Δὲν μποροῦμε, τέλος, νὰ παραλείψουμε νὰ ἐπισημάνουμε
τὴν ἐκκωφαντικὴ σιωπὴ τοῦ κειμένου γιὰ τὸ θέμα τῶν συμπροσευχῶν. Δὲν ὑπάρχει ἐμφανέστερη
καὶ αὐθαδέστερη καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀπὸ τὸ φαινόμενο αὐτὸ ποὺ τείνει νὰ
προσλάβει διαστάσεις ἐπιδημικῆς νόσου, μὲ βασικοὺς φορεῖς αὐτοῦ τοῦ
συγκρητιστικοῦ ἰοῦ τοὺς πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τὸν Ἀθηναγόρα μέχρι τὸν
Βαρθολομαῖο, μὲ τὶς κατὰ καιροὺς συναντήσεις καὶ ἀσεβέστατες συμπροσευχὲς μὲ τοὺς
αἱρεσιάρχες πάπες τῆς Ρώμης. Οἱ συμπροσευχὲς αὐτὲς ἀποτελοῦν στὴν πράξη ἐφαρμογὴ
τῶν αἱρετικῶν δογμάτων τῆς διευρυμένης ἐκκλησιολογίας, τῆς βαπτισματικῆς
Θεολογίας κ.τ.λ. Προκαλοῦν ὅμως καὶ κατασκανδαλισμὸ πολλῶν Ὀρθοδόξων, τοὺς ὁποίους
ὠθοῦν ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας οἱ ποιμένες δὲν προστατεύουν τὰ ἐκκλησιαστικά
της σύνορα καὶ ἀφήνουν ὅλους τοὺς λύκους νὰ κατασπαράσσουν τὸ ποίμνιο.
Θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν σχίσει τὰ πτυχία τους καὶ ὅλες τὶς
ἄλλες θεολογικὲς διακρίσεις ὅσοι ψευδῶς ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν ἡ μόνη
συμπροσευχὴ ποὺ ἀπαγορεύεται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι ἡ συμμετοχὴ στὴν Θ. Εὐχαριστία,
τὸ συλλείτουργο. Πρέπει νὰ ντρέπονται καὶ ὅσοι θεολογικὰ εἰσηγοῦνται αὐτὴν τὴν ἄποψη,
ἀλλὰ περισσότερο ὅσοι τὴν ἐφαρμόζουν. Διότι, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἀποδεικνύονται ἀγράμματοι
καὶ ἀδιάβαστοι, ἔρχονται σὲ σύγκρουση διαχρονικὰ μὲ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Πατερικὴ
καὶ Ἱεροκανονικὴ Παράδοση, ποὺ ἀπαγορεύει ὁποιαδήποτε ἁπλὴ συμπροσευχή, ἀκόμη
καὶ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀπαγγελία τοῦ «Πάτερ ἡμῶν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου