Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι,
λοιπόν, οὐσιαστικὰ ἡ ἔνταξή μας στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη, ἀλλὰ ἡ παρουσία μας μέσα σ᾽αὐτή.
Μὲ ποιὲς δηλαδὴ ἐσωτερικὲς καὶ πνευματικὲς προϋποθέσεις προχωροῦμε σ᾽αὐτὴ τὴ
σημαντικότατη φάση τῆς ἱστορικῆς μας πορείας. Ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία δὲν
φοβήθηκαν ποτὲ τὸν συγχρωτισμὸ μὲ ἄλλους λαούς. Ἄλλωστε, καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἱστορικὰ
μεγέθη δὲν κλείσθηκαν ποτὲ σὲ σύνορα, ἀλλὰ διατήρησαν τὴν οἰκουμενικότητά τους
καὶ τὸ ἄνοιγμά τους πρὸς ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Σ᾽ αὐτὴ τὴ μόνιμη καὶ
πολυδιάστατη συνάντηση πρωταρχικὸ ρόλο ἔπαιζε ἡ ἑλληνικὴ ἤ ἑλληνορθόδοξη
συνείδηση τοῦ Γένους μας. Ὅταν ἦταν βαθιὰ ριζωμένη στὰ στοιχεῖα τῆς ἑλληνικότητας
ἤ τῆς ἑλληνορθοδοξίας, ὄχι μόνο δὲν ἀλλοτριωνόταν, ἀλλ᾽ ἀντίθετα ἐξελλήνιζε καὶ
ὀρθοδοξοποιοῦσε τοὺς ἄλλους Λαούς, ὄχι μέσα στὸ φραγκικὸ πνεῦμα τῆς ἀποικιοκρατικῆς
ὑποδούλωσης, ἀλλὰ ἐκπολιτίζοντας καὶ ἐλευθερώνοντάς τους ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ
δουλεία, τὴ δουλεία τῆς ψυχῆς καὶ τὴν ὑποδούλωση τοῦ σώματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου