Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Σύμφωνα λοιπόν μέ τήν περιγραφή ὁ ἅγιος δέν ἦλθε διά νά κάνη τόν Ἐπίσκοπο εἰς τήν πρωτεύουσα, οὔτε πολύ περισσότερο διά νά δημιουργήση Σύνοδο ὀρθοδόξων

Ἐπισκόπων, ἀλλά ἦλθε διά νά θυσιασθῆ ὑπέρ τῆς πίστεως καί νά συνδράμη εἰς τήν ἀποκατάστασί της. Ὅταν δέ μετά τούς ἀγῶνες του μετεστράφη εἰς τήν Ὀρθοδοξία μέγα μέρος τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ καί μετά τούς πειρασμούς πού εἶχε ἀπό τόν κυνικό φιλόσοφο Μάξιμο, ὁ ἅγιος ἠθέλησε νά ἀναχωρήση εἰς τήν ἀγαπημένη του ἡσυχία. Ὁ βιογράφος ἀναφέρει εἰς αὐτό τό σημεῖο τά ἑξῆς:

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

«Γρηγόριος δέ τῷ πλήθει τῶν πόνων πιεσθείς, καί ἀπειρηκώς πρός τάς ποικίλας φροντίδας, οἴκαδε ἴετο, τά ἐξιτήρια τῷ λαῷ προσφθεγξάμενος, νουθετήσας αὐτούς τηρεῖν τήν πίστιν, ἥν παρειλήφασιν, ἐργάζεσθαι τήν ἀρετήν, ἥν αὐτοῖς ἔργῳ τε καί λόγῳ ὑπέδειξεν. Ἐπειδή τούτων ἤκουσαν κλῆρός τε καί λαός, μία βοή παρά πάντων ἤρθη, τήν ἐκδημίαν τοῦ ποιμένος ὀδυρομένων · ἦν τε ἰδεῖν ἐλεεινόν θέαμα, ἄνδρας, γυναῖκας, νέους, γέροντας, ἐλλογίμους καί ἀμαθεῖς, ἄρχοντας, ἰδιώτας, ἅπαντας οἰμωγῇ συμφώνῳ κατεχομένους, καί τήν ὀρφανίαν οὐ φέροντας · ὥστε τινά, τήν φωνήν ἄραντα, τολμῆσαι εἰπεῖν · “ Ὦ Πάτερ, συνεκβάλλεις σεαυτῷ τήν Τριάδα”. Ταύτης ἀκούσας τῆς φωνῆς ὁ γεννάδας, ἐλώφησε τῆς ὁρμῆς, καί ὑπέσχετο συμπαραμένειν

αὐτοῖς, μέχρις ἄν ἐπισκόπων παρουσία (καί γάρ ἦν ἐλπιζομένη) προβάλληται τινα τῆς ἐπισκοπῆς ἄξιον, ὅς αὐτόν φροντίδων ἐλευθερώσει, ἐπιτρέψει τε ἅμα τήν ἔξοδον. Οὕτως οὖν διελύθησαν τῇ ὑποσχέσει θαρρήσαντες, ὅρκῳ μέν οὐ βεβαιωθέντες, τῷ δέ παγίῳ τοῦ τρόπου καταπιστεύσαντες» (P.G. 35, 285A).

Ὁ ἅγιος λοιπόν ἠθέλησε νά ἀναχωρήση ἀπό τήν πρωτεύουσα πρίν ἀκόμη τοποθετηθῆ ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος εἰς αὐτήν. Κατεπείσθη δέ νά παραμείνη ἀπό τίς παρακλήσεις καί τά δάκρυα κλήρου καί λαοῦ καί ὑπό τόν ὅρο ὅτι θά ἐγίνετο Σύνοδος ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων: «...καί ὑπέσχετο συμπαραμένειν αὐτοῖς, μέχρις ἄν ἐπισκόπων παρουσία (καί γάρ ἦν ἐλπιζομένη) προβάλληται τινα τῆς ἐπισκοπῆς

ἄξιον, ὅς αὐτόν φροντίδων ἐλευθερώσει, ἐπιτρέψει τε ἅμα τήν ἔξοδον». Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται ὅλο τό βάθος τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως, τό ὁποῖο ἐβίωνε ὁ ἅγιος καί συνίστατο εἰς τό ὅτι μόνο ἡ ἐπικείμενη Οἰκουμενική Σύνοδος ἦτο ἁρμοδία διά νά ἐπιλύση τό θέμα τῆς ἐκλογῆς καί τοποθετήσεως ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου εἰς τήν θέσιν τῶν αἱρετικῶν. Ὅταν ἐν συνεχείᾳ ἐπέστρεψε ἀπό τόν πόλεμο ὁ αὐτοκράτωρ Μ. Θεοδόσιος ἐνεχείρισε εἰς τόν ἅγιον τήν προστασίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, παρ’ ὅτι οἱ Ἀρειανοί ἀκόμη ἦσαν ἰσχυροί καί ἀπειλοῦσαν στάσιν καί φόνους. Ὁ βιογράφος περιγράφει τό γεγονός ὡς ἑξῆς:

«Τοῦ δέ πολέμου λωφήσαντος, ὅς πρός τούς ἑσπερίους βαρβάρους συνέστη, καί κατά νοῦν ἐκβεβηκότος τῷ αὐτοκράτορι, δίκην τε αὐτούς εἰσπραξαμένῳ τοῦ θράσους ἀξίαν, αἰχμαλώτους τε λαβόντι καί φόρους τάξαντι τοῖς ἡττημένοις,

συνέβη παρεῖναι τῇ βασιλίδι, τοῖς θριάμβοις ἐπηρμένῳ καί γαυρουμένῳ · καί τηνικαῦτα προσδέξασθαι τόν ἀρχιερέα Γρηγόριον ἐντίμως τε καί τῶν αὐτοῦ πόνων ἐπαξίως, καί διαλέξει πλατυτέρᾳ τό περί αὐτόν ἐνδείξασθαι πρόθυμον, καί τέλος εἰπεῖν · “Ὦ πάτερ, σοί τε καί τοῖς ἱδρῶσι τοῖς σοῖς δι’ ἡμῶν ὁ Θεός ἐγχειρίζει τήν Ἐκκλησίαν. Ἰδού δίδωμί σοι τόν οἶκον τόν ἱερόν καί τόν θρόνον”. Ὁ δέ μακάριος, περιχαρείας πληρωθείς, ἀσπασάμενος τόν αὐτοκράτορα, καί εὐχαῖς ἀμειψάμενος, ἐξῄει τῶν βασιλείων. Οἱ δέ Ἀρειανοί (μέχρι γάρ τοῦ χρόνου τοῦδε τόν ἱερόν κατεῖχον οἶκον) παρετάττοντο ξιφήρεις, ὑπέρ αὐτοῦ πολεμεῖν ᾐρημένοι πρός τόν μακάριον. Καί τόν μέν βασιλέα ἱκέτευον μή ἀφαιρεθῆναι τόν οἶκον, δεδοικότες ἀντιβαίνειν τῷ κράτει · τῷ δέ ὁσίῳ καί τοῖς μετ’ αὐτοῦ θάνατον ἐπηπείλουν, δημοσίᾳ τε ὁπλισθέντες, καί ἰδίᾳ τινί ὑποθέμενοι, λάθρα προσελθόντι διά τῶν σπλάγχνων τοῦ ἀρχιερέως ὠθεῖν τό ξίφος. Καί ἡ μέν σύστασις τῶν πολεμίων τοσαύτη» (P.G. 35, 289C).