Ο χριστιανισμός έχει συνδεθεί αναπόσπαστα με την Ελλάδα
Από τον
Βασίλη Δ. Παπαγιαννίδη*
Προσηλυτισμός. Αυτό είναι το επιχείρημα. Δηλαδή, αν το παιδί μαθαίνει για τη θρησκεία του στο σχολείο είναι προσηλυτισμός, γιατί «δεν του δίνεται η δυνατότητα να επιλέξει». Ομως, ας πούμε πως στέκει ως άποψη. Η γλώσσα; Οι γονείς μας και οι δάσκαλοι γιατί δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξουμε γλώσσα και μας μιλούν και διδάσκουν μια συγκεκριμένη; Η κοινωνική τάξη; Γιατί να μην την επιλέγουμε; Το σπίτι στο οποίο θα μεγαλώσουμε; Η χώρα; Κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Γιατί, πολύ απλά, λειτουργούμε στο πλαίσιο μιας κοινωνικής ομάδας, εντός της οποίας μεγαλώνουμε και η οποία συγκροτεί αυτό που ονομάζουμε πατρίδα. Και η Παιδεία οφείλει να δημιουργεί πολίτες που θα συντηρήσουν και θα βοηθήσουν να προοδεύσει ο τόπος αυτός.
Στο πλαίσιο αυτό τα νεαρά Ελληνόπουλα γαλουχούνται όχι για να γίνουν πολίτες στο υπερπέραν, αλλά για να γίνουν Ελληνες πολίτες. Η Παιδεία, λοιπόν, είναι η ελληνική Παιδεία.
Η θρησκεία αποτελεί ένα κομμάτι του πολιτισμού μας. Δεν είναι τυχαίο που ένα θρησκευτικό σύμβολο τοποθετήθηκε ήδη από την Επανάσταση του 1821 πάνω στη σημαία μας. Ο χριστιανισμός έχει συνδεθεί αναπόσπαστα με την Ελλάδα.
Η διδασκαλία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού στα σχολεία μέσω του μαθήματος των Θρησκευτικών αποτελεί τη μεταβίβαση ενός κομματιού του πολιτισμού μας στις νεότερες γενιές και δεν υστερεί σε σχέση με τη γλώσσα και την Ιστορία.
Είναι μαθήματα που διαφέρουν από χώρα σε χώρα, σε αντίθεση με τις θετικές επιστήμες, και συμβάλλουν στη διαμόρφωση της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας.
Δικαίωμα των συμπολιτών μας που δεν θρησκεύονται ή ασπάζονται άλλα δόγματα ή θρησκείες να απέχουν από το συγκεκριμένο μάθημα ή να διδάσκονται τη δική τους θρησκεία. Ωστόσο, αναφαίρετο δικαίωμα της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού είναι να διδάσκεται τη χριστιανική ορθόδοξη λατρεία.
Η Παιδεία χωρίς αυτό το απλό αλλά ουσιαστικό κομμάτι καθίσταται χωλή. Μια Παιδεία που δεν θα μεταδίδει την κουλτούρα του τόπου στις νεότερες γενιές, αλλά μια διακρατική υπερκουλτούρα που θα εξαλείψει κάθε διαφορετικότητα και μοναδικότητα των ανθρώπων, –και το χειρότερο- θα υποβαθμίσει στο άμεσο μέλλον την ίδια την εθνική συνείδηση των νέων Ελλήνων. Και σε αυτόν τον τόπο με τους τόσους αγώνες και θυσίες από τους προγόνους μας είναι κρίμα να επιτρέψουμε να συμβεί κάτι τέτοιο.
*Δικηγόρος
Από τον
Βασίλη Δ. Παπαγιαννίδη*
Προσηλυτισμός. Αυτό είναι το επιχείρημα. Δηλαδή, αν το παιδί μαθαίνει για τη θρησκεία του στο σχολείο είναι προσηλυτισμός, γιατί «δεν του δίνεται η δυνατότητα να επιλέξει». Ομως, ας πούμε πως στέκει ως άποψη. Η γλώσσα; Οι γονείς μας και οι δάσκαλοι γιατί δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξουμε γλώσσα και μας μιλούν και διδάσκουν μια συγκεκριμένη; Η κοινωνική τάξη; Γιατί να μην την επιλέγουμε; Το σπίτι στο οποίο θα μεγαλώσουμε; Η χώρα; Κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Γιατί, πολύ απλά, λειτουργούμε στο πλαίσιο μιας κοινωνικής ομάδας, εντός της οποίας μεγαλώνουμε και η οποία συγκροτεί αυτό που ονομάζουμε πατρίδα. Και η Παιδεία οφείλει να δημιουργεί πολίτες που θα συντηρήσουν και θα βοηθήσουν να προοδεύσει ο τόπος αυτός.
Στο πλαίσιο αυτό τα νεαρά Ελληνόπουλα γαλουχούνται όχι για να γίνουν πολίτες στο υπερπέραν, αλλά για να γίνουν Ελληνες πολίτες. Η Παιδεία, λοιπόν, είναι η ελληνική Παιδεία.
Η θρησκεία αποτελεί ένα κομμάτι του πολιτισμού μας. Δεν είναι τυχαίο που ένα θρησκευτικό σύμβολο τοποθετήθηκε ήδη από την Επανάσταση του 1821 πάνω στη σημαία μας. Ο χριστιανισμός έχει συνδεθεί αναπόσπαστα με την Ελλάδα.
Η διδασκαλία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού στα σχολεία μέσω του μαθήματος των Θρησκευτικών αποτελεί τη μεταβίβαση ενός κομματιού του πολιτισμού μας στις νεότερες γενιές και δεν υστερεί σε σχέση με τη γλώσσα και την Ιστορία.
Είναι μαθήματα που διαφέρουν από χώρα σε χώρα, σε αντίθεση με τις θετικές επιστήμες, και συμβάλλουν στη διαμόρφωση της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας.
Δικαίωμα των συμπολιτών μας που δεν θρησκεύονται ή ασπάζονται άλλα δόγματα ή θρησκείες να απέχουν από το συγκεκριμένο μάθημα ή να διδάσκονται τη δική τους θρησκεία. Ωστόσο, αναφαίρετο δικαίωμα της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού είναι να διδάσκεται τη χριστιανική ορθόδοξη λατρεία.
Η Παιδεία χωρίς αυτό το απλό αλλά ουσιαστικό κομμάτι καθίσταται χωλή. Μια Παιδεία που δεν θα μεταδίδει την κουλτούρα του τόπου στις νεότερες γενιές, αλλά μια διακρατική υπερκουλτούρα που θα εξαλείψει κάθε διαφορετικότητα και μοναδικότητα των ανθρώπων, –και το χειρότερο- θα υποβαθμίσει στο άμεσο μέλλον την ίδια την εθνική συνείδηση των νέων Ελλήνων. Και σε αυτόν τον τόπο με τους τόσους αγώνες και θυσίες από τους προγόνους μας είναι κρίμα να επιτρέψουμε να συμβεί κάτι τέτοιο.
*Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου