Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

 Πρός ἀποφυγή, λοιπόν, ὅλων αὐτῶν τῶν συνεπειῶν, οἱ σύγχρονοι πιστοί (κληρικοί καί λαϊκοί) ἔκαναν ἀποδεκτή, ὀλίγον κατ’ ὀλίγον, κάποια ἀλλοίωσι τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Ἡ ἀλλαγή αὐτή τῆς Παραδόσεως σήμερα παγιώθηκε καί δέν ἀφορᾶ μόνο μιά κάποια στάσι ἀπέναντι στόν αἱρετικό ἐπίσκοπο, ἀλλά προσέλαβε καί βαθύτερες ἐκκλησιολογικές-θεολογικές διαστάσεις καί συνίσταται εἰς τό ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας ἔχει μεταλλαχθῆ ἀπό Χριστοκεντρική σέ ἀνθρωποκεντρική (ἐπισκοποκεντρική) καί ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀποτείχισις διά θέματα πίστεως θεωρεῖται ἐκκλησιαστικό σχίσμα, ἀποκοπή ἀπό τόν Ἐπίσκοπο καί τήν Σύνοδο (πού ταυτίζουν μέ τήν Ἐκκλησία) · θεωρεῖται δαιμονική ὑποβολή καί ἄκρατος ἐγωϊσμός. Ἡ ἀποστασιοποίησις ἀπό τόν Ἐπίσκοπο διά λόγους πίστεως θεωρεῖται ἔξοδος ἑκουσία ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ὁ Χριστός ἔχει περιορισθῆ εἰς τόν οὐρανό καί στήν καλύτερη περίπτωσι δέν εὑρίσκεται ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἡ ἀληθινή πίστις, ἀλλά ἐκεῖ πού τελοῦνται τά μυστήρια. Μᾶλλον ὁ ἴδιος ὁ Ἐπίσκοπος ἔχει μεταβληθεῖ σέ Χριστό, μέ ἀπαίτησι τυφλῆς ὑπακοῆς ἀπό κληρικούς καί λαϊκούς, μέ καρατομήσεις ἄνευ στοιχειώδους διαδικασίας, μέ τό νά ζῆ κομπλεξικά ἀπομονωμένος ἀπό τόν λαό καί τριγυρισμένος ἀπό τούς κόλακες καί χωρίς τήν παραμικρή συναίσθησι τῆς εὐθύνης του καί τῆς ἀπαιτήσεως τῶν καιρῶν, μέ τό νά ἀσκῆ ὄχι τήν κατά Χριστόν διαποίμανσι τοῦ λαοῦ, ἀλλά τήν διοίκησι ὡς ὑπάλληλος τοῦ κράτους καί βεβαίως μέ τό νά εἶναι ἄφωνος καί πανταχοῦ ἀπών σέ ὁ,τιδήποτε ἀπαιτεῖ ὁμολογία καί θυσία. Ἡ ὁμολογία καί θυσία τῶν παλαιῶν ἁγίων Ἐπισκόπων καί Πατριαρχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπολέμησαν τίς αἱρέσεις καί ἐθυσίασαν τούς θρόνους των καί τή ζωή των χάριν τῆς ἀληθινῆς πίστεως, εἶναι διά τούς σημερινούς Ἐπισκόπους, ἕνας μῦθος, μία ἐφάμαρτος ἐμμονή, ἡ ὁποία διέσχισε τήν Ἐκκλησία, διεσάλευσε τήν εἰρήνη, κατέστησε τήν Ἐκκλησία ἐγκλωβισμένη καί ἀπομονωμένη ἤ στήν καλύτερη περίπτωσι (ἡ ὁμολογία) εἶναι μία μέν πραγματικότης, ἡ ὁποία ὅμως ἐξετάζεται μόνον ἱστορικά, χωρίς νά ἀποτελῆ διαχρονικό παράδειγμα καί Παράδοσι τῆς

Ἐκκλησίας διά τά θέματα τῆς αἱρέσεως. Ὡς ἐκ τούτου ἡ τιμή πού ἀποδίδομε σήμερα στούς ἁγίους καί κυρίως στούς ὁμολογητάς τῆς πίστεως, εἶναι μόνον ἐν ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς ἤ στήν καλύτερη περίπτωσι ἡ μίμησίς των κατά τό πατερικό ρητό «τιμή ἁγίου, μίμησις ἁγίου» συνιστᾶται γιά ὅλα τά ἄλλα θέματα πλήν τῶν θεμάτων τῆς πίστεως.

Συνεχίζεται.