Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

3. Το «φράγκεμα» αποτελεί αίρεση.

Τέλος, θα πρέπει να εξετασθεί ο ισχυρισμός όσων έμειναν πιστοί στο Παληό ημερολόγιο, ότι η αλλαγή του το 1924 συνιστά αίρεση, επειδή έγινε αιτία να «φραγκέψει» ένα μεγάλο μέρος του ποιμνίου της Εκκλησίας. Η άποψη αυτή φαίνεται να είναι σωστή για τους εξής λόγους:

1. Τον Μάρτιο 1924, όταν ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ανακοίνωσε την απόφασή του να εισαγάγει στη λατρεία της Εκκλησίας της Ελλάδος το Νέο ημερολόγιο, ξεσηκώθηκε αμέσως μια σημαντική μερίδα του λαού. Άρχισαν τότε οι άνθρωποι να διαμαρτύρονται, φωνάζοντας το «φραγκέψαμε, φραγκέψαμε»! Η αντίδραση αυτή ήταν εντελώς αυθόρμητη. Δεν είχε υποκινηθεί από κανένα. Ήταν ένα καθαρά λαϊκό κίνημα. Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας, που παρατηρείται μια τόσο μαζική αντίδραση του λαού χωρίς υποκίνηση, ή και καθοδήγηση από κάποιο ηγέτη. Ύστερα από 11 ολόκληρα χρόνια, το 1935, εμφανίστηκε ο Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ο οποίος μαζί με άλλους δύο αρχιερείς, τον τότε Δημητριάδος Γερμανό και τον Ζακύνθου Χρυσόστομο, ανέλαβε την ηγεσία του αγώνα αυτού, που πέρασε μέσα από πολλές δοκιμασίες, στερήσεις και διωγμούς.

2. Το ιδεολογικό στίγμα του αγώνα των ανθρώπων αυτών περιέχεται σε μια λέξη. Αυτή, που πρωτοακούστηκε, όταν έγινε η αλλαγή του ημερολογίου, το «φραγκέψαμε»! Για μας, τους σύγχρονους Νεοέλληνες, η λέξη «φραγκέψαμε» δεν λέει πολλά πράγματα. Ίσως, και τίποτα! Αυτό οφείλεται, στο ότι σε μας σήμερα έχουν πάψει προ πολλού να λειτουργούν τα αντανακλαστικά σε θέματα που αφορούν την Πίστη και το Γένος μας. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και με τη γενιά του 1924. Ίσως ήταν η τελευταία γενηά, που οι λέξεις «Ρωμηός», «Φράγκος» και «Τούρκος» ήταν έντονα φορτισμένες με θρησκευτικό και εθνικό περιεχόμενο και ηλέκτριζαν τους πιστούς. Την εποχή της Τουρκοκρατίας οι Ρωμηοί, όταν έλεγαν, ότι «αυτός φράγκεψε», ή «αυτός τούρκεψε», δεν εννοούσαν μόνο ότι κάποιος απέβαλε τη ρωμαίικη συνείδησή του για να προσχωρήσει στην εθνότητα των Φράγκων, ή των Τούρκων. Εννοούσαν και ότι αλλαξοπίστησε, δηλαδή ότι ασπάσθηκε τη θρησκεία των Φράγκων ή των Τούρκων! Αυτό, που διέκρινε τους τρεις λαούς, δηλ. τους Ρωμαίους, Φράγκους, Τούρκους, ήταν η θρησκεία. Όποιος Ρωμηός άλλαξε θρησκεία, ήταν αυτονόητο ότι άλλαζε και εθνότητα. Έπαυε δηλ. να είναι Έλληνας. Γίνονταν, ή Τούρκος, ή Φράγκος!

3. Οι Ρωμηοί, στην ακμή της αυτοκρατορίας, 4ο με 5ο αιώνα, υπολογίζεται ότι ήταν περίπου 80 με 100 εκατομμύρια. Τότε ο παγκόσμιος πληθυσμός δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 250 εκατομμύρια. Ήταν δηλ. οι Ρωμηοί περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της γης! Οι Τούρκοι, όταν με τον Μωάμεθ τον πορθητή το 1453, πολιόρκησαν τη Πόλη, ήταν περίπου 400 χιλιάδες. Πως, από τα τότε 80 με 100 εκατομμύρια Ρωμηών, σήμερα έμειναν μόνο 10 εκατομμύρια και οι τότε 400 χιλιάδες Τούρκων έγιναν σήμερα περίπου 70εκατομμύρια; Αυτό εξηγείται μόνο από τους εξισλαμισμούς των σκλαβωμένων Ρωμηών. Το ίδιο έγινε και με τους Φράγκους. Τόσο οι Τούρκοι, όσο και οι Φράγκοι ήταν μόλις το 2% περίπου των Ρωμηών που υποδούλωσαν! Τους σκλάβους Ρωμηούς, οι μεν Τούρκοι κατόρθωσαν να «τουρκέψουν» κατά ένα μεγάλο μέρος, οι δε Φράγκοι να τους «φραγκέψουν» εξ ολοκλήρου! Όσοι δεν ήθελαν να «φραγκέψουν», έφυγαν από τη Δύση και ήρθαν στην Ανατολή. Οι Ρωμηοί αυτοί που έφυγαν απ’ τη Δύση, ήταν κυρίως λατινόφωνοι. Εγκαταστάθηκαν στην ελεύθερη από τους Τούρκους περιοχή, που είναι πάνω από τον Δούναβη. Εκεί ίδρυσαν ένα νέο κράτος, την σημερινή Ρουμανία, που διασώζει το όνομα της αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Οι πρόγονοί μας στην Κωνσταντινούπολη ήξεραν πολύ καλά, ότι ο κίνδυνος από τους Φράγκους για την Πίστη και το Γένος μας ήταν πολύ μεγαλύτερος από το ότι ήταν από τους Τούρκους. Γι’ αυτό έλεγαν «καλύτερα τούρκικο σαρίκι, παρά φράγκικη καλύπτρα»! Θεωρούσαν, ότι ήταν προτιμότερο για την Πίστη και το Γένος μας να σκλαβωθούν στους Τούρκους, παρά στους Φράγκους! Είχαν άλλωστε, την τόσο οδυνηρή εμπειρία των Σταυροφοριών. Και αυτό αποδείχτηκε σωστό. Από όσους Ρωμηούς σκλαβώθηκαν στους Τούρκους, υπήρξε ένα μέρος που δεν «τούρκεψε». Από όσους όμως Ρωμηούς σκλαβώθηκαν στους Φράγκους στη Δύση, όλοι «φράγκεψαν»! Χάθηκαν μια για πάντα, και για την Πίστη και για το Γένος μας!

4. Οι Φράγκοι, μολονότι βαπτίστηκαν Ορθόδοξοι, όταν πρωτοεμφανίστηκαν στην Ευρώπη, - για διάφορους ιστορικούς λόγους, που δεν είναι δυνατό να αναπτύξουμε εδώ -, εγκατέλειψαν την Ορθοδοξία. Εγκολπώθηκαν διάφορες κακοδοξίες, που είχε διδάξει προηγουμένως ο Αυγουστίνος. Τέτοιες αιρετικές διδασκαλίες, που δέχτηκαν οι Φράγκοι, ήταν το «Φιλιόκβε», δηλ. η διδασκαλία ότι το άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, η κακοδοξία του απόλυτου προορισμού, δηλ. ότι ο Θεός προορίζει ένα άνθρωπο να σωθεί, ή όχι, να είναι σκλάβος ή δυνάστης, η κακοδοξία ακόμα ότι υπάρχει και κτιστή θεία χάρη, κλπ.

α. Η φράγκικη θεολογία είναι άρνηση της πατερικής θεολογίας των Ορθοδόξων. Δεν είναι υπερβολή, αν πούμε, πως εμείς οι Ορθόδοξοι δεν πιστεύουμε καν στον ίδιο Θεό με τους Φράγκους! Αυτό, άλλωστε, το λένε κι’ οι Πατέρες. Όλους τους αιρετικούς τους ονομάζουν άθεους, όχι γιατί δεν πιστεύουν σε θεό, αλλά γιατί πιστεύουν σε θεό, που δεν υπάρχει! Και ένας τέτοιος θεός, που δεν υπάρχει, είναι και ο θεός των Φράγκων, ο θεός των Λατίνων! Είναι ο θεός, που πιστεύει ο παπισμός! Που στηρίζεται η άποψη, ότι δεν υπάρχει ο θεός, που πιστεύουν οι Φράγκοι; Ο λόγος είναι ο εξής. Οι Φράγκοι διδάσκουν, ότι ο θεός τους έχει ορισμένες ιδιότητες, που δεν έχει ο αληθινός Θεός. Μια τέτοια ιδιότητα, που δεν έχει ο αληθινός Θεός, είναι αυτό που διδάσκουν οι Φράγκοι, ότι η ουσία του θεού τους είναι «καθαρή ενέργεια» ( actus purus). Ταυτίζουν δηλαδή ουσία και ενέργεια στο Θεό. Τέτοιος θεός όμως, που η ουσία του είναι η ενέργειά του, δεν υπάρχει!

β. Εξηγούμαστε περισσότερο: Οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν, ότι στο Θεό διακρίνουμε τρία τινά, δηλαδή τρία πράγματα, την ουσία, την ενέργεια και τις υποστάσεις. Από τα πράγματα αυτά, η ουσία του Θεού είναι εντελώς άγνωστη και ακατάληπτη στους ανθρώπους και τους αγγέλους, και στη παρούσα και στη μέλλουσα ζωή. Αυτό που γνωρίζουμε για την ουσία του Θεού είναι το ότι δεν γνωρίζουμε και δεν καταλαβαίνουμε τίποτε γι’ αυτή, όπως γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Ο μόνος, που πίστευε ότι μπορεί να ερευνήσει την ουσία του Θεού, ήταν ο Αυγουστίνος!  Οι άνθρωποι μπορούν από τις ενέργειές Του να γνωρίσουν «τα περί την ουσία» του Θεού. Ούτε τις υποστάσεις μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος. Το μόνο που ξέρουμε γι’ αυτές είναι ότι η υπόσταση είναι ο τρόπος υπάρξεως καθενός από τα τρία πρόσωπα της αγίας Τριάδος, Ο τρόπος υπάρξεως του πρώτου προσώπου της αγίας Τριάδος, δηλ. του Θεού – Πατέρα, είναι το αγέννητο και ότι γεννάτον Υιό και εκπορεύει το άγιο Πνεύμα. Γι’ αυτό είναι «Πατέρας». Ο τρόπος υπάρξεως του δευτέρου προσώπου της αγίας Τριάδος, δηλ. του Υιού, είναι το «γεννητό» από τον Πατέρα και γι’ αυτό είναι «Υιός».Και ο τρόπος υπάρξεως του τρίτου προσώπου, δηλ. του αγίου Πνεύματος, είναι το «εκπορευτό» από τον Πατέρα μόνο. Το τι είναι όμως αυτός ο τρόπος υπάρξεως κάθε προσώπου δεν το γνωρίζουμε . Δεν γνωρίζουμε π.χ. το τι σημαίνει η αγεννησία του Πατέρα, η γέννηση του Υιού, ή η εκπόρευση του αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό, όταν οι Ευνομιανοί ρωτούσαν τον Γρηγόριο Θεολόγο τι σημαίνει ο όρος «εκπόρευση», τους έλεγε: Πέστε μου εσείς τι σημαίνει ο όρος «γέννηση», να σας εξηγήσω εγώ το τι σημαίνει ο όρος «εκπόρευση», και να πάνε όλοι μαζί στο τρελοκομείο!  Θεός Πατέρας, που από κοινού με τον Υιό «εκπορεύει», ως τρόπο υπάρξεως, το άγιο Πνεύμα, όπως κακοδοξούν οι Φράγκοι, δεν υπάρχει. 

γ. Ο άνθρωπος από τις ενέργειες του Θεού μόνο σ’ ορισμένες μπορεί να μετέχει, όταν φθάνει στη θέωση. Από τις ενέργειες του Θεού γνωρίζουμε, ότι υπάρχει ο Θεός. Γνωρίζουμε ακόμη ότι οι ενέργειες του Θεού είναι άκτιστες. Αυτό σημαίνει, ότι και η ουσία είναι άκτιστη. Αυτό ήταν το κύριο επιχείρημα των Πατέρων κατά των Αρειανών, ότι ο Χριστός δεν είναι κτίσμα. Άλλο είναι η ουσία του Θεού και άλλο η ενέργειά του. Οι Φράγκοι όμως τα ταυτίζουν! Λένε, ότι η ουσία του Θεού είναι «καθαρά ενέργεια»! Την κακοδοξία αυτή πολέμησε ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς. Τέτοιος θεός όμως, που η ουσία του είναι «καθαρά ενέργεια», δεν υπάρχει! Και αυτό το ήξερε πολύ καλά ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς από τη θεία εμπειρία του, αλλά και οι άλλοι πρόμαχοι της Ορθοδοξίας του 14 ο αιώνα , που πολέμησαν τους λατινόφρονες Βαρλαάμ και Ακίνδυνο. Γι’ αυτό στον περίφημο «Αγιορειτικό Τόμο», που εξέδωσαν οι αγιορείτες μοναχοί τον 14 ο αιώνα, την εποχή του αγίου Γρηγορίου Παλαμά, στα επιχειρήματά τους κατά του Βαρλαάμ αναφέρονται και στη «μικρή πείρα» τους, δηλ, τις δικές τους θείες εμπειρίες. 

5. Οι Φράγκοι πάντοτε επεδίωκαν τις κακοδοξίες τους, δηλ, την φράγκικη θεολογία, να την επιβάλουν σ’ όλους τους Ρωμαίους. Ήθελαν δηλ. μ’ αυτό το τρόπο να φραγκέψουν τους Ρωμαίους. Κι’ αυτό το επεδίωκαν , γιατί ήξεραν ότι, αν «φράγκευαν» τους Ρωμαίους στην πίστη, οι Ρωμαίοι φράγκευαν και στην εθνικότητα. Έπαυαν δηλ. να είναι Ρωμαίοι και γίνονταν Φράγκοι φυλετικά!

α. Στις επιδιώξεις τους αυτές οι Φράγκοι ευνοούνταν από το γεγονός, ότι αυτοί ήταν κατακτητές. Και μάλιστα ήταν βάρβαροι και αδίστακτοι, οι δε Ρωμαίοι ήταν σκλάβοι. Αυτός ήταν και ο λόγος, που οι Ορθόδοξοι Ρωμαίοι Πάπες της Ρώμης μέχρι το 1009, αν εξαιρέσει κανένας μερικούς Φιλοφράγκους, που πρόδωσαν την ρωμηοσύνη τους και την Ορθοδοξία ολοσχερώς, ήταν εφεκτικοί απέναντι των Φράγκων με το ν’ αποφεύγουν την ανοικτή σύγκρουση μαζί τους. Ήξεραν ότι σε μια τέτοια σύγκρουση οι Φράγκοι ήταν ικανοί να ξεπαστρέψουν από το πρόσωπο της γης όλους τους σκλαβωμένους Ρωμηούς. Αυτό το βλέπουμε στην Η΄ Οικουμενική Σύνοδο του έτους 879 επί αγίου Φωτίου. Σ’ αυτή ο Ορθόδοξος Ρωμαίος πάπας Ιωάννης Η΄, τον οποίο τόσο εγκωμιάζει ο άγιος Φώτιος, έστειλε αντιπροσώπους. Η Σύνοδος αυτή καταδίκασε την αίρεση του Φιλιόκβε των Φράγκων, χωρίς όμως να τους κατονομάζει. Και ο λόγος προφανώς ήταν να μη προκαλέσουν τους Φράγκους κατακτητές. Αυτό θα είχε ως συνέπεια τον αφανισμό των σκλαβωμένων Ρωμηών στη Δύση! Αποτέλεσμα της προσπάθειας των Φράγκων να διαδώσουν τις κακοδοξίες τους μεταξύ των Ορθοδόξων, είναι οι διάφορες επιδράσεις, που δέχτηκε κατά καιρούς η Εκκλησία μας. Αυτό φαίνεται στις Ορθόδοξες Ομολογίες του 17 ου αιώνα, που σε ορισμένα σημεία απηχούν την φράγκικη θεολογία. Επιδράσεις ακόμα δέχτηκε κι’ αυτός ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, που τόσο πολέμησε τον παπισμό και αποκλήθηκε «παπομάστιγα»!

β. Εδώ, έχουμε ένα πρόβλημα, που το συναντάμε με τους λεγόμενους «συντηρητικούς», που ευημερούν στο χώρο της Ορθοδοξίας. Αυτοί, συνήθως, πολεμούν τους παπικούς, με τα επιχειρήματα των προτεσταντών. Τους δε προτεστάντες μάχονται με παπικά επιχειρήματα! Οι πραγματικά Ορθόδοξοι δεν είναι ούτε συντηρητικοί, ούτε μοντέρνοι ή φιλελεύθεροι. Είναι παραδοσιακοί! Είναι δηλ. πιστά αφοσιωμένοι στην Παράδοση της Εκκλησίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ακόμα, ότι πολλοί Ορθόδοξοι μέχρι σήμερα αγνοούν, ή απορρίπτουν την πιο πάνω αναφερθείσα 8η Οικουμενική Σύνοδο του έτους 879 επί αγίου Φωτίου, ως και την 9η, που συγκλήθηκε τα έτη 1341- 1351, επί αγίου Γρηγορίου Παλαμά. Ο λόγος, που αποσιωπούνται οι δύο τελευταίες Ορθόδοξες Οικουμενικές Σύνοδοι είναι, ότι σ’ αυτές καταδικάστηκαν οι κακοδοξίες του παπισμού! Και ναι μεν, παληότερα, δεν ήθελαν οι Ορθόδοξοι να εξοργίζουν τους Φράγκους, για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω. Σήμερα όμως, γιατί συμβαίνει αυτό; Από κατάκριτη αβροφροσύνη για να μη στενοχωρήσουμε τον «άγιο πατέρα», ή γιατί κι’ εμείς φραγκέψαμε ; ΄Ισως, και για τα δύο!

6. Έχουν σχέση όλα τα παραπάνω με την αλλαγή του ημερολογίου; Ασφαλώς, έχουν! Αυτό το κατάλαβαν πολύ καλά, όσοι αντέδρασαν το 1924 στην εισαγωγή του Νέου ημερολογίου στη λατρεία της Εκκλησίας. Φαίνεται καθαρά και από τα εξής:

α. Το φράγκικο ημερολόγιο είναι δημιούργημα του πάπα Γρηγόριου ΙΓ΄ το έτος 1582, για να «δοξάσει την παπωσύνη» του!  Είδαμε ακόμα πιο πάνω, ότι με απεσταλμένους του στον Πατριάρχη Ιερεμία Β΄ τον Τρανό, ζήτησε την αποδοχή του ημερολογίου του από την Ορθόδοξη Εκκλησία «ίνα μη επικρατεί τοσαύτη από των Λατίνων διάστασις». Ο Πατριάρχης Ιερεμίας το χαρακτήρισε «παγκόσμιο σκάνδαλο» και αντέδρασε με τρεις Οικουμενικού κύρους Πανορθόδοξες Συνόδους στα έτη 1583, 1587 και 1593. Στις Συνόδους αυτές καταδίκασε το «νέο καλενδάριο», δηλ. το Νέο ή Γρηγοριανό Ημερολόγιο. Το φράγκικο ημερολόγιο έτσι έγινε ένα εργαλείο, ένα σύμβολο στα χέρια των εχθρών της Ορθοδοξίας, για το «φράγκεμα» της! Και, όταν λέμε «φράγκεμα» δεν εννοούμε μόνο την αφομοίωσή μας απ’ τον παπισμό. Εννοούμε την όλη διάβρωση της Ορθοδοξίας απ’ τον Οικουμενισμό. Το 1924 οι Ορθόδοξοι δεν είχαν συνειδητοποιήσει ακόμα τι σήμαινε η αίρεση αυτή. Παρατηρούσαν έκπληκτοι τις πρώτες εναντίον της Ορθοδοξίας εκδηλώσεις, ή επιθέσεις του Οικουμενισμού και τις ερμήνευαν ως «φράγκεμα». Και ήταν «φράγκεμα» με τη γενικώτερη της λέξεως έννοια. Τον κίνδυνο του «φραγκέματος», λόγω της αλλαγής του ημερολογίου, είχε επισημάνει το 1897 και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Με άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του «Εκκλησιαστική αλήθεια», έλεγε σ’ αυτό για την αλλαγή του ημερολογίου, ότι«ο λαός, η μεγίστη δηλ. πλειοψηφία των ορθοδόξων θεωρεί το ζήτημα ως καθαρώς θρησκευτικόν. Η απότομος αλλαγή του ημερολογίου θα ισοδυνάμει εις τα όμματα του λαού προς απόπειραν τροποποιήσεως της Πίστεως των Πατέρων του, προς αυτόχρημα εκφραγκισμόν»!  Κατέστη, λοιπόν, το Παληό ημερολόγιο ένας φραγμός, χρήσιμος για τη διαφύλαξη της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, από τους Φράγκους. Το Παληό ημερολόγιο θεωρήθηκε έτσι φρούριο για την Ορθοδοξία.

β. Η αλλαγή του ημερολογίου το 1924 σηματοδότησε το «φράγκεμα» των Ορθοδόξων της Ελλάδος! Σήμανε την «ουνιτοποίησή» τους! Σήμανε την άλωσή τους απ’ την αίρεση του Οικουμενισμού. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα με τα όσα επακολούθησαν μέχρι σήμερα. Δεν πρέπει να εστιάσει κανείς το «φράγκεμα» μόνο στις συναντήσεις και συλλείτουργα Πατριαρχών με τους Πάπες! Ή την άρση των αναθεμάτων το 1965! Ακόμη και την έλευση του πάπα στην Ελλάδα κτλ, που όλα αυτά είναι φοβερά πράγματα και αδιανόητα για τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Πρέπει να δει κανείς την αποορθοδοξοποίηση σ’ όλους τους τομείς της εκκλησιαστικής ζωής. Προ παντός όμως να δει την αποορθοδοξοποίησή μας στην αλλοτρίωση της Ορθόδοξης θεολογίας απ’ τις αιρετικές διδασκαλίες. Με αυτά τα δεδομένα, μπορεί κάποιος να διαπιστώσει, ότι στη μέγιστη πλειοψηφία του Ορθόδοξου λαού καταστράφηκαν τα αντανακλαστικά του σε θέματα, που αφορούν την πίστη. Σήμερα παρατηρείται, ότι οι Ορθόδοξοι έπαυσαν να αντιδρούν με πατερικά κριτήρια, όταν ποιμένες τους κηρύττουν μια κακοδοξία. Από το 1924 μέχρι σήμερα σπάνια θα συναντήσει κάποιος ανθρώπους να αποτειχίζονται από αιρετικούς επισκόπους, όταν αυτοί εκπίπτουν απ’ την Ορθόδοξη πίστη, όπως, άλλωστε, ορίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Απεναντίας τα άτομα αυτά, συνήθως, επικρίνουν δριμύτατα, όσους υποστηρίζουν την γραμμή της διακοπής της «κοινωνίας» από αιρετικούς ποιμένες! Έτσι παρατηρείται, όσοι ακολούθησαν το Νέο ημερολόγιο από το ένα μέρος να καταγγέλλουν τον Οικουμενισμό ως αίρεση και τους ποιμένες του ως αιρετικούς και από το άλλο μέρος, λόγω «κοινωνίας» μαζί τους , να ταυτίζονται και ν’ αποτελούν ένα εκκλησιαστικό σώμα μ’ όλους αυτούς! Αυτό όμως, για τους Πατέρες της Εκκλησίας είναι αδιανόητο! Τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό, παρά διάβρωση της Ορθοδοξίας απ’ την κακοδοξία! γ. Ο παπισμός, με την αλλαγή του ημερολογίου το 1924, κατεδάφισε το φρούριο της Ορθοδοξίας, που την προστάτευε απ’ τους εχθρούς της. Έτσι την άφησε έκθετη στον «παπισμό» και τον Οικουμενισμό να την αλώσει, όπως και τα κατάφερε! Όσοι άλλαξαν το ημερολόγιο, έκπληκτοι, μετά το 1924, παρακολουθούν την διολίσθησή τους στον «παπισμό» και Οικουμενισμό. Περιορίζονται σε σωστές μεν, αλλά ακαδημαϊκού περιεχομένου διαμαρτυρίες, οι οποίες αφήνουν ασυγκίνητους και αδιάφορους τους ηγέτες τους να συνεχίζουν το έργο τους. Αυτό προφανώς οφείλεται, στο ότι γνωρίζουν, ότι δεν πρόκειται ποτέ να αποκηρυχθούν, από όσους τους ακολουθούν. Το πολύ-πολύ, ενίοτε και πότε, για να «ρίχνουν στάχτη στα μάτια» κάθε καλόπιστου τρίτου, λένε και κάτι «ορθόδοξο», για ν’ αποσπάσουν την ικανοποίηση των αφελών και μόνιμων «χειροκροτητών» τους! Στην περίπτωση όμως αυτή των Οικουμενιστών εκκλησιαστικών ηγετών, τα έργα τους και τα προηγούμενα λόγια τους ακυρώνουν πανηγυρικά, ό,τι ορθόδοξο κι’ αν πουν ! Αυτή είναι η γνωστή «φαναριώτικη» πολιτική, που εφαρμόζεται από ορισμένους Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους σήμερα σε θέματα πίστεως!

7. Αναφέρουμε μερικές κατάκριτες διακηρύξεις εκκλησιαστικών ηγετών, που φανερώνουν την απαξίωση της Ορθοδοξίας στις μέρες μας.

α. Ο πατριάρχης του Οικουμενισμού Αθηναγόρας έλεγε: «Απατώμεθα και αμαρτάνομεν, εάν νομίζομεν ότι η ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον μουσουλμανισμόν δια να φθάσουν εις τον Θεόν και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώσει τον άνθρωπον»!  Ο Αθηναγόρας έχει διακηρύξει κατά καιρούς και πολλά άλλα, όπως ότι όλες οι υπάρχουσες σήμερα Εκκλησίες θα «επανιδρύσουν (!!!) την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν εν συνυπάρξει εις Ανατολήν και Δύσιν». Μάλιστα, για όλα αυτά, πολλοί κατά καιρούς τον ήλεγξαν δριμύτατα, όπως ο Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο οποίος του έγραψε: «Παναγιώτατε. Από πολλού απεδείξατε Υμάς αυτόν ως οπαδόν του πλέον απαισίου συγκρητισμού. Έχετε άρα γε αντιληφθή τι σημαίνει κατά βάθος ο επάρατος Οικουμενισμός; Υπό τον επάρατον Οικουμενισμόν δεν κρύπτεται απλώς μία αίρεσις. Κρύπτεται αυτή αύτη η άρνησις του αποκαλυπτικού χαρακτήρος της χριστιανικής Πίστεως. Κατά τούτο ο Οικουμενισμός είναι χείρων πάσης αιρέσεως»! Επίσης ο λόγιος Αγιορείτης μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης σε σειρά άρθρων του στον «Ορθόδοξο Τύπο» το έτος 1970 κατά του Αθηναγόρα υποστήριξε ότι «αυτά που εδήλωσε τελευταίως ο Πατριάρχης μόνον από το στόμα του άδου μπορούσαν να εκπορευθούν»! Ακόμη, και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Β΄(Χατζησταύρου) με συνοδική ανακοίνωση κατήγγειλε ότι «αι αντορθόδοξοι ενέργειαι του Πατριάρχου (Αθηναγόρα) κατατείνουν εις την πλήρη υποδούλωσιν της Ορθοδοξίας εις τον πάπαν..».

β. Ο Πατριάρχης Δημήτριος διεκήρυξε ότι «όλοι οι χριστιανοί οι πιστεύοντες εις τον Ιησούν Χριστόν ως Υιόν του Θεού, και σωτήρα του κόσμου είμεθα εν σώμα…» και ότι ένας Ορθόδοξος μπορεί «να μεταλάβη» σε παπική εκκλησία, διότι «εκατέρα των Εκκλησιών ημών (εννοεί την Ορθόδοξη και την παπική) έχει παραλάβη και τελεί τα αυτά ιερά μυστήρια» και ότι «δεν υπάρχει διαφορά εις το θέμα της αποστολικής διαδοχής. Αναγνωρίζομεν τον πάπαν ως διάδοχον των Αποστόλων, όπως εμείς είμεθα διάδοχος των Αποστόλων»! 

γ. Και ο Βαρθολομαίος επίσης είπε, ότι «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών, υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού»!! 

8. Το «φράγκεμά» μας έφτασε μέχρι του σημείου καθηγητές των Θεολογικών Σχολών να εκκλησιάζονται σε φράγκικες εκκλησίες και να μεταλαμβάνουν με τις «όστιες» των Λατίνων, ή μαθητές να εκκλησιάζονται εναλλάξ πότε σε Ορθόδοξες και πότε σε φράγκικες εκκλησίες, όπως κατήγγειλε συνάδελφός τους καθηγητής Πανεπιστημίου. Ύστερα απ’ όλα αυτά, είναι φυσικό να καταλήξει κάποιος στη διαπίστωση, ότι είχαν δίκιο οι πιστοί το 1924 με την αλλαγή του ημερολογίου, όταν φώναζαν «φραγκέψαμε»! Είχαν δίκιο όταν έπαυαν το μνημόσυνο των επισκόπων τους. Η αλλαγή του ημερολογίου το 1924, σήμαινε γι’ αυτούς πραγματικά «φράγκεμα» και ήταν λόγος διακοπής της «κοινωνίας» με τους επισκόπους τους. 

9. Για την αλλαγή του ημερολογίου είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι απόψεις που εξέφεραν ορισμένες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, όπως:

α. Ο ονομαστός Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος ο οποίος διακήρυξε «Τέσσερα μεγάλα θηρία εγέννησε ο 16 ος αιών. Την αίρεσιν του Λουθήρου, την αίρεσιν του Καλβίνου, την αίρεσιν των Γιεβουζιτών (= Ιησουϊτών) και την αίρεσιν του νέου καλενταρίου».

β. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Φώτιος, ο οποίος το 1924 σε επιστολή του προς τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο έγραψε τ’ ακόλουθα για ν’ αντικρούσει τον ισχυρισμό του, ότι δεν είναι δογματικό ζήτημα η αλλαγή του ημερολογίου: «Ουδεμία ουδαμώς η καθ’ ημάς Αγιωτάτη Εκκλησία έβλεπεν ανάγκη… επιβάλλουσαν την διόρθωσιν του εν χρήσει της Ορθοδόξου Εκκλησίας ημερολογίου» διότι εξελάμβανε την μεταβολήν ως απτομένην δογματικών και κανονικών ζητημάτων.

γ. Ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας Ειρηναίος, ο οποίος έγραψε ότι : «δια της μεταβολής του ημερολογίου και Εορτολογίου καταπατούνται θεμελιώδεις Αποστολικοί Κανόνες και διατάξεις σεβασμίων Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων». 

δ. Ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ο οποίος έγραψε: «Επειδή το Παλαιόν εορτολόγιον είναι παράδοσις έγγραφος, επειδή το νέον είναι καινοτομία παπικής και μασονικής προελεύσεως, όσοι καταφρονούν το παλαιόν εορτολόγιον και ακολουθούν το νέον είναι υποκείμενοι τω αναθέματι»! 

ε. Τέλος, ο καθηγητής της Δογματικής κορυφαίος Θεολόγος π. Ιω. Ρωμανίδης, ο οποίος χαρακτήρισε την αλλαγή του ημερολογίου το 1924 ως «κανονικοδογματικό ζήτημα»! Ύστερα από όλα αυτά νομίζουμε, ότι είναι φανερή η σχέση της αλλαγή του ημερολογίου το 1924, με την αίρεση, όπως είναι ο παπισμός και γενικώτερα ο Οικουμενισμός !