Η πρώτη είναι ακροτάτη εις την κακίαν· η Δευτέρα
είναι μεσαία και κλίνει και εις τα καλά και εις τα κακά· η δε Τρίτη είναι υψωμένη
εις μεγάλην αρετήν, και όχι μόνον ενδυναμώνει τον εαυτόν της εις τα καλά, αλλά
ζητεί δια παντός τρόπου να οδηγή εις το καλόν και αυτήν την άκραν εις την
κακίαν κατάστασιν. Όσοι λοιπόν είναι κακοί, όταν σμίξουν με τους χειροτέρους
των εις την κακίαν, αυξάνουν περισσότερον εις αυτήν· οι μεσαίοι προσπαθούν να
αποφεύγουν του κακούς, διότι φοβούνται να μη γίνουν και αυτοί κακοί με την
συναναστροφήν των· επειδή είναι αστερέωτοι ακόμη εις τα καλά· οι δε τρίτοι,
επειδή έχουν γνώμην σταθεράν και φρονήματα ανδρεία εις τα καλά,
συναναστρέφονται και με τους κακούς δια να τους σώσουν.
Παρ’ όλον δε ότι ονειδίζονται από εκείνους οίτινες τους βλέπουν να συναναστρέφωνται με κακούς και αμελείς, εν τούτοις αυτοί δέχονται ως επαίνους τας κατηγορίας των ανθρώπων και συμπληρώνουν αφόβως το θείον έργον, ήτοι την σωτηρίαν των αδελφών· διότι λέγει ο Κύριος: «Χαίρετε και αγαλλιάσθε, όταν παν πονηρόν ρήμα είπωσι καθ’ υμών οι άνθρωποι», και αυτό όπου κάμνουν αυτοί, είναι έργον του Δεσπότου Χριστού· διότι ο Κύριός μας συνέτρωγε με τους τελώνας και αμαρτωλούς και η γνώμη τούτων είναι περισσότερον φιλάδελφος παρά φιλάνθρωπος· δηλαδή αγαπούν τους αδελφούς των περισσότερον από τον εαυτόν των· διότι καθώς εκείνοι, οίτινες βλέπουν τας οικίας των γειτόνων των ότι καίονται, αφήνουν τας ιδικάς των οικίας και σπεύδουν να σώσουν τας των γειτόνων των από την πυρκαϊάν, έτσι και αυτοί, διότι βλέπουν τους αδελφούς των ότι αμαρτάνουν, καταφρονούν τον εαυτόν των και ονειδίζονται και κατηγορούνται από τους άλλους, και τα υποφέρουν όλα, δια να σώσουν τους κινδυνεύοντας αδελφούς των. Οι δε μεσαίοι, όταν ίδουν τον αδελφόν αυτών ότι καίεται από την αμαρτίαν, φεύγουν, διότι φοβούνται να μη κατακαύση και αυτούς η φλοξ της αμαρτίας. Οι δε πρώτοι, ως κακοί γείτονες, όταν ίδουν τους αδελφούς των ότι καίονται, ανάπτουν περισσότερον την πυρκαϊάν, προσφέροντες ως ξύλα την ιδικήν των κακίαν, δια να τους κατακαύσουν τελείως, και αντί να χύσουν νερόν να σβύσουν την φλόγα της αμαρτίας, ήτις καίει τους αδελφούς των, αυτοί ρίπτουν ξύλα εις την πυράν, ήτοι τους κάμνουν να αμαρτάνουν περισσότερον. Οι δε τρίτοι και καλοί άνθρωποι, τα ιδικά των αποκτήματα θεωρούν κατώτερα από την σωτηρίαν των αδελφών των και αυτά είναι τα δείγματα της αληθινής αγάπης, αυτά φυλάττουν την άδολον αγάπην.
Παρ’ όλον δε ότι ονειδίζονται από εκείνους οίτινες τους βλέπουν να συναναστρέφωνται με κακούς και αμελείς, εν τούτοις αυτοί δέχονται ως επαίνους τας κατηγορίας των ανθρώπων και συμπληρώνουν αφόβως το θείον έργον, ήτοι την σωτηρίαν των αδελφών· διότι λέγει ο Κύριος: «Χαίρετε και αγαλλιάσθε, όταν παν πονηρόν ρήμα είπωσι καθ’ υμών οι άνθρωποι», και αυτό όπου κάμνουν αυτοί, είναι έργον του Δεσπότου Χριστού· διότι ο Κύριός μας συνέτρωγε με τους τελώνας και αμαρτωλούς και η γνώμη τούτων είναι περισσότερον φιλάδελφος παρά φιλάνθρωπος· δηλαδή αγαπούν τους αδελφούς των περισσότερον από τον εαυτόν των· διότι καθώς εκείνοι, οίτινες βλέπουν τας οικίας των γειτόνων των ότι καίονται, αφήνουν τας ιδικάς των οικίας και σπεύδουν να σώσουν τας των γειτόνων των από την πυρκαϊάν, έτσι και αυτοί, διότι βλέπουν τους αδελφούς των ότι αμαρτάνουν, καταφρονούν τον εαυτόν των και ονειδίζονται και κατηγορούνται από τους άλλους, και τα υποφέρουν όλα, δια να σώσουν τους κινδυνεύοντας αδελφούς των. Οι δε μεσαίοι, όταν ίδουν τον αδελφόν αυτών ότι καίεται από την αμαρτίαν, φεύγουν, διότι φοβούνται να μη κατακαύση και αυτούς η φλοξ της αμαρτίας. Οι δε πρώτοι, ως κακοί γείτονες, όταν ίδουν τους αδελφούς των ότι καίονται, ανάπτουν περισσότερον την πυρκαϊάν, προσφέροντες ως ξύλα την ιδικήν των κακίαν, δια να τους κατακαύσουν τελείως, και αντί να χύσουν νερόν να σβύσουν την φλόγα της αμαρτίας, ήτις καίει τους αδελφούς των, αυτοί ρίπτουν ξύλα εις την πυράν, ήτοι τους κάμνουν να αμαρτάνουν περισσότερον. Οι δε τρίτοι και καλοί άνθρωποι, τα ιδικά των αποκτήματα θεωρούν κατώτερα από την σωτηρίαν των αδελφών των και αυτά είναι τα δείγματα της αληθινής αγάπης, αυτά φυλάττουν την άδολον αγάπην.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου