Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Πόσο ὡραῖα, θεολογικά καί πατερικά τοποθετοῦν τά πράγματα οἱ δύο αὐτοί ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι κἄν ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ὡσάν νά διαβάζωμε τήν ἐπιστολή τῶν ἐπί Βέκκου ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτύρων πρός τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ τόν Η΄ τόν Παλαιολόγο. Καί νά σημειωθῆ ὅτι δέν πρόκειται περί τῆς κυρίας μνημονεύσεως τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, ἀλλά περί τῆς μνημονεύσεως τῶν διπτύχων, δηλαδή τῶν προκαθημένων τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Αὐτή ἡ μνημόνευσις, ἀναφέρουν, εἶναι ἀνώτερη ἀπό ὅλες τίς μνημονεύσεις: «Τό τῶν διπτύχων μεῖζον ἐστί παντός μνημοσύνου». Ἐν συνεχείᾳ ἑρμηνεύουν θαυμάσια, ἐπικαλούμενοι ὡς ὁδηγό τόν ἅγ. Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Ἀναφέρει ὁ ἅγιος ἑρμηνεύοντας τό χωρίον τοῦ ἀπ. Παύλου: 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

«Ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας. Καλῶς τοῦτο εἶπε · πολλοί γάρ αὐτόν παρασπῶσι πάντοθεν καί παρέλκουσι · πολλά ἔχει τά ἐπιφυόμενα. Καί οὐκ εἶπεν, Ἀπευθύνοντα, ἀλλ’, Ὀρθοτομοῦντα· τουτέστι, Τέμνε τά νόθα, καί τά τοιαῦτα μετά πολλῆς τῆς σφοδρότητος ἐφίστασο καί ἔκκοπτε · καθάπερ ἐπί ἱμάντος τῇ μαχαίρᾳ τοῦ πνεύματος πάντοθεν τό περιττόν καί ἀλλότριον τοῦ κηρύγματος ἔκτεμνε» (P.G. 62, 626). Τί σημαίνει λοιπόν ἡ λέξις «ὀρθοτομῶ». «Ὀρθοτομεῖν δέ ἐστι τό τέμνειν τά νόθα, ὥς φησιν ὁ θεῖος Χρυσόστομος». Ἄρα δέν πρόκειται περί εὐχῆς, ὅπως ἐξυπηρετοῦνται νά πιστεύουν ἀφελῶς σήμερα πολλοί. Πρόκειται περί ὁμολογίας, μέ τήν ὁποία ὁμολογία δημοσίως καί ἐκκλησιαστικῶς ἀκυρώνεις οἱαδήποτε ἄλλη ὀρθόδοξο ὁμολογία, ἐφ’ ὅσον κατά τήν μνημόνευσι συντάσσεις μετά τῶν Ὀρθοδόξων τούς αἱρετικούς, τούς πολεμίους τῶν Πατέρων ὡς ὑπερμάχους τῶν Πατέρων, τούς ἀντιφάσκοντας ὡς συμφωνοῦντας: «Πῶς οὐκ ἐστιν εὐσεβές ἤ ἄλλως εὔλογον, ἐπί τῆς θείας  μυσταγωγίας μνημονεύειν καί συνάπτειν καί ἑνοῦν τούς ἀντιφάσκοντας ὡς συμφωνοῦντας».

Τελικῶς ἀφοῦ ἐκάλεσαν πάλι οἱ πολιτικοί τούς Πατέρες εἰς τά βασίλεια καί δέν ἠδυνήθησαν νά τούς πείσουν τούς ἄφησαν. Αὐτοί δέ ἔμειναν ἀποτειχισμένοι καί ὑπέβαλον τόν ἑαυτόν τους σέ ἀργία, προκειμένου νά μήν ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς Λατινόφρονες ἑνωτικούς: «Ὡς δέ οὐχ εὗρον ἀφ’ ἡμῶν τινα συγκατάβασιν, ἀφῆκαν ἡμᾶς καί ἀπήλθομεν εἰς τά ἴδια. Καθήμεθα δέ ἔκτοτε σχολάσαντες ἐκ πάντων καί ἀργίᾳ συζῶντες καί παρά τοῦ Θεοῦ διόρθωσιν τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ αἰτοῦντες καί ἐκδεχόμενοι» (ὅπ. ἀν., σελ. 566).

Ὁ μέγας ἐκκλησιάρχης Σίλβεστρος Συρόπουλος μᾶς περιγράφει στά ἀπομνημονεύματά του καί μία θαυμάσια ἀντίδρασι καί ἀποτείχισι τοῦ λαοῦ ἀπό τόν ἱερέα τῆς ἐνορίας των. Ὁ ἱερεύς αὐτός, ἀπό ἁπλή, θά λέγαμε, περιέργεια, ἠθέλησε νά ἰδῆ πῶς γίνεται ἡ ἐνθρόνισις τοῦ νέου Πατριάρχου. Ὅταν λοιπόν, κατά τήν διάρκεια τῆς Συνόδου τῆς Φλωρεντίας ἀπεβίωσε ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ,ἐξελέγη

μέ τήν προτροπή τοῦ αὐτοκράτορος ὁ Λατινόφρων καί ἑνωτικός Κυζίκου Μητροφάνης. Κατά τήν πομπή αὐτή καί τελετή ἦτο παρών καί ὁ Λατίνος Ἐπίσκοπος Χριστοφόρος.