ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ --- ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας, ἦταν τό νά μή παρευρίσκεται ὁ Θωμᾶς, τήν ὥρα τῆς ἐμφάνισης τοῦ Χριστοῦ, ἐνώπιον τῶν μαθητῶν, τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Πάσχα· τήν στιγμή δηλαδή πού ὁ Σωτῆρας διέρρηξε καί ἐσκύλευσε τόν Ἅδη καί ἔγινε ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν, ὁ Ἀναστάς Ἰησοῦς. Ἄν ἦταν παρών ὁ Θωμᾶς, δέν θά ἀμφέβαλλε· ἄν δέν ἀμφέβαλλε, δέν θά Τόν ψηλαφοῦσε· δέν θά πίστευε κατ’ αὐτόν τόν τρόπο.

Ἑπομένως, σεβαστή γερόντισσα, ἀκόμα καί ἡ καλή ἀπιστία τοῦ μαθητῆ, ἔχει γίνει μητέρα πίστης καί ὁμολογίας. Τόν ὁμολογοῦμε, Τόν πιστεύουμε, Τόν προσκυνοῦμε μέ τήν ἴδια βεβαιότητα, ὅπως Ἐκεῖνος: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Ἀμέσως ἡ θύελλα τῆς λύπης μετατράπηκε σέ γαλήνη, χαρά, εἰρήνη, ἀγαλλίαση. Σέ εὐχαριστοῦμε Θωμᾶ, γι’ αὐτήν τήν καλή σου ἀπιστία. Σέ δικαιολογοῦμε ἀπολύτως. Εἶδες τήν Σταύρωση, τόν Θάνατο, δικαιοῦσαι νά ἰδῆς καί τήν Ἀνάσταση, ὅπως ἀκριβῶς καί οἱ ἄλλοι μαθητές. Ἐκλήθης, νά διακηρύξεις στούς ἀνθρώπους τά θαύματα τοῦ Διδασκάλου· κατ’ ἐξοχήν τήν Ἁγίαν Ἀνάστασιν·  Πῶς λοιπόν θά ὁμολογήσεις, ὅσα δέν διεπίστωσαν οἱ ὀφθαλμοί σου; Πῶς θά κηρύξεις στούς σκληροτράχηλους Ἰουδαίους καί στούς εἴρωνας Ἐθνικούς, ὅτι ἔχεις δεῖ τήν Σταύρωση καί τόν θάνατο τοῦ Ἰησοῦ· ἀλλά περί τήν Ἀνάστασιν μόνον ἤκουσες;  Ποιός δέν θά περιφρονοῦσε τό κήρυγμά σου;

Ἄλλο ν’ ἀκοῦς κι ἄλλο νά βλέπεις· καί ἐσένα τόν ἴδιο θά ἔπνιγαν κάποια στιγμή οἱ σκέψεις τῆς ἀμφιβολίας. Τώρα μέ τήν βεβαιότητα, ὅτι εἶδες , ὅτι ψηλάφισες, δύνασαι πλέον, μέ ἀδιάσειστα ἐπιχειρήματα νά κλείσεις τά στόματα τῶν διαφωνούντων, ὅλων ὅσων δηλαδή ἀμφιβάλλουν. Κηρύττεις διαχρονικά τό μυστήριον· ὅπως ἀκριβῶς γεννήθηκε ὁ Χριστός, χωρίς νά φθείρει τίς πύλες τῆς παρθενίας καί πάλι ὅπως ἀκριβῶς ἐξῆλθε ἀπό τόν σφραγισμένο τάφο, ἔτσι εἰσῆλθε καί στήν οἰκία ὁ Ἰησοῦς, ἐνῶ οἱ πόρτες ἦσαν κλειστές. Εἰσῆλθε σωματικῶς ὁ Θεάνθρωπος καί δέν ἄνοιξαν οἱ θύρες. Θέλησε νά εἰσέλθει καί τά πάντα συνέπραξαν. Ὅλη ἡ κτίση, πρόσφερε τίς ὑπηρεσίες της, στόν Ἀναστάντα Θεόν καί Κύριον.

Ἐξάλλου, σύμφωνα μέ τίς ἅγιες γραφές στήν Π.Διαθήκη: «Πῶς μπόρεσε ὁ Ἄγγελος νά κατεβάσει τόν προφήτη Ἀββακούμ στόν λάκκο τῶν λεόντων, γιά νά μεταφέρει τροφή στόν προφήτη Δανιήλ καί πάλι νά τόν βγάλει ἀπ’ αὐτόν, χωρίς νά σπάσουν οἱ κλειδαριές;» Προφανῶς, ἄν μποροῦν οἱ δοῦλοι, δέν μπορεῖ ὁ Κύριος καί Δεσπότης;

Εἰσῆλθε, λοιπόν, σήμερα καί ἐμφανίστηκε μπροστά στούς μαθητές Του, γιά νά φανεῖ πώς τούς βλέπει ἰσάξια ὅλους καί τούς εἶπε: «Εἰρήνη ὑμῖν».

Αὐτήν τήν εἰρήνη πού δωρίζει καί σέ ὅλους ἐμᾶς, ὅταν Τόν συναντοῦμε, κοινωνοῦντες τό Πανάγιον Σῶμα καί Αἷμα· ὥστε νά ὑποτάσσονται στά πόδια τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, ὅλοι οἱ ὑπηρέτες καί οἱ ἐξουσίες τοῦ σκότους, τοῦ Σατανᾶ. Μαθαίνουμε, λοιπόν, χάρη στήν πρόσκαιρη ὀλιγοπιστία τοῦ εὐλογημένου Θωμᾶ, ὅτι τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως, ἀφορᾶ στό γήινο σῶμα μας, ὅπως αὐτό τό ἐνδύθηκε ὀ Χριστός, ὡς ἀπαρχή τοῦ γένους μας.

Τό Ἄχραντο Θεανδρικό Σῶμα Του, δέν ἧταν φαντασία, ἤ σκιά, σύμφωνα μέ τήν ἄποψη κάποιων ἐχθρῶν τῆς Ἀναστάσεως· ἀλλά τό σῶμα πού κρεμάστηκε πάνω στόν Σταυρό καί ὑπέστη τόν θάνατο. Συνεπῶς ὅλη ἡ αἰτία τῆς ἐλπίδας μας καί ἡ δύναμη τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, μετά τήν ὁμολογία στήν Ἁγία Τριάδα, εἶναι καί ἡ ὁμολογία στήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανδρικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ἡ πίστις στό Θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Στῶμεν καλῶς ἀδελφοί μου· ἐάν προσέξουμε ὁ Θωμᾶς δέν ἐπιθυμεῖ ἁπλά νά δεῖ τόν Κύριο, ζητᾶ νά δεῖ τά σημάδια τῶν καρφιῶν, δηλαδή τά τραύματα πού εἶχαν γίνει στή σάρκα. Μέ τόν τρόπο αὐτόν ἰσχυρίζεται ὅτι θά πιστεύσει, ὅπως καί οἱ ἄλλοι μαθητές· ὅτι, δηλαδή, ἀληθινά  ἀναστήθηκε καί ἐπανῆλθε στή ζωή ὁ Ἰησοῦς.

Ἔρχεται ὁ Χριστός· δίδει τήν εἰρήνη· ἔπειτα λέγει στόν Θωμᾶ: «Βάλε τό δάχτυλό σου, ἐδῶ, δές τά χέρια μου…. ψηλάφισε καί τήν πλευρά μου», «Μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός».

Φανερώθηκε λοιπόν παράδοξα στούς μαθητές Του, ὅπως ἁρμόζει στόν Θεάνθρωπο Μεσσία. Καταλαβαίνουμε ἀδελφοί, ὅτι κάθε Κυριακή καί ὄχι μόνο, ὅταν κλείνουν οἱ θύρες: «τάς θύρας τάς θύρας», μυστικά παρουσιάζεται καί ἐπιφοιτᾶ, σ’ ὅλους ἐμᾶς ὁ Χριστός· καί ἀοράτως καί μέ ὁρατό τρόπο. Ἀοράτως ὡς Θεός, κατά τήν Θείαν Οὐσίαν, ὁρατῶς μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα. Εἶναι σαφές, μέ ὅσα εἶπε ὁ Ἴδιος τελῶντας τόν τύπο τοῦ  μυστηρίου στόν ἑαυτό του, ὅτι ἡ συμμετοχή στήν θεία Εὐχαριστία, στήν μυστική εὐλογία, συνιστᾶ ὁμολογία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι λοιπόν ἀληθινή ὁμολογία καί ἀνάμνηση τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου γιά μᾶς καί γιά χάρη μας, ἡ συμμετοχή στά ἅγια ὀρθόδοξα μυστήρια, μέ τά ὁποῖα γεμίζουμε θεῖες εὐλογίες. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Τό σῶμα πού σπάρθηκε μέσ’ στήν ἀσθένεια, θά σηκωθεῖ μέ δύναμη καί αὐτό πού σπάρθηκε μέ ἀτιμία, θά σηκωθεῖ μέ δόξα».

Εἶναι ἀνάγκη, ἀδελφοί, νά διευκρινίσουμε : «Προκειμένου ὁ Χριστός νά ριζώσει τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως στίς ψυχές μας καί τήν πίστιν στήν Ἀνάσταση, καί τά σημάδια τῶν καρφιῶν ἔδειξε καί δέν ἀρνήθηκε νά λάβει τροφή, χωρίς νά χρειάζεται τό σῶμα, πού εἶχε ἤδη ἀφθαρτοποιηθεῖ».

Ἔτσι ὀρθότατα ὁμολογοῦμε κι ἐμεῖς, σήμερα, μαζί μέ τόν Θωμᾶ: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Ὁμολογοῦμε μέ τόν τρόπο αὐτό, στόν κατά φύσιν Κύριο καί κυρίαρχο τῶν πάντων, τήν ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ, καί στόν κατά Φύσιν Θεό, ἀποδίδουμε τήν ἐξουσία τῶν πάντων καί τήν περιβολή τῆς Δόξας.

Ὁ Σωτῆρας, ἄκουσε καί ἀκούει τήν πίστη τῶν μαθητῶν Του καί ὅλων ἡμῶν, ὅτι Αὐτός εἶναι ἀληθινά ὁ Κύριος, ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, Θεάνθρωπος.

Ἐν τούτοις ἐπήνεσε καί ἐπαινεῖ, ὅλους ὅσους ὁμολογοῦν καί μακαρίζει ὅσους ἀποφεύγουν κάθε ἐπιδρομή καί προσβολή τοῦ διαβόλου, μέ τήν ἀπιστία στήν Ἁγίαν Ἀνάστασιν. «Μακάριοι, οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες».

Τρέχουμε κι ἐμεῖς, ἁγία γερόντισσα, σύν Χριστῷ, τόν καλόν ἀγῶνα. Κρατᾶμε λευκές, φωτεινές τίς στολές τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, μέ τό ὁποῖο, Χάριτι, πεθάναμε καί ἀναστηθήκαμε. Κρατᾶμε, σύν Θεῷ, τό Χρῖσμα. Μένουμε γιά πάντα, νεοφώτιστοι, ἀδελφοί, μέ τήν λευκότητα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, τά ὁποῖα ἀνήκουν στόν Κύριον.

Εἴθε, νά μείνουμε γιά πάντα νεοφώτιστοι, γιά νά καταξιωθοῦμε νά ἀκούσουμε τήν μακαρία φωνή: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου»[1].

Στόν φιλάνθρωπο, Θεάνθρωπο Κύριο, Ἰησοῦ Χριστό, πρέπει Δόξα, Τιμή καί Κράτος, μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.     

---

[1](Ματθ.κε’, 34)