ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΙΟΤΙ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΝ

Ἡ Ὀρθοδοξία συνέβαλεν εἰς τὴν διατήρησιν τῆς Ἐθνικῆς Συνειδήσεως τῶν Ὀρθοδόξων, ἐπεσήμανεν ὁ μαρξιστὴς Νικ. Σβορῶνος εἰς βιβλίον του

Ὁ μαχητικὸς δημοσιογράφος κ. Εὐθύμιος Παπανικολάου, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ σφοδρότερος πολέμιος τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ὁμιλῶν διὰ τὴν παραχάραξιν τῆς Ἱστορίας εἰς ἐκδήλωσιν τὴν ὁποίαν διωργάνωσαν οἱ ἱερεῖς καὶ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν συμβούλιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ἀμαρουσίου, ἀνεφέρθη καὶ εἰς τὸ «Κρυφὸ Σχολειό». Ὁ δημοσιογράφος, ὁ ὁποῖος ἐτόνισεν ὅτι ἡ «παραχάραξη τῆς ἱστορίας εἶναι Στρατηγικὴ Ἐπιλογὴ τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων», εἶπε διὰ τὸν πόλεμον ἐναντίον τοῦ «Κρυφοῦ Σχολείου»:

«Κι αὐτὸς ὁ θρύλος δὲν εἶναι μύθος. Ἔχει καταγραφεῖ στὴν προφορικὴ καὶ γραπτὴ παράδοση, στὴν Τέχνη, ἀλλὰ καὶ σὲ ἱστορικὰ στοιχεῖα. Μήπως θέλανε θεσμοθετημένα “Κρυφὰ Σχολειὰ” κάτω ἀπὸ τὴν τουρκοκρατία; Ἢ μήπως δὲν γνωρίζουν ὅτι κάτω ἀπὸ ἀπολυταρχικὰ καὶ δικτατορικὰ καθεστῶτα καὶ στὴ νεώτερη ἱστορία μας ἔχουμε

μορφὲς “Κρυφῶν Σχολειῶν”; Οἱ κρυφὲς συναθροίσεις κάτω ἀπὸ δικτατορικὰ καθεστῶτα, μιὰ μορφὴ Κρυφοῦ Σχολείου δὲν εἶναι;
Ἡ ἱστορία τῶν λαϊκῶν ἀγώνων καὶ ἡ πρόσφατη ἀγωνιστικὴ ἀντίσταση κατὰ τῆς χούντας τῶν συνταγματαρχῶν εἶναι γεμάτη ἀπὸ “Κρυφὰ Σχολεῖα”. Εἶναι ἄπειρες οἱ ἱστορικὲς μαρτυρίες, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ὕπαρξη καὶ τὴ λειτουργία τῶν “Κρυφῶν Σχολειῶν”. Θὰ προβοῦμε ὅμως σὲ μιὰ διευκρίνιση: Τὰ “Κρυφὰ Σχολειὰ” εἶχαν δύο μορφές. Ὑπῆρχαν τὰ “Κρυφὰ Σχολειὰ” σὲ κρυφοὺς χώρους καὶ “Κρυφὰ Σχολειὰ” σὲ κρυφὸ περιεχόμενο καὶ κρυφὴ διδασκαλία. Δηλαδὴ μέσα στὰ Σχολεῖα, ποὺ ὑπῆρχαν κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιτήρηση τῶν Τούρκων, ὑπῆρχε παράλληλα καὶ κρυφὴ διδασκαλία, δηλαδὴ “μυστικὴ” καὶ “παράνομη”, ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα. Γιατί, ὅμως τέτοιο μένος ἐναντίον τῶν “Κρυφῶν Σχολειῶν”; Δύο εἶναι οἱ λόγοι. Ὁ πρῶτος. Τὰ “Κρυφὰ Σχολειὰ” ἀναδεικνύουν τὸν ἀγωνιστικὸ καὶ πρωτεύοντα ρόλο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ἰδεολογικός. Τὰ Κρυφὰ Σχολεῖα παραπέμπουν στὴ δημιουργία κυττάρων ἀντίστασης στὸ σημερινὸ ἀπολυταρχικὸ καθεστὼς τῆς Νέας Τάξης.

Τὴν αὐτο–μόρφωση καὶ τὴν αὐτο–ὀργάνωση τῶν ἀνθρώπων τὴν τρέμουν. Τρέμουν τὰ σύγχρονα “Κρυφὰ Σχολειὰ”, ποὺ ὁ νέος Μεσαίωνας τῆς Νέας Τάξης θὰ γεννήσει…

Βεβαίως οἱ ἱστορικὲς μαρτυρίες γιὰ τὰ Κρυφὰ Σχολειὰ εἶναι ἄπειρες καὶ ἀναμφισβήτητες.

Ὁ ρόλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας

 Καὶ ἐδῶ περνᾶμε πλέον, σὲ ἕνα ἄλλο κομβικὸ ζήτημα τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας: Στὸν ἀγωνιστικὸ ρόλο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καὶ τὸν πνευματικὸ κορμὸ συγκρότησης τῆς ἐθνικῆς μας ὑπόστασης καὶ συνείδησης. Ἡ νεοταξικὴ ἀναδιατύπωση τῆς ἱστορίας μας, δηλαδὴ ἡ παραχάραξή της, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μὴ στρέψει τὰ δόλια πυρά της καὶ ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸν “ἐθνικὸ ἱστὸ” τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821. Νά, γιατί ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ τὸ στρατηγικὸ στόχο τῆς Νέας Τάξης καὶ κτυπιέται τόσο λυσσαλέα, τόσο ὕπουλα καὶ πολυμέτωπα… Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν πρωτοστάτησε μόνο στὴν Ἐπανάσταση τοῦ ʼ21, δὲν ἀποτέλεσε μόνο τὸν πνευματικό, ἀγωνιστικὸ ἄξονα τῆς Ἐπανάστασης, ἀλλὰ ἦταν αὐτή, ποὺ διατήρησε καὶ διέσωσε τὴ συνέχεια τῆς ἐθνικῆς συνείδησης καὶ τὴν ὑπόσταση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Αὐτὸ τὸ καταγράφουν ὅλοι οἱ σοβαροὶ ἱστορικοὶ καὶ ἐρευνητὲς τῶν ἱστορικῶν γεγονότων. Θὰ ἀναφέρω λίγα μόνο λόγια ἀπὸ ἕνα μεγάλο σύγχρονο ἱστορικό, ὑπεράνω κάθε “μεροληπτικῆς” ὑποψίας. Τὸ μαρξιστὴ Νίκο Σβορῶνο. Γράφει στὸ βιβλίο του: “Τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος – Γένεση καὶ διαμόρφωση τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ”:  “Οἱ ἀξιόλογες προσπάθειες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ἐκπαίδευση, ἡ ὁποία στοὺς πρώτους αἰῶνες τῆς Τουρκοκρατίας βρίσκεται ἀποκλειστικὰ στὰ χέρια της, οἱ ἀγῶνες της γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς Χριστιανικῆς πίστης καὶ τὴν καθαρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ μέτρα γιὰ τὸ σταμάτημα τῶν ἐξισλαμισμῶν, ἀποτελοῦν θεμελιακὴ συμβολὴ γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων. Οἱ Νεομάρτυρες, συχνὸ φαινόμενο τῆς ἐποχῆς, ποὺ δέχονται τὸν μαρτυρικὸ θάνατο γιὰ τὴν Χριστιανικὴ πίστη, εἶναι συγχρόνως καὶ οἱ πρῶτοι ἐθνικοὶ ἥρωες τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βρίσκεται ἐπικεφαλῆς ἔτσι, τῶν δυνάμεων ποὺ ὀργανώνουν τὴν ἄμυνα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἐξασφαλίζουν τὴν διατήρησή του μέσα στὶς δύσκολες συνθῆκες τῆς κατάκτησης καὶ συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὸ ἔθνος”. Διαβάζουμε ἀκόμα στὸ βιβλίο του: “Ἐπισκόπηση τῆς νεοελληνικῆς Ἱστορίας”:  “…Ἡ ἐκκλησία, ὅταν πέρασε τὸ πρῶτο χτύπημα τῆς κατάκτησης, θὰ συνεχίσει τὸ ἔργο τῆς ἀνασυγκρότησης τῆς πνευματικῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων. Παρὰ τὶς διαμάχες ἀνάμεσα στὸ Πατριαρχεῖο καὶ στὴν κάστα τῶν ἀρχόντων τῆς Κωνσταντινούπολης, ἡ Ἐκκλησία παραμένει σὲ ὅλη τὴν περίοδο ἀπʼ τὸ ιε΄ ὡς ιζ΄ αἱ., ἡ κατευθυντήρια δύναμη τοῦ Ἔθνους, Ἐπικεφαλῆς τῆς ἐθνικῆς ἀντίστασης σὲ ὅλες τὶς μορφές της, ἐργαζόμενη γιὰ τὸ σταμάτημα τῶν ἐξισλαμισμῶν, συμμετέχοντας σ᾽ ὅλες τὶς ἐξεγέρσεις ἀκόμα καὶ διευθύνοντάς τες (ἔχει νὰ δείξει μεγάλο ἀριθμὸ Νεομαρτύρων, ποὺ εἶναι σύγχρονα καὶ ἥρωες τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ τῆς ἐθνικῆς ἀντίστασης), ρυθμίζει ἐπίσης τὴν πνευματικὴ ζωή. Ἤδη ὁ πρῶτος Πατριάρχης Γεννάδιος ἱδρύει Πατριαρχικὴ Σχολή, ποὺ ἀναδιοργανώθηκε ἀργότερα. Κι ἄλλοι Πατριάρχες ἀκολούθησαν τὸ παράδειγμά του. Τὸ οὐσιαστικὸ πρόβλημα, ποὺ ἀπασχολεῖ ὅλη τὴν ἑλληνικὴ σκέψη αὐτὴ τὴ στιγμὴ εἶναι ἡ ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ συγχέεται περισσότερο ἀπὸ ποτὲ μὲ τὴν ἐθνικὴ ἰδέα καὶ ποὺ τὴν ἀπειλοῦν ἀπὸ τὴ μιὰ τὸ Ἰσλὰμ κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ καθολικὴ προπαγάνδα…”. Πιστεύω ὅτι καὶ μόνο αὐτὴ ἡ ἱστορικὴ τοποθέτηση τοῦ Σβορώνου κονιορτοποιεῖ τοὺς νέους μύθους τῶν ἐπιδοτούμενων λακέδων.

Ἀναδεικνύει ἐπίσης τοὺς λόγους, ποὺ ἡ Νέα Τάξη ἔχει στὸ κέντρο τῆς ἐπίθεσής της, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία…».