Τοῦ
κ. Παναγιώτου Ράπτη
Ἀπὸ τὸ 1054
μ.Χ. ὑφίσταται τὸ Σχίσμα τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Ἐκκλησίας παρὰ τὶς
προσπάθειες ποὺ ἔγιναν καὶ γίνονται μέχρι σήμερα μὲ τοὺς διαλόγους Ἀγάπης, τὰ
Συμβούλια καὶ τὰ Συνέδρια. Ἡ παπικὴ ἀδιαλλαξία καθιστᾶ ἀδύνατον τὴν ἕνωση, ὅπως
τὴν ὀνειρεύονται οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς καὶ ὁ πάπας τῆς Ρώμης. Βασικὸ ἐμπόδιο
εἶναι τὸ φιλιόκβε, τὸ ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα, τὸ ἀλάθητο καὶ τὸ ἀναμάρτητο
καὶ ἡ πληθώρα καινοτομιῶν τῶν Δυτικῶν. Τὶς ἀνωτέρω διαφορὲς δὲν τὶς χαρακτήρισαν
ὡς θέματα αἵρεσης, ἀλλὰ σχίσματος, γιατὶ ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς
οἱ δυτικοὶ ἦταν ἔθνος πολυάριθμο καὶ ἰσχυρὸ καὶ ἐκτὸς αὐτοῦ θεώρησαν ὅτι θὰ βροῦν
κατανόηση καὶ θὰ λυθοῦν ὅλα τὰ θέματα ὁμαλὰ καὶ εἰρηνικά. Ἀλλὰ πῶς ὀνειρεύονται
οἱ πα τριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, θεολόγοι καὶ λοιποὶ κληρικοὶ οἰκουμενιστὲς καὶ μὴ
καὶ πῶς ὁ πάπας καὶ οἱ παπικοί; Ὑπάρχει καμμιὰ ἐλπίδα; Θεωρῶ ὅτι δὲν ὑπάρχει
καμμία. Ἀλλὰ τότε γιατὶ ὅλη αὐτὴ ἡ διαφήμιση, τὰ Συνέδρια, οἱ διάλογοι Ἀγάπης,
οἱ ἐναγκαλισμοί, οἱ ἑκατέρωθεν ἑορτασμοί, συμπροσευχές, φιλοφρονήσεις, δῶρα,
συλλείτουργα, κ.τλ., σὲ τὶ ἀποσκοποῦν ὅλα αὐτά; Γίνονται γιὰ τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις;
Γιὰ δημόσιες σχέσεις κοσμικοῦ χαρακτήρα καὶ παραπλάνηση τῶν ὀπαδῶν τους;
Ἴσως μοῦ πεῖτε, γιατὶ τόση ἀμφισβήτηση καὶ ἀπαισιόδοξη καχυποψία; Γιατὶ τὰ πραγματικὰ γεγονότα ἄλλα μᾶς λένε. Καὶ ἄς δοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ θέση τῶν παπικῶν γιὰ τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν καὶ τὶ λένε γι᾽ αὐτήν; -Τὸ 1870 μ.Χ. στὴν Α´ Βατικανὴ Σύνοδο ὁ πάπας Ἰωάννης κγ´ μεταξὺ τῶν ἄλλων εἶπε: «Θὰ ἐπιδιώξωμεν τὴν ἐκκλησίαν ἐν ὅλῳ αὐτῆς τῷ μεγαλείῳ καὶ θὰ εἴπωμεν πρὸς ὅλους ἐκείνους, οἵτινες εἶναι κεχωρισμένοι ἀφ᾽ ἡμῶν. Αὕτη, ἀδελφοί, εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλ. ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία· προσέλθετε, προσέλθετε· αὐτὴ εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς ἐπιστροφῆς· ἐπανέλθετε, διὰ νὰ καταλάβετε τὰς θέσεις, ἅς κατεῖχον οἱ πρόγονοι ὑμῶν. Παῦσον τὰ σχίσματα τῶν ἐκκλησιῶν, τοὺς πλανεμένους ἐπαν άγαγε καὶ σύναψον τῇ Ἁγίᾳ Σου Καθολικῇ καὶ Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ, δηλ. τῇ Ρωμαιοκαθολικῇ». -Ὁ Καρδινάλιος Αὐγουστῖνος Μπέα καλεῖ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ διαλύσουν κάθε αὐταπάτη περὶ ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἄνευ ἀποδοχῆς ὑπ᾽ αὐτῶν πασῶν τῶν περὶ τὴν πίστη παπικῶν καινοτομιῶν. -Ὁ πάπας Παῦλος ΣΤ´ στὰ Ἱεροσόλυμα εἶπε: «Ὀφείλομεν νὰ εἴπωμεν ὅτι ἕν τοιοῦτο ἀποτέλεσμα (ἑνότητας) δὲν δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ ἐπὶ ζημίᾳ τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως. Δὲν δυνάμεθα νὰ φανῶμεν ἄπιστοι εἰς τὴν κληρονομίαν αὐτὴν τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι δική μας εἶναι δική του». «Ζημία» ἐννοεῖ τῶν δοξασιῶν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας πρωτείου, ἀλαθήτου, φιλιόκβε καὶ ὅλων τῶν αἱρετικῶν καινοτομιῶν τους, ποὺ πρέπει νὰ μείνουν ἄθικτα. Καὶ μέχρι σήμερα παραμένουν ἀναλλοίωτα καὶ ἀπαράλλαχτα χωρὶς καμμιὰ ὑποχώρηση. -Ὅταν εἶπαν στὸν Καρδινάλιο Αὐγουστῖνο Μπέα ὅτι πρέπει νὰ καταργήσουν καὶ νὰ διαλύσουν τὴν Οὐνία, τοὺς εἶπε ὅτι δὲν χρειάζεται, γιατὶ μὲ τὴν ἕνωση αὐτομάτως θὰ καταργηθεῖ. Εἴπατε τίποτα; Ἔχετε καμμιὰ ἀντίρρηση; Γενικὸ συμπέρασμα. Ἤ ἀναγνώριση τοῦ πάπα καὶ τῶν δοξασιῶν του, ἤ ἕνωση δὲν γίνεται. -Ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ποὺ πρωτοστατεῖ στὸ θέμα τῆς ἕνωσης ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας μιλᾶ γιὰ ἐπανίδρυση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ δὲν τὸ κατάλαβε ὅτι αὐτὸ συνιστᾶ ὕβρη; Γιατὶ ἡ ἐπανίδρυση σημαίνει ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς δὲν τὴν ἵδρυσε σὲ σωστὲς καὶ γερὲς βάσεις. Καὶ σὲ ἄλλη περίπτωση εἶπε: «Ἀπατώμεθα καὶ ἁμαρτάνομεν, ἐὰν νομίζομεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καὶ ὅτι ὅλα τὰ ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια». Μὲ ἄλλα λόγια πρέπει νὰ αἰσθανόμεθα ἔνοχοι ἐὰν πιστεύομε ὅτι μόνο ἡ Ὀρθοδοξία ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἄλλα δόγματα σώζει τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὴ ἡ δήλωση ἐνσπείρει τὸ μικρόβιο τῆς ἀμφιβολίας περὶ τῆς αὐτογνωσίας μας. Ξέχασε φαίνεται ὅτι τὴν θέση τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν χριστιανικὸ κόσμο τὴν ἐπισήμαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1895 ἀπαντώντας σὲ προκλητικὴ ἑνωτικὴ ἐπιστολὴ τοῦ πάπα Λέοντος ΙΓ´ γράφοντας ὅτι: -«Ἡ Ὀρθόδοξος, ἄρα Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, δικαίως καυχᾶται ἐν Χριστῷ, ὅτι ἐστὶν ἡ Ἐκκλησία τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἐννέα πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἑπομένως ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, “στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας”. Ἡ δὲ νῦν Ρωμαϊκὴ ἐστὶν Ἐκκλησία τῶν καινοτομιῶν, τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμάτων τῶν ἐκκλησια- στικῶν πατέρων καὶ τῆς παρερμηνείας τῆς τε Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν ὅρων τῶν ἁγίων Συνόδων· διὸ εὐλόγως καὶ δικαίως ἀπεκηρύχθη καὶ ἀποκηρύσσεται, ἐφ᾽ ὅσον ἄν ἐμμένη ἐν τῇ πλάνῃ αὐτῆς; “Κρείσσων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος, λέγει ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός, εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ”». -Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κατὰ τὴ θρονικὴν ἑορτὴν (Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια 16.12.98) εἶπε: «Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχαικάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπέρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὀφείλομεν ἐνώπιον αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων». Καὶ μέχρι στιγμῆς δὲν ἀναίρεσε τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά. Δηλαδὴ ὁ Ἅγιος καὶ Μέγας Φώτιος, ὁ Μιχαὴλ ὁ Κηρουλάριος, ὁ Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ τόσοι ἅγιοι Πατέρες τῶν Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ καταδίκασαν τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες καὶ ὅλες τὶς καινοτομίες εἶναι «ἀτυχῆ θύματα» τοῦ διαβόλου καὶ ἡ «διάσπαση» σὲ παπικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους ὀφείλεται στὰ σφάλματα ἐκείνων; Μετὰ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ πῶς νὰ πιστέ- ψουμε τὴ νέωτερη καθησυχαστικὴ δήλωση τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου ποὺ ἀπὸ τὸ Σουφλί τοῦ Ἕβρου εἶπε: «Οὐδένα κίνδυνο διατρέχουμε, οὔτε προδώσαμε κάτι μέχρι σήμερα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο πίστη μας μὲ τοὺς διαλόγους καὶ τὶς ἐπαφὲς καὶ οὔτε πρόκειται νὰ τὸ κάνουμε στὸ μέλλον». Ὅταν ὁ Ἅγιος καὶ Μέγας Φώτιος ἀντέταξε στοὺς παπικοὺς ἀπόλυτον ἐμμονὴν στὸ Ὀρθόδοξο δόγμα, ὁ Μιχαὴλ Κηρουλάριος καὶ ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ἀντέταξαν ἰσχυρὸν ὄχι στὴν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καθὼς καὶ οἱ Σύνοδοι τοῦ 1718, 1722, 1723, 1724, 1727, 1848, 1895 καὶ Γ´ καὶ Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἰσχυρίζεσθε ὅτι δὲν τοὺς προδώσατε; καὶ δὲν τοὺς θεωρεῖτε σφαλματίες; Ὅταν ἀναγνωρίζετε κανονικὴν ἱερωσύνην καὶ ἔγκυρα μυστήρια στοὺς παπικοὺς καὶ ὡς ἐκκλησίες τὰ προτεσταντικὰ παρακλάδια; Ὅταν δίνετε ἄφεσιν ἁμαρτιῶν στοὺς αἱρετικοὺς ἀφαιρώντας τοὺς κατ᾽ οὐσίαν χαρακτηρισμοὺς τοῦ αἱρετικοῦ σὲ ἑτεροδόξους καὶ ἄλλης ὁμολογίας χριστιανοὺς καὶ τοὺς δέχεσθε ὡς ἰσότιμους μὲ ἐναγκαλισμούς, διαλόγους ἀγάπης καὶ ὄχι πίστεως καὶ ἀληθείας, μὲ ἐμετικὲς φιλοφρονήσεις, μὲ δῶρα, συμπόσια, συμπροσευχές, συλλείτουργα, παραμερίζοντας καὶ αὐτὸν τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην ποὺ εἶπε (Β´ Ἰωάν. 10) νὰ μὴ τοὺς παίρνετε στὰ σπίτια σας καὶ νὰ μὴ τοὺς χαιρετᾶτε; Μήπως καὶ ὁ Ἰωάννης εἶναι «ἀτυχὲς θῦμα τοῦ ἀρχαικάκου ὄφεως»; Πῶς λοιπὸν νὰ ἔχομε ἐμπιστοσύνη; Τὶ εἴδους ἑνότητα προσδοκοῦν οἱ ἑνωτικοὶ καὶ κυρίως οἱ οἰκουμενισταὶ νὰ γίνη; Μήπως τύπου Φερράρας - Φλωρεντίας, ἤ κατὰ τὸ πρότυπο τῆς Οὐνίας, ἀναγνωρίζοντας τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα ὑποτασσόμενοι κατὰ πάντα σ᾽ αὐτόν; Θὰ ὑποταχθοῦμε στὸν πάπα καὶ θὰ ἀγνοήσουμε τὸν Ἰησοῦ Χριστό; Αὐτὸ δὲν εἶναι προδοσία; Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δὲν μᾶς φωνάζει: «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις»; Ὅλες οἱ προσπάθειες περὶ ἑνώσεως ὑπ᾽ αὐτὰς τὰς προϋποθέσεις δὲν θὰ καταλήξουν σὲ ματαιοπονία; Μήπως, ὅπως ἔχει ἀναγραφῆ στὸν τύπο, ἔχει γίνει μυστικὰ ἡ ἕνωση καὶ οἱ προκαθήμενοί μας δὲν ἔχουν πῶς νὰ μᾶς τὸ ποῦν, φοβούμενοι γενικὴ κατακραυγὴ καὶ γενικὸ ξεσηκωμό; Ὁ πιστὸς λαὸς ἄς ἀγρυπνεῖ.
Ἴσως μοῦ πεῖτε, γιατὶ τόση ἀμφισβήτηση καὶ ἀπαισιόδοξη καχυποψία; Γιατὶ τὰ πραγματικὰ γεγονότα ἄλλα μᾶς λένε. Καὶ ἄς δοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ θέση τῶν παπικῶν γιὰ τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν καὶ τὶ λένε γι᾽ αὐτήν; -Τὸ 1870 μ.Χ. στὴν Α´ Βατικανὴ Σύνοδο ὁ πάπας Ἰωάννης κγ´ μεταξὺ τῶν ἄλλων εἶπε: «Θὰ ἐπιδιώξωμεν τὴν ἐκκλησίαν ἐν ὅλῳ αὐτῆς τῷ μεγαλείῳ καὶ θὰ εἴπωμεν πρὸς ὅλους ἐκείνους, οἵτινες εἶναι κεχωρισμένοι ἀφ᾽ ἡμῶν. Αὕτη, ἀδελφοί, εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλ. ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία· προσέλθετε, προσέλθετε· αὐτὴ εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς ἐπιστροφῆς· ἐπανέλθετε, διὰ νὰ καταλάβετε τὰς θέσεις, ἅς κατεῖχον οἱ πρόγονοι ὑμῶν. Παῦσον τὰ σχίσματα τῶν ἐκκλησιῶν, τοὺς πλανεμένους ἐπαν άγαγε καὶ σύναψον τῇ Ἁγίᾳ Σου Καθολικῇ καὶ Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ, δηλ. τῇ Ρωμαιοκαθολικῇ». -Ὁ Καρδινάλιος Αὐγουστῖνος Μπέα καλεῖ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ διαλύσουν κάθε αὐταπάτη περὶ ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἄνευ ἀποδοχῆς ὑπ᾽ αὐτῶν πασῶν τῶν περὶ τὴν πίστη παπικῶν καινοτομιῶν. -Ὁ πάπας Παῦλος ΣΤ´ στὰ Ἱεροσόλυμα εἶπε: «Ὀφείλομεν νὰ εἴπωμεν ὅτι ἕν τοιοῦτο ἀποτέλεσμα (ἑνότητας) δὲν δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ ἐπὶ ζημίᾳ τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως. Δὲν δυνάμεθα νὰ φανῶμεν ἄπιστοι εἰς τὴν κληρονομίαν αὐτὴν τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι δική μας εἶναι δική του». «Ζημία» ἐννοεῖ τῶν δοξασιῶν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας πρωτείου, ἀλαθήτου, φιλιόκβε καὶ ὅλων τῶν αἱρετικῶν καινοτομιῶν τους, ποὺ πρέπει νὰ μείνουν ἄθικτα. Καὶ μέχρι σήμερα παραμένουν ἀναλλοίωτα καὶ ἀπαράλλαχτα χωρὶς καμμιὰ ὑποχώρηση. -Ὅταν εἶπαν στὸν Καρδινάλιο Αὐγουστῖνο Μπέα ὅτι πρέπει νὰ καταργήσουν καὶ νὰ διαλύσουν τὴν Οὐνία, τοὺς εἶπε ὅτι δὲν χρειάζεται, γιατὶ μὲ τὴν ἕνωση αὐτομάτως θὰ καταργηθεῖ. Εἴπατε τίποτα; Ἔχετε καμμιὰ ἀντίρρηση; Γενικὸ συμπέρασμα. Ἤ ἀναγνώριση τοῦ πάπα καὶ τῶν δοξασιῶν του, ἤ ἕνωση δὲν γίνεται. -Ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ποὺ πρωτοστατεῖ στὸ θέμα τῆς ἕνωσης ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας μιλᾶ γιὰ ἐπανίδρυση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ δὲν τὸ κατάλαβε ὅτι αὐτὸ συνιστᾶ ὕβρη; Γιατὶ ἡ ἐπανίδρυση σημαίνει ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς δὲν τὴν ἵδρυσε σὲ σωστὲς καὶ γερὲς βάσεις. Καὶ σὲ ἄλλη περίπτωση εἶπε: «Ἀπατώμεθα καὶ ἁμαρτάνομεν, ἐὰν νομίζομεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καὶ ὅτι ὅλα τὰ ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια». Μὲ ἄλλα λόγια πρέπει νὰ αἰσθανόμεθα ἔνοχοι ἐὰν πιστεύομε ὅτι μόνο ἡ Ὀρθοδοξία ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἄλλα δόγματα σώζει τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὴ ἡ δήλωση ἐνσπείρει τὸ μικρόβιο τῆς ἀμφιβολίας περὶ τῆς αὐτογνωσίας μας. Ξέχασε φαίνεται ὅτι τὴν θέση τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν χριστιανικὸ κόσμο τὴν ἐπισήμαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1895 ἀπαντώντας σὲ προκλητικὴ ἑνωτικὴ ἐπιστολὴ τοῦ πάπα Λέοντος ΙΓ´ γράφοντας ὅτι: -«Ἡ Ὀρθόδοξος, ἄρα Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, δικαίως καυχᾶται ἐν Χριστῷ, ὅτι ἐστὶν ἡ Ἐκκλησία τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἐννέα πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἑπομένως ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, “στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας”. Ἡ δὲ νῦν Ρωμαϊκὴ ἐστὶν Ἐκκλησία τῶν καινοτομιῶν, τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμάτων τῶν ἐκκλησια- στικῶν πατέρων καὶ τῆς παρερμηνείας τῆς τε Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν ὅρων τῶν ἁγίων Συνόδων· διὸ εὐλόγως καὶ δικαίως ἀπεκηρύχθη καὶ ἀποκηρύσσεται, ἐφ᾽ ὅσον ἄν ἐμμένη ἐν τῇ πλάνῃ αὐτῆς; “Κρείσσων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος, λέγει ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός, εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ”». -Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κατὰ τὴ θρονικὴν ἑορτὴν (Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια 16.12.98) εἶπε: «Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχαικάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπέρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὀφείλομεν ἐνώπιον αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων». Καὶ μέχρι στιγμῆς δὲν ἀναίρεσε τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά. Δηλαδὴ ὁ Ἅγιος καὶ Μέγας Φώτιος, ὁ Μιχαὴλ ὁ Κηρουλάριος, ὁ Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ τόσοι ἅγιοι Πατέρες τῶν Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ καταδίκασαν τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες καὶ ὅλες τὶς καινοτομίες εἶναι «ἀτυχῆ θύματα» τοῦ διαβόλου καὶ ἡ «διάσπαση» σὲ παπικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους ὀφείλεται στὰ σφάλματα ἐκείνων; Μετὰ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ πῶς νὰ πιστέ- ψουμε τὴ νέωτερη καθησυχαστικὴ δήλωση τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου ποὺ ἀπὸ τὸ Σουφλί τοῦ Ἕβρου εἶπε: «Οὐδένα κίνδυνο διατρέχουμε, οὔτε προδώσαμε κάτι μέχρι σήμερα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο πίστη μας μὲ τοὺς διαλόγους καὶ τὶς ἐπαφὲς καὶ οὔτε πρόκειται νὰ τὸ κάνουμε στὸ μέλλον». Ὅταν ὁ Ἅγιος καὶ Μέγας Φώτιος ἀντέταξε στοὺς παπικοὺς ἀπόλυτον ἐμμονὴν στὸ Ὀρθόδοξο δόγμα, ὁ Μιχαὴλ Κηρουλάριος καὶ ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ἀντέταξαν ἰσχυρὸν ὄχι στὴν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καθὼς καὶ οἱ Σύνοδοι τοῦ 1718, 1722, 1723, 1724, 1727, 1848, 1895 καὶ Γ´ καὶ Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἰσχυρίζεσθε ὅτι δὲν τοὺς προδώσατε; καὶ δὲν τοὺς θεωρεῖτε σφαλματίες; Ὅταν ἀναγνωρίζετε κανονικὴν ἱερωσύνην καὶ ἔγκυρα μυστήρια στοὺς παπικοὺς καὶ ὡς ἐκκλησίες τὰ προτεσταντικὰ παρακλάδια; Ὅταν δίνετε ἄφεσιν ἁμαρτιῶν στοὺς αἱρετικοὺς ἀφαιρώντας τοὺς κατ᾽ οὐσίαν χαρακτηρισμοὺς τοῦ αἱρετικοῦ σὲ ἑτεροδόξους καὶ ἄλλης ὁμολογίας χριστιανοὺς καὶ τοὺς δέχεσθε ὡς ἰσότιμους μὲ ἐναγκαλισμούς, διαλόγους ἀγάπης καὶ ὄχι πίστεως καὶ ἀληθείας, μὲ ἐμετικὲς φιλοφρονήσεις, μὲ δῶρα, συμπόσια, συμπροσευχές, συλλείτουργα, παραμερίζοντας καὶ αὐτὸν τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην ποὺ εἶπε (Β´ Ἰωάν. 10) νὰ μὴ τοὺς παίρνετε στὰ σπίτια σας καὶ νὰ μὴ τοὺς χαιρετᾶτε; Μήπως καὶ ὁ Ἰωάννης εἶναι «ἀτυχὲς θῦμα τοῦ ἀρχαικάκου ὄφεως»; Πῶς λοιπὸν νὰ ἔχομε ἐμπιστοσύνη; Τὶ εἴδους ἑνότητα προσδοκοῦν οἱ ἑνωτικοὶ καὶ κυρίως οἱ οἰκουμενισταὶ νὰ γίνη; Μήπως τύπου Φερράρας - Φλωρεντίας, ἤ κατὰ τὸ πρότυπο τῆς Οὐνίας, ἀναγνωρίζοντας τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα ὑποτασσόμενοι κατὰ πάντα σ᾽ αὐτόν; Θὰ ὑποταχθοῦμε στὸν πάπα καὶ θὰ ἀγνοήσουμε τὸν Ἰησοῦ Χριστό; Αὐτὸ δὲν εἶναι προδοσία; Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δὲν μᾶς φωνάζει: «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις»; Ὅλες οἱ προσπάθειες περὶ ἑνώσεως ὑπ᾽ αὐτὰς τὰς προϋποθέσεις δὲν θὰ καταλήξουν σὲ ματαιοπονία; Μήπως, ὅπως ἔχει ἀναγραφῆ στὸν τύπο, ἔχει γίνει μυστικὰ ἡ ἕνωση καὶ οἱ προκαθήμενοί μας δὲν ἔχουν πῶς νὰ μᾶς τὸ ποῦν, φοβούμενοι γενικὴ κατακραυγὴ καὶ γενικὸ ξεσηκωμό; Ὁ πιστὸς λαὸς ἄς ἀγρυπνεῖ.
σ.σ. Η ένωση έγινε αδελφέ το 1965. Όσοι παραμένουμε σε κοινωνία με τους οικουμενιστές είμαστε Ουνίτες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου