Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  33^ον.

1. Επίσης και το φως που έλαμψε στον μακάριο Παύλο στο δρόμο της Δαμασκού, με το οποίο υψώθηκε ως τον τρίτο ουρανό και άκουσε αλάλητα μυστήρια, δεν ήταν κάποιος φωτισμός νοημάτων και γνώσεως.Ήταν υποστατική μέσα στην ψυχή, έλλαμψη της δυνάμεως του αγαθού Πνεύματος. Την υπερβολική λαμπρότητα αυτού του φωτός δεν μπόρεσαν ν΄ αντέξουν τα σαρκικά μάτια και τυφλώθηκαν. Με αυτό το φως αποκαλύπτεται κάθε γνώση και γνωστοποιείται αληθινά ο Θεός στην άξια και αγαπώμενη από Αυτόν ψυχή.                                                                                                             
2. Κάθε ψυχή που με τη δική της επιμέλεια και πίστη αξιώθηκε να ντυθεί από εδώ τελείως το Χριστό με την εσωτερική πληροφορία της Χάριτος, μυείται από τώρα στη γνώση όλων των ουρανίων μυστηρίων. Κατά δε τη μεγάλη ημέρα της αναστάσεως, και το σώμα της θα συνδοξασθεί με την ίδια δόξα και θα αρπαγεί στους Ουρανούς από το Πνεύμα. Οπότε θα αξιωθεί να γίνει όμοιο με το δοξασμένο σώμα του Χριστού μας και έτσι θα κληρονομήσει και την αιώνια χαρά στη Βασιλεία των Ουρανών, μαζί με το Δεσπότη Χριστό μας.                                                                                                                           
3. Η Θεόμορφη εικόνα του Αγίου Πνεύματος, που έχουν οι άγιοι κατά κάποιο τρόπο, σαν τυπωμένη από τώρα μέσα τους, θα κάνει τότε και το σώμα εξωτερικά Θεόμορφο και ουράνιο. Στους αμαρτωλούς, αλλοίμονο, το σκοτεινό κάλυμμα του κοσμικού πνεύματος που τύλιξε την ψυχή τους και με τα πάθη έκανε το νου τους σκοτεινό, θα παρουσιάσει τότε και το σώμα σκοτεινό και γεμάτο από κάθε λογής ντροπή.                                                                                                                                                           
4. Μετά την παράβαση η αγαθότητα του Θεού κατεδίκασε σε θάνατο τον Αδάμ. Ήρθε πρώτα ο θάνατος στην ψυχή του και ακολούθησε ο σωματικός θάνατος μετά 930 χρόνια. Έτσι και τώρα ο Θεός με το σταυρικό θάνατο του Σωτήρα Χριστού συμφιλιώθηκε με τον άνθρωπο, που αληθινά πίστεψε και ξαναζωντάνεψε την ψυχή του για να ξαναζωντανέψει και να ντύσει μ΄ αθάνατη και άφθαρτη δόξα το σώμα του.                                                                                                                                          
5. Γιατί, όπως λέει ο μακάριος Παύλος, η στέρεη τροφή είναι για τους τελείους, οι οποίοι έχουν γυμνασμένα τα πνευματικά αισθητήρια, στο να διακρίνουν το καλό και το κακό. Αλλά και ο Θείος Πέτρος λέει: «Και σεις, έχοντας τα λόγια των Προφητών, καλά θα κάνετε να τα προσέχετε, γιατί είναι σαν λυχνάρι που φέγγει στο σκοτάδι, ώσπου να χαράξει η μέρα και ν΄ ανατείλει στις καρδιές σας ο αυγερινός». Αλλά οι πολλοί δεν διαφέρουν διόλου από εκείνους που βαδίζουν τη νύχτα χωρίς κανένα φως και χωρίς την παραμικρή ακτίδα. Χωρίς δηλαδή κάποιο Θεϊκό λόγο να φωτίζει τις ψυχές τους, ώστε σχεδόν να μοιάζουν με τυφλούς. Αυτοί είναι οι ολότελα δεμένοι με τα δεσμά της ύλης και τις βιοτικές αλυσίδες. Και ούτε ο φόβος του Θεού τους συγκρατεί, ούτε κανένα αγαθό έργο κάνουν. Γιατί, όσοι από εκείνους που ζουν μέσα στον κόσμο κρατούν την πίστη και το φόβο του Θεού, αυτοί δεν τυλίγονται ολότελα στο σκοτάδι. Γι΄ αυτό και μπορούν να έχουν ελπίδα σωτηρίας.