Τελευταῖα, ἔντονα
ἀκούγονται τὰ γερµανικὰ ἐγκλήµατα. Κατ᾽ ἐξοχὴν ἡ ὁµαδικὴ ἐκτέλεση ἀθῴων πολιτῶν
στὸ ∆ίστοµο Βοιωτίας. Ὄντως τὴν 10ην Ἰουνίου 1944, 218 κάτοικοι σφαγιάσθηκαν.
Τί προηγήθηκε τῆς σφαγῆς στὴν περιοχή; Συµπλοκὴ - µάχη µεταξύ τοῦ ΕΛΑΣ καὶ γερµανικῆς
µονάδος µὲ ἀπώλεια 6 γερµανῶν καὶ περὶ τοὺς 15 Ἕλληνες. Τὸν θάνατον τῶν 6
Γερµανῶν θὰ πληρώσουν ἀθῷοι. Μεταξὺ αὐτῶν ἦσαν καὶ περὶ τὰ 20 βρέφη καὶ περὶ τὰ
40 παιδιὰ καὶ ἔφηβοι. Τῆς σφαγῆς αὐτῆς προηγήθηκε ἐκείνη τῶν Καλαβρύτων. Στὶς
13.12.1943, περὶ τοὺς 125 ἀθῶοι, µεταξὺ αὐτῶν καὶ 15χρονα παιδιά. Ρίγη
συγκινήσεως σ᾽ ὅσους περ- νόντας βλέπουν τὸ χῶρο ἐκτελέσεων. Ὡς ἕνα τρίτο ὁµαδικὸ
µακελλειὸ ἀθῴων τῆς γερµανικῆς φρίκης, ὅπου ἐκτελέσθηκαν λόγω ἀντιποίνων µὲ
µυδράλλια 212. Πηγαίνοντας ἀπὸ Τρίπολη ἀπὸ τὸν παλαιὸ δρόµο, πρὸ τῆς
Μεγαλοπόλεως ὀρθώνεται τεράστιος Σταυρός. Στὴ Μεγα- λόπολη τὸ τραγικὸ γεγονὸς
θυµίζεται: «Ὁδὸς 212 ἐκτελεσθέντων». Κάτι παρόµοιο θὰ συνέβαινε καὶ στὸν Ὀρχοµενὸ
Βοιωτίας - µικρὴ πόλη -, ὅµως ἡ Παντάνασσα, µὲ δυναµικὴ ἐπέµβαση τὴν µαταίωσε.
Ἕνα ξεχασµένο ἱστορικὸ γεγονὸς φέρουµε στὸ φῶς τῆς δηµοσιότη- τος. Παρακάµπτεται τὸ τί ἀκριβῶς προηγήθηκε ἐκ µέρους τῶν κατοίκων τοῦ Ὀρχοµενοῦ, ἐνόπλων καὶ µὴ σὲ βάρος τῶν κατοχικῶν δυνάµεων. Μετὰ ἀπὸ τὴν τολµηρὴ ἐνέργεια σὲ βάρος τους, οἱ Γερµανοὶ τῆς περιοχῆς ἔγιναν ἔξω φρενῶν. Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Παναγία ἡ Σκριποῦ ἡ Ὀρχοµενιώτισσα», µεταφέρουµε ἐπιλεκτικά: «Ἔξαλλοι ἀπὸ τὸ θυµὸ τους ἀποφασίζουν νὰ τιµωρήσουν παραδειγµατικὰ τὸν Ὀρχοµενό. καὶ τοὺς κατοίκους του. Ἔτσι 9 Σεπτεµβρίου ὁ Γερµανικὸς στρατὸς κινεῖται πρὸς τὸν Ὀρχοµενό. Σιδηρόφρακτοι ἀδίστακτοι στήνουν περὶ τὴν πόλη τὰ ἀνάλογα µπλόκα. Τὸ πέπλο τοῦ θανάτου σκεπάζει τὸ χῶρο. Κάποιοι πρόλαβαν καὶ ἔφυγαν. Τὶς βραδυνὲς δὲ ὧρες, τρία τάνκς προχωροῦν πρὸς τὸν Ὀρχοµενὸ µέχρι τὸ σηµεῖο ὅπου πλη- σίον τους ἔχουν τὸ Ναὸ τῆς Μεγαλόχαρης - ἔργο βυζαντινό τοῦ 9ου αἰῶνος, ὁ ὁποῖος δεσπόζει. Ξαφνικὰ τὸ πρῶτο τὰνκ ἀκινητοποιεῖται στὴ µέση τοῦ δρόµου καὶ σβήνει ἡ µηχανή του. Τὸ δεύτερο δοκιµάζει νὰ περάσει δίπλα ἀπὸ τὸ πρῶτο καὶ σβήνει ἡ µηχανή του. Τὸ τρίτο τὰνκ στρίβει νὰ περάσει, ἀλλὰ ἔχει καὶ αὐτὸ τὴν ἴδια τύχη. Τρία τάνκς ὅπου διέσχιζαν τοὺς δύσβατους τόπους, µένουν «παράλυτα» σὲ ἕνα ἴσιωµα δρόµου. Μάταιη ἡ προσπάθεια ὡρῶν νὰ πάρουν ἐµπρός. Ἐκ τῶν πραγµάτων ὡσὰν νὰ κατάλαβαν ὅτι ἀόρατη δύναµη ἐπενέβη. Ἄγνωστο πόσοι προσηύχοντο στὴν Μητέρα τοῦ ἐλέους». Οἱ ἐντὸς κάτοικοι ἀγνοοῦσαν τὸ γεγονός. Πλέον ὡς ἔγινε στὴν συνέχεια γνωστό, οἱ Γερµανοὶ µὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ταγµατάρχη Ὄφµαν, ἄλλαξαν γνώµη - σχέδια γιὰ ὅ,τι εἶχε ἀποφασισθεῖ, ἡµέρευσαν ἀπότοµα. «Ὡσὰν ξηµέρωσε ἡ 10η Σεπτεµβρίου ὁ Ὄφµαν µὲ ἀξιωµατικοὺς καὶ στρατιῶτες εἰσέρχεται εἰρηνικὰ στὴν πόλη, ζητώντας βοήθεια, γιὰ νὰ πάρουν ἐµπρὸς τὰ τάνκς. Ἐντὸς ὑπῆρχε ἕνας Σέρβος ποὺ γνώριζε γερµανικά, ὁπότε πρόθυµα ἀνέλαβε νὰ κάνει τὸ διερµηνέα». Τὸ πρῶτο ποὺ ζήτησε ὁ Ὄφµαν, ἂν ὑπάρχει ἕνα τρακτέρ νὰ τραβή- ξει τὰ τάνκς. Ὑπῆρχε ἕνα καὶ τὸ ὁποῖο ἔφθασε πρὸ τῶν τάνκς. «Πρὶν ὅµως προλάβει τὸ τρακτὲρ νὰ βάλει πρὸ αὐτῶν ἐµπρός, τὸ κάθε ἕνα τὰνκ ξαφνικὰ πῆρε ἐµπρός. Θαῦµα! Θαῦµα! ξεφωνήθηκε ἀπὸ ὅλους. Ὄντως µοναδικὴ πέραν τῆς λογικῆς ἡ περίπτωση. Βλέποντας ὁ Ὄφµαν τὸν τεράστιο Ναὸ εἶπε ἐπιτακτικά, πᾶµε ἐκεῖ. Μαζὶ καὶ οἱ στρατιῶτες ὁδηγοὶ τῶν τάνκς καὶ οἱ συνοδηγοί, ὁ Σέρβος, κάποιοι κάτοικοι καὶ ὁ ἱερέας τοῦ Ναοῦ εἰσῆλθαν ἐντὸς αὐτοῦ. Ὁ Ὄφµαν προχωροῦσε καὶ κοίταζε δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ὡσὰν κάτι νὰ ζητοῦσε. Φθάνοντας πρὸ τοῦ τέµπλου, ἀπότοµα γονάτισε στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας (ρωσικῆς τεχνοτροπίας µὲ ἕνα χαρακτηριστικό, ὅπου ἂν σταθεῖς σὲ παρακολουθεῖ µὲ τὸ βλέµµα της). Ἀφοῦ ἔµεινε ὀλίγον γονατιστός, σηκώθηκε καὶ φώναξε: Αὐτὴ ἡ γυναίκα σᾶς ἔσωσε· νὰ τὴν τιµᾶτε καὶ νὰ τὴν δοξάζετε. Τότε καὶ µόνο ἔγινε γνωστὸ τὸ τί εἶχε συµβῆ τὸ βράδυ. Ὅπως ὁµολόγησε ὁ Ὄφµαν µαζὶ µὲ τοὺς ὁδηγοὺς τῶν τάνκς, τὴν ὥρα ποὺ προχωροῦσαν ξαφνικὰ ἀκούστηκε ἕνας παράξενος θόρυβος καὶ µία γυναικεία κραυγὴ πόνου καὶ ἀγωνίας. Τότε ἐµφανίστηκε µπροστά τους µέσα σὲ φωτεινὴ νεφέλη µία µεγαλόπρεπη γυναίκα µὲ αὐστηρὸ ὕφος ἔχοντας σηκωµένο τὸ χέρι της σὲ ἀπαγορευτικὴ στάση καὶ τοὺς ἐµπόδισε νὰ προχωρήσουν µὲ ἀποτέλεσµα τὰ τάνκς νὰ µείνουν ἀπόλυτα ἀκίνητα. Ἀµέσως τὸ ὅλο φαινόµενο χάθηκε. Ταῦτα ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἐχθρούς τότε Γερµανούς». Ἀφοῦ αὐτὰ ἀκούστηκαν ἀστραπιαῖα ἔφθασε ἡ εἴδηση στοὺς κατοίκους καὶ κτύπησαν πανηγυρικὰ οἱ καµπάνες τῶν Ναῶν. Γερµανοὶ καὶ Ἕλληνες πανηγύρισαν. «Τοὺς ἔκαναν πλούσιο τραπέζι, ὥστε ἔτρωγαν καὶ ἔπιναν µέχρι τὸ ἀπόγευµα. Πρὶν νυκτώσει ἔφευγαν µὲ τὶς κάννες τῶν τάνκς κατεβασµένες σὲ µία ἔνδειξη ἀποτυχίας, γιατί νικήθηκαν ὡς πρὸς τὴν ἀπόστολή τους ἀπὸ τὴν Παναγία. Ὁ Ὄφµαν σὲ σεβασµὸ πρὸς τὴν Παναγία πρόσφερε µέρος χρηµάτων, µὲ τὰ ὁποῖα ἔγινε τὸ ὑπάρχον λάβαρο, ὅπου ἡ Παναγία ∆έσποινα εἰκονίζεται µὲ τὸ χέρι ὑψωµένο καὶ τὸ ὕφος αὐστηρό». Καθιερώνεται ἑορτή «∆έκα Σεπτεµβρίου 1944, στὴν Ἐκκλησία τῆς Θεοτόκου γίνεται ἡ πρώτη ἐπετειακὴ - εὐχαριστιακὴ Λειτουργία καὶ µὲ τὸ ἀνάλογα ἀπολυτίκιο. Ὅλοι παρόντες, µαζὶ καὶ ὁ Ὄφµαν µὲ ἄλλους Γερµανούς». Πλέον παρέµεινε: «Πολιοῦχος καὶ Σώτειρα τῶν Ὀρχοµενίων» καὶ τὴν ὀνόµασαν ΠΑΝΑΓΙΑ ∆ΕΚΑΣΕΠΤΕΜΒΡΙΤΙΣΣΑ Ἤ ΟΡΧΟΜΕΝΙΩΤΙΣΣΑ. «Μετὰ τὸν πόλεµο ὁ ἀξιωµατικὸς Ὄφµαν ἤρχετο γιὰ ἀρκετὰ χρόνια ἀπὸ Γερµανία καὶ ὄχι πάντα µόνος καὶ συµµετεῖχε στὴν ἑορτή. Στὸ σηµεῖο τῆς Παναγιοφανείας ἀνέγειραν προσκυνητάρι, ὅπου τελεῖται κατ᾽ ἔτος εὐχαριστιακὴ δοξολογία. Πλέον ὡς τοπικὴ ἑορτὴ καθιερώθηκε µὲ συµµετοχὴ ἀρχῶν, στρατοῦ καὶ κόσµου. 1943 - 1993. Συµπληρώθηκαν 50 χρόνια ἀπὸ τὸ σώσιµο τοῦ Ὀρχοµενοῦ. Μὲ πρωτοβουλία τοῦ τότε Μητρ. Θηβῶν καὶ Λεβαδείας καὶ νῦν Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύµου, ἑορτάσθηκαν ἐπίσηµα καὶ πανηγυρικὰ τὰ 50 χρόνια µὲ συµµε- τοχὴ πολλῶν Ἐπισκόπων, ἀρχῶν τοῦ τόπου καὶ κρατικῶν, µὲ στρατιωτικὸ ἄγηµα καὶ χιλιάδες πι- στούς». Πλούσιο τὸ φωτογραφικὸ ὑλικὸ ἐκείνου τοῦ ἑορτασµοῦ. Ὅµως παραµένει ὡς τοπικὸ γεγονός, ἐνῷ ὡς τοιοῦτο ἀξίζει νὰ γενικευθῆ ἐκκλησιαστικῶς. Ἐπειδὴ τὸ θαῦµα πρωτίστως ἀπευθύνεται πρὸς ὀλιγοπίστους, ἀδιαφόρους καὶ ἀπίστους, ὅµως ἕνα τέτοιο συµβὰν ἐπιβάλλεται σὲ ἐποχὴ ἠθικῆς, πνευµατικῆς πτώσεως καὶ ὑλοφροσύνης νὰ πάρει διαστάσεις. Σ᾽ αὐτὸ λείπει «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ» ὅπου κάποιοι συνήθως τό εἰρωνεύονται, δηλαδὴ ποιὸς εἶδε, ποιὸς ἄκουσε. Τοῦτο εἶναι ἱστορικό γεγονός τοῦ σήµερα καὶ ἐφόσον πρεπόντως ἀκουστεῖ «κουνάει» καὶ ἀδιάφορους περὶ τὰ Θεῖα. Εἴθε ἡ παροῦσα δηµοσίευσή του, ἐκ µέρους τῶν ἀναγνωστῶν τοῦ «Ο.Τ.» νὰ λάβει ἀνάλογες διαστάσεις πληροφορήσεως, φρονεῖται ὅτι ἀξίζει.
Ἕνα ξεχασµένο ἱστορικὸ γεγονὸς φέρουµε στὸ φῶς τῆς δηµοσιότη- τος. Παρακάµπτεται τὸ τί ἀκριβῶς προηγήθηκε ἐκ µέρους τῶν κατοίκων τοῦ Ὀρχοµενοῦ, ἐνόπλων καὶ µὴ σὲ βάρος τῶν κατοχικῶν δυνάµεων. Μετὰ ἀπὸ τὴν τολµηρὴ ἐνέργεια σὲ βάρος τους, οἱ Γερµανοὶ τῆς περιοχῆς ἔγιναν ἔξω φρενῶν. Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Παναγία ἡ Σκριποῦ ἡ Ὀρχοµενιώτισσα», µεταφέρουµε ἐπιλεκτικά: «Ἔξαλλοι ἀπὸ τὸ θυµὸ τους ἀποφασίζουν νὰ τιµωρήσουν παραδειγµατικὰ τὸν Ὀρχοµενό. καὶ τοὺς κατοίκους του. Ἔτσι 9 Σεπτεµβρίου ὁ Γερµανικὸς στρατὸς κινεῖται πρὸς τὸν Ὀρχοµενό. Σιδηρόφρακτοι ἀδίστακτοι στήνουν περὶ τὴν πόλη τὰ ἀνάλογα µπλόκα. Τὸ πέπλο τοῦ θανάτου σκεπάζει τὸ χῶρο. Κάποιοι πρόλαβαν καὶ ἔφυγαν. Τὶς βραδυνὲς δὲ ὧρες, τρία τάνκς προχωροῦν πρὸς τὸν Ὀρχοµενὸ µέχρι τὸ σηµεῖο ὅπου πλη- σίον τους ἔχουν τὸ Ναὸ τῆς Μεγαλόχαρης - ἔργο βυζαντινό τοῦ 9ου αἰῶνος, ὁ ὁποῖος δεσπόζει. Ξαφνικὰ τὸ πρῶτο τὰνκ ἀκινητοποιεῖται στὴ µέση τοῦ δρόµου καὶ σβήνει ἡ µηχανή του. Τὸ δεύτερο δοκιµάζει νὰ περάσει δίπλα ἀπὸ τὸ πρῶτο καὶ σβήνει ἡ µηχανή του. Τὸ τρίτο τὰνκ στρίβει νὰ περάσει, ἀλλὰ ἔχει καὶ αὐτὸ τὴν ἴδια τύχη. Τρία τάνκς ὅπου διέσχιζαν τοὺς δύσβατους τόπους, µένουν «παράλυτα» σὲ ἕνα ἴσιωµα δρόµου. Μάταιη ἡ προσπάθεια ὡρῶν νὰ πάρουν ἐµπρός. Ἐκ τῶν πραγµάτων ὡσὰν νὰ κατάλαβαν ὅτι ἀόρατη δύναµη ἐπενέβη. Ἄγνωστο πόσοι προσηύχοντο στὴν Μητέρα τοῦ ἐλέους». Οἱ ἐντὸς κάτοικοι ἀγνοοῦσαν τὸ γεγονός. Πλέον ὡς ἔγινε στὴν συνέχεια γνωστό, οἱ Γερµανοὶ µὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ταγµατάρχη Ὄφµαν, ἄλλαξαν γνώµη - σχέδια γιὰ ὅ,τι εἶχε ἀποφασισθεῖ, ἡµέρευσαν ἀπότοµα. «Ὡσὰν ξηµέρωσε ἡ 10η Σεπτεµβρίου ὁ Ὄφµαν µὲ ἀξιωµατικοὺς καὶ στρατιῶτες εἰσέρχεται εἰρηνικὰ στὴν πόλη, ζητώντας βοήθεια, γιὰ νὰ πάρουν ἐµπρὸς τὰ τάνκς. Ἐντὸς ὑπῆρχε ἕνας Σέρβος ποὺ γνώριζε γερµανικά, ὁπότε πρόθυµα ἀνέλαβε νὰ κάνει τὸ διερµηνέα». Τὸ πρῶτο ποὺ ζήτησε ὁ Ὄφµαν, ἂν ὑπάρχει ἕνα τρακτέρ νὰ τραβή- ξει τὰ τάνκς. Ὑπῆρχε ἕνα καὶ τὸ ὁποῖο ἔφθασε πρὸ τῶν τάνκς. «Πρὶν ὅµως προλάβει τὸ τρακτὲρ νὰ βάλει πρὸ αὐτῶν ἐµπρός, τὸ κάθε ἕνα τὰνκ ξαφνικὰ πῆρε ἐµπρός. Θαῦµα! Θαῦµα! ξεφωνήθηκε ἀπὸ ὅλους. Ὄντως µοναδικὴ πέραν τῆς λογικῆς ἡ περίπτωση. Βλέποντας ὁ Ὄφµαν τὸν τεράστιο Ναὸ εἶπε ἐπιτακτικά, πᾶµε ἐκεῖ. Μαζὶ καὶ οἱ στρατιῶτες ὁδηγοὶ τῶν τάνκς καὶ οἱ συνοδηγοί, ὁ Σέρβος, κάποιοι κάτοικοι καὶ ὁ ἱερέας τοῦ Ναοῦ εἰσῆλθαν ἐντὸς αὐτοῦ. Ὁ Ὄφµαν προχωροῦσε καὶ κοίταζε δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ὡσὰν κάτι νὰ ζητοῦσε. Φθάνοντας πρὸ τοῦ τέµπλου, ἀπότοµα γονάτισε στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας (ρωσικῆς τεχνοτροπίας µὲ ἕνα χαρακτηριστικό, ὅπου ἂν σταθεῖς σὲ παρακολουθεῖ µὲ τὸ βλέµµα της). Ἀφοῦ ἔµεινε ὀλίγον γονατιστός, σηκώθηκε καὶ φώναξε: Αὐτὴ ἡ γυναίκα σᾶς ἔσωσε· νὰ τὴν τιµᾶτε καὶ νὰ τὴν δοξάζετε. Τότε καὶ µόνο ἔγινε γνωστὸ τὸ τί εἶχε συµβῆ τὸ βράδυ. Ὅπως ὁµολόγησε ὁ Ὄφµαν µαζὶ µὲ τοὺς ὁδηγοὺς τῶν τάνκς, τὴν ὥρα ποὺ προχωροῦσαν ξαφνικὰ ἀκούστηκε ἕνας παράξενος θόρυβος καὶ µία γυναικεία κραυγὴ πόνου καὶ ἀγωνίας. Τότε ἐµφανίστηκε µπροστά τους µέσα σὲ φωτεινὴ νεφέλη µία µεγαλόπρεπη γυναίκα µὲ αὐστηρὸ ὕφος ἔχοντας σηκωµένο τὸ χέρι της σὲ ἀπαγορευτικὴ στάση καὶ τοὺς ἐµπόδισε νὰ προχωρήσουν µὲ ἀποτέλεσµα τὰ τάνκς νὰ µείνουν ἀπόλυτα ἀκίνητα. Ἀµέσως τὸ ὅλο φαινόµενο χάθηκε. Ταῦτα ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἐχθρούς τότε Γερµανούς». Ἀφοῦ αὐτὰ ἀκούστηκαν ἀστραπιαῖα ἔφθασε ἡ εἴδηση στοὺς κατοίκους καὶ κτύπησαν πανηγυρικὰ οἱ καµπάνες τῶν Ναῶν. Γερµανοὶ καὶ Ἕλληνες πανηγύρισαν. «Τοὺς ἔκαναν πλούσιο τραπέζι, ὥστε ἔτρωγαν καὶ ἔπιναν µέχρι τὸ ἀπόγευµα. Πρὶν νυκτώσει ἔφευγαν µὲ τὶς κάννες τῶν τάνκς κατεβασµένες σὲ µία ἔνδειξη ἀποτυχίας, γιατί νικήθηκαν ὡς πρὸς τὴν ἀπόστολή τους ἀπὸ τὴν Παναγία. Ὁ Ὄφµαν σὲ σεβασµὸ πρὸς τὴν Παναγία πρόσφερε µέρος χρηµάτων, µὲ τὰ ὁποῖα ἔγινε τὸ ὑπάρχον λάβαρο, ὅπου ἡ Παναγία ∆έσποινα εἰκονίζεται µὲ τὸ χέρι ὑψωµένο καὶ τὸ ὕφος αὐστηρό». Καθιερώνεται ἑορτή «∆έκα Σεπτεµβρίου 1944, στὴν Ἐκκλησία τῆς Θεοτόκου γίνεται ἡ πρώτη ἐπετειακὴ - εὐχαριστιακὴ Λειτουργία καὶ µὲ τὸ ἀνάλογα ἀπολυτίκιο. Ὅλοι παρόντες, µαζὶ καὶ ὁ Ὄφµαν µὲ ἄλλους Γερµανούς». Πλέον παρέµεινε: «Πολιοῦχος καὶ Σώτειρα τῶν Ὀρχοµενίων» καὶ τὴν ὀνόµασαν ΠΑΝΑΓΙΑ ∆ΕΚΑΣΕΠΤΕΜΒΡΙΤΙΣΣΑ Ἤ ΟΡΧΟΜΕΝΙΩΤΙΣΣΑ. «Μετὰ τὸν πόλεµο ὁ ἀξιωµατικὸς Ὄφµαν ἤρχετο γιὰ ἀρκετὰ χρόνια ἀπὸ Γερµανία καὶ ὄχι πάντα µόνος καὶ συµµετεῖχε στὴν ἑορτή. Στὸ σηµεῖο τῆς Παναγιοφανείας ἀνέγειραν προσκυνητάρι, ὅπου τελεῖται κατ᾽ ἔτος εὐχαριστιακὴ δοξολογία. Πλέον ὡς τοπικὴ ἑορτὴ καθιερώθηκε µὲ συµµετοχὴ ἀρχῶν, στρατοῦ καὶ κόσµου. 1943 - 1993. Συµπληρώθηκαν 50 χρόνια ἀπὸ τὸ σώσιµο τοῦ Ὀρχοµενοῦ. Μὲ πρωτοβουλία τοῦ τότε Μητρ. Θηβῶν καὶ Λεβαδείας καὶ νῦν Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύµου, ἑορτάσθηκαν ἐπίσηµα καὶ πανηγυρικὰ τὰ 50 χρόνια µὲ συµµε- τοχὴ πολλῶν Ἐπισκόπων, ἀρχῶν τοῦ τόπου καὶ κρατικῶν, µὲ στρατιωτικὸ ἄγηµα καὶ χιλιάδες πι- στούς». Πλούσιο τὸ φωτογραφικὸ ὑλικὸ ἐκείνου τοῦ ἑορτασµοῦ. Ὅµως παραµένει ὡς τοπικὸ γεγονός, ἐνῷ ὡς τοιοῦτο ἀξίζει νὰ γενικευθῆ ἐκκλησιαστικῶς. Ἐπειδὴ τὸ θαῦµα πρωτίστως ἀπευθύνεται πρὸς ὀλιγοπίστους, ἀδιαφόρους καὶ ἀπίστους, ὅµως ἕνα τέτοιο συµβὰν ἐπιβάλλεται σὲ ἐποχὴ ἠθικῆς, πνευµατικῆς πτώσεως καὶ ὑλοφροσύνης νὰ πάρει διαστάσεις. Σ᾽ αὐτὸ λείπει «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ» ὅπου κάποιοι συνήθως τό εἰρωνεύονται, δηλαδὴ ποιὸς εἶδε, ποιὸς ἄκουσε. Τοῦτο εἶναι ἱστορικό γεγονός τοῦ σήµερα καὶ ἐφόσον πρεπόντως ἀκουστεῖ «κουνάει» καὶ ἀδιάφορους περὶ τὰ Θεῖα. Εἴθε ἡ παροῦσα δηµοσίευσή του, ἐκ µέρους τῶν ἀναγνωστῶν τοῦ «Ο.Τ.» νὰ λάβει ἀνάλογες διαστάσεις πληροφορήσεως, φρονεῖται ὅτι ἀξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου