Η Εθνική Ανάστασις απαιτεί πνευματικήν επανάστασιν

Του Αγιορείτου Μοναχού Αβραάμ, Καλύβη Μεταμορφώσεως Προβάτα

Ποία είναι η σημασία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας δια την σημερινήν εποχήν; Οι προπάτορές μας εθυσιάσθησαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, δια να σύρεται η Ελλάς αλυσοδέσμιος ως φέουδον της Δύσεως επί τεσσαρακονταετίαν και πλέον από παραδοπίστους αμοραλιστάς είτε μασονοκρατουμένους είτε εθνομηδενιστάς; Η ευθύνη βαραίνει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς!

Θα ρωτήση κάποιος· απέναντι στην σύγχρονη πολιτική κατάσταση ποιά θέση πρέπει να τηρούν οι χριστιανοί;

Οι χριστιανοί; Χριστιανοί είναι σχεδόν όλος ο Ελληνικός λαός. Αν αφαιρεθούν κάποιες λίγες δεκάδες χιλιάδων ετεροθρήσκων και ετεροδόξων, οι υπόλοιποι Έλληνες είναι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί. Τόλμησε τώρα σε ένα από τους υποψήφιους βουλευτές των διαφόρων κομμάτων να υποδείξης ότι πρέπει να ζη και να πολιτεύεται χριστιανικά, και θα λάβης αμέσως την απάντηση· «Και εγώ χριστιανός είμαι και καλύτερος από τους άλλους!».

Δυστυχώς, από τότε που στην Εκκλησία επικράτησε ο νηπιοβαπτισμός και με τις συνθήκες, που γίνεται σήμερα, εγέμισε την κοινωνία με «καλούς» χριστιανούς, με χριστιανούς δηλαδή, οι οποίοι πλην του ονόματος που έλαβαν δια του βαπτίσματος, τίποτε άλλο δεν έχουν να παρουσιάσουν σαν δει-γμα του χριστιανισμού τους. Και όμως όλοι είναι χριστιανοί, και μάλιστα ορθόδοξοι! Ορθόδοξοι χριστιανοί στις ταυτότητες. Πως τώρα να διακρίνουμε τους γνήσιους χριστιανούς από τους κατ᾽ επίφαση; Πως να κάνουμε τον διαχωρισμό, καθ᾽ ην στιγμή η επίσημη Εκκλησία δεν πήρε μέχρι τώρα την απόφαση να διαγράψη από τους καταλόγους της τους δια λόγων και έργων δημόσια σκανδαλίζοντας τον ευσεβή λαό; Και εφ᾽ όσον η επίσημη Εκκλησία δεν θέλει να κάνη τον διαχωρισμό, πως έχομε την αξίωση να το κάνη αυτό ο απλός λαός μας, τον οποίο αφήνει αδιαφώτιστο η εκκλησιαστική ηγεσία; Προς όλους η Εκκλησία μας φέρεται σαν να είναι καλοί χριστιανοί.

Αν στο κράτος μας οι χριστιανοί αποτελούν μειοψηφία, όπως στο κράτος του Λιβάνου, τότε εύκολα θα μπορούσε κανείς να απευθυνθή προς την μειοψηφία αυτή και να πη «Κύριοι, κατά τις βουλευτικές εκλογές εκλέξατε ομόθρησκους, οι οποίοι θα μας αντιπροσωπεύσουν στη Βουλή. Γιατί είναι απαράδεκτο άθεοι η μασόνοι να αντιπροσωπεύουν χριστιανούς». Η μειοψηφία των χριστιανών στο Λίβανο, όπως και στην Κωνσταντινούπολη η ορθόδοξη μειοψηφία, εκλέγουν χριστιανούς βουλευτές.

Είναι βέβαια γεγονός παρήγορο, για το οποίο πρέπει να δοξάζωμε τον Θεό, ότι ανάμεσα στα εκατομμύρια κατ᾽ όνομα χριστιανών υπάρχουν και χριστιανοί, οι οποίοι έχουν συνείδηση της χριστιανικής τους ιδιότητας και ποθούν να ζουν και να πολιτεύωνται χριστιανικά. Αυτοί αποτελούν νησίδα αντιστάσεως εν μέσω του ωκεανού της εκκοσμικεύσεως, αθεϊσμού και υλισμού στον αιώνα μας. Όλοι αυτοί η ευσεβείς χριστιανοί που αγαπάνε τον Χριστό και την Εκκλησία του, όταν πλησιάζουν εκλογές, αναστενάζουν και διερωτώνται, που να δώσουν την ψήφο τους. Και όχι μόνο οι εκλογείς, αλλά και μεταξύ των υποψηφίων βουλευτών και κομμάτων, γνωρίζω καλά, ότι υπάρχουν αρκετοί, οι οποίοι δεν μένουν ικανοποιημένοι ψυχικά μέσα στα σημερινά πολιτικά σχήματα.

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης σε σχετική ερώτηση αν πρέπει να γίνει ένα χριστιανικό κόμμα απάντησε: «Να μη γίνει χριστιανικό κόμμα, αλλά ένα κόμμα με χριστιανούς»!

Συντάσσονται άλλοι με το ένα άλλοι με το άλλο κόμμα, πιστεύοντας ότι και από την θέση αυτή θα μπορέσουν να επιδράσουν ευεργετικά μέσα στο κόμμα, εξυψώνοντας την πολιτική στάθμη και ζυμώνοντας όλο το πολιτικό φύραμα. Η επίδραση όμως των ολίγων αυτών, που έχουν συνείδηση της αποστολής τους, σαν χριστιανοί βουλευτές, όπως αποδεικνύουν τα πράγματα, είναι μικρή, ελάχιστη και για τον λόγο του πνεύματος, που επικρατεί στα πολιτικά κόμματα, το οποίο τους πάντες και τα πάντα τους βάζει στο ζυγό και το άρμα του πολιτικού συμφέροντος, αλλά και εξαιτίας της χλιαρότητας των ιδίων, οι οποίοι δεν έχουν δυστυχώς το πνευματικό σθένος να υψώσουν μετά παρρησίας την σημαία της χριστιανικής τους πίστης. Εξαίρεση επαινετή απετέλεσε ο αείμνηστος Μιχαήλ Γαλανός, ο οποίος είχε εκλεγεί πριν από πενήντα και πλέον χρόνια βουλευτής με το πανίσχυρο τότε κόμμα των φιλελευθέρων, που εξέφραζε μέσα στην βουλή των Ελλήνων τις χριστιανικές του πεποιθήσεις.

Έτσι οι χριστιανοί, οι συνειδητοί ορθόδοξοι της Χώρας μας, φτάνουν στις κάλπες με αίσθημα λύπης, ψηφίζουν και δίνουν τον Σταυρό της προτιμήσεως σε… ασταύρωτους. Ναι σε ασταύρωτους! Διότι είναι ασταύρωτοι οι εκ των υποψηφίων, οι οποίοι ενώ λένε η και καυχώνται δήθεν ότι είναι χριστιανοί παρά ταύτα και τον σταυρό τους ακόμη ντρέπονται να κάνουν. Όχι δε και λίγοι απ᾽ αυτούς βλαστημούν τον Τίμιο Σταυρό. Υπάρχουν μεταξύ αυτών και πρόσωπα, τα οποία ανήκουν σε μασονικές στοές, και παίρνουν μέρος σε συνεστιάσεις των ροταριανών, και μιλούν περιφρονητικά για τις αποφάσεις της Εκκλησίας, οι οποίες τις κινήσεις των Μασόνων και των ροταριανών καταδικάζουν σαν αντιχριστιανικές. Άλλοι πάλι είναι ορθολογιστές και άπιστοι και άλλοι τέλος, ενώ είναι έγγαμοι έχουν περιπλακεί σε αισχρούς έρωτες, εγκατέλειψαν τις νόμιμες συζύγους τους, διέλυσαν τις οικογένειές τους και ζουν άσωτα, φιλοδοξώντας όμως να σώσουν την Ελλάδα! Αλλά δυστυχώς ολ᾽ αυτά δεν ζυγίζουν στην κρίση των πολλών.

Σε άλλες χώρες, όπως στην Αμερική και την Αγγλία, παρά την όλην εκεί διαφθορά των ηθών, το να αποπέμπη κάποιος την νόμιμη σύζυγό του και να πάρη κάποια άλλη, θεωρείται σοβαρό παράπτωμα και δημόσιο σκάνδαλο και αν ένας τέτοιος τολμήση να υποβάλη υποψηφιότητα δημάρχου, βουλευτού, κυβερνήτη η προέδρου, θα «μαυρισθή» αγρίως.

Στην Ελλάδα όμως, όπου γίνεται πολύς λόγος περί αρετής και αθανάτων ηθικών ιδεωδών, τα ηθικά και θρησκευτικά κριτήρια κατά την εκλογή των πολιτικών αρχόντων καθόλου δεν λαμβάνονται υπ᾽ όψη. Και γι᾽ αυτό οι αμετανόητοι πόρνοι και μοιχοί και διαζευγμένοι, ροταριανοί και μασόνοι και ορθολογιστές και άπιστοι και βλάσφημοι και αντίχριστοι εκλέγονται πολιτικοί άρχοντες και προβάλλονται σαν σωτήρες της Πατρίδας μας. Εκλέγονται και με τις ψήφους των θρησκευτικών ανθρώπων. Ποιός είναι ο υπεύθυνος γι᾽ αυτό;

Η επίσημος Εκκλησία

Για την εξαθλίωση της πολιτικής στην Ελλάδα έχομε όλοι τις ευθύνες μας. Πρώτη όμως η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία με τους 70 αρχιερείς της διοικεί πνευματικά τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό.

Ας το πούμε για άλλη μια φορά ακόμα. Η επίσημη Εκκλησία έχει περιοριστεί στην τυπική εκπλήρωση των ιερατικών καθηκόντων. Ζη μακριά από τις ψυχές, μακριά από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Δεν κάνει αισθητή την παρουσία του Θεού στις εκδηλώσεις της ανθρώπινης ζωής, και αφήνει ζωτικούς χώρους της ανθρώπινης δραστηριότητας να καταλαμβάνωνται από ανθρώπους, οι οποίοι, κάνοντας κατάχρηση της εξουσίας και της δύναμής τους, υπονομεύουν και πολεμούν την πίστη, κλονίζοντας τα βάθρα της χριστιανικής κοινωνίας. Οι περισσότεροι από τους εκκλησιαστικούς ηγήτορες δεν θέλουν να δουν τον κίνδυνο. Πάσχουν από στρουθοκαμηλισμόν. Ζουν στην μακαριότητα. Όλα κατ᾽ αυτούς, πηγαίνουν καλά. Αλλά η ιδέα ότι όλα πηγαίνουν καλά, είναι ιδέα αντιχριστιανική. Γιατί σύμφωνα με το λόγο του Θεού, ο κόσμος όλος κείται εν τω πονηρώ και γι᾽ αυτό οι πνευματικοί ηγέτες με το μικρό ποίμνιο των εκλεκτών πρέπει να βρίσκωνται άγρυπνοι και να αμύνωνται και να επιτίθενται εναντίον των σκοτεινών δυνάμεων του κόσμου. Ω αν, κατά την συμβουλή του Αγίου Πνεύματος, οι ηγέτες της Εκκλησίας αγόραζαν κολλύριο και έβαζαν στα μάτια τους, για να δουν καθαρά! Θα έφριτταν βλέποντας πόσο τεράστια φθορά συντελείται στο σώμα της κοινωνίας, πόσες ψυχές χάνονται και πόσο έδαφος χάνει καθημερινά η Εκκλησία.

Αλλά τι; Θα πούμε κάποιοι. Θέλετε οι αρχιερείς μας να αφήσουν το ιερό θυσιαστήριο και να κατέβουν στην πολιτική, να εκτεθούν σαν υποψήφιοι βουλευτές και να γίνουν ηγέτες πολιτικών παρατάξεων; Ασφαλώς όχι. Γιατί μια τέτοια ενεργή ανάμιξη των κληρικών στην πολιτική με σκοπό την ανάληψη κοσμικών αξιωμάτων και διαχειρίσεως κοσμικής εξουσίας την απαγορεύουν αυστηρά οι ιεροί Κανόνες.

Αλλά ενώ η άμεση και ενεργή ανάμιξη του κλήρου στην πολιτική απαγορεύεται, υπάρχουν όμως τρόποι, μέσω των οποίων μία ζώσα και ελεύθερη Εκκλησία θα μπορούσε να επηρεάση πολύ βαθιά την πολιτική ζωή της Χώρας μας. Δυστυχώς όπως έγραψε ένα δημοσιογράφος η Εκκλησία είναι κοιμωμένη!…

Ας το πούμε, όσο πικρή και αν φαίνεται η αλήθεια. Από τη σύγχρονη επίσημη (διοικούσα) Εκκλησία, ο λαός δεν έχει να περιμένει υψηλά και γενναία πράγματα. Όσοι από τους Επισκόπους επιθυμούν την δράση της Εκκλησίας μέσα στην κοινωνία αναστενάζουν για την αδράνεια που επικρατεί και πολλές φορές εκφράζονται απαισιόδοξα για το μέλλον. Και μόνο κάποια θύελλα από εκείνες, οι οποίες παρουσιάζονται αιφνίδια στην ιστορία των λαών, για να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα και να εξυγιάνουν την μολυσμένη ατμόσφαιρα ίσως γίνει αφορμή αφυπνίσεως της κοιμωμένης διοικούσης Εκκλησίας, ανανήψεως και εξεγέρσεως.

Εφ᾽ όσον η επίσημη Εκκλησία, όπως είδαμε, αδρανεί τότε οι χριστιανοί, οι οποίοι έχουν οπωσδήποτε συναίσθηση της αποστολής τους μέσα στον κόσμο και ζουν μυστηριακή ζωή πρέπει να αναρωτηθούν σοβαρά, να κατέβουν στην πολιτική σαν ένα ιδιαίτερο σχήμα; Ναι η όχι;

Απολυτοποίησις της πολιτικής και απολιτικοποίησις της ζωής;

Προκηρύχτηκαν βουλευτικές εκλογές. Στο στίβο του πολιτικού αγώνα κατεβήκαν περίπου επτά κόμματα με τη φιλοδοξία να καταλάβουν την εξουσία και να κυβερνήσουν την Ελλάδα επί μία τετραετία. Άρθρα εφημερίδων, δηλώσεις αρχηγών, αγορεύσεις υποψηφίων κατηγορώντας ο ένας τον άλλον όπως είναι επόμενο, δημιουργούν μία πυκνή νέφωση, η οποία εμποδίζει να δη ο λαός την αλήθεια, ένας λαός μεσογειακής ιδιοσυγκρασίας, εύκολα παρασυρόμενος και εξαπτόμενος από διάφορα συνθήματα, και μάλιστα τα πολιτικά, τα οποία σαν πυροτεχνήματα διαυλακώνουν το πολιτικό στερέωμα και δημιουργούν σύγχυση πνευμάτων. Και που θα κλίνη ο λαός;

Άνδρες και γυναίκες, Έλληνες και Ελληνίδες, που πιστεύουν στον Κύριο, τον Εσταυρωμένο Λυτρωτή του Κόσμου και προσπαθούν να ζήσουν τη χριστιανική ζωή, συνειδητά μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας ερωτούν: «Ποιούς να ψηφίσουμε;».

Και δεν ρωτούν μόνο εμάς, αλλά όλους τους ποιμένες και πνευματικούς πατέρες και θεολόγους και ιεροκήρυκες. Ερωτούν όχι γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι άβουλα και ρυμουλκούμενα όντα, αλλά διότι πάνω στο σπουδαίο αυτό θέμα της εκλογής αντιπροσώπων τους για τη βουλή, αγωνιούν για το μέλλον του Έθνους, θέλουν ν᾽ ακούσουν και τη γνώμη των πνευματικών τους οδηγών, τους οποίους θεωρούν περισσότερο φωτισμένους. Και οι πνευματικοί ποιμένες, τους οποίους ερωτά το χριστεπώνυμο πλήρωμα, τι απαντούν;

Οι περισσότεροι πνευματικοί πατέρες, διδάσκαλοι και οδηγοί, ενώ σε άλλες περιπτώσεις δευτερεύουσας και επουσιώδους σημασίας, σπεύδουν και δίνουν συμβουλές και επεμβαίνουν σε ζητήματα, τα οποία θα μπορούσαν να λύσουν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι από μόνοι τους, παρά ταύτα στο σπουδαίο αυτό θέμα της διακυβερνήσεως του Έθνους οι λαλίστατοι και πολυπράγμονες πνευματικοί πατέρες και διδάσκαλοι και οδηγοί δεν διαφωτίζουν τον πιστό λαό. Άλλοι από αυτούς λένε ότι δεν αναμιγνύονται στην πολιτική. Άλλοι συνιστούν λευκή ψήφο. Άλλοι προσευχή. Και άλλοι άλλα…

Ερωτάται: Είναι ορθή αυτή η στάση των πνευματικών αυτών οδηγών;

Απαντάμε: Είναι αλήθεια, ότι σ᾽ αυτόν τον αιώνα η πολιτική απορροφά το ενδιαφέρον της πλειονότητας του κόσμου μέχρι του σημείου, ώστε το κόμμα στο οποίο ανήκει κάποιος, καταλαμβάνει την πρώτη θέση στον συναισθηματικό και βουλητικό του κόσμο. Το κόμμα το ύψιστο αγαθό και το απόλυτο, ο σκοπός της ζωής! Το κόμμα θρησκεία! Το κόμμα θεός! Πρόκειται για απολυτοποίηση ενός πρα-γματος σχετικού, ρευστού και παροδικού, που δεν μπορεί να ικανοποιήση τους βαθύτερους πόθους και τις βαθύτερες ανάγκες και εφέσεις του ανθρώπου, πρόκειται για κατάπτωση του ανθρωπίνου προσώπου.

Με αυτή την απολυτοποίηση δεν είναι βέβαια δυνατόν να συμφωνήση η χριστιανική συνείδηση.

Αλλά και η θεωρία, κατά την οποία η πολιτική πρέπει να μένη έξω από τα ενδιαφέροντα του χριστιανού και ο χριστιανός να ενδιαφέρεται μόνο για τη σωτηρία της ψυχής του, η θεωρία αυτή της απολιτικοποιήσεως της ζωής, δεν είναι επίσης ορθή. Γιατί ο χριστιανισμός δεν ζη σαν ερημίτης, μόνος, κατάμονος, ρυθμίζοντας τα της ζωής του όπως αυτός θέλει. Αλλά ζη μέσα στην κοινωνία και είτε το θέλει είτε δεν το θέλει, πολλοί κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες επηρεάζουν και ρυθμίζουν κατά ένα τρόπο τη ζωή του και αυτός ως χριστιανός να δέχεται τις επιπτώσεις αντορθόδοξων πολιτικών, διάλυση της οικογένειας, κατάργηση των θρησκευτικών στους χώρους των σχολείων όλων των βαθμίδων διάλυση της γλώσσας, παραχάραξη της ιστορίας και άλλων κακών, ενώ από την άλλη ως χριστιανός οφείλει με τον λόγο, το παράδειγμά του και γενικά τη δράση και τη ζωή του να συντελή στο καλό της κοινωνίας, στην επικράτηση των αρχών του Ευαγγελίου, οι οποίες ρυθμίζουν κατά τρόπο άριστο τη ζωή και τις σχέσεις των ανθρώπων. Και από την άλλη τα άθεα κόμματα γκρεμίζουν τα πάντα και ο χριστιανός πρέπει να μένη αδιάφορος;

Ο χριστιανός είναι το φως και το αλάτι της ζωής. Λέγοντας ζωή δεν εννοούμε ένα μόνο μέρος της, αλλ᾽ ολόκληρη τη ζωή, τη ζωή με όλες τις ανάγκες, πνευματικές και υλικές, τα ενδιαφέροντα και τις εκδηλώσεις της. Άρα ο χριστιανός οφείλει να είναι και το φως και το αλάτι της πολιτικής ζωής. Αν ο χριστιανός πη, «εγώ δεν έχω καμιά αποστολή ως προς την πολιτική», είναι σαν να λέη το αλάτι, όταν πέση στη χύτρα, «εγώ ένα μόνο μέρος του φαγητού θα αλατίσω» η σαν να λέη το προζύμι, «εγώ ένα μόνο μέρος του φυράματος θα φουσκώσω, η σαν ο ήλιος να λέη, «εγώ ένα μόνο τόπο θα φωτίσω και όχι άλλους».

Η επίδραση του χριστιανού στον κόσμο πρέπει να είναι καθολική, να επεκτείνεται δηλαδή σε όλες τις εκδηλώσεις και τις λεπτομέρειες της ζωής, πνευματικής και υλικής. Ο χριστιανός αντιπροσωπεύοντας στον κόσμο τον νοητό Ήλιο Χριστό, οφείλει να κάνη την παρουσία του ευεργετική σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής. Ο χριστιανός οφείλει να φωτίζη, να θερμαίνη και να ζωογονή.

Αν ο χριστιανός έχη χαλαρή συνείδηση, επηρεασμένος, απέχει της πολιτικής και δεν ενδιαφέρεται γι᾽ αυτήν, για να μη… μολυνθή, τότε από την απουσία και αδράνεια των χριστιανών δημιουργείται ένα κενό στον πολιτικό τομέα, και στο κενό αυτό εισβάλλουν άλλοι, οι οποίοι δεν πιστεύουν στον Θεάνθρωπο Χριστό, αλλά έχουν άλλες αντιλήψεις περί Θεού, κόσμου και ζωής και αναπτύσσουν μια δαιμονιώδη δραστηριότητα παρασύροντας με το μέρος τους τα πλήθη καταλαμβάνοντας την εξουσία και ψηφίζουν και εφαρμόζουν αντιχριστιανικούς νόμους, και δρουν καταλυτικά για την κοινωνία και ο πιστός λαός παραπονείται και αγανακτεί για την επικράτηση του κακού, ενώ και αυτός δεν έχει ολίγη ευθύνη.

Ούτε λοιπόν απολυτοποίηση της πολιτικής, αλλ᾽ ούτε και απολιτικοποίηση της ζωής.

Η πολιτική, όπως εδίδαξαν και αρχαίοι φιλόσοφοι της Πατρίδας μας, είναι τέχνη και επιστήμη, η οποία, όταν ασκήται σύμφωνα με τον ηθικό νόμο, γίνεται πολύ ευεργετική για τους ανθρώπους και υλικά και πνευματικά. Είναι και αυτή ένα μέσον για την πραγματοποίηση του προορισμού του ανθρώπου, της κυριαρχίας του πάνω στον φυσικό κόσμο και ιδιαίτερα της ηθικής του τελειώσεως.

Πνευματικόν όπλον και η ψήφος

Αλλά και η γνώμη κάποιων πνευματικών πατέρων και διδασκάλων, ότι το μόνο το οποίο έχουν να κάμουν οι χριστιανοί εν όψει εκλογών, είναι να γονατίσουν και να προσεύχωνται, είναι εσφαλμένη. Κανένας πιστός δεν υποτιμά την σημασία της προσευχής. Αλλά η προσευχή δεν είναι το μόνο όπλο του χριστιανού. Μαζί με την προσευχή απαιτούνται και πολλά άλλα πράγματα και μάλιστα εργασία και δραστηριότητα, για την πρόοδο ατόμων και συνόλων. Άλλωστε ο Θεός θέλει οι χριστιανοί να κάνουν και το ανθρώπινο δυνατόν· είναι γνωστή η ρήση: «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Το έργο της προσευχής μόνο ανήκει στους μοναχούς, που άφησαν τις μέριμνες του κόσμου και ασχολούνται μόνο με τα πνευματικά έργα.

Ναι! Όπλο η προσευχή. Αλλ᾽ όπλο και η ψήφος. Με την δύναμη της ψήφου ανέρχονται στην εξουσία η άνθρωποι χρηστοί και ενάρετοι η άνθρωποι φαύλοι και διεφθαρμένοι οι μεν για να σώσουν, οι δε για να θύσουν και απολέσουν. Η ψήφος δεν είναι μόνο δικαίωμα, αλλά και καθήκον του κάθε πολίτη. Όπως ο κάθε πολίτης που στρατεύεται και λαμβάνει όπλα, για να υπερασπίση την Πατρίδα, έτσι καλείται και να ψηφίση, για να βοηθήση στην πρόοδο της Πατρίδας. Η ψήφος είναι όπλο. Και όπως αυτός που ρίχνει το όπλο στη μάχη είναι ρίψασπις, δηλαδή προδότης, έτσι είναι αξιοκατάκριτος και όποιος δεν ψηφίζει.

Αλλά και η γνώμη άλλων, ότι πρέπει να ρίχνωνται λευκά ψηφοδέλτια, είναι και αυτή για τους παραπάνω λόγους εσφαλμένη. Τι το όφελος να έχης όπλο, αλλά να το κρατάς άσφαιρο στη μάχη; Όπως είναι γνωστό, κατά το πολίτευμα του Σόλωνος, όταν κινδυνεύη η Πατρίδα, κανένας δεν επιτρέπεται να παραμένη ουδέτερος. Η ουδετερότητα είναι υπέρ των εχθρών. Αυτός που τηρεί ουδετερότητα μοιάζει με κείνον, που βλέπει να καίγεται το δάσος και δεν πάει να βοηθήση στην κατάσβεση της πυρκαϊάς.

Η μεταπολίτευσις ψεύδος και απάτη

Μάλιστα! Θα πη κάποιος. Δεν έχω αντίρρηση να σπεύσω και να ψηφίσω. Αλλά ποιούς, παρακαλώ, ως χριστιανός να ψηφίσω; Με ποιά κριτήρια θα τους κρίνω; Θα τους κρίνω από τους ωραίους λόγους, τα εντυπωσιακά συνθήματα και τις πολλές υποσχέσεις τους;

Απαντώντας σ᾽ αυτό το ερώτημα λέμε, ότι οι λόγοι, τα συνθήματα και οι υποσχέσεις των πολιτευτών δεν είναι ασφαλή κριτήρια. Γιατί, δυστυχώς η πολιτική, όπως ασκείται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν μπορεί να καυχηθή για φιλαλήθεια και αξιοπιστία. Οι λόγοι δεν μεταφράζονται σε έργα. Οι πολιτικές επαγγελίες περί δημιουργίας επίγειων παραδείσων δεν εκπληρώνονται. Αυτός που λέει τα περισσότερα ψέματα με σατανική μαεστρία είναι κατά κανόνα αυτός που νικά τους πολιτικούς του αντιπάλους και ο εκλεγόμενος. Οι πολιτικοί αποκρύπτουν τα βαθύτερα σχέδιά τους και τους ιδιοτελείς σκοπούς τους. Κατά τον ένα η τον άλλο τρόπο εφαρμόζουν μακιαβελική πολιτική, την οποία διατύπωνε ένας παλαιός πολιτικός ως εξής: «Είμαι έτοιμος να συμμαχήσω και με τον Διάβολο, αρκεί να με βοηθήση στην επιτυχία του σκοπού μου!». Αλλ᾽ είναι τόσο ανόητος ο Διάβολος, ώστε να προσφέρη τη βοήθειά του χωρίς σοβαρά ανταλλάγματα; Και ποιός μας εγγυάται, ότι απ᾽ αυτή την συμμαχία αλήθειας και ψεύδους, φωτός και σκότους, αγγέλου και δαίμονος, θα προέλθη κάτι το καλό; Είναι αδύνατον ο Διάβολος να κάμη καλό.

Γι᾽ αυτό η πολιτική κατάντησε και μάλιστα στις μέρες μας συνώνυμη του ψεύδους και της απάτης και ο λαός, βλέποντας να διαψεύδωνται οι ελπίδες του, απογοητεύεται και αηδιάζει και εκφράζεται με βαρειές φράσεις για την πολιτική και τους πολιτικούς. Και στη γενική κατακραυγή συμπεριλαμβάνεται δυστυχώς και ο,τι καλό υπάρχει στα διάφορα πολιτικά σχήματα. Γιατί πρέπει να ομολογήσουμε ότι υπάρχουν και ιδεολόγοι άνθρωποι, των οποίων η φωνή συμπνίγεται μέσα στο πανδαιμόνιο των πολιτικών φωνών. Και για να γίνουμε σαφέστεροι θα μιλήσουμε δια παραδειγμάτων.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος αρχηγός κόμματος, επηρεασμένος από τις μοντέρνες ιδέες της Ευρώπης, εξαγγέλλει το πολιτικό του πρόγραμμα και σ᾽αυτό με γλώσσα ειλικρίνειας λέγει: «Εάν με ψηφίσετε και έλθω στα πράγματα, θα πράξω τα εξής: θα θεσπίσω το αυτόματο διαζύγιο, γιατί αυτό είναι η άριστη προστασία της οικογένειας. Τις περί του γάμου και οικογένειας διδασκαλίες του Ευαγγελίου τις θεωρώ καθυστερημένες και απαρχαιωμένες. Το θρησκευτικό μάθημα στα σχολεία θα περικόψω και θα περιορίσω σοβαρά και συν τω χρόνω θα το καταργήσω τελείως και αντ᾽ αυτού θα εισαγάγω στα σχολεία μάθημα σεξουαλικής αγωγής, το οποίο θεωρώ ότι είναι το πιο απαραίτητο για την εποχή μας. Κεφάλαια της εθνικής ιστορίας, τα οποία υπενθυμίζουν πολέμους και νίκες της φυλής μας, θα τα διαγράψω από το μάθημα της ιστορίας των σχολείων, διότι τα κεφάλαια αυτά της εθνικής μας ιστορίας δυσαρεστούν τους ξένους. Αποβλέποντας στην εξύψωση του γυναικείου φύλου, που πρέπει να παύση να πιστεύη σε προλήψεις και δεισιδαιμονίες, θα διαγράψω από τον πίνακα των αξιόποινων εγκληματικών πράξεων την άμβλωση και την μοιχεία: Από εδώ και πέρα κανένα πρόσωπο δεν θα διώκεται για τις εκτρώσεις και για τις μοιχείες. Ελεύθερα στις σχέσεις ανδρός και γυναικός. Για την προσέλκυση τουριστών θα επιτρέψω σε ωρισμένα νησιά και ακτές να εγκατασταθούν γυμνιστές και γυμνίστριες. Πρόοδος σε όλα, πλην της Εκκλησίας. Σε όλα θα επικρατή ελευθερία και δημοκρατία, στην Εκκλησία όμως θα αφήσω να επικρατή η δικτατορία και θα την ενισχύσω νομοθετικά, για να γίνη πιο στυγνότερη και ο ευσεβής λαός να αποκλείεται από κάθε δικαίωμά του μέσα στην Εκκλησία. Θα αδιαφορήσω τελείως για την επανόρθωση φοβερών αδικιών, οι οποίες διαπράχθηκαν στους κόλπους της Εκκλησίας.

Θα κρατήσω κλειστές τις θύρες του Συμβουλίου της Επικρατείας για τους αδικουμένους. Θα κηδεύσω δια του Υπουργού Παιδείας την καθαρεύουσα ελληνική γλώσσα (μαλλιαρή και χυδαία), για να μη είναι σε θέση η νέα γενεά ούτε το Ευαγγέλιο ούτε την θ. Λειτουργία ούτε το «Πάτερ ημών» να εννοή. Θα προστατεύσω τη Μασονία, τοποθετώντας σε υπουργικούς θώκους τους επιτελείς της. Και τέλος επιστεγάζοντας το μεταρρυθμιστικό μου οικοδόμημα θα επιτρέψω κάθε άνεση και ελευθερία δράσεως στους αντίχριστους και ανθέλληνες χιλιαστές η μάρτυρες του Ιεχωβά και υπέρ αυτών θα θεσπίσω νόμο, που θα τους απαλλάσσω από την ένοπλη θητεία και στράτευση…».

Αυτό είναι ένα πρόγραμμα που μπορούσε να εξαγγείλη δημόσια ένας πολιτικός αρχηγός. Και καθένας που σέβεται της εκφράσεως την ελευθερία και των ιδεών δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήση. Το αντίθετο θα τον συνέχαιρε για το θάρρος και την ειλικρίνειά του. Αυτά πιστεύει και αυτά εξαγγέλλει με όλη την ειλικρίνειά του ο πολιτικός αυτός αρχηγός, θα έλεγε ένας δημοκρατικός πολίτης. Αλλά σας ερωτώ: Αν ένας πολιτικός αρχηγός εξήγγελε προεκλογικά ένα τέτοιο πρόγραμμα θα υπήρχε ελπίδα να εκλεγή; Η μάλλον από την άποψη της οποίας εξετάζομε το θέμα, σας ερωτώ: Οι εκατοντάδες χιλιάδες του θρησκευτικού λαού, ο οποίος, παρ᾽ όλες τις προδοσίες, τα σκάνδαλα και την διάβρωση, εξακολουθεί να πιστεύη στον Θεό και να είναι προσηλωμένος στις ιερές παραδόσεις, θα εψήφιζαν ένα αρχηγό με ένα τέτοιο πρόγραμμα αντορθόδοξο και αντεθνικό; Και ποιός πνευματικός ποιμένας θα προέτρεπε έστω ένα, χριστιανό να ψηφίση αυτόν τον πολιτικό; Και θα ήταν ανεπίτρεπτη ανάμιξη στην πολιτική η σύσταση ενός πνευματικού πατέρα, προς τα πνευματικά του παιδιά να ενισχύσουν με την ψήφο τους τον πολιτικό αυτό αρχηγό· Και μάλιστα με τέτοιο πρόγραμμα.(;…)

Δυστυχώς, το αναφέρομε με βαθύτατη θλίψη, ο πιστός λαός της Χώρας μας κατά το μεγαλύτερό του ποσοστό, αθώος και απονήρευτος, εψήφιζε κατά τις προηγούμενες εκλογές ένα αρχηγό με τέτοιο πρόγραμμα, ο οποίος και κατέλαβε την εξουσία και εκυβέρνησε και πάλι την Πατρίδα μας. Πόσο λυπούμαστε, γιατί εξαπατηθήκαμε και κρίνοντάς τον από τις ενέργειές του στον θρησκευτικό και ηθικό τομέα, ο οποίος για μας είναι ο σπουδαιότερος απ᾽ όλους. Στον πνευματικό τομέα απέτυχε οικτρά και εδημιούργησε στο έθνος ένα πλήθος ναυαγίων, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους. Και τώρα ποιός θα περισυλλέξη τα ναυάγια; Ο Θεός σώζει την Ελλάδα!

Εψήφισε ο Ελληνικός λαός τον Κων/νο Καραμανλή, που ήρθε σαν σωτήρας από τη Γαλλία, γιατί όσα είχε στο νου του να πράξη σαν κυβερνήτης δεν τα εφανέρωσε εκ των προτέρων. Ως ευφυής, που ήταν απέκρυψε τα σχέδιά του, γιατί εγνώριζε ότι αν τα εφανέρωνε αυτός ο …καθυστερημένος και υπανάπτυκτος λαός, που ζη ακόμη με… προλήψεις και δεισιδαιμονίες, θα τον απεδοκίμαζε ζωηρά. Ο πιστός λαός απατήθηκε και εψήφισε, και με την ψήφο του, ο εν λόγω αρχηγός βγήκε από τις εκλογές πανίσχυρος και άρχισε την σταδιακή εφαρμογή του προγράμματός του, για τον εξευρωπαϊσμό της Χώρας μας με την ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ., η οποία κατ᾽ αυτόν αποτελούσε την μεγάλη ιδέα, το ύψιστο και μοναδικό ιδανικό της σημερινής Ελλάδας με το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει (στην μασονοκρατούμενη) στην Δύση. Η οδός, όχι προς τον Χριστόν, αλλά προς την Ευρώπη των Φράγκων, σαν να μη είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι, αλλ᾽ Ασιάτες και Αφρικανοί. Να η σωτηρία της Ελλάδας!

Ανάγκη πολιτικού σχήματος με Ορθόδοξα θεμέλια

Δεν αγνοούμε, ότι (όταν ήταν μεγάλο) στο μεγάλο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας περιλαμβάνονταν και αξιόλογοι βουλευτές, άνδρες, οι οποίοι από παιδιά γαλουχήθηκαν κοντά σε ευσεβείς δασκάλους, θεολόγους, ιεροκήρυκες και πνευματικούς πατέρες. Όμως αυτοί οι βουλευτές ειρωνικά χαρακτηριζόμενοι από τους κοσμικούς συναδέλφους τους «θρησκευτικοί» και «παπάδες», παραγκωνίστηκαν από την διοικούσα ομάδα του κόμματος και κανείς απ᾽ αυτούς δεν έγινε Υπουργός, για να επηρεάση με τις χριστιανικές αντιλήψεις του το… προοδευτικό έργο της Κυβερνήσεως. Ας ακούσουν όμως και αυτοί τη φωνή της αλήθειας.

Έχετε και σεις, αγαπητοί βουλευτές, ιστορική ευθύνη. Διότι ευρισκόμενοι κοντά στα πράγματα και βλέποντας την σοβαρή απόκλιση του σκάφους από την πνευματική γραμμή πλεύσεως ωφείλατε να διαμαρτυρηθήτε έντονα και να διαχωρίσετε τις ευθύνες σας, να επαναστατήσετε εναντίον της εκτροπής και εξερχόμενοι από το κόμμα να δημιουργήσετε ένα νέο πολιτικό σχήμα. Αυτό δεν το επράξατε, φίλοι βουλευτές, και τώρα συνωστίζεστε σε ένα κόμμα. Έτσι παρουσιάζεται μια νέα ευκαιρία για μια παράταξη που να εκφράζη τους χριστιανούς και την παράδοση του Ελληνισμού πνευματική και εθνική, διότι η Ελλάδα ανήκει στον Θεάνθρωπο Χριστό και στους Έλληνες.

Χάριν της ιστορίας σημειώνουμε ότι παρόμοια ευκαιρία απολέστηκε κατά το 1944, μετά την απελευθέρωση του έθνους, όταν οι ζωντανές χριστιανικές δυνάμεις μπορού­σαν να κατέβουν στον πολιτικό στίβο και να διεκδικήσουν πολιτική εξουσία για την δημιουργία χριστιανικής Ελλάδας. Όμως χάθηκε η ευκαιρία εκείνη λόγω περιδεούς συν­ειδήσεως των πνευματικών οδηγών, οι οποίοι ήταν οπαδοί της απολιτικοποιήσεως, απέτρεπαν τους χριστιανούς από την πολιτική.

Ναι, εσείς, ιερείς και επίσκοποι, δεν πρέπει να πολιτεύεστε. Η δική σας θέση είναι στα θυσιαστήρια και στους άμβωνες. Και από εκεί πρέπει να δίνετε από περιωπής την μάχη για την επικράτηση της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη.

Αλλά οι λαϊκοί, άνδρες πιστοί και ικανοί, διακρινόμενοι για την εντιμότητα της ζωής τους και για τον δραστήριο χαρακτήρα τους πρέπει να κατέβουν στην κονίστρα των πολιτικών αγώνων και να αγωνιστούν, για να ακουστή ισχυρή η φωνή του Χριστού στη Βουλή και να σείση το παμπάλαιο καθεστώς της αμαρτίας και της ανομίας.

Είθε στις επόμενες εκλογές ένα ισχυρό πολιτικό σχήμα με Ορθόδοξα Χριστιανικά θεμέλια θα είναι η πολιτική έκφραση αυτών, που πιστεύουν στον Χριστό και το Ευαγγέλιό του. Γιατί το Ευαγγέλιο είναι το Σύνταγμα όχι μόνο της επουράνιας αλλά και της επίγειας πολιτείας.

Το Ευαγγέλιο όχι μόνο χρυσοποίκιλτον πάνω στην Αγία Τράπεζα των Ιερών Ναών, αλλά και ως η ύψιστη φιλοσοφία εφαρμοσμένη σε όλες τις εκδηλώσεις της ατομικής, οικογενειακής και εθνικής ζωής. Ο Χριστός να είναι το Α και το Ω του εθνικού μας βίου.

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.

"O.T."