Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Τά βασικά σημεῖα ἐδῶ τῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγίου εἶναι ὅτι καί δι’ αὐτήν τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα δέν ὑπάρχει πρόβλημα διά τό πότε θά τήν ἑορτάσωμε, ἀρκεῖ νά ἑορτάσωμε μαζί μέ τήν Ἐκκλησία. Τό ὅτι δέ εἰς τόν οὐρανό δέν ὑπάρχουν «μῆνες καί ἥλιος καί περίοδος ἐνιαυτῶν» δείχνει ὅτι ὁ οὐρανός συνεορτάζει μαζί μας πάντοτε, ὁσάκις ἐμεῖς ἐπιτελοῦμε μέ καθαρά συνείδησι τίς ἑορτές. Ἀναφερόμενος ἐπίσης ὁ ἅγιος εἰς τό ὅτι καί ἄν ἀκόμη πράττη ἡ Ἐκκλησία λάθος εἰς τό θέμα τοῦ χρόνου κάποιας ἑορτῆς, ἐμεῖς δέν πρέπει νά προκαλέσωμε σχίσμα, λέγει:

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

«Μή τοίνυν, τῶν τελειοτέρων παραγενομένων πραγμάτων, πρός τά πρότερα ἐπανατρέχωμεν, μηδέ ἡμέρας καί καιρούς καί ἐνιαυτούς παρατηρῶμεν, ἀλλά πανταχοῦ τῇ Ἐκκλησίᾳ μετ' ἀκριβείας ἑπώμεθα, τήν ἀγάπην καί τήν εἰρήνην

προτιμῶντες ἁπάντων. Εἰ γάρ καί ἐσφάλλετο ἡ Ἐκκλησία,οὐ τοσοῦτον κατόρθωμα ἀπό τῆς τῶν χρόνων ἀκριβείας ἦν, ὅσον ἔγκλημα ἀπό τῆς διαιρέσεως καί τοῦ σχίσματος τούτου · Νυνί δέ οὐδείς μοι περί καιροῦ λόγος, ἐπειδή οὐδέ τῷ Θεῷ, καθάπερ ἀπεδείξαμεν, ἐπεί καί ὑπέρ τούτου πολλούς ἀνήλωσα λόγους»(ΕΠΕ 34, 188).

Εἰς τό τέλος τῆς ὁμιλίας του ἀναφέρει ὁ ἅγιος τήν κατάκρισι τήν ὁποία ὑφίσταται κάποιος πού προξενεῖ σχίσμα ἐξ αἰτίας τοῦ χρόνου. Λέγει ἐπ’ αὐτοῦ τά ἑξῆς: «Τό μέν γάρ τῷδε ἢ τῷδε χρόνῳ νηστεῦσαι οὐκ ἔγκλημα, τό δέ σχίσαι Ἐκκλησίαν, καί φιλονείκως διατεθῆναι, καί διχοστασίας ἐμποιεῖν, καί τῆς συνόδου διηνεκῶς ἑαυτόν ἀποστερεῖν, ἀσύγγνωστον καί κατηγορίας ἄξιον, καί πολλήν ἔχει την τιμωρίαν» (ΕΠΕ 34, 190).

Ἀπό ὅλα αὐτά γίνεται ἀντιληπτό ὅτι δέν ὑπάρχουν εὐλογημένα ἤ καταραμένα ἡμερολόγια, οὔτε ἐνδιαφέρει τόν Θεό διά τό πότε θά ἐπιτελέσωμε μία ἑορτή καί ὡς

ἐκ τούτου φαίνεται ὅτι ἡ δογματοποίησις τοῦ ἡμερολογίου καί ἡ ἀναγωγή του εἰςτά θέματα τῆς πίστεως εἶναι προφανῶς δογματικό λάθος τῶν Παλαιοημερολογιτών..

Πρέπει ἐπίσης νά σημειωθῆ ὅτι ὅταν ὁ ἅγιος ἀναφέρεται εἰς τό σχίσμα, τήν ὁμόνοια καί εἰρήνη τῆς Ἐκκλησίας καί τήν συμφωνία μέ αὐτήν, αὐτά δέν τά ἐννοεῖ, ὅπως οἱ Παλαιοημερολογίτες, κάθετα ἀλλά ὁριζόντια. Δηλαδή νά μήν

ἀποσχισθοῦμε χάριν τῆς παρατηρήσεως τῶν ἡμερῶν ἀπό τίς τοπικές Ἐκκλησίες καί τούς ποιμένες των καί ἑορτάζομε ἴσως σωστά τίς ἑορτές, ἀλλά χωρίς τήν συμφωνία τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Οἱ Παλαιοημερολογίτες ἀντιθέτως τήν ἀπόσχισι τήν ἐκλαμβάνουν κάθετα, δηλαδή διαχρονικά, ἐννοῶντας ὅτι αὐτοί ἑορτάζουν ὅπως ἀνέκαθεν ἡ διαχρονική Ἐκκλησία, ἐνῶ οἱ Νεοημερολογίτες ἀπεσχίσθησαν ἐπειδή ἄλλαξαν τό ἡμερολόγιο, διετήρησαν ὅμως τήν ἑνότητα μεταξύ τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Σαφῶς ὅμως ὁ ἅγιος ἐδῶ, προκειμένου μάλιστα διά τό ἅγ. Πάσχα, τό ὁποῖο εἶναι ὅρος οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀναφέρεται στήν

ἑνότητα μεταξύ τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί στήν μεταξύ των συμφωνία.