«ΝΕΦΟΣ ΜΑΡΤΥΡΩΝ»

Τοῦ Ἀρχιμ. Μελετίου Ἀπ. Βαδραχάνη

Διαβάζουμε στὴν Ἁγία Γραφὴ ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας, κάποια στιγμή, νόμισε ὅτι δὲν ὑπῆρχε ἄλλος ἄνθρωπος στὸν κόσμο, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ποὺ νὰ πιστεύει στὸ Θεὸ καὶ νʼ ἀγωνίζεται γιὰ τὸ ἅγιο θέλημά Του. Βλέποντας τὴ γενικὴ κατάπτωση καὶ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων τοῦ καιροῦ του ἀπελπίστηκε, ἀπογοητεύτηκε καὶ γεμάτος παράπονο κραύγασε στὸ Θεό· «Ὑπολέλειμμαι ἐγὼ μονώτατος» (Γ΄ Βασ. 19,10). Κύριε ἀπέμεινα τελείως μόνος μου· κανένα ἄλλο δὲν βλέπω νὰ πιστεύει στὸ ὄνομά Σου. Βέβαια ὁ Προφήτης Ἠλίας ἔπεσε ἔξω στὶς ἐκτιμήσεις του. Ὁ Θεὸς τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι ὑπῆρχαν 7.000 ἀκόμη πιστοί, ποὺ δὲν «ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ». Στὴν ἀρχὴ τοῦ 12ου κεφαλαίου τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς ἐπίσης ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει· «Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος Μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα (τὸν ὄγκο δηλαδὴ τῶν βιοτικῶν πραγμάτων καὶ ὑποθέσεων, ποὺ κουβαλᾶμε πάνω μας) καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, διʼ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν...». Ἔχουμε δηλαδή, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἕνα νέφος Μαρτύρων, ποὺ μᾶς περιτριγυρίζει, μᾶς περιβάλλει καὶ μᾶς ἐνθαρρύνει συγχρόνως, νὰ κάνουμε τὸν ἀγώνα μας, νὰ ζήσουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μὲ ὑπομονὴ ἔχοντας στὸ νοῦ μας τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τίποτα ἄλλο. Ἄς ἀναλύσουμε λίγο τὴν ἔννοια «νέφος». Ἐμεῖς, ὅταν ἀκούσουμε νέφος, συνήθως τὸ συνδέουμε μὲ ἄσχημα καὶ βλαβερὰ πράγματα γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Λέμε τὸ νέφος τῆς ἀτμοσφαιρικῆς ρυπάνσεως, τὸ ραδιενεργὸ νέφος, ποὺ σχηματίζεται ὄχι μόνο ἀπὸ τὶς βόμβες ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἀτυχήματα, ποὺ συμβαίνουν στὰ πυρηνικὰ ἐργοστάσια, τὸ νέφος ποὺ δημιουργεῖ ὁμίχλη ἢ μιὰ παρατεταμένη κατάσταση βροχῆς καὶ ὑγρασίας καὶ κάνει τὸ κλίμα ἀνθυγιεινό.

Πλὴν ὅμως στὴν Ἁγ. Γραφὴ τὸ νέφος εἶναι σημεῖο θείας παρουσίας

Ἔτσι, στὴν ἔξοδο τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ συνεχὴς προστασία καὶ καθοδήγησή του ἐκδηλωνόταν μὲ τὴ νεφέλη.Ἕνα σύννεφο δηλαδή, ποὺ προπορευόταν λίγο γιὰ νὰ δείχνει τὸ δρόμο, ποὺ ἔπρεπε νὰ βαδίσουν καὶ συγχρόνως τοὺς σκέπαζε ἀπὸ τὸ κάψιμο τοῦ ἡλίου. Τὸ βράδυ τὸ σύννεφο αὐτὸ γινόταν φωτεινὸ καὶ τοὺς φώτιζε. Ἐπίσης ὅταν κατέβαινε καὶ στεκόταν ἔπρεπε νὰ σταματήσουν καὶ ὅταν σηκωνόταν καὶ προχωροῦσε ἔπρεπε νὰ προχωρήσουν.

Ἡ νεφέλη αὐτὴ κατὰ τὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, συμβολίζει καὶ τὴν Παναγία μας, ἡ ὁποία εἶναι «νεφέλη ὁλόφωτος ἡ τοὺς πιστοὺς ἀπαύστως ἐπισκιάζουσα», ὅπως λέγει ὁ ποιητὴς τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου. Κι αὐτὴ ἡ γιορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει τὸ θαῦμα, ποὺ ἔγινε στὴν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν, ποὺ σὲ μιὰ ἀγρυπνία κατέβηκε ἡ Παναγία μας καὶ παίρνοντας τὸ μαντίλι τῆς κεφαλῆς της, ποὺ φυλασσόταν στὸ ἱερό, τὸ ἅπλωσε πάνω ἀπὸ τοὺς πιστούς, δείχνοντάς τους συμβολικὰ μ᾽ αὐτή της τὴν ἐνέργεια ὅτι τοὺς σκεπάζει καὶ προστατεύει, πάλι στὴ νεφέλη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μᾶς ὁδηγεῖ καὶ στὸν χαρακτηρισμὸ τῆς Παναγίας μας ὡς νεφέλης φωτεινῆς. Ἄλλες περιπτώσεις ποὺ ἡ νεφέλη δηλώνει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ Ὅταν ἐμφανίσθηκε ὁ Θεὸς στὸ Σινᾶ ἐμφανίσθηκε μέσα σὲ «νεφέλη» (Ἐξ. 19, 9). Στὴ μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐμφανίσθηκε σὰν «νεφέλη φωτεινὴ» (Ματθ. 17, 6). Καὶ στὴν Ἀνάληψή Του ὁ Χριστὸς ἔφυγε στοὺς οὐρανοὺς πάνω σὲ νεφέλη (Πρξ. 1, 9). Ἡ νεφέλη λοιπὸν εἶναι τὸ ὄχημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐμεῖς ὅταν ἔλθει ἡ Β´ Παρουσία «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα» (Α´ Θεσ. 3, 17). Δηλαδὴ ἡ νεφέλη, ποὺ εἶναι τὸ ὄχημα τοῦ Θεοῦ, θὰ γίνει καὶ ὄχημα δικό μας
. Ὁ Θεὸς θὰ στείλει τὸ ἁμάξι Του νὰ μᾶς πάρει καὶ νὰ μᾶς φέρει κοντά Του. Ἔτσι λοιπὸν ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νεφέλη, ποὺ δηλώνει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἢ τὴν προστασία τῆς

Παναγίας μας, ἔχουμε καὶ τὸ νέφος τῶν ἁγίων, ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ ὄχι μόνο μᾶς περιβάλλει καὶ μᾶς προστατεύει ἀλλὰ καὶ μᾶς ἐμψυχώνει καὶ μᾶς ἐνθαρρύνει, ὅπως προαναφέραμε, νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγώνα μας. Νέφος Ἁγίων! Δηλαδὴ οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀναρίθμητοι, ὅπως καὶ οἱ ἄγγελοι. «Πόσοι εἶναι οἱ ἄγγελοι;», ρωτᾶ ὁ Ἅγιος Δαμασκηνός, καὶ ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος· «ὅσος καὶ ὁ ἀριθμὸς τους», τὸν ὁποῖο φυσικὰ δὲν γνωρίζουμε. Δηλαδὴ ἀναρίθμητοι! Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀναρίθμητοι καὶ συγκροτοῦν τὴν παρεμβολὴ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία συνεχῶς προστατεύει καὶ ὑποστηρίζει τοὺς χριστιανούς, ποὺ βρίσκονται στὸν κόσμο. Στὸ βιβλίο Δ´ Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (6, 8–23) παρουσιάζεται ἡ ἑξῆς ἐνδιαφέρουσα ἱστορία. Ὁ βασιλιὰς τῆς Συρίας προσπαθεῖ νὰ θέσει ὑπὸ τὸν ἔλεγχό του τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Ἀλλὰ δυστυχῶς γιʼ αὐτόν, ὅλες οἱ ἐνέργειές του νὰ νικήσει τοὺς Ἰσραηλίτες μὲ δόλο γνωστοποιοῦνται στὸν βασιλέα τοῦ Ἰσραὴλ Ἰωρὰμ ἀπὸ τὸν προφήτη Ἐλισαῖο. Ὁ βασιλιὰς τῆς Συρίας, ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτό, ἔστειλε κατὰ τὴν νύχτα ἱππικὸ καὶ ἅρματα καὶ ἰσχυρὴ δύναμη πεζικοῦ στὴν πόλη Δωθαΐμ, ὅπου ἔμενε ὁ Ἐλισαῖος, γιὰ νὰ τὸν συλλάβουν. Ὅταν τὸ πρωῒ σηκώθηκε ὁ ὑπηρέτης τοῦ Ἐλισαίου καὶ εἶδε νὰ εἶναι περικυκλωμένοι ἀπὸ παντοῦ ἀπὸ ἰσχυρὲς δυνάμεις τοῦ συριακοῦ στρατοῦ εἶπε στὸν Ἐλισαῖο· «Ὢ κύριε, τί θὰ κάνουμε τώρα;». Καὶ ὁ Ἐλισαῖος ἀπάντησε· «Μὴ φοβᾶσαι, διότι αὐτοὶ ποὺ εἶναι μαζί μας εἶναι περισσότεροι ἀπʼ αὐτούς». Καὶ συγχρόνως προσευχήθηκε νʼ ἀνοίξει ὁ Θεὸς τὰ πνευματικὰ μάτια τοῦ ὑπηρέτη του. Καὶ ὁ Κύριος εἰσάκουσε τὴν προσευχὴ τοῦ Ἐλισαίου καὶ ὁ ὑπηρέτης εἶδε μὲ ἀνακούφιση ἀλλὰ καὶ ἔκπληξη ὅλη τὴν περιοχὴ γύρω ἀπὸ τὸν Ἐλισαῖο νὰ εἶναι κατειλημμένη ἀπὸ ἱππικὸ καὶ πύρινα ἅρματα.

Ὅταν ἐπιτέθηκαν οἱ Σύριοι στρατιῶτες, γιὰ νὰ συλλάβουν τὸν Ἐλισαῖο, ὁ Θεὸς τοὺς κτύπησε μὲ ἀορασία, ὅπως ζήτησε ὁ Ἐλισαῖος στὴν προσευχή του, καὶ ἔτσι ἐνῶ εἶδαν τὸν Ἐλισαῖο δὲν κατάλαβαν ὅτι εἶναι αὐτὸς καὶ κεῖνος, ἀφοῦ τοὺς εἶπε ὅτι βρίσκονται σὲ λάθος περιοχή, τοὺς ὁδήγησε στὴ Σαμάρεια, ὅπου ἦταν ὁ βασιλιὰς Ἰωράμ, ὅπου καὶ συνελήφθησαν ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλίτες. Ὁ Ἐλισαῖος δὲν ἄφησε τὸν βασιλιὰ νὰ τοὺς σκοτώσει, ἀλλὰ εἶπε νὰ τοὺς παραθέσουν τραπέζι καὶ νὰ τοὺς ἀφήσουν νὰ φύγουν. Νὰ ἡ δύναμη τῶν Ἁγίων, ἡ ὁποία ἐνεργοποιεῖ τὴ θαυμαστὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅποτε χρειάζεται, καὶ ἀνατρέπει ὅλο τὸ σκηνικὸ καὶ τὴν κατʼ ἄνθρωπο προοπτική. Ἄς μὴ ξεχνᾶμε ποτὲ τὸ «νέφος τῶν Μαρτύρων», ποὺ μᾶς περιβάλλει καὶ μᾶς προστατεύει καὶ μᾶς σκέπει, ὅπως ἄλλοτε ἡ νεφέλη στὴν ἔρημο τοὺς Ἰσραηλίτες.