Αἱ μελαναὶ γραφίδες τῶν δημοσιογράφων ποὺ διαστρέφουν τὰ γεγονότα

Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἀποδεικνύομεν ὅτι ὑπάρχουν δημοσιεύματα, τὰ ὁποῖα καταφανῶς δὲν ἀνταποκρίνονται εἰς τὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ ἑδράζονται εἰς φαντασιώδεις ἑρμηνείας μὲ ἄγνωστα(;) κίνητρα. Ὁ γνωστὸς διὰ τὰ φιλοφαναριώτικα ἄρθρα του κ. Ἀντώνιος Τριανταφύλλου ἐδημοσίευσεν εἰς τὴν ἐφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» τῆς 7ης Νοεμβρίου 2019 τὸ ἀκόλουθον ἄρθρον:

«Ὁ Ρῶσος Πατριάρχης Κύριλλος ἔβαλε στόχο τὸν «θρόνο» τῆς οἰκουμένης! Τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας δηλώνει ἀπροκάλυπτα -πλέον- τὶς ἡγεμονικὲς φιλοδοξίες του. Ὁ Πατριάρχης Κύριλλος ὡς ἄλλος αὐτόκλητος «Μεσσίας» ὑποστήριξε σὲ ὁμιλία του στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὴ Μόσχα ὅτι «ἡ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὴ μοῖρα τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ὅλο τὸν κόσμο».
-----------------------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Και η Ρωσσική Εκκλησία δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Υποβόσκει ο εθνοφυλετισμός όπως σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες. Είναι δυστύχημα να μη μπορούμε να αποβάλουμε αυτή τη μικρόνοια, που δείχνει όχι μόνο παιδική ασθένεια, αλλά και ανωριμότητα πνευματική. Εμπλέκονται και πολιτικές σκοπιμότητες, εμπλέκονται και ανθρώπινα πάθη και γίνεται αυτό που γίνεται, η απόλυτη ανωριμότητα λες και ζούμε στην εποχή του Νόμου του Μωυσέως και όχι της Χάριτος. Η πλέον ανεκτική εποχή ήταν το καιρό του Βυζαντίου, με όλες τις παιδικές ασθένειες αλλά τουλάχιστον οι ορθόδοξοι ήταν ενωμένοι με τη γλώσσα του Ευαγγελικού λόγου κοινό εργαλείο παιδεύσεως.

Ὁ τόπος ποὺ ἔγινε αὐτὴ ἡ δήλωση ἔχει περισσότερους συμβολισμοὺς ἀπὸ τοὺς προφανεῖς. Ὁ παλιὸς Καθεδρικός τῆς Κοίμησης βρίσκεται μέσα στὸ Κρεμλίνο τῆς Μόσχας, στὸ κέντρο τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας -τσαρικῆς, σοβιετικῆς ἢ τῆς σημερινῆς. Τὸ ἀνησυχητικό, πέραν τοῦ ἐπικοινωνιακοῦ, εἶναι ὅτι ὁ κ. Κύριλλος προτάσσει τὸν ἐθνοφυλετισμό, μία αἵρεση ποὺ ξεπήδησε ἀπὸ τὸν ρωσικὸ ἡγεμονισμὸ τοῦ 19ου αἰώνα καὶ ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία: «Μπορεῖ ὁ Κύριος νὰ μᾶς ἑνώνει μὲ τὴ δύναμη τοῦ πνεύματος, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ποῦ ζοῦμε, στὴν πρωτεύουσα, στὸ ἐξωτερικό, κάπου στὴ ρωσικὴ ὕπαιθρο ἢ στὴν Οὐκρανία ἢ στὴ Λευκορωσία. Ὅλοι εἴμαστε ἡ μία Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, φέρνοντας μεγάλη εὐθύνη ὄχι μόνο γιὰ τὸ θρησκευτικὸ μέλλον τοῦ ποιμνίου της, ἀλλὰ τολμῶ νὰ πῶ γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σὲ ὅλο τὸν κόσμο».

Ἡ μεσσιανικὴ ἀντίληψη ποὺ ἐπιφυλάσσει γιὰ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή της ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία ἀποκαλύπτει ὅτι στὴν ἀντιπαράθεση μὲ τὸ Φανάρι τὸ διακύβευμα δὲν ἦταν ἡ Οὐκρανία, ἀλλὰ ἡ εὐθεῖα ἀμφισβήτηση καὶ ἡ ἀποκαθήλωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς συντονιστικοῦ πνευματικοῦ κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ ἀπροκάλυπτες ἡγεμονικὲς φιλοδοξίες τῆς Μόσχας δὲν διαφέρουν σὲ τίποτα ἀπὸ τὸν παποκαισαρισμὸ, γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ συντηρητικοὶ ὀρθόδοξοι -μεταξὺ αὐτῶν καὶ πολλοὶ Ρῶσοι- κατηγοροῦν σὲ ὑψηλοὺς τόνους τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ τὸ Βατικανό. Ὁ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, γιὰ νὰ ἑδραιώσει τὴν ἐπικίνδυνη κακοδοξία περὶ «μεσσιανικῆς» ἀποστολῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴ Ρωσία, ἐπιχειρεῖ νὰ ὑποβαθμίσει τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, λέγοντας σὲ δεῖπνο στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Σωτῆρος ὅτι τὸ Φανάρι ἐπειδὴ βρίσκεται σὲ μία μουσουλμανικὴ χώρα εἶναι ἕρμαιο τῆς πολιτικῆς τοῦ (σ.σ.: φίλου τῆς Ρωσίας) Ρ.Τ. Ἐρντογάν καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι ἀδύναμο νὰ προστατέψει τὰ συμφέροντα τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν κόσμο».

Παραθέτομεν ἐν συνεχείᾳ τὸ ἐπίσημον δελτίον τύπου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας τῆς 5ης Νοεμβρίου 2019 προκειμένου ὁ κάθε ἀναγνώστης μόνος του νὰ προβῆ εἰς σύγκρισιν:

«Στὶς 4 Νοεμβρίου 2019, στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, πραγματοποιήθηκε γεῦμα στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Κρεμλίνου τῆς Μόσχας. Ἐκεῖ ὁ Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος εἶπε:

«Σήμερα διερχόμεθα ὁρισμένες δυσκολίες καὶ πρωτίστως στὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη. Σὲ ἀντίθεση ὅμως μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία ἀθετεῖ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, παρεμβαίνει στὴν ξένη δικαιοδοσία, χορηγεῖ «αὐτοκέφαλο» σ’ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν τὸ ζητοῦν, ἐπιμένει στὰ λοιπὰ προνόμια, τὰ ὁποῖα οὐδέποτε ἦταν χαρακτηριστικά της, ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἐπιδιώκει πανορθόδοξη ἐξουσία. Ἐκεῖνο ποὺ θέλουμε εἶναι μόνον νὰ κρατήσουμε τὴν κανονικὴ τάξη καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ἀφήσουμε νὰ ἐμφανισθεῖ στὴν Ὀρθοδοξία κάτι σὰν τὸν παπισμό, ὁ «ψευδοπαπισμός».

Νὰ πῶ ἴσως ἕνα ἀπρόσμενο πρᾶγμα. Διατὶ εἶναι ἐπικίνδυνος ὁ παπισμός; Διότι μάλιστα ὁ παπισμὸς δὲν προέρχεται οὔτε ἀπὸ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ οὔτε ἀπὸ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ παραθέσω ἕνα ἄλλο ἐπιχείρημα, ἐντελῶς διαφορετικό: ὁ παπισμὸς εἶναι ἐπικίνδυνος, διότι ἕνας ἄνθρωπος ἐπηρεάζεται πολὺ εὐκολότερα ἀπὸ ὅτι μία ὁμάδα ἀνθρώπων. Καὶ ὁ πάπας, καὶ ὁ πατριάρχης, ποὺ θέλει νὰ γίνει πάπας, καθίσταται πολὺ ἑλκυστικὸς στόχος γιὰ τοὺς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ἐνῶ ἡ ἔξωθεν ἐπίδραση σὲ ἕνα μόνο ἄνθρωπο μπορεῖ νὰ καταστρέψει τὴν Ἐκκλησία.

Μὲ τὴ διαμόρφωση τοῦ Συνοδικοῦ Πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι συνειδητοποιοῦσαν πολὺ καλὰ τί ἔκαναν. Εἶναι ἀδύνατο νὰ φαντασθοῦ­με ὅτι στὰ πλαίσια τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας μόνον ἕνας ἄνθρωπος θὰ ἐπωμιζόταν τὴν εὐθύνη γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, ἄλλωστε θὰ μποροῦσε νὰ συλληφθεῖ, νὰ ἐξαναγκασθεῖ σὲ συν­εργασία, νὰ ἀπειληθεῖ. Ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ κίνδυνοι ἀντιμετωπίζονται μὲ τὸ συλλογικό, τὸ συν­οδικὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας.

Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν ἐποχὴ μας πρέπει νὰ προστατεύουμε τὸ συν­οδικὸ πολίτευμα τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἀμφισβητοῦμε τὸ Πρωτεῖο Τιμῆς τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ δὲν δεχόμεθα οἱαδήποτε ἐπιβουλὴ κατὰ τῆς οἰκουμενικῆς ἐξουσίας. Ὁ Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖ­ος εὑρίσκεται στὸ χῶρο τῆς Τουρκίας, εἶναι πολὺ εὐάλωτος ὡς πρόσωπο, γι’ αὐτὸ μᾶς μένει μόνον νὰ προσευχόμαστε προκειμένου ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ ἐπιδράσεις ποὺ μποροῦν νὰ ἐπηρεάσουν ἐπιζήμια τὴ ζωὴ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας».

Συμπέρασμα: Ὁ Πατριάρχης Μόσχας, ποὺ δηλώνει ὅτι «δὲν ἐπιδιώκει πανορθόδοξη ἐξουσία» καὶ «δὲν ἀμφισβητεῖ τὸ Πρωτεῖο Τιμῆς τοῦ Κωνσταντινουπόλεως», κατὰ τὸν κ. Τριανταφύλλου «δηλώνει ἀπροκάλυπτα τὶς ἡγεμονικὲς φιλοδοξίες του» καὶ «ἐπιχειρεῖ νὰ ὑποβαθμίσει» τὸ Φανάρι! Τὸ μαῦρον ἄσπρον!

«Ορθ. Τύπος»