«Ἅγιοι γίνεσθε» - Ο ΕΥΓΕΝΕΣΤΕΡΟΣ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ - Τοῦ Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Πόσο εὐγενικό καί ἀνώτερο πλάσμα εἶναι ὁ ἄνθρωπος! Πόσα αἰσθήματα κλείνει ἡ ἀνθρώπινη καρδιά! Πόσους πόθους! Πόσους ὁραματισμούς! Πόσες μυστικές ἐλπίδες! Πόσα σκιρτήματα τῆς ψυχῆς! Πόσες «ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ διέθετο»! Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ὀνομάζει τόν ἄνθρωπο, «οἷόν τινα κόσμον δεύτερον, ἐν μικρῷ μέγαν, ἐπί τῆς γῆς ἴστησιν, ἄγγελον ἄλλον... ἐπίγειον καί οὐράνιον, πρόσκαιρον και ἀθάνατον, ὁρατόν καί νοούμενον. Ζῶον τῇ πρός Θεόν νεύσει νοούμενον». Ἡ πτώση του ὅμως, κατάστρεψε τήν «εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ, καί χρειάζεται ἀγώνας καί βία πολλή γιά τήν ἐπανόρθωση και τήν ἐπαναφορά της στήν προπτωτική κατάσταση. Καί μόνος στόχος ἀπομένει ἡ κατάκτηση τῆς ἁγιότητας. Αὐτή εἶναι καί ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ: «Ἅγιοι ἔσεσθε, ὅτι ἅγιος ἐγώ Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν» (Λευιτ. ΙΘ΄ 2, Κ΄ 26). Δέν ὑπάρχει εὐγενέστερος ὁραματισμός στόν ἄνθρωπο. Να χτίσει ὅ,τι ὁ ἴδιος γκρέμισε. Ὁ Καθηγητής Ἰωάννης Κορναράκης γράφει:

«Τό μέγεθος, το βάθος καί ἡ ἔκταση τῆς διαβρώσεως τοῦ ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τήν πτώση του στήν ἁμαρτία, δείχνει ὅτι ἡ ἀνακαίνιση καί ἡ ἀποκατάσταση τοῦ πεσόντος ἀνθρώπου στήν προπτωτική κατάσταση τοῦ “κατ’ εἰκόνα” δεν ἦταν πράγματι δυνατή χωρίς τη σωτήρια ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ.Ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου με τήν πρόσληψη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἦταν ἡ μόνη δυνατή θεραπεία τῆς τραγικῆς ὑπαρξιακῆς ἀποσαρθρώσεως» («Ὀρθόδοξη Μαρτυρία», ἀρ. τ. 80). Σφάλλουν ὅσοι τήν ἁγιότητα τή θεωροῦνε οὐτοπία, ἤ κατάσταση μονάχα τῶν ἀγγέλων. Τούς διαψεύδουν οἱ στρατιές τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι βίωσαν αὐθεντικά καί δυναμικά, σ’ ὅλο τό βάθος καί τήν ἔκταση, τήν ἁγιότητα. Καί λοιπόν, ποιά εἶναι ἡ ταυτότητα τοῦ «ἁγίου»; Ἡ ἀπάντηση δέ βρίσκεται σέ πολυδαιδαλικές ἔρευνες καί ἀναλύσεις, οὔτε σε βαθυστόχαστους θεολογικούς ὁρισμούς. Δέν κάνει θόρυβο, οὔτε κυκλοφέρνει μέ τύμπανα και φανφάρες. Εἶναι δροσοφύσητη καί σιωπηλή σάν τήν αὔρα. Εἶναι φωτεινή σάν τόν ἥλιο. Ἡ ἁγιότητα εἶναι δυό λέξεις: Ἀγάπη καί Ἀγώνας. Ἀγάπη στο Θεό καί τούς ἀνθρώπους, και ἀγώνας γιά τελειότητα καί ἀπάθεια παθῶν. Ὅσο πιό πολύ διψᾶς τόν Θεό, τόσο πιό ἅγιος γίνεσαι. Εἶναι θεῖος ἔρωτας, θεοκοινωνία, ἀδιάλειπτη προσευχή, μέθεξη, ἕνωση καί θέωση. «Τῶν γάρ ἁγίων οὐχί τά ρήματα μόνον, ἀλλά καί αὐτά τά πρόσωπα πνευματικῆς γέμει χάριτος», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς γράφει στό περίφημο βιβλίο του «Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος» καί αὐτά: «Ἡ μεταμόρφωσις τοῦ ἀνθρώπου εἰς θεάνθρωπον κατά χάριν διά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἡ μετάπλασίς του εἰς θεόν κατά χάριν, εἶναι, κατά τήν διδασκαλίαν τῶν ἁγίων Πατέρων, τέχνη τεχνῶν, ἐπιστήμη ἐπιστημῶν, φιλοσοφία φιλοσοφιῶν... Κάθε ἁμαρτία εἶναι μία μικρή κόλασις. Ἀντιθέτως, μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διά τῶν ἁγίων μυστηρίων καί τῶν ἁγίων εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, ὁ ἄνθρωπος πληροῦται μέ τόν Θεάνθρωπον Χριστόν, ἐνδύεται τόν Χριστόν, καί μεταμορφώνεται βαθμιαίως εἰς ἄνθρωπον χριστοφόρον και χριστοειδῆ, “εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ” (Ἐφ. Δ΄ 13). Μέθεξη στήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ, σημαίνει: «μήτε ὀφθαλμός σαλευέσθω ἄνευ Θεοῦ˙ μή χείρ κινείσθω ἄνευ Θεοῦ˙ μή καρδίᾳ διανοείσθω τά μή εὐάρεστα τῷ Θεῷ», διδάσκει ὁ Μ. Βασίλειος. Ὅλες οἱ αἰσθήσεις ν’ ἀσφαλιστοῦν στή σωτήρια σκέψη τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Νά ζυμωθοῦν στή Χάρι Του. Νά πυρακτωθοῦν στό Πνεῦμα Του. Κατά τόν ἴδιο ἱεράρχη, «πᾶσα πρᾶξις καί πᾶς λόγος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κανών ἐστιν εὐσεβείας τε καί ἀρετῆς». Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι τίποτ’ ἄλλο, παρά μιά ἀδιάκοπη μίμηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μια συνεχής ἀντιγραφή τῆς ζωῆς Του. «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι, πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», μᾶς δίδαξε ὁ Κύριος (Ματθ. ΙΑ΄ 29). Ἡ ἁγιότητα εἶναι μιά προοδευτική ἐργασία. Εἶναι ἕνα ἀδιάκοπο ἀνέβασμα πρός τις κορφές. Εἶναι ἕνα ἀγώνισμα δρόμου. Εἶναι ἄσκηση και ἄθληση καί προπόνηση. Συχνά μᾶς λείπει ἡ αὐτογνωσία καί νομίζουμε πώς φτάσαμε κιόλας, πολύ ψηλά, ἐνῶ βρισκόμαστε ἀκόμα στά πρῶτα σκαλοπάτια τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Σοφός εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ, ὅτι, «ἅγιοι παρά πολλῶν νομιζόμενοι, ἄγριοι τό ἦθος ὑπάρχομεν». Δεν εἴμαστε ἅγιοι, ἀλλά... ἄγριοι! Μᾶς πλανᾶ ὁ Διάβολος μέ τη φανταστική ἰδέα τῆς ἁγιότητας, καί κινδυνεύουμε νά χάσουμε κι ἐκεῖνο τό λίγο πού εἴχαμε κερδήσει. Ὁ φαρισαϊσμός εἶναι για πάντα, ἡ ἐπιδημία τῶν θρησκευόμενων ἀνθρώπων. Τους κατέχει μιά ἰδέα ὑπεροψίας ἀπέναντι τῶν ἄλλων: «Οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων...». Ἡ ἀπόσταση πού χωρίζει τό φαρισαϊκό ἀπό τό τελωνικό πνεῦμα, εἶναι τεράστια. Ἡ γνήσια καί αὐθεντική ἁγιότητα βιώνεται καί καρποφορεῖ μονάχα στήν ταπείνωση και τήν ἐν Χριστῶ ζωή. Ἡ ἁγιότητα ὑποστασιάζεται στήν ταπείνωση, καί ἡ ταπείνωση στην ἁγιότητα. Σέ κάποιο πνευματικό βιβλίο ἤτανε κι ἕνα μικρό κείμενο, πού ἔλεγε: «Θέλω νά γίνω ἅγιος». Κι αὐτό ἀργότερα, ἔγινε γλυκοτόνιστο μαθητικό τραγούδι. ΑΓΙΟΙ ! Ὁ εὐγενέστερος ὁραματισμός μικρῶν καί μεγάλων.