+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
Ο Απ. Παύλος θεωρεί αυτήν την προσευχήν δια του
Πνεύματος ή δια των γλωσσών εις την καρδίαν ως προϋπόθεσιν του χαρίσματος της
προφητείας. Ούτος ισχυρίζεται, ότι εκείνοι οι οποίοι έλαβον την χάριν της
προσευχής από τον Θεόν είναι υποχρεωμένοι να φθάσουν εις το να προφητεύουν:
"Θέλω δε πάντας υμάς λαλείν γλώσσας, μάλλον δε ίνα προφητεύητε, μείζων γαρ
ο προφητεύων ή ο λαλών γλώσσαις, εκτός ει μη διερμηνεύη ίνα η εκκλησία
οικοδομήν λάβη". Αυτή η δωρεά της προσευχής εν Πνεύματι είναι η
έλευσις του Θεού εν Χριστώ εις την καρδίαν και η άρσις από αυτήν του
καλύμματος, το οποίον σκοτίζει την σωστήν ανάγνωσιν του Μωϋσέως. Εν τούτοις,
αυτό το δώρον της προφητείας δεν προλέγει πλέον την έλευσιν του Αγγέλου της
Μεγάλης Βουλής, αλλά εξηγεί την προφητείαν της Παλαιάς Διαθήκης, ως εκπληρώθη
εις τον Κύριον της Δόξης, ο Οποίος έγινε Χριστός δια της Γεννήσεως ως Άνθρωπος
από την Παρθένον, του Οποίου το έργον ετελειοποιήθη δια του θανάτου Του, της
Αναστάσεως, της Αναλήψεως και της επανόδου εν Αγίω Πνεύματι κατά την
Πεντηκοστήν. Αυτό συνέβη, διότι αυτός, ο οποίος προσεύχεται δια των γλωσσών ή
δια του Πνεύματος, γνωρίζει τον Χριστόν αναστάντα, προσωπικώς κατοικούντα εν τη
καρδία του με τον Πατέρα, γενόμενος ναός του Θεού και ουχί απλώς αναγινώσκων
περί Αυτού εν τη Γραφή.
Η προσευχή εν Πνεύματι, ή η
νοερά προσευχή αποκαλείται επίσης αένναος μνήμη του Θεού. Είναι αυτή, η οποία
εξηφανίσθη δια της πτώσεως, έχουσα ως συνέπειαν τον σκοτασμόν του νοός και την
σκληρότητα της καρδίας.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου