Προγαμιαῖαι καί ἐξωγαμιαῖαι σχέσεις --- ΠΟΡΝΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΙΧΕΙΑ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Εἶναι σαφής καί καθάρια τοῦ Θεοῦ ἡ φωνή. Αἰώνιος ὁ νόμος Του. Παλαιός, ἀλλά καί πάντα καινούργιος. Δέν ἀλλοιώνεται καί δέ μεταβάλλεται: «Οὐ μοιχεύσεις» (Ἐξ. Κ´ 13 – Δευτ. Ε´ 18). «Φεύγετε τήν πορνείαν» (Α´Κορ. ΣΤ´ 18). Ρητές οἱ διατάξεις μέ διαχρονική ἐφαρμογή. Στό Μωσαϊκό νόμο διαβάζουμε: «Οὐκ ἔσται πόρνη ἀπό θυγατέρων Ἰσραήλ καί οὐκ ἔσται πορνεύων ἀπό υἱῶν Ἰσραήλ» (Δευτ. ΚΓ΄17). Ὁ σεβασμός τῆς ἀνθρώπινης τιμῆς καί ἀξιοπρέπειας ἀποτελεῖ βασική ἐντολή τοῦ θείου καί τοῦ ἀνθρωπίνου νόμου.Καταδικάζεται κάθε προγαμιαία σχέση, δηλαδή ἡ πορνεία, καί κάθε ἐξωγαμιαία σχέση, δηλαδή, ἡ μοιχεία.Ὁ Θεός ἔχει ἐμφυτεύσει τό γενετήσιο ἤ σεξουαλικό ἔνστικτο, γιά λόγους δημιουργικούς, ὥστε ἀπ’ τή γονιμοποίηση τοῦ σπέρματος νά δημιουργεῖται ἡ πολυσύνθετη ἀνθρώπινη ὕπαρξη, «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ». 
Πολλοί ἀναρωτιοῦνται γιά τή δύναμη τοῦ σεξουαλικοῦ ἐνστίκτου καί σκανδαλίζονται γιά τίς τεράστιες δυνάμεις, πού καταβάλλει ὁ ἄνθρωπος γιά τήν ὑπερνίκησή του, ὥστε νά ἐπιτύχει τήν ἐγκράτεια καί τήν ἁγνότητα! Ἀσφαλῶς, δέν ἀμφισβητεῖ κανείς τή δύναμη τοῦ ἐνστίκτου, ἀλλ’ ὅση δύναμη κι ἄν ἔχει, δέν εἶναι αὐτόνομο, ὅπως συμβαίνει μέ τά ζῶα. Δέν εἶναι, δηλαδή, αὐτεξούσιο. Τό ζῶο δέ μπορεῖ νάἐνεργήσει διαφορετικά˙ ἐνῶ στόν ἄνθρωπο κατευθύνεται ἀπ’ τίς ψυχικές, πνευματικές καί βουλητικές δυνάμεις. Καί μή λησμονοῦμε καί τίς μεταφυσικές δυνάμεις, τίς ὁποῖες παρέχει ἡ προσευχή, ἡ μυστηριακή ζωή καί γενικά, ἡ βοήθεια καί ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Πολύ ὕποπτα καί ἐπικίνδυνα εἶναι κάποια συνθήματα γιά δῆθεν ἀναγκαῖες... κοινωνικές προγαμιαῖες σχέσεις! Ὑποχώρη-ση σέ τέτοια ψευτοδιλήμματα καί ψευτοσυνθήματα, ἰσοδυναμεῖ μέ παράδοση καί λιποταξία. Προτάσεις γιά προγαμιαῖες ἐμπειρίες, εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. Εἶναι οἱ στιγμές ἐκεῖνες, πού ἀπαιτεῖται τό ἡρωϊκό ΟΧΙ!

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας», ἦταν ἡ συμβουλή τοῦ Τωβίτ στό νεαρό γιό του, πρίν ξεκινήσει ὁ πατέρας γιά ἕνα μακρινό ταξίδι. Παρόμοια καί ἡ συμβουλή τοῦ σοφοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά τή διαφύλαξη τῆς ἁγνότητας κάθε νέου. Τόν συμβουλεύει καί τοῦ λέγει: «Μή δῶς πόρναις τήν ψυχήν σου» (Σοφ. Σειρ. Θ´ 6). Ἡ πορνεία εἶναι προσβολή τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Εἶναι εὐτελισμός τῆς ἀνθρώπινης εἰκόνας. Ὁ Κύριος διδάσκει τήν προσοχή μας καί ἀπ’ αὐτή τήν πορνεία τῶν ματιῶν, ὅταν λέγει:«Πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρός τό ἐπιθυμῆσαι αὐτήν, ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτήν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ» (Ματθ. Ε΄ 28). Ἡ πορνική περιέργεια δέν ἀπέχει πολύ ἀπό τήν πτώση. Καμιά αἴσθηση, λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, δέ μᾶς πολεμάει τόσο, ὅσο ἡ ὅραση». Εἶναι γνωστή ἡ ἠθική πτώση τοῦ Δαβίδ. «Εἶδε γυναῖκα λουομένην....καί ἀπέστειλε καί ἐζήτησε τήν γυναῖκα» (Β´ Βασ. ΙΑ´ 2-3). Δέν τή ζήτησε, βέβαια, γιά γάμο, ἀλλά γιά ν’ ἁμαρτήσει μαζί της. «Ποία γάρ ράκους καί πόρνου διαφορά;» ρωτάει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Σέ τί διαφέρει ὁ πόρνος ἀπ’ τό λερωμένο κουρέλι; Καί προσθέτει: «Τί ἀδοξότερον πορνείας; Ἀτιμοῖ γάρ τῆς ψυχῆς τήν εὐγένειαν».

Ὁ Andre Maurois (Ἀντρέ Μωρουά) λέγει ὅτι «ὁ κίνδυνος τῆς ἐποχῆς μας δέν εἶναι πού ὑπάρχουν μερικοί ἀλῆτες, τυχοδιῶκτες, ληστές, ἀνώμαλοι. Ἡ λάσπη αὐτή ὑπῆρχε στά περιθώρια ὅλων τῶν πολιτισμῶν. Ὁ κίνδυνος εἶναι πού ὑπάρχουν μερικοί, οἱ ὁποῖοι διατείνονται ὅτι εἶναι γενναῖο νά δικαιώνεις τήνἀνηθικότητα, τό νόμο τῆς ζούγκλας». Ὁ δαίμονας τῆς ἀνηθικότητας παραμονεύει παντοῦ. Στό δρόμο, τήν πολυκατοικία, τό περίπτερο, τόν κινηματογράφο, τήν τηλεόραση, τό θέατρο, τό πορνογράφημα, τό πορνοτράγουδο, τό ἴντερνετ, τή ντισκοτέκ, τό πάρτυ... μέχρι τά κινητά... Ἡ ἀστυνομία συνεχῶς καί μέ τά νέα τεχνολογικά μέσα, ἀνακαλύπτει τό ἠλεκτρονικό ἔγκλημα μέ τούς ἑκατοντάδες παιδεραστές σέ κάθε ἐξόρμηση. Πρίν μερικά χρόνια, κάποιο διαμέρισμα στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, κάηκε ἀπό πυρκαγιά καί οἱ ἄντρες τῆς πυροσβεστικῆς βρῆκαν νεκρό ἕνα εἰκοσάχρονο στρατιώτη καί μιά ἱερόδουλη, πού δέν τά κατάφεραν νά διασωθοῦν.... Μήπως ὅμως, φωτιά, χειρότερη ἀπό κάθε ἄλλη φωτιά, δέν εἶναι καί ἡ ἁμαρτία; Εἶναι κόλαση, πρίν τήν κόλαση. Κατακαίει φοβερά τή συνείδηση. Εἶναι καμίνι κι ἀπ’ τοῦ Ναβουχοδονόσορα πιό ὀδυνηρό. Δυστυχῶς, «νόμος γέγονεν ἡ παρανομία», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Τό ἀφύσικο, τό λένε φυσικό· τό ἀνήθικο, τό χαρακτηρίζουν ἀθῶο· τίς παράνομες σχέσεις τίς λένε σύγχρονο τρόπο ζωῆς ἤ κοινωνική ἀνάγκη· τή δέ σεμνότητα τή λένε πουριτανισμό!

Εἶναι τόση ἡ ἀχρειότητα στήν ἐποχή μας, ὥστε καί οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀνώμαλης ἐρωτικῆς ζωῆς νά μιλᾶνε γιά... δικαιώματα! Ἀλλ’ «ἔρως παράνομος, νόσημα χαλεπόν καί ἀνίατον», λέγει πάλι ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Τί νά πεῖ κανείς καί γιά τή μοιχεία; Ἀρκεῖ καί μόνο ἡ ἀποποινικοποίηση τοῦ ἐγκλήματος αὐτοῦ, γιά νά ἀντιληφθεῖ κανείς τήν ἐπέκταση τὴς ἠθικῆς διαφθορᾶς καί τή διάλυση τῆς οἰκογένειας στήν ἐποχή μας. Ὁ θεῖος νόμος, ὡστόσο, δέ θά πάψει νά καταδικάζει τό διπλό ἁμάρτημα τῆς πορνείας καί τῆς μοιχείας, ἐκτός ἄν προηγηθεῖμετάνοια. καί συντριβή. Μονάχα ἡ ἀληθινή μετάνοια τά σβήνει ὅλα.