Η εφαρμογή,
εθνοκεντρικής πολιτικής είναι ιδιαίτερα σήμερα αναγκαία, ως προϋπόθεση
ιστορικής επιβιώσεως τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και στην πλανητική κοινωνία
της Νέας Τάξεως πραγμάτων. Οι αλώσεις του 1204 και του 1453 απειλούσαν
γεωγραφικά σύνορα και προκάλεσαν δουλείες σωμάτων. Η ψυχή και το φρόνημά μας,
έμειναν αδούλωτα και γι΄ αυτό επιβιώσαμε, κατορθώνοντας να φθάσουμε στο 1821.
Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας. Αυτή απειλείται με νέα (Τρίτη)
άλωση. Η Υπερδύναμη της Νέας Εποχής, με όλες τις συνιστώσες της, έχει αποβεί «καθολική
μας μητρόπολη» και μόνιμο σημείο αναφοράς, καθορίζοντας και προσδιορίζοντας
σύνολο τον εθνικό μας βίο, και αυτό το φρόνημά μας με την εξωπροσδιοριζόμενη
παιδεία. Χρειάζεται, συνεπώς, παράλληλη καλλιέργεια της εθνοκεντρικότητος, όχι
ως σωβινιστική εχθρότητα, αλλ΄ ως λυτρωτικό αντίβαρο στον οικουμενιστικό
οδοστρωτήρα (πολιτικά και πνευματικά), που ισοπεδώνει το φρόνημα και
εκθεμελιώνει τα σύνορα των ψυχών και των συνειδήσεών μας. Αν το Έθνος και η
Πατρίδα δεν κυριαρχούν μέσα μας, αποδεχόμεθα την εξαφάνισή μας από τον στίβο της
ιστορίας. Και αυτό το έργο, μετά την άλωση της παιδείας μας, μόνο η Εκκλησία ως
εν Χριστώ κοινωνία και «ο πατριωτισμός των Ελλήνων», κατά το ακροτελεύτιο άρθρο
του Συντάγματός μας, μπορούν να πραγματοποιήσουν. Μέσα από αυτή την καλλιέργεια
των ψυχών θα φθάσουμε στην ενότητα των πατέρων μας του 15ου αιώνα,
υπερβαίνοντας τις διχοστασίες μας και επιτυγχάνοντας την ενότητα του φρονήματος
και των καρδιών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου