Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Δια τον πνευματοφόρον είναι φωτεινά και διαυγή τα πάντα: η ζωή και ο θάνατος, η χαρά και η λύπη, το νόημα του ανθρώπου και του κόσμου, διότι αυτός βλέπει δια Πνεύματος Αγίου τον λόγον των πάντων και το νόημα των πάντων, όπως οι Άγιοι Απόστολοι την ημέραν της Πεντηκοστής. Το βάπτισμα «εν Αγίω Πνεύματι και πυρί» (Μάρκ. 1. 8. Λουκ. 3,16), είναι ταυτοχρόνως και αγιασμός και φωτισμός. Δι΄ αυτόν τον λόγον το Βάπτισμα του Κυρίου ονομάζεται Φωτισμός, τα Φώτα. Γεννηθέντες δια του Αγίου Πνεύματος δια τον αγιασμόν και φωτισμόν οι χριστιανοί, καθίστανται και παραμένουν χριστιανοί μόνον εν Αγίω Πνεύματι, δια τούτο και ονομάζονται άγιοι. (Πράξεις 26,10. Ρωμ. 1,7. 8,27…. Α΄ Κορ. 1,2.  6,1-2…. Εφ. 1,18… Πρβλ. αγ. Συμεών Ν. Θεολόγου: «Ήλιος γαρ άνευ φωτός, πως αν λεχθείη ήλιος; Και άνθρωπος δίχα της του Παναγίου Πνεύματος μετουσίας, πως αν κληθείη άγιος;» :Κατήχησις 10).                                                                                                                             
Εις το Βάπτισμα και το Χρίσμα ο άνθρωπος λαμβάνει από το Άγιον Πνεύμα την ζύμην της αγιότητος, με την οποίαν πρέπει να ζυμωθή όλη η ψυχή και το σώμα του δια της ασκήσεως των ευαγγελικών αρετών. Με την Σάρκωσιν το θεανθρώπινον σώμα του Χριστού έχει γίνει κατ΄ αρχήν ιδικόν μας, αλλά υπέρ-υποκειμενικώς, ενώ δια της Θείας Ευχαριστίας γίνεται τούτο αντικειμενικώς ιδικόν μας, πραγματικώς και προσωπικώς. Διότι εν τη Θεία Ευχαριστία ευρίσκεται η πληρότης και η τελειότης του αγιασμού και φωτισμού. Πέραν αυτής (δηλ. της Θείας Ευχαριστίας), η ανθρωπίνη φύσις, δεν δύναται να προχωρήση, ως προς την οικειότητα και την ένωσίν της με τον Θεόν, διότι δεν έχει πλέον που να προχωρήση (πρβλ. Εβρ. 10, 10, 14. Α΄ Κορ. 10,16-17).    

Συνεχίζεται.