«Ἐλήλυθας ἐκ Παρθένου, οὐ πρέσβυς, οὐκ Ἄγγελος, ἀλλ' αὐτὸς ὁ Κύριος σεσαρκωμένος, καὶ ἔσωσας, ὅλον με τὸν ἄνθρωπον· διὸ κραυγάζω σοι· Δόξα τῇ δυνάμει σου Κύριε[1]».

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ   ΜΗΝΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος, ὅλες οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων θά συγχωρηθοῦν, ἡ δέ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν θά συγχωρηθεῖ εἰς τόν αἰῶνα.  «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι πάντα ἀφεθήσεται τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων τὰ ἁμαρτήματα καὶ αἱ βλασφημίαι ὅσας ἐὰν βλασφημήσωσιν· ὃς δ' ἂν βλασφημήσῃ  εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλ' ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως»(Μάρκ., κεφ.γ΄,στ.28-29). Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον  εἶναι τό κτίσαν τήν ἀνθρωπίνην Φῦσιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ[2]. Ὡς ἐκ τούτου καί λόγῳ τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῶν δύο ἐν Χριστῷ Φύσεων στήν  Ὑπόστασιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἤτοι τοῦ Δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ ἀνθρωπίνη Φῦσις τοῦ Χριστοῦ ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἔχει τήν  ἰδίαν δόξαν καί τιμήν καθώς καί ἡ Θεία Φῦσις. Γίνεται φανερόν ὅτι ἡ ἄρνησις καί μή ἀποδοχή τῆς γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου Μεσσίου, καθώς καί ἡ ἀθέτησις τῆς παρουσίας Του στόν κόσμο,  τῶν σημείων καί τῆς διδασκαλίας Του, συνεπάγεται τήν ἀπόλυτη βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ Ἀπιστία αὐτή διαστρέφει τήν ὅλην  ἐνέργειαν τοῦ νοός -παρ΄ὅτι ὁ νοῦς ὁ ἐκ Θεοῦ πλασθείς εἶναι λίαν καλός κατά τήν οὐσίαν- καί συσκοτίζει τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς ὥστε ὁ πλανηθείς ἄπιστος καί ζαλισμένος, βλασφημώντας τόν Τριαδικόν Θεόν καί τόν Χριστόν, στή συνέχεια μέ κακία νά προβάλλει διεστραμμένες  θεωρίες, ὅπως αὐτήν τῆς ἐξελίξεως, προτιμώντας νά κατάγεται τάχα ἀπό τά ζῶα τούς χιμπατζῆδες καί σάν ἀνθρωποειδές κτῆνος νά δέχεται, ὡς  μή ὤφειλε, τήν θεωρία τῆς μετεμψυχώσεως, λατρεύοντας ψευτοθεούς καί εἴδωλα πού βεβαίως πίσω ἀπό αὐτά κρύβεται ὁ ψεύτης καί ἀνθρωποκτόνος διάβολος, ὁ συκοφάντης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ἐν τούτοις, ἡ ἀλήθεια εἶναι γνωστή ἐκ τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως. Δηλαδή, ὁ Θεός δοξάζεται καί ὑμνεῖται ἐν μέσῳ θεῶν. Μαρτυρεῖται δέ αὐτό,  σύν τοῖς ἄλλοις, ἀπό τά Χαριτόβρυτα σκηνώματα τῶν Ἁγίων Του καί ἀπό τούς δύο μεγάλους Ἁγίους τῶν ἡμερῶν μας καί εὐεργέτας τοῦ ἀνθρωπίνου  γένους, τόν Ἅγιον Πορφύριον τόν Καυσοκαλυβίτην καί τόν Ἅγιον Παΐσιον τόν Ἁγιορείτην. Γι’αὐτόν τόν λόγον κι' ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, κατά  χάριν θεοί ὄντες, δεχόμαστε τήν μόνην αὐτήν ἀλήθειαν καί βαπτισμένοι στό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ ὑπό τόν ἥλιον,  μυρωμένοι, βουτηγμένοι στό Χρῖσμα τοῦ Μεσσίου καί Σωτῆρος Ἰησοῦ, τοῦ Ἐμμανουήλ, μέ λαχτάρα καί πόθο περιμένουμε τήν Ἅγια νύχτα τῆς Γεννήσεως  τοῦ Θείου Βρέφους, ἄδοντες καί ψάλλοντες τό «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε» ὥς οἱ Ἅγιοι Ποιμένες, πού ἀγρυπνοῦσαν ἐκείνην τήν Ἅγιαν νύχταν καί δεχόμενοι, ἔτσι, πρῶτοι Αὐτοί τό σωτηριῶδες μήνυμα τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως, ἕνωσαν τίς προσευχές τους μέ ἐκεῖνες τίς προσευχές τῶν  Ἀγγέλων «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» καί οὐχί ὥς οἱ Ἑβραῖοι καί οἱ ἄπιστοι πού ἐκοιμῶντο καί δέν πῆραν  εἴδησιν τήν Γέννησιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἀποδεχόμενοι, τέλος, εἷς κάθ’εἷς τήν Ἄκτιστον Χάριν τοῦ Ἁγίου Σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ ὀλίγον ἕως πολύ καί λαμβάνοντες τήν ζύμην αὐτήν τῆς  Θείας Χάριτος στό εὐῶδες μυροδοχεῖον τῆς καρδιᾶς μας, στόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπον, περιμένουμε τόν Κύριον Ἰησοῦν στήν ὥραν καί τήν  στιγμήν πού Ἐκεῖνος ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θά ζυμώσει διά τῆς πίστεως, ὑπέρ φῦσιν, ὅλον τό φύραμα. Τοῦτ΄ἔστιν, τόν ὅλον ἄνθρωπον ψυχῇ τε καί  σώματι, τόν ἀναπλασθέντα, τόν κατά Χάριν θεόν, τήν Καινήν Κτίσιν,  ἀφήνοντας πίσω τίς σοφιστεῖες, τίς μικρότητες καί τά ψεύδη τῶν παλαιῶν  ἀνθρώπων (παλιανθρώπων) κι’ αὐτούς τούς ἰδίους νά ψήνονται στήν καύση τῆς ἀθεΐας καί διαστροφῆς των, ἕως ὅτου καταλάβουν τήν ἀλήθεια καί μετανοήσουν. Μακάρι.

Ὁ μέλλων τεχθείς Κύριος Ἰησοῦς μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν.

[1] Ὀκτώηχος, ἦχος β’, Παρασκευή, Εἰρμός δ’ὠδῆς.

[2] «Νοῦς μὲν ὁ ἀγέννητος Πατήρ, εἰκονικῶς τοῖς σοφοῖς προηγόρευται· Λόγος δὲ συνάναρχος, ὁ συμφυὴς Υἱός, καὶ Πνεῦμα ἅγιον, τὸ ἐν τῇ  Παρθένῳ, τοῦ Λόγου κτίσαν τὴν σάρκωσιν». (Τριαδικός κανόνας α΄ἤχου, Θεοτοκίον α΄ὠδῆς)