Η Ευχαριστιακή και Εκκλησιολογική
ειδωλολατρία
56) Εις την εποχήν του Αποστόλου Παύλου
εξελέγετο κανείς επίσκοπος ή πρεσβύτερος από την ομάδα των προφητών, δηλαδή των
δοξασμένων/θεουμένων. Δια τούτο ο Παύλος γράφει στον Τιμόθεον "μή αμέλει
του εν σοί χαρίσματος, ό εδόθη σοι δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του
πρεσβυτερίου (1 Τιμ. 3;14)." Δια τούτο ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας
πληροφορεί ότι στα χρόνια του υπήχαν επίσκοποι που στην εποχήν του αποστόλου
Παύλου θα έλεγαν μόνον το "αμήν" στην εκκλησίαν. Στην καρδιάν της
Περί Πίστεως Εκθέσεως του Δαμασκηνού είναι μεταξύ των άλλων και μαζί με τον
Απόστολον Παύλον και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρειοπαγίτης ο οποίος τονίζει ότι ο
επίσκοπος εκλέγεται από μεταξύ των θεουμένων. Αυτή η παράδοσις διατηρήθηκε όλα
τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ακριβώς δια να καταργηθή η παράδοσις αυτή
ιδρύθηκαν αι Θεολογικαί Σχολαί της Χάλκης και των Αθηνών και εν συνεχεία της
Θεσσαλονίκης. Έτσι δεν ήτο ανάγκη πλέον οι υποψήφιοι επίσκοποι να είναι
θεολόγοι από την θέωσίν τους ή τουλάχιστον από τον φωτισμόν της καρδίας τους
από την νοεράν ευχήν, αλλά από το πτυχείο του Πανεπιστημίου επάνω στο οποίο
γράφει θεολόγος μάλιστα.
57) Ο λόγος που ο Χρυσόστομος μας λέγει ότι
δεν πρέπει να νομίζομε ότι γίναμε άπαξ και δια πάντα μέλη του Σώματος του
Χριστού είναι το γεγονός ότι τα στάδια με τα οποία γινόμεθα μέλη είναι στάδια
θεραπείας της βιολογικής και πνευματικής αρρώστιας που συνκεντρούται στην
καρδίαν του κάθε ανθρώπου. Η θεραπεία αρχίζει με την κάθαρσιν της καρδίας και
καταλήγει στην Θεοπτίαν στην ζωήν αυτήν. Όταν ο Κύριος της Δόξης λέγει
"Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι Θεόν όψονται," εννοεί τον
δοξασμόν, δηλαδή την θέωσιν, εις αυτήν την ζωήν της οποίας προηγείται η
κάθαρσις και ο φωτισμός της καρδίας.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου