«ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ “ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ”»

ΕΝ ΜΕΣῼ οἰκονομικῆς καὶ κρατικῆς καταρρεύσεως τῆς Ἑλλάδος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, τῇ συμπαραστάσει ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὠργάνωσεν εἰς τὴν Κρήτην διάλογον μετὰ τοῦ Παπισμοῦ διὰ τὸ

Πρωτεῖον τοῦ Πάπα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ διάλογος αὐτός, ὡς τονίζομεν εἰς ἄλλο

ἄρθρον (παραπλεύρως) ἐνθυμίζει τὰς διεργασίας, αἱ ὁποῖαι ἐσημειώνοντο εἰς τὴν Φλωρεντίαν διὰ τὴν Ψευδένωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» παραμονὰς τῆς πτώσεως τοῦ Βυζαντίου. Ὁ διάλογος αὐτὸς (τρίτος κατὰ σειρὰν διὰ τὸ ἴδιον θέμα) ἀποτελεῖ πρόκλησι διὰ τὸν πιστὸν λαὸν ἐκ μέρους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοὺς

ἐκπροσώπους της, ἀφοῦ ἡ αἵρεσις τοῦ παπισμοῦ εἶναι ἡ πηγὴ ἐκ τῆς ὁποίας πηγάζουν ὅλαι αἱ αἱρέσεις καὶ τὰ ἀθεϊστικὰ κινήματα. Εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καὶ εἰς τοὺς ἐκπροσώπους των εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους ἀφιερώνομεν τὸ ἀκόλουθον κείμενον διὰ τὴν «κατρακύλαν» τοῦ Παπισμοῦ εἰς τὴν σκάλαν τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖον κατεχώρησεν εἰς τὸ περιοδικόν της «Ὁ Ζωοποιὸς Σταυρὸς» ἡ

ἀντιπαπική – ἀντιοικουμενιστικὴ Ἱερὰ Μονὴ Σταυροβουνίου Κύπρου ( Ἔκδοσις

Δεκεμβρίου 2010). Τὸ κείμενον αὐτὸ ἔχει ὡς ἑξῆς:

«“Εἰς τὴν Ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Πάπα”. “Ἡπτῶσις τοῦ παπισμοῦ ἔγκειται εἰς τὸ νὰ θέλη νὰ ἀντικαταστήση τὸν Θεάνθρωπον

Χριστὸ μὲ τὸν Πάπα”. [Ἅγιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς). Ἡ ἁγία του Μνήμη ἑορτάζεται τὴν 14η Ἰουνίου].

1. Ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης εὑρίσκετο κανονικῶς μέσα στοὺς κόλπους τῆς Μίας Ἐκκλησίας, δηλαδὴ πρὶν ἀπὸ τὸ ἐπάρατο Σχίσμα, τὸ ὁποῖο πρωτοεμφανίστηκε τὸ 867 καὶ παγιώθηκε τὸ 1054, τότε τοῦ ἀνεγνωρίζετο ὡς τιμητικὸς τίτλος τὸ λεγόμενο "πρωτεῖο τιμῆς"· ἦταν δηλαδὴ πρῶτος τῇ τάξει (τιμῆς ἕνεκεν) ἀνάμεσα σὲ ἴσους ἐν Χριστῷ ποιμένες, τοὺς Ἐπισκόπους τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.

2. Ὅταν ἀργότερα, μέσα ἀπὸ τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ξεπήδησε ἡ προσθήκη στὸ

Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἀναφορικὰ μὲ τὴν ἐκπόρευσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδὴ ἡ αἱρετικὴ φράσι “Καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ” (=Filioque), ἡ συνελθοῦσα στὴν Κωνσταντινούπολη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος κατὰ τὰ ἔτη 879–880 μ.Χ, ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου, κατεδίκασε, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ τὴν ἀνίερη αὐτὴ προσθήκη.

3. Μετὰ τὴν ὁριστικὴ ἀπόσχισι τῆς ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἀπὸ τὴ Μία, Ἁγία, Κανονικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία (1054 μ.Χ), ἄρχισε πλέον τὸ περαιτέρω κατρακύλισμά της καὶ σὲ ἄλλες φρικτὲς πλάνες.

4. Ὁ πρὶν ἀπὸ τὸ Σχίσμα ἀνεγνωρισμένος ἀπὸ ὅλη τὴν Ἐκκλησία τιμητικὸς τίτλος τοῦ "πρωτείου τιμῆς" γιὰ τὸν ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης, ἄρχισε νὰ ἑρμηνεύεται ἀπὸ τὴν ἀποσχισθεῖσα πλέον

"ἐκκλησία" τῆς Ρώμης σὰν τάχα "πρωτεῖο ἐξουσίας" ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν.

5. Σὲ ἄμεση συνάφεια μὲ αὐτὴ τὴν παρεκτροπή, ἡ ἐκπεσοῦσα παπικὴ "ἐκκλησία" ἀνεγνώρισε στὸν

προκαθήμενό της, τὸν πάπα, καὶ τὸ λεγόμενο "ἀλάθητο".

6. Αὐτοὶ οἱ ἑωσφορικοὶ τίτλοι "πρωτείου" καὶ "ἀλαθήτου" ἀνήχθησαν σὲ ἐπίσημα δόγματα τῆς παπικῆς "ἐκκλησίας" ἀπὸ τὴ λεγόμενη Α´ Βατικανὴ Σύνοδο (1869–1870), ἡ ὁποία ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸν παπισμὸ σὰν Οἰκουμενικὴ Σύνοδος!

7. Ταυτόχρονα μὲ αὐτὲς τὶς ἐξωφρενικὲς ἰδιότητες, ποὺ ἀνεγνώρισε ὁ παπισμὸς στὸν

προκαθήμενό του, προσέδωσε στὸν Πάπα ἀκόμη ἕνα ἐπιπρόσθετο τίτλο, ὀνομάζοντάς τον "Βικάριο" (δηλαδὴ ἀντιπρόσωπο καὶ ὑποκατάστατη) τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς!

Χαρακτηριστικά, ἐν προκειμένῳ, εἶναι τὰ ὅσα λέει γιὰ τὸν Πάπα ἕνας ἀναγνωρισμένος ἀπὸ τὴν

παπικὴ "ἐκκλησία", σὰν "ἅγιος" της, ὁ Ντὸν Μπόσκο: “Ὁ Πάπας εἶναι "Θεὸς ἐπὶ τῆς γῆς". Ὁ Χριστὸς

ὕψωσε τὸν Πάπα ὑπεράνω τῶν Προφητῶν, τοῦ Τιμίου Προδρόμου Ἰωάννου καὶ τῶν Ἀγγέλων. Ὁ

Ἰησοῦς ἀνέβασε τὸν Πάπα στὸ ὕψος τοῦ Θεοῦ” (βλ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ

πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, “Πῶς ἔγινε ὁ Πάπας "ἀλάθητος"”, πρότυπες Θεσσαλικὲς Ἐκδόσεις, Ἀθήνα–Τρίκαλα 2002, σ. 39).

8. Ἡ ἐπακολουθήσασα Β´ Βατικανὴ Σύνοδος (1962–1965), ἀναγνωρισμένη βεβαίως καὶ αὐτὴ σὰν

"Οἰκουμενικὴ Σύνοδος" ὑπὸ τοῦ παπισμοῦ, ὄχι μόνο ἐπεσφράγισε ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως τὶς

προσδοθεῖσες στὸν Πάπα, βλάσφημες ἰδιότητες, ἀλλ᾽ ἐπεξέτεινε ἔτι περαιτέρω τὰ ὅρια τοῦ

“ἀλαθήτου” του!

9. Ἐφ ὅσον, σύμφωνα μὲ τὶς αἱρετικὲς δοξασίες τοῦ παπισμοῦ:

(α) Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται "καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ" (Filioque), καὶ

(β) ὁ Πάπας εἶναι ὁ Βικάριος (= ἀντιπρόσωπος) τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, ἄρα, σύμφωνα μὲ τὴν αἵρεσι τοῦ παπισμοῦ, ἕπεται ὅτι (γ) τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Πάπα! Συναφῶς γράφει ὁ Καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης· “Ὁ Πάπας στὴ Λατινικὴ Δύση –μὲ τὸ δογματικῶς κατοχυρωμένο καὶ ἀπὸ τὴ Β´ Βατικανὴ Σύνοδο "ἀλάθητο" καὶ τὸ διεκδικούμενο "πρωτεῖο ἐξουσίας" πάνω σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία– ἔχει πάρει αὐθαιρέτως τὴ θέσι τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας...».

10. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΣΤΗ "ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ":

Τὸ οὐσιαστικό, καὶ τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν ἁμάρτημα τοῦ παπισμοῦ ἔγκειται στὸ ὅτι ἐπιβουλεύεται ἐκεῖνο

ἀκριβῶς, ποὺ ἀνήκει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὸν Τριαδικὸ Θεό, στὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ στὸ Πανάγιο Πνεῦμα! Ὅμως, ἑνὸς (καὶ μάλιστα κορυφαίου) κακοῦ δοθέντος, ἀσφαλῶς μύρια ἄλλα ἕπονται! Ἐξοῦ καὶ οἱ συνεπαγόμενες ἐπιμέρους πάμπολλες περαιτέρω πολυποίκιλες παρεκτροπὲς τοῦ παπικοῦ ἐκτρώματος! Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι οἱ κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ εἶναι σύμφυτες καὶ ἐγγενεῖς μὲ τὸ ὅλο ἑωσφορικό του πνεῦμα. Ἄρνησι ὑπὸ τοῦ παπισμοῦ τῶν κακοδοξιῶν του, σημαίνει, ταυτόχρονα ἄρνησι τοῦ ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ του, ὅπερ δυστυχῶς ἀδύνατο! Ἄρα εἰς μάτην οἱ "διάλογοι", πού, ἀπὸ πλευρᾶς παπισμοῦ, εἰς ἕνα καὶ μόνο ἀμετάθετο στόχο ἀποσκοποῦν, μανιωδῶς καὶ ἀπαρασαλεύτως: Στὴν καθυπόταξι καὶ ὑποδούλωσι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ συμβῆ, διότι τὴν Ἐκκλησία (=Ὀρθοδοξία), "πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς" (Ματθ. ιστ´, 18)! Ὁ Ὅσιος καὶ θεοφόρος πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἅγιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), δικαίως ἀπεφάνθη περὶ τοῦ παπισμοῦ ὅτι δὲν ἀποτελεῖ μίαν αἵρεσι, ἀλλ᾽ εἶναι παναίρεσις!

Εἶναι, ὡς γράφει, ὁ παπισμός, ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ

Θεανθρώπου Χριστοῦ!».

Πηγή : Ο.Τ.