ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ακροστιχίς

Σήμερον αχράντοιο βαλών, θεοφεγγέϊ πυρσώ, Πνεύματος, ενθάπτει νάμασιν, αμπλακίην, Φλέξας Παμμεδέοντος εϋς Πάϊς· ηπιόων δε, Υμνηταίς μελέων των δε δίδωσι χάριν.

Ερμηνεία.

Τους μεγαλωτάτους και ολεθριωτάτους δράκοντας ούτε χέρι ανθρώπινον, αλλ΄ ούτε σπαθί κοπτερόν εμπορεί ευκόλως να θανατώση· επειδή οι τοιούτοι δράκοντες όχι μόνον είναι φοβεροί εις το να αντιπολεμούν, αλλά και εις το να θεωρηθούν μόνον. Με τούτον δε τον τρόπον αυτοί θανατώνονται, αν πέση επάνω των κανέν αστροπελέκυ από τους Ουρανούς, ή αν καμμία θεϊκή δύναμις αφανίση αυτούς μέσα εις κανέν χάσμα της γης, ή εις κανένα βυθόν της θαλάσσης. Επειδή δε η αμαρτία είναι οφιώδης και δρακοντώδης, όχι μόνον διότι δαγκάνει και θανατώνει με το φαρμάκι της εκείνους όπου την κάμνουσιν, αλλά διότι εξ αρχής δια μέσου του αρχεκάκου όφεως επροχώρησεν εις τον Αδάμ και εις όλον το γένος του· δια τούτο καθ΄ ομοίωσιν των όφεων και δρακόντων δικαίως εξολοθρεύεται σήμερον αύτη παρά του Σωτήρος Χριστού, καταφλεγομένη μεν με το θεϊκόν αστροπελέκυ του Αγίου Πνεύματος, καταβυθιζομένη δε μέσα εις τα νερά του Ιορδάνου. Τούτου χάριν λέγει εδώ ο Μελωδός, ότι Σήμερον ο του παμβασιλέως Θεού και Πατρός Υιός ο αγαθός και μέγιστος (πως γαρ δεν είναι αγαθός ο αυτόχρημα αγαθότης ων, και μέγιστος ο πάσιν υπάρχων αχώρητος;) κτυπήσας την αμαρτίαν με τον θεοφεγγή πυρσόν του αχράντου Πνεύματος, και καύσας αυτήν με το πυρ και τον κεραυνόν της αυτού Θεότητος, «Κύριος, φησίν, ο Θεός σου πυρ καταναλίσκων εστί» (Δευτ. δ: 24) (καταναλίσκει δε την μοχθηρίαν, κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον) ούτω, λέγω, καύσας την αμαρτίαν, θάπτει αυτήν μέσα εις τα ύδατα του Ιορδάνου. Και την μεν αμαρτίαν ούτως οργίλως και ιταμώς επαίδευσεν ο Υιός του Θεού και αφάνισεν· εις ημάς δε τους υμνητάς των μελών τούτων ιλαρός ων και ευμενής δίδει την χάριν του την ημάς χαριτούσαν. Υμνητάς δε είπεν ο Μελωδός τούτων των μελών, όχι μόνον τον εαυτόν του τον Ποιητήν αυτών, αλλά και όλους τους άδοντας και ψάλλοντας τα μέλη ταύτα, και δια τούτων υμνούντας φιλεόρτως τον βαπτιζόμενον Κύριον.