Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Ζων μέσα εις την αμαρτίαν ο άνθρωπος, απομονώνει τον εαυτόν του, αναγνωρίζει μόνον αυτόν και τον κάμνει κέντρον των πάντων. Όσον βυθίζεται περισσότερον εις την αμαρτίαν, τόσον γίνεται μεγαλύτερον το χάσμα μεταξύ χρόνου και αιωνιότητος μέσα εις την συνείδησίν του και την καρδίαν του. Εστραμμένος προς τον εξωτερικόν κόσμον ο άνθρωπος της αμαρτίας, αισθάνεται και βλέπει ένα φοβερόν ρήγμα μεταξύ του εαυτού του και των λοιπών ανθρώπων, μεταξύ του εαυτού του και των λοιπών όντων. Βυθιζόμενος εις την απύθμενον εγωϊστικήν απομόνωσιν, χάνει βαθμιαίως το αίσθημα της καθολικής ενότητος του ανθρωπίνου γένους, έως ότου το χάση τελείως. Το χάσμα μεταξύ αυτού και ολοκλήρου της κτίσεως γίνεται απύθμενον, ατελείωτον και αγεφύρωτον. Αυτός βλέπει μόνον τον εαυτόν του και κανένα άλλον και τίποτε άλλο ούτε υπεράνω του ούτε γύρω του. Το παν μέσα του είναι μόνον ο εαυτός του, αυτός ο αυτόκλητος, άθλιος θεός, ενθρονισμένος εις τον κοπρώνα του. Εξ ου και τόσοι πολλοί άνθρωποι με μικρές σκέψεις, με μικρά αισθήματα, τα οποία δεν ημπορούν να εξέλθουν από τον εαυτών των και να περάσουν εις τον άλλον. Αι σκέψεις και τα αισθήματα του εγωϊσμού, «σακατεμένα» και σπιθαμιαία από την φιλαυτίαν, δεν αναγνωρίζουν ούτε τους ανθρώπους ούτε τον Θεόν, διότι δεν φθάνουν μέχρι του αιωνίου και του θεανθρωπίνου. Κάποιο τραγικόν ρήγμα χαίνει μέσα εις τας σκέψεις, εις τας αισθήσεις, εις την ζωήν. Ένα κατηραμένον σχίσμα εις την συνείδησιν, εις την καρδίαν, εις την ψυχήν, σχίσμα το οποίον ερημώνει τον τύπον του ανθρώπου κατά Φάουστ: «Δύο ψυχαί κατοικούν εις το στήθος μου».