Πρὸς τὴν τελειότητα -- Τοῦ Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη (†)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔχει διακηρύξει καί διδάξει στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁµιλία Του, τήν              πανανθρώπινη προσπάθεια γιά ἠθική τελειότητα. Καί ποιά ἡ διδαχή Του; «Ἔσεσθε οὖν ὑµεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατήρ ὑµῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Ματθ. Ε΄ 48). Μερικοί, ὡστόσο, ἀναρωτιοῦνται: Μά εἶναι ἐφικτή ἡ ἠθική τελειότητα; Μήπως ὁ Χριστός διδάσκει ἀνεφάρµοστα πράγµατα; Ἀσφαλῶς, ὄχι! ∆έν ἀµφισβητεῖται ἡ θεότητά Του, καί ἑποµένως καί τό ἀλάθητό Του. Ὅπου ἀναφέρεται καί διδάσκεται ἡ τελειότητα, ἑρµηνεύεται ὡς προσπάθεια καί ἀγώνας πρός τήν τελειότητα. «Οὐδείς τέλειος, εἰ µή εἷς, ὁ Θεός». Ἐκεῖνος εἶναι ὁ ἀπόλυτα τέλειος. «Τό παντελῶς ἄπταιστον ἐν Θεῷ µόνῳ» (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). Ὅταν ἡ Γραφή λέγει: «Ἡ δέ ὑποµονή ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καί ὁλόκληροι ἐν µηδενί λειπόµενοι» (Ἰακ. Α΄ 4) - καί ἄλλοι παράλληλοι λόγοι καί στίχοι - ἑρµηνεύονται ὡς σκοπός καί στόχος καί προσπάθεια ὁλόκληρης ζωῆς. Κατά τόν ἱερό Χρυσόστοµο: «Ἀρίστη πολιτεία, βίος καθαρός». Τελειότητα εἶναι, ν᾽ ἀγαπᾶς τό Θεό καί τούς συνανθρώπους σου. Τελειότητα εἶναι, ὅσο ζεῖς καί ἀναπνέεις, νά προσεύχεσαι. Τελειότητα εἶναι, νά ἐξοµολογεῖσαι καί νά κοινωνεῖς τακτικά τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Τελειότητα εἶναι, ν᾽ ἀγωνίζεσαι κατά τῶν παθῶν, τοῦ ἐγωϊσµοῦ, τῆς ἀλαζονίας, τῆς γαστριµαργίας, τοῦ φθόνου, τοῦ µίσους, τῆς ἀπαισιοδοξίας, τῆς ἀπελπισίας, τῆς ἀκηδίας, τῆς ραθυµίας, τῆς κατάκρισης, τοῦ ψεύδους, τῆς ὑποκρισίας, τῆς περιαυτολογίας... καί ὅλου ἐκείνου τοῦ συρφετοῦ καί τοῦ σκουπιδαριοῦ τῶν κακῶν πού κουβαλᾶµε µέσα µας. Τελειότητα, γιά νά τό ποῦµε θετικά µέ τή γλῶσσα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, εἶναι τό: «Καθαρθῆναι δεῖ πρῶτον, εἶτα καθάραι, σοφισθῆναι καί οὕτω σοφίσαι, γενέσθαι φῶς καί φωτίσαι, ἐγγίσαι Θεῷ καί προσαγαγεῖν ἄλλους, ἁγιασθῆναι καί ἁγιάσαι»... «Ἐπί τήν τελειότητα φερώµεθα» (Ἑβρ. ΣΤ΄ 1). Ναί. Πρός τήν τελειότητα νά προχωροῦµε. Πάντα ψηλά, κι ὅλο ψηλότερα.