ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ.

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=7841

Προβαίνω εις εν διάβημα συν Θεώ αρκούντως σοβαρόν το οποίον ενέχει ίσως πολλούς κινδύνους. Έρχεται όμως ώρα και νυν εστί που πρέπει να σταθούμε άνω των περιστάσεων. Η συνείδησις, η φωνή της εσωτέρας υποστέσεώς μας, εξεγείρεται και μας ωθεί προς ενέργειες τοιαύτες και τοσούτες που ιλιγγιά ο νους εις την ενατένησίς τους. Ανάγκη λοιπόν προς εξευμένησιν της εξεγειρομένης συνειδήσεως απαιτούσε την εκπλήρωσίν της.                                                                                                                       

Και γίνομαι σαφέστερος:                                                                                                   
Απευθύνομαι σε ιερέα του Θεού του Υψίστου και καθιστώ γνωστά τα υποτιθέμενα άγνωστα πεπραγμένα των καιρών μας.                                                                                         
Η παναίρεσις του Οικουμενισμού η οποία επί ένα αιώνα έχει εισχωρήσει εις την Εκκλησία μας και στην κυριολεξία στέκεται ως οδοστρωτήρ ο οποίος τείνει να ισοπεδώσει κάθε έννοια αντιστάσεως. Πάγιες και σώζουσες αλήθειες του παρελθόντος παραδεδομένες με αίματα από τους Αγίους Πατέρες μας σήμερα παραγκωνίζονται, απεμπολούνται, δεν ισχύουν. Ομιλεί ο προκαθήμενος επί παραδείγματι για «δύο Εκκλησίες» για την Ορθοδοξία και τον παπισμό και άλλες εκκλησίες. Δεν αντίκεινται αυτό εις το Πιστεύω μας; Δεν ομιλεί εκεί η διαχρονική Εκκλησία αλανθάστως; «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».    Και έρχεται τώρα ο του Φαναρίου να μας διευκρινήσει τα αδιευκρίνηστα; Εν τοιαύτη περιπτώσει δεν είναι αίρεσι αυτό;  

  H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Και να ήταν μόνον αυτό· παραδίδω όμως τον λόγο εις εγνωσμένου κύρους εκκλησιαστικούς άνδρας δια να γίνει καταφανεστέρα η αλήθεια. Γράφει ο π. Θεόδωρος Ζήσης καθηγητής του Αριστοτελείου πανεπιστημίου εις το βιβλίο του «κακή υπακοή αγία ανυπακοή» σελ. 49:  «τώρα δε η παντελής σχεδόν επικράτηση στην διοικούσα Εκκλησία και στις θεολογικές σχολές του παναιρετικού οικουμενισμού, οδήγησαν στην απόρριψη των παραδεδομένων, ακόμη και του Ευαγγελίου, σε δογματικό και ηθικό μινιμαλισμό, με συνέπεια η δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας να περιφρονείται με την δικαίωση των αιρέσεων και των πλανών όπως π.χ. με την αναγνώριση των Μονοφυσιτών, του Σεβήρου και του Διοσκόρου ως Ορθοδόξων, και του Παπισμού ως αδελφής εκκλησίας, στην ηθική δε ζωή να δικαιολογούνται οι προγαμιαίες σχέσεις, να συζητείταο δε ακόμη και η αναγνώριση του γάμου των ομοφυλοφίλων».                   Του ιδίου σελ. 16:  «Δεν έχουν άλλωστε ευθύνη για την Εκκλησία μόνον οι Επίσκοποι· η εκκλησία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός· ο επίσκοπος από κοινού με τους πρεσβυτέρους, αλλά και με τους πιστούς, ως ενιαίο σώμα με κεφαλή τον Χριστόν έχουν όλοι αναλογική ευθύνη. Δεν χρειάζεται να υπομνήσω ότι πολλές φορές, όταν πλανήθηκαν πατριάρχες και επίσκοποι την Εκκλησία εφύλαξαν απλοί παπάδες και μοναχοί, ότι φύλαξ της Ορθοδοξίας αποδείχθηκε ο πιστός λαός. Υπακοή στην Εκκλησία δεν σημαίνει υπακοή σε συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία ενδέχεται να πλανώνται, αλλά υπακοή στην αλήθεια της Εκκλησίας, όπως αυτό προκύπτει μέσα από το Ευαγγέλιο και την διαχρονική παράδοση των Αγίων Πατέρων».                                                                                                                   Γράφει ο γνωστός θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος στο βιβλίο του «αντι-Οικουμενιστικά» εκδ. «Ο Σταυρός» σελ. 25:  «Ο κ. Βαρθολομαίος καταργεί τους Ι. Κανόνες που απαγορεύουν συμπροσευχές και συγχρωτισμούς με τους αιρετικούς και ασυστόλως συμπροσεύχεται και συγχρωτίζεται μ΄ αυτούς. Συλλειτούργησε με τον Πάπα, δεν έφθασε δε μόνο στο Κοινό Ποτήριο, για να γίνη πλήρης και τελεία η ένωσι με τους Παπικούς. Αλλά στη Ραβέννα λειτούργησε με την παρουσία στο ναό και των Παπικών και αλλοθρήσκων και μετέδωσε την Θεία Κοινωνία και σ΄ αυτούς». Του ιδίου σελ. 26: «Ο κ. Βαρθολομαίος είνε ένοχος για την επαίσχυντη εκείνη και κατάπτυστην συμφωνία στο Μπάλαμαντ του Λιβάνου το 1993. Συμφώνως προς τη Συμφωνία εκείνη η Ορθοδοξία την οποία φέρεται ότι εκπροσωπεί δεν έχει την αποκλειστικότητα και μοναδικότητα ως Εκκλησία, δεν είνε η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», αλλά και ο Παπισμός είνε Εκκλησία, αδελφή Εκκλησία και μάλιστα ο Παπισμός έχει το προβάδισμα έναντι της Ορθοδοξίας. Ομεγαλύτερος αιρεσιάρχης κληρικός όλων των αιώνων ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός, Πρόεδρος της Επιτροπής των Ορθοδόξων στον Διάλογο με τους Παπικούς και εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπέγραψε την προδοτική εκείνη Συμφωνία. Ταπεινός εργάτης του Ευαγγελίου ο θεολόγος και ιεροκήρυξ Νικόλαος Σωτηρόπουλος ήλεγξε τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας για την προδοσία στο Μπάλαμαντ αλλά και για άλλες προδοσίες της πίστεως, φρικτές αιρέσεις και βλασφημίες του. Ο δε Οικουμενικός Πατριάρχης τι έπραξε; Δικαιολόγησε τον Αυστραλίας, τον εγκωμίασε κατά καιρούς του έδωσε πιστοποιητικό Ορθοδοξίας και αφώρισε τον Σωτηρόπουλο». Του ιδίου σελ. 28 :  «Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Πέτρος αναγνωρίζει μυστήρια των Μονοφυσιτών και ομιλεί για ένωσι των Ορθοδόξων με τους ετεροδόξους προς επανίδρυσι της μιας αρχαίας Εκκλησίας. Ο Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιγνάτιος έκανε πλήρη ένωσι με τους Μονοφυσίτες και έπρεπε τουλάχιστον αυτός να καθαιρεθή και ν΄ αναθεματισθή. Αλλά δεν βρέθηκε ούτε ένας Επίσκοπος για να παύση έστω το μνημόσυνό του…».  Και το ακόμη χειρότερο είναι το όνομα του πάπα μνημονεύεται εν τοις διπτύχοις· αυτό εξάγεται από αδιάσειστα τεκμήρια κατατεθειμένα και ευκόλως ανασυρόμενα. Έγραφε ο μητροπολίτης Φιλάρετος προκαθήμενος της εν Διασπορά Ορθοδόξου Ρωσικής Εκκλησίας σε επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπον Ιάκωβον της Ελληνικής Αρχ/πής Β. και Ν. Αμερικής: «Διαμαρτυρόμεθα κατά της «Οικουμενικής Δοξολογίας» ως και κατά της υπό του Πατριάρχου Αθηναγόρου συμπεριλήψεως εις τα Δίπτυχα του ονόματος του Πάπα Ρώμης και πασών των ομολογιών Ανατολικών τε και Δυτικών, γεγονός το οποίον ανηγγέλθη εις το μήνυμα των Χριστουγέννων της Αυτού Παναγιότητος.                                                                                                                                                                Η συμπερίληψις ονόματος τινος εις τα Δίπτυχα είναι ένδειξις ότι ο τοιούτος αναγνωρίζεται ως Ορθόδοξος. Εάν η Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος διέταξεν την διαγραφήν του ονόματος του Θεοδώρου Μοψουεστίας από τα Δίπτυχα, ότε η διδασκαλία εκείνου ευρέθη υστερουμένη Ορθοδοξίας, πως δύναται τότε Πατριάρχης ή Επίσκοπος το νυν να συμπεριλάβη εις τα Δίπτυχα, τους ούτε κατ΄ όνομα ανήκοντας εις την Ορθόδοξον Εκκλησίας, και οι οποίοι τουναντίον συνεχίζουν να διακηρύττουν διδασκαλίας ασυστάτους προς τα δόγματά Της;          

Ενώνεσθε με τους ετεροδόξους, ουχί εν αληθεία αλλ΄ εν αδιαφορία προς αυτήν».    

 (Οrthodox Russia 1969 No 5, Oρθόδοξος Τύπος 1-11-1969).  
                                                  

Γράφει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός στο βιβλίο του : «Οφειλή αγάπης» (Η διάσταση Ενωτικών-Ανθενωτικών, Ορθόδοξη Οικουμενικότητα και παγκοσμιοποίηση, η πρόταση των Τριών Ιεραρχών), εκδόσεως Ορθοδόξου Κυψέλης σελ. 10:  «Οι θεολογικά εκφραγκευμένοι διεξάγουν ουνίτικο διάλογο, δεχόμενοι τον Πάπα ως κανονικό επίσκοπο της Εκκλησίας του Χριστού και τον «μνημονεύουν», πολλοί δε από αυτούς έχουν προχωρήσει στην ένωση με τον παπισμό, κοινωνώντας με τους παπικούς, όπως ομολόγησε ήδη το 1971 ο πατριάρχης Αθηναγόρας και πειστικά έχει υποστηρίξει σε πρόσφατο βιβλίο του ο συνάδελφος κ. Αθανάσιος Σακαρέλλος.  Στην περιοδική έκδοσι ομωνύμου αδελφότητος Λονδίνου «Μέγας Αθανάσιος» Σεπτέμβριος 1990 αρ. φύλ. 30 αναφέρει:  «Πληροφορούμεθα από έγκυρες πηγές ότι ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου έχει ηλεγμένας πληροφορίας ότι ο Οικουμενικός (εννοεί τον Δημήτριον) έχει εις τα Δίπτυχά του το όνομα του αντιχρίστου πάπα της Ρώμης».                                                                 

Δεν θέλω όμως να επεκταθώ επ΄ αυτού έτι περισσότερον διότι είναι γνωστά τοις πάσιν. Το ζητούμενο είναι ποία πρέπει να είναι η δική μας στάση απέναντι σ΄ αυτή την κατάστασι. Η σιωπή είναι η ενδεδειγμένη λύση; Γράφει ο Μέγας Αθανάσιος:  «Εάν ουν τινα ίδης, αδελφέ, ότι έχει σχήμα σεμνοπρεπές, μη πρόσχης, ότι ενδέδυται κώδιον προβάτου, ότι όνομα έχει πρεσβυτέρου ή επισκόπου… αλλά τας πράξεις αυτού περιέργασαι· ει έστι σώφρων… ή υπομονητικός. Ει δε έχει τον φάρυγγα άδην, νοσών χρήματα, και καπηλεύων την θεοσέβειαν, άφες αυτόν· ου γαρ εστι Ποιμήν… αλλά λύκος αρπακτικός» (περί ψευδοπροφητών ΒΕΠΕΣ  33, 197).                                                                                
Ο μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης: «δια να κάμη κανείς έλεγχον σωτήριον πρέπει να είναι ελεύθερος παθών μεμπτών. Να έχη αγάπην και διάνοιαν φωτεινήν. Διότι όταν δεν συνέρχωνται τα στοιχεία αυτά, τότε ο ελέγχων δεν ελέγχει, αλλά πυρπολεί την Εκκλησίαν. Εξαίρεσιν αποτελεί η περίπτωσις κινδύνου αιρέσεως. Τότε σοφοί και άσοφοι, ακάθαρτοι και καθαροί τη καρδία πρέπει να εξεγείρωνται και να ελέγχουν». (περιοδικό Αγιορειτική Βιβλιοθήκη 1964).   

Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος: «Δεν είναι δίκαιον ούτε πρέπον εις ανθρώπους ευσεβείς παντάπασιν να σιωπούν, όταν τους νόμους του Θεού αθετούσιν… όπου δε Θεός το κινδυνευόμενον… τις ευσεβής δύναται να σιγά;» (Ι. Μονή Γρηγορίου: οι αγώνες των μοναχών» σελ. 233).                                                                                 

 Ιωσήφ Βρυέννιος: «Πας ο δυνάμενος λέγων την αλήθειαν και μη λέγων κατακριθήσεται υπό του Θεού. Και ταύτα ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον και της όλης Εκκλησίας των Ορθοδόξων η κρηπίς. Το γαρ εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις αρνήσεως ίδιον, το δε λέγειν ομολογίας ειλικρινούς» (Τα ευρεθέντα έργα αυτού Τόμος Β΄ Θεσ/νίκη 1990 σελ. 18).                                                                            

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τι ποιείς άνθρωπε; Παρεβάθη ο νόμος κατεφρονήθη σωφροσύνη, πλημμελήματα τοσαύτα, ετολμήθη παρά τινος των ιερωμένων, τα άνω κάτω γέγονε και ου φρίττεις.. ουκ αλγείς· ουκ επιτιμά…αλλά κοινωνείς» (PG 55  252).                                                                                                Tου Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου:  «… καθόσον είναι εντολή του Κυρίου να μη σιωπάμε όταν κινδυνεύει η πίστη. Γιατί λέγει να μιλάς και να μη σιωπαίνης· και «Εάν αυτοί σιωπήσουν θα φωνάζουν δυνατά οι πέτρες» (Λουκ. 19: 40) και «Εάν υποχωρεί, δεν ευαρεστείται η ψυχή μου σ΄ αυτόν» (Εβρ. 10: 38). Ώστε όταν πρόκειται για την πίστη δεν μπορούμε να πούμε: «Εγώ ποιος είμαι; Είμαι ιερέας; Όχι. Άρχοντας; Ούτε. Στρατιώτης; Από πού; Γεωργός; Ούτε και αυτό. Είμαι φτωχός, εξασφαλίζοντας μόνον την καθημερινή μου τροφή. Δεν έχω λόγο, ούτε ενδιαφέρον για το θέμα αυτό. Αλοίμονο. Οι πέτρες θα κράξουν και συ μένεις σιωπηλός και αδιάφορος; Η αναίσθητη φύση υπάκουσε στο Θεό και συ μένεις αδιάφορος; Αυτό που δεν έχει ψυχή ούτε λογοδοτεί στο δικαστήριο, φοβούμενο κατά κάποιο τρόπο την εντολή, βροντοφωνάζει και συ που πρόκειται να λογοδοτήσεις στο Θεό τον καιρό της κρίσεως ακόμη και για μια λέξη ανωφελή, έστω και αν είσαι ζητιάνος λες απερίσκεπτα: Τι με νοιάζει γι΄ αυτό…».  Λέγει ο άγιος, και ο εν πολλοίς άγνωστος, Μελέτιος ο Γαλησιώτης: «όπου δε πέφυκε Θεός, φησί τις των μεγάλων—προς ον ο κίνδυνος οράς και τα της βλίβης βλέπει και τα της λύμης άντικρυς, εις τούτον ανατρέχει—τις ευσεβής σιγήσειε, τις όλως ηρεμήσει και γαρ την συγκατάθεσιν η σιωπή σημαίνει. Δεν μπορούμε λοιπόν να σιωπούμε διότι η σιωπή λογίζεται ως συγκατάθεσις και θα κατακριθεί υπό του Θεού ο σιωπών κατά τον σοφό μοναχόν Ιωσήφ Βρυέννιο.                                           

Εις τύπο λοιπόν υπομνήματος γράφονται τ΄ ανωτέρω και δια τον γράφοντα και δια τους αναγινωσκομένους. Πρέπει η μαρτυρία της Αληθείας να δίδεται όποτε και όπου το απαιτεί η ανάγκη. «Έως του θανάτου αγώνισαι υπέρ της Αληθείας και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου». Οι καιροί απαιτούν εφαρμογή δια να μας λυπηθεί ο Θεός και να δώσει την έκβασι. Πρέπει ωσαύτως να διαπαιδαγωγηθεί και να κατηχηθεί το ποίμνιο· πρέπει να γνωρίζει τους γνησίους Ποιμένας του από τους λύκους με δορά προβάτων. Εν τελευταία αναλύσει κατά την μαρτυρία πολλών συγχρόνων αλλά γε κυρίως επί τη εντολή των κανόνων και της εκκλησιαστικής πράξεως πρέπει να διακοπεί το μνημόσυνο των αιρετιζόντων κληρικών και να παύση κάθε εκκλησιαστική κοινωνία μετά των κοινωνούντων αυτοίς. Και ερχόμεθα τώρα στην τεκμηρίωσι της ως άνω αληθείας διότι το μέτρο τούτο που επιτάσσει το Πνεύμα το Άγιο δείχνει δύσκολο στην εφαρμογή του. Αλλά πόσες και πόσες εντολές του Θεού δεν παρουσιάζονται φαινομενικά ως δύσκολες. Όστις μας ραπίσει εις δεξιάν μας ζητείται να προσφέρομαι και την αριστερή παρειάν. Όποιος κοιτάξει γυνή προς το μοιχεύσαι, ήδη εμοίχευσε αυτήν. Μην επιθυμήσεις τα του πλησίον σου κ.ά. Εν τοιαύτη περιπτώσει μήπως απ΄ αυτήν την ενέργειαν κρίνεται και αυτή αύτη η σωτηρία μας; Επικαλούμαι την υπομονήν σου δια την ανίχνευσι της Αληθείας.                                                              

Α. «Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία την επί των αδύτων αναφοράν του ονόματος του αρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο. (επιστολή Αγίων Αγιορειτών Πατέρων ΙΓ΄ αιών). Εν άλλοις λόγοις ο μνημονεύων του κηρύσσοντος αίρεσιν κοινωνεί τη αιρέσει αυτού, και ασφαλώς όχι μόνον ο μνημονεύων αλλά και το ποίμνιον που ακολουθεί.                                                                                        

Β. Ο μεν Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γράφει: «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διϊστασθαι»(PG  160  105C).

Γ. Ο δε ομολογητής Θεόδωρος ο Στουδίτης προσθέτει: «Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούθς και τους τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο»(PG  99  1049A).

Δ. Και οι Αγιορείται Πατέρες γράφοντες προς τον λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον: «Και πως ταύτα ανέξεται Ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα θεία τούτους ηγήσεται; Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρει αυτόν, καν Ορθόδοξος είη ο αναφέρων» (κριτικήν έκδοσιν της ανωτέρω επιστολής εν : V. Lourent et). Dorroze’s DOSSIER GREC DE L’ UNION DE LYON 1273-1277,  P. 376-403  Paris 1976).                                                                                  

E. Kαι πάλιν ο μέγας Θεόδωρος τα εξής σπουδαιότατα:  «Ουδ΄ αν όλα τα χρήματα του κόσμου παρέξει τις και κοινωνών είη τη αιρέσει φίλος Θεού ου καθίσταται, αλλ΄ εχθρός» (PG  99  1205A).                                                                                                               
ΣΤ΄.  Του ιδίου: «Φυλάξατε έτι εαυτούς της ψυχοφθόρου αιρέσεως, ης η κοινωνία αλλοτρίωσις Χριστού» (αυτόθι 1275C)                                                                                           
Ζ΄ Του ιδίου: « Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν· οι δε, ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται» (1164 Α).  

Η΄. Ο Άγιος Γεννάδιος Σχολάριος: «… όστις μνημονεύει τον πάπαν ή κοινωνήσοι τω μνημονεύοντι…ηγήσομαι και τούτον οίον η αγία και μεγάλη Σύνοδος η εν Κων/λει η το λατινικόν εξετάσασα δόγμα, και τους αυτό φρονήσαντας καθελούσα τότε, τον Βέκκον δηλονότι και τους ομόφρονας…».                                                                                                  
Θ. Σε άρθρο των καθηγητών πανεπιστημίων Αθηνών, Θες/νίκης…π. Γεωργίου Μεταλληνού, π. Θεοδώρου Ζήση, π. Σαράντη Σαράντου κ.ά. : «το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες οι οποίοι, με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στη σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία…» (Μαρτυρία ή αποστασία; Σκέψεις…τη Ραβέννα  Ορθόδοξος Τύπος Φ. 1466  12-7-2002).                                                                                                                                 Ι΄. Λέγει ο ιερομόναχος Θεοδώρητος: «αφού λοιπόν όλοι οι επίσκποι κοινωνούν μαζί του (ομιλεί περί του αποθανόντος Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου) ως τα συγκοινωνούντα δοχεία, οι θάλασσες και δρόμοι, και δια μέσου της κοινωνίας αυτής εις το δηλητήριον της αιρέσεως του ενός μετέχουν αναγκαστικώς και οι λοιποί εάν δεν αποτειχισθούν εγκαίρως, είναι φανερόν ότι με την συνεχιζομένην κοινωνίαν των, γίνονται αιτία να κρατώνεται και ισχυροποιείται η αίρεσις…» («όταν οι φύλακες προδίδουν» σελ. 94).                                                                                                                                    ΙΑ΄ Γράφει ο π. Θεόδωρος Ζήσης: «Και όχι μόνον δεν υπακούει ο ίδιος (όσιος Θεόδωρος Στουδίτης), αλλά  συνιστά και στους άλλους ανυπακοή και διακοπή μνημοσύνου των συνεργησάντων. Η αίρεση δεν είναι Εκκλησία· οι αιρετικοί και οι κοινωνούντες προς αυτούς δεν είναι Εκκλησία» («Κακή υπακοή Αγία ανυπακοή» σελ. 55).                                                                                                                               

ΙΒ΄. Ο Πατριάρχης Κων/λεως, άγιος Γερμανός ο νέος, συμβουλεύει την εποχή της εκκλησιαστικής κοινωνίας με εκείνους τους «ορθοδόξους» που κοινωνούσαν με τους λατίνους. Συμβούλευε ακόμα τους λαϊκούς να φεύγουν ολοταχώς από τους ιερείς, που έδειξαν υποταγή στους λατίνους, και μήτε σε Εκκλησία που εκείνοι λειτουργούν να πηγαίνουν, μήτε να παίρνουν ευλογία από τα χέρια τους. Καλύτερα να προσεύχεστε μόνοι στα σπίτια σας, παρά να συγκεντρώνεστε στην εκκλησία μαζί με τους λατινόφρονες κληρικούς και λαϊκούς· «ει δ΄ ουν την αυτήν αυτοίς υφέξετε κόλασιν». (Ιωσήφ Βρυεννίου Τα ευρεθέντα τόμος β΄ σελ. 26).                                           

ΙΓ΄. Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας πριν την σύγκληση της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου και πριν την καταδίκη του Νεστορίου, προέτρεπε τους Ορθοδόξους της Κων/λεως: «αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες, ει μένοι λύκος αντί ποιμένος… τοις δε γε των κληρικών ήτοι λαϊκών δια την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις ή καθαιρεσθείσι παρ΄ αυτού κοινωνούμεν ημείς, ου την εκείνου κυρούντες άδικον ψήφον, επαινούντες δε μάλλον τους πεπονθότας κακείνο λέγοντες αυτοίς…» (πρακτικά Γ΄ Οικ. Συνόδου,T.LG 1,1,1 p. 114, 1,2).                                                                             
IΔ΄. Ο Μ. Αθανάσιος: «Ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα τούτους και της κοινωνίας προσήκει φεύγειν» (τοις τον μονήρη βίον ασκούσι και εν πίστει Θεού ιδρυμένοις).                                   
 ΙΕ΄. Ο Μ. Βασίλειος: «ουδ΄ αν προς ώραν αυτών επιδεξόμεθα την συνάφειαν, ει σκόζοντες(χωλαίνοντες) περί την πίστιν εύρομεν» (Μ. Βασιλείου Επιστολαί Πέτρω επισκόπω Αλεξανδρείας).                                                                                                                             
 ΙΣΤ΄. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Αν ο προεστώς σου είναι σφαλερός εις την πολιτείαν και τα έργα του μη περιεργάζεσαι. Αν όμως είναι σφαλερός κατά την πίστιν φεύγε και παραίτησέ τον, όχι μόνο αν είναι άνθρωπος αλλά καν Άγγελος είναι από τον Ουρανόν» (περί συνεχούς μεταλήψεως σελ. 175).                                                                   
 ΙΖ΄. Τέλος οι Αποστολικές Διαταγές γράφουν: «Διο φευκτέον από των φθορέων ποιμένων».                                                                                                                         

Οι Κανόνες που επιβάλλουν την αποτείχισι όπως την ονομάζουν, ήτοι την διάστασι μεταξύ μνημονευομένου και μνημονεύοντος· είναι σύνθετη λέξη αποτελουμένη από δύο: από—τειχίζω=θέτω τείχος μεταξύ εμού και του μνημονευομένου, μ΄ άλλα λόγια αποδιϊσταμαι, απομακρύνομαι, διαστέλλομαι δια να μην μετέχω, καλύτερα συμμετέχω στην ευθύνη, είναι:                                             Ι). Ο ΙΕ΄ Ιερός Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου ο οποίος εντέλλεται: «Οι γαρ δι΄ αίρεσιν τινα, παρά των αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένην, της προς τον πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου την αίρεσιν δηλονότι δημοσία κηρύττοντος και γυμνή τη κεφαλή επ΄ εκκλησίας διδάσκοντος, οι τοιούτοι ου μόνον τη κανονική επιτημήσει ουχ υποκείσονται, προ συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες, αλλά και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται. Ου γαρ επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν τηε εκκλησίας κατέτεμον αλλά σχισμάτων και μερισμών την εκκλησίαν εσπούδασν ρύσασθαι».                                                                                                       
ΙΙ). Ο Γ΄ Κανών της Αγίας Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου διακελεύει: «… τοις αποστατήσασιν ή αφισταμένοις Επισκόποις μηδόλως υποκείσθαι κατά μηδένα τρόπον…».  

ΙΙΙ). Ο ΛΑ΄ Αποστολικός Κανών ο οποίος αναφέρει: «  Ει τις πρεσβύτερος, καταφρονήσας του ιδίου Επισκόπου χωρίς συναγάγει, και θυσιαστήριον έτερον πήξει, μηδέν κατεγνωκώς του Επισκόπου εν ευσεβεία και δικαιοσύνη, καθαιρείσθω ως φίλαρχος».  Εδώ θα ήτανε πολύ εύστοχο θα έλεγα να προστεθούν:                                                         
 α) Την πληροφορία του Αγίου Ειρηναίου, οι Άγιοι Απόστολοι απομακρύνονταν από τους αιρετικούς τόσο, ώστε απέφευγαν και να μιλούν μ΄ αυτούς: «Οι άγιοι Απόστολοι και οι μαθηταί αυτών έσχον τόσον μεγάλην «ευλάβειαν», ώστε απέφευγαν και να συνομιλούν ακόμη με εκείνους που ενόθευαν την αλήθεια της πίστεως» (Άγιος Ειρηναίος, Έλεγχος και ανατροπή ψευδωνύμου γνώσεως Γ, 3,4 ΒΕΠΕΣ 144  15-22).                                                                                                           β) Τις παρακάτω διδασκαλίες του Μ. Βασιλείου: «Οίτινες την υγιά ορθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσι, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσιν, μη μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν». «Προδοσία ουν εστι της αληθείας, και επιβουλή του κοινού, και εθισμός προς αδιαφορίαν κακών, ο προς τους πονηρευομένους εσχηματισμένη χρηστότης». (Κεφάλαια των κατά πλάτος όρων: v 31  p. 9891 1,3-9). Kαι κλείνοντας συνάπτομαι τον Β΄ Κανόνα της εν Αντιοχεία Συνόδου, ο οποίος διατάσσει: «ο ακοινωνήτοις κοινωνών, ακοινώνητος έσται, ως συγχέων τον Κανόνα της Εκκλησίας». Τον Ι΄ Αποστολικό Κανόνα που λέγει: «ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, αφοριζέσθω». Και το : «ο αιρετικόν δεχόμενος, τοις αυτού εγκλήμασιν υπόκειται» κατά τον ΜΕ΄Αποστολικόν.                                                                          
 Όλοι οι παραπάνω Κανόνες εμπεριέχονται εις το Πηδάλιον της Εκκλησίας μας, του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου με τις ερμηνείες τους. Βιβλίο που πρέπει επιμελώς να μελετάται απ΄ όλους μας και από τον τελευταίο λαϊκό, είναι η Αγία Γραφή όπως αναφέρει ο ίδιος ο Άγιος στον πρόλογό του. Ανασύρθηκαν εκ του θησαυροφυλακίου της εκκλησιαστικής παραδόσεώς μας πολλές μαρτυρίες εις τρόπον, ώστε να μην υπολειφθεί ουδεμία αμφιβολία δια τα περαιτέρω. Τώρα μπορώ ν΄ αφήσω να εξέλθει εν στεναγμός ανακουφίσεως εκ του στόματός μου εφ΄ όσον επερατώθη αισίως συν Θεώ τούτο το διάβημα.

 Είθε ο Θεός να φωτίσει, να εμψυχώσει, να εδυναμώσει όλους μας να ποιήσουμε τα δέοντα εις πείσμα της υλιστικής και αδιάφορης ζωής της σήμερον, προς αποφυγή της ιδίας ευθύνης ως ελέχθη, προς παραδειγματισμό, προς επίτευξιν της ημών σωτηρίας, όπερ εύχομαι εις όλους μας. Ο Θεός μεθ΄ ημών.

 Υ.Γ. Οι αποτειχιζόμενοι ιερείς δεν εισέρχονται εις τας συνόδους των Γ.Ο.Χ. (Παλαιοημερολογιτών) διότι είναι παρασυναγωγή και μνημονεύουν: «υπέρ πάσης Επισκοπής Ορθοδόξου της Ορθοτομούσης τον Λόγο της Αληθείας».