Εκ των μετεχόντων των διαλέξεων δέκα Λατίνων, εις Καρδινάλιος, Ιουλιανός
ονομαζόμενος, είχε τόσην δύναμιν λόγου και μνήμης, ώστε πάντες τον εθαύμαζον
και τον εφοβούντο. Εις τούτον απήντα ευθαρσώς και με δύναμιν επιχειρημάτων ο
Άγιος Μάρκος, ώστε εν τέλει ηνάγκασε τούτον να παραιτηθή του αγώνος και να
υποδείξη αντί εαυτού τον διδάσκαλον Ιωάννην, όστις ήτο πολύς την σοφίαν και
δεινός εις το συζητείν. Αλλ’ η σοφία αυτού ήτο κοσμική, δεν ήτο πνευματική, την
οποίαν είχε μόνον ο Άγιος Μάρκος. Μολονότι δε ο Ιωάννης ήτο φιλόνεικος και
στρεψόδικος, και συχνά προέβαλλεν εις τας συζητήσεις ζητήματα, τα οποία
ουδεμίαν είχον σχέσιν με το συζητούμενον θέμα, ο Άγιος Μάρκος ευθύς έδιδε προς
αυτόν τας δεούσας αποκρίσεις. Τούτο δε έπραττεν ο Ιωάννης, διότι ο Άγιος τον
απεστόμωνε με τας σοφάς αποκρίσεις του και δεν είχε τι να απαντήση.
Δέκα ήσαν, ως είπομεν, οι διορισθέντες να μετέχουν των συζητήσεων Έλληνες. Ο βασιλεύς όμως διέταξε να διαλέγωνται μόνον ο Άγιος Μάρκος και ο Νικαίας, και εάν συνέβαινε να έλθη προς συζήτησιν δύσκολόν τι πρόβλημα, τότε να συσκέπτωνται μετά των λοιπών. Ο Βησσαρίων όμως, εκ φθόνου, ελιποτάκτησε και ουδεμίαν βοήθειαν προσέφερεν εις τον Εφέσου. Μάλιστα και τον ειρωνεύετο ομού με τον σατανικόν Γρηγόριον. Οι λοιποί, ως λέγει ο ιστορικός Συρόπουλος, όχι μόνον δεν ηδύναντο να βοηθήσουν, αλλ’ εθαύμαζον και πως ο Άγιος Μάρκος κατώρθωνε δι’ ευστόχων απαντήσεων και γραφικών ρήσεων να αποστομώνη τον περιβόητον και κακότροπον αντίπαλόν του διδάσκαλον των Λατίνων Ιωάννην, όστις προέβαλλε πολλά και άσχετα ζητήματα, νομίζων ότι ούτω θα κατανικήση τον Μάρκον, μη έχοντα τι να απαντήση εις τινα ερώτησιν, ως λόγου χάριν πως πετούν οι Άγγελοι ή από ποίαν ύλην θα ανάψη το πυρ της Κολάσεως. Εις το ανόητον και δυσσεβές τούτο ερώτημα, Ιάγαρίς τις, εκ των παρακαθημένων συγκλητικών, είπε με πολλήν αγανάκτησιν· «Γνώσεται τούτο ο ερωτών, όταν εκείσε παραγένηται».
Δέκα ήσαν, ως είπομεν, οι διορισθέντες να μετέχουν των συζητήσεων Έλληνες. Ο βασιλεύς όμως διέταξε να διαλέγωνται μόνον ο Άγιος Μάρκος και ο Νικαίας, και εάν συνέβαινε να έλθη προς συζήτησιν δύσκολόν τι πρόβλημα, τότε να συσκέπτωνται μετά των λοιπών. Ο Βησσαρίων όμως, εκ φθόνου, ελιποτάκτησε και ουδεμίαν βοήθειαν προσέφερεν εις τον Εφέσου. Μάλιστα και τον ειρωνεύετο ομού με τον σατανικόν Γρηγόριον. Οι λοιποί, ως λέγει ο ιστορικός Συρόπουλος, όχι μόνον δεν ηδύναντο να βοηθήσουν, αλλ’ εθαύμαζον και πως ο Άγιος Μάρκος κατώρθωνε δι’ ευστόχων απαντήσεων και γραφικών ρήσεων να αποστομώνη τον περιβόητον και κακότροπον αντίπαλόν του διδάσκαλον των Λατίνων Ιωάννην, όστις προέβαλλε πολλά και άσχετα ζητήματα, νομίζων ότι ούτω θα κατανικήση τον Μάρκον, μη έχοντα τι να απαντήση εις τινα ερώτησιν, ως λόγου χάριν πως πετούν οι Άγγελοι ή από ποίαν ύλην θα ανάψη το πυρ της Κολάσεως. Εις το ανόητον και δυσσεβές τούτο ερώτημα, Ιάγαρίς τις, εκ των παρακαθημένων συγκλητικών, είπε με πολλήν αγανάκτησιν· «Γνώσεται τούτο ο ερωτών, όταν εκείσε παραγένηται».
Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου