείας.

Η παρέμβασή του, όμως, με αυτής της μορφής το σχόλιο ενισχύει την εντύπωση που επικρατεί για το προφίλ μας, της μερίδος των αντιοικουμενιστών, ότι δηλαδή, επειδή απουσιάζει σε μας η νηφαλιότητα, ο καθένας μας αρπάζεται από κάποιες φράσεις του άλλου, αποκόπτοντάς τις από το κέντρο βάρους του θέματος, με υποκειμενικό, βέβαια, σκοπό την περιφρούρηση της Ορθοδοξίας(!) αλλά με μοναδικό αποτέλεσμα να αυτοακυρωνόμεθα!

Αυτό που γράφω επιβεβαιώνεται από το ίδιο το σχόλιο του κ. Πηλαβάκη. Ενώ με τα γραφόμενά του συμφωνεί μαζί μου ως προς τον επηρεασμό του π. Καλλίστου από τους Μ. Φαράντον και Α. Θεοδώρου για το συγκεκριμένο δογματικό θέμα που συζητούμε, αίφνης, ….αφήνει το ζήτημα αυτό και αναφέρεται σε άλλο, για το οποίο δεν έχει γίνει λόγος, σχολιάζοντας ότι «ο π. Κάλλιστος δεν επηρεάστηκε από τα γραπτά των Καθηγητών Μέγα Φαράντου και Ανδρέου Θεοδώρου …δια το θέμα των Κοπτών»(!), ώστε να έχη εν συνεχεία την ευχέρεια να με επιτιμήση ότι κακώς προσπάθησα να δώσω δικαιολογητικά σε ένα συνειδητό οικουμενιστή!

Είμαι, λοιπόν, εκ των πραγμάτων αναγκασμένος να ακολουθήσω τον αγαπητό κ. Πηλαβάκη σ’ αυτήν τη νέα παράμετρο, που έθεσε, και να του ειπώ ότι ο μακαριστός καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου,  παρ’ ότι μαχητικός αντιοικουμενιστής, όχι μόνο επευλόγησε την κακοδοξία του π. Καλλίστου Γουέαρ περί της Ανθρωπίνης Φύσεως του Χριστού, και, μάλιστα, μετά την αποδοκιμασία της από τον «Ορθ. Τύπον», γράφοντας ακριβώς τα ίδια (βλ. φ. 1-7-2016) με τον π. Κάλλιστον, αλλά και του άνοιξε τον δρόμο προς τους Κόπτες, με σύγγραμμά του, μέσω του οποίου επιχειρεί να αποδείξη ότι η Χριστολογία του Σεβήρου Αντιοχείας είναι Ορθοδοξοτάτη!!!

Το ότι, λοιπόν, ο π. Κάλλιστος, είναι οικουμενιστής και κακόδοξος, δεν μας εμποδίζει να του αποδώσουμε ελαφρυντικά. Και αυτό, όχι μόνο γιατί πολλοί επιφανείς (κατά κόσμον) Ορθόδοξοι θεολόγοι γράφουν και ομιλούν και διδάσκουν αντορθόδοξα αλλά, κυρίως, γιατί προέρχεται από τον Προτεσταντικό χώρο, όπου η εμπιστοσύνη του καθενός στον εαυτό του είναι δόγμα πίστεως, και, ως εκ τούτου είναι πολύ φυσικό να πιστεύη πως, όταν φρονεί όσα φρονούν οι Ορθόδοξοι Προκαθήμενοι και η πλειοψηφία των Ορθοδόξων Ακαδημαϊκών διδασκάλων, τότε βρίσκεται και αυτός με ασφάλεια στο σωστό δρόμο.

Αυτά τα γράφω απλώς και μόνο σαν ελαφρυντικά, όχι σαν δικαίωση και αθώωση του Σεβ. Καλλίστου Γουέαρ, τον οποίον, εξ άλλου, ούτε κατ’ όψιν γνωρίζω, ούτε, βεβαίως, τα μύχια της ψυχής και των σκέψεών του, αν και το να μεταφράση στα Αγγλικά το «ΠΗΔΑΛΙΟΝ», ενώ το αποδοκιμάζουν σήμερα όλοι οι οικουμενιστές, δεν φανερώνει παγιωμένα κακόπιστο άνθρωπο.

Αυτά, επαναλαμβάνω, τα γράφω γιατί πρέπει κάποτε όλοι εμείς οι αντιοικουμενιστές να αφήσουμε τον αλόγιστο φανατισμό, να αποκτήσουμε περισσότερη νηφαλιότητα, περισσότερη θεολογική ευρύτητα, περισσότερη διαλλακτικότητα και έτσι να μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάποτε και εμείς θα αποκτήσουμε και πραγματική αγάπη.

Σκιάθος 6-7-2016

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης, Πρωτοπρεσβύτερος

 "Ο.Τ"