ΟΙ ΑΝΑΧΩΡΗΤΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ θέλουν νά ἐπικοινωνοῦν καί ἄς μή ἔχουν κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Ἀρέσκονται στό νά μιλᾶνε καί νά

ἀκοῦν, νά διαφωνοῦν καί νά παρεξηγοῦνται. Αὐτή ἡ ἐπικοινωνία, ὡστόσο, κουράζει, ἄν δέν ἀπογοητεύει κιόλας, τούς συγκροτημένους καί πνευματικούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τό πολύ χαμηλό ἐπίπεδο τῶν συζητήσεων καί δέν τό ὑποφέρουν.

Οἱ γνωστοί καί φημισμένοι γιά κάποιο χάρισμα, πού ἔχουν, τραβοῦν συνήθως τό ἐνδιαφέρον τῶν πολλῶν, πού θέλουν νά ἱκανοποιήσουν τήν περιέργειά τους, νά τούς δοῦν ἀπό κοντά καί νά συνομιλήσουν μαζί τους. Νά μάθουν καί λεπτομέρειες ἀπό τή ζωή τους. Ἡ ἀναζήτηση αὐτή ἐνοχλεῖ πολύ. Εἶναι χαρακτηριστικά τά λόγια τοῦ Φώτη Κόντογλου: «Ἔρχονται στό παλάτι μας (τό φτωχικό του σπίτι κατ᾽ εὐφημισμόν) νά μᾶς δοῦνε κάμποσοι ἄνθρωποι, λογιῶν-λογιῶν. Ἐγώ τούς ἀποφεύγω, γιατί πολλοί ἀπό δαύτους εἶναι κούφιοι, κ᾽ ἔρχονται νά μᾶς δοῦνε ἀπό περιέργεια, τί λογῆς ἄνθρωποι εἴμαστε. Μά ἐγώ δέν εἶμαι κανένας ρινόκερως ἤ κανένας ἱπποπόταμος, γιά νά ᾽ρχονται νά μέ βλέπουνε».

Ὁ πνευματικός ἄνθρωπος ἀποφεύγει τήν προβολή καί ἐπιλέγει τήν ἀπομόνωση. Δέν εἶναι ἰδιορρυθμία αὐτό. Εἶναι τρόπος γιά νά μπορεῖ νά δημιουργεῖ, διατηρώντας τήν ἐλευθερία τῆς σκέψης καί τῆς ἔκφρασης. Ἀξιοποιεῖ τό χρόνο του, ἀποφεύγοντας τούς περίεργους καί ἀδειανούς ἀνθρώπους. Ὅταν ὅμως ἐπικοινωνεῖ μέ ἀνθρώπους, πού ἔχουν πνευματικά ἐνδιαφέροντα, πρόθυμα ἀναφέρεται σέ διάφορα θέματα, ὅπως πρόθυμα ἀκούει καί τούς συνομιλητές του. Οἱ περιπτώσεις αὐτές ὅμως εἶναι λίγες. Οἱ ἄνθρωποι στήν ἐποχή μας δέν ἔχουν πνευματικά ἐνδιαφέροντα. Ἐναγωνίως ἀσχολοῦνται μέ τή σκληρή καί δυσάρεστη καθημερινότητά τους. Δέν ἔχουν πνευματικές ἀνησυχίες. Δέν ἐνοχλοῦνται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ κοινωνία ἔχει γίνει ζούγκλα καί κανένας δέν μιλάει γιά ἠθικές ἀξίες. Ὅπως κανείς δέν μιλάει καί γιά τόν Θεό. Ὅλοι ἐνδιαφέρονται γιά τόν ἑαυτό τους, τά συμφέροντά τους,

τήν καλοπέρασή τους καί σχεδόν κανένας δέν θέλει νά ἐργαστεῖ γιά νά βελτιωθοῦν τά κακῶς κείμενα. Δέν ὑπάρχουν πιά ἄνθρωποι μέ ὁράματα καί εὐγενικές φιλοδοξίες. Ἐκεῖνο πού δέν βρίσκει ὁ πνευματικός ἄνθρωπος στήν κοινωνία, τό ὁραματίζεται ὅταν εἶναι  ἑκουσίως μακριά της. Αὐτή εἶναι ἡ μοναδική διέξοδος. Φεύγει μακριά ἀπό τούς ἀνθρώπους καί χαίρεται τή μοναξιά σέ ἐρημικούς τόπους.Ὁ Κόντογλου ἐκφράζει μέ τό δικό του τρόπο αὐτή τήν ἐπιθυμία τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν πολυμέριμνο καί θορυβώδη

κόσμο: «Μ᾽ ὅλο πού ζῶ παράμερα στό ἐρημητήρι μου, σάν νά βρίσκουμαι μακρυά ἀπό τήν Ἀθήνα, ὡστόσο τώρα πού καλοκαιρεύει πεθύμησα νά φύγω μακρυά, νά πάγω κατά τή θάλασσα. Νά κρυφτῶ, νά μή μέ ξέρει κανένας, νά ξεχαστῶ

σά νά ᾽μαι πεθαμένος. Πόσο εὐτυχισμένος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού δέν τόν ξέρει κανένας!Ἄν γνώριζε τήν εὐτυχία του! Πόσο ζηλεύω

κάτι ἀνθρώπους, ὁπού ζοῦνε σέ κάποια μέρη, πού δέν τά βάζει κανένας στό νοῦ του, καί πού κανένας δέν μαθαίνει ἄν ζοῦνε ἤ ἄν

πεθάνανε! Τούς συλλογίζουμαι καί ξεκουράζουμαι. Καλότυχος ὁ ἄνθρωπος, πού κατάλαβε ἀπό νωρίς, πώς ὅποιος ζεῖ μέ πολλές

ἔγνοιες εἶναι δυστυχισμένος καί πώς ὅποιος ζεῖ κρυφά, δίχως νά τόν ξέρουνε οἱ ἄλλοι, αὐτός εἶναι βλογημένος. Ἄς εἶναι φτωχός,

ἄς εἶναι στεναχωρημένη ἡ ζωή του, πάντα ἔχει ἕνα μεγάλο κέρδος ὁ τέτοιος ἄνθρωπος: γλυτώνει ἀπό πολλά φαρμάκια».

Μέ αὐτόν τόν τρόπο σκέφτεται ὁ ἄνθρωπος, πού θέλει νά ἀξιοποιεῖ τό χρόνο του καί νά δημιουργεῖ.

Ἡ ἐπιθυμία ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν κόσμο εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς καλῆς του ἀνησυχίας τόσο γιά τή δική του πνευματική προκοπή ὅσο καί γιά τήν δίχως Θεό πορεία τῶν ἀνθρώπων.