Είναι γνωστό ότι εις τά
καθ΄ ημάς τούς Ορθοδόξους Ιερά Μυστήρια, ουδεμία αναφορά γίνεται περί τού
ζητήματος τού όρκου. Ο όρκος δέν αποτελεί γιά εμάς μυστήριο καί μάλιστα ιερό.
Ωστόσο, ο επίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος έκανε συσχετισμό, μέ αυτά που λέγει στό
βίντεο, τής Θείας Ευχαριστίας μέ τόν όρκο, επικαλούμενος τό Μτ. 18΄. Κοινός
παρονομαστής τό ιερόν τής Θείας Ευχαριστίας καί τό ιερόν, ομοίως, τού όρκου,
κατά τόν εν λόγω αρχιεπίσκοπο Αμερικής.
Η Θεία Μετάληψη καί ο όρκος, κατά τόν Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο -- Tου ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Ἡ μοναδικότητα τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας -- Του Φώτη Κόντογλου
(Ἀπάντησις σὲ ἀρχιμανδρίτην τῶν Ἀθηνῶν)
Ὑπάρχει φανερὴ ὑπερηφάνεια,
ὑπάρχει καὶ κρυφὴ ὑπερηφάνεια. Τὴν κρυφὴ ὑπερηφάνεια ἐννοεῖ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος,
λέγοντας: «Ἡ ὑπερηφάνεια ἀναγκάζει ἐπινοεῖν καινοτομίας μὴ ἀνεχομένη τὸ ἀρχαῖον».
Αὐτὴ τὴν ὑποχθόνια ὑπερηφάνεια, ποὖναι κρυμμένη κάτω ἀπὸ τὴν ταπεινολογία καὶ τὴν
ταπεινοφάνεια, ἔχουνε ὅσοι δὲν σέβουνται τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στὴ λατρεία
καὶ στὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες, καὶ θέλουνε νὰ εἰσάξουνε σ᾿ αὐτὴ κάποιους νέους
τρόπους ποὺ εἶναι ὁλότελα ξένοι πρὸς τὴν οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὄχι μοναχὰ
ξένοι πρὸς τὸν πνευματικὸν χαρακτήρα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ ὁλότελα ἀντιορθόδοξοι.
Defense and Declaration of Cessation of Commemoration of Bishop on Account of the Teaching of Heresy
Letter of Protopresbyter Theodore Zisis to Metropolitan Anthimos of Thessaloniki (March 3, 2017)
Orthodox
Ethos is grateful to God to be asked to publish the translation of the
declaration of cessation of commemoration of the honorable and upright
Protopresbyter Theodore Zisis, submitted to his Metropolitan on the Sunday of
Orthodoxy, giving his defense and explanation of the necessity for the drastic
measure.
We hope
all good-willed and interested Orthodox Christians will take the time to read
the text and consider his arguments carefully, for if nothing else it will aid
them in increasing their vigilance and watchfulness both for their soul's
salvation as well as the unity of the Church and orthodoxy of Her confession -
of which we are all co-responsible.
- - -
Protopresbyter Theodoros Zisis
Professor Emeritus
Theological School, Aristotle University of Thessaloniki
Thessaloniki,
Greece
March
3rd, 2017
His
Eminence, Anthimos
Metropolitan
of Thessaloniki
Subject:
Notification concerning the Cessation of Commemoration
Your
Eminence,
With sorrow, but also with much spiritual joy and happiness, I wish to inform you by means of the present letter that I am ceasing to commemorate your name during the holy services following the Apostolic and Patristic tradition as this pertains to communion with heretics on account of the fact that you, along with many of your fellow bishops, have abandoned the Holy Tradition and strayed from the path of the Holy Fathers.
ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ
Η πάντιμος
των Ορθοδόξων Παράδοση, μας διδάσκει, ότι η Αειπάρθενος Κόρη ευρέθη η μόνη καθαρά
και άμωμος, ώστε να σαρκωθή εξ Αυτής ο πάσης επέκεινα καθαρότητος Υιός και Λόγος
του Θεού. Είναι Ναός του Υψίστου υγιασμένος πρώτα με την προσωπικήν Της αγιότητα
και αρετήν και ύστερα με την επιφοίτησιν της αγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος.
Κάθε άλλη υπερτίμηση ή υποτίμηση της Ορθοδόξου αυτής θεωρήσεως αποτελεί ασέβεια
και βλασφημία στο πρόσωπό Της και οδηγεί σε αίρεση και πλάνη.
Τη Α΄ (1η) Δεκεμβρίου μνήμη του Αγίου Προφήτου ΝΑΟΥΜ.
Ναούμ ο Άγιος Προφήτης ήτο από Ελκεσέμ πέραν εις Βατταρείμ, καταγόμενος από την φυλήν του Συμεών, ακμάσας προ Χριστού έτη υξ΄ (460), προεφήτευσε δε μετά τον Προφήτην Ιωνάν και έδωκε σημείον δια την πόλιν Νινευϊ, ότι αυτή θέλει αφανισθή εκ γλυκέων υδάτων και από πυρκαϊάν υπόγειον, της προφητείας του ταύτης πληρωθείσης και δια των έργων· διότι η περί την Νινευϊ λίμνη, πλημμυρίσασα από σεισμόν, κατεπόντισεν αυτήν και το πυρ, προερχόμενον από την έρημον, κατέκαυσε το υψηλότερον μέρος τής πόλεως. Ταύτα προφητεύσας εναντίον της Νινευϊ και συγγράψας την προφητικήν του βίβλον, την εις τρία κεφάλαια διηρημένην, εκοιμήθη εν ειρήνη και ετάφη εις την εαυτού γην. Ερμηνεύεται δε Ναούμ Ανάπαυσις ή Παράκλησις εγώ πάσιν ή φρόνημα ή υπόληψις.
π. Θεόδωρος Ζήσης : Τὸ ναρκωτικὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
«Ἔπαυσαν οἱ ἄνθρωποι νὰ διακρίνουν μεταξὺ ὀρθοῦ καὶ ἐσφαλμένου, μεταξὺ ἀληθείας καὶ πλάνης. Τὸ ναρκωτικὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς νέας αὐτῆς θρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου, τῆς Παναιρέσεως αὐτῆς κατὰ τὸν Γέροντα Ἰουστίνο Πόποβιτς, διδόμενο κατὰ μικρὲς δόσεις ἐπὶ δεκαετίες καὶ καλυμμένο μὲ ὀρθοδοξοφανὲς περικάλυμμα σὰν τὴν Οὐνία, μὲ παρερμηνευόμενα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει ναρκώσει τὶς συνειδήσεις τῶν περισσοτέρων καὶ μάλιστα πολλῶν κληρικῶν καὶ θεολόγων. Ἔχει δημιουργήσει μία φανταστική, ψεύτικη ἀτμόσφαιρα εἰρήνης καὶ ἑνότητος μὲ τὸν δῆθεν διάλογο τῆς ἀγάπης, μέσα στὴν ὁποία ἀναπαύονται μακάρια τὰ πλήθη, ποὺ παίρνουν ἀνυποψίαστα καὶ δωρεὰν ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης τὸ χαπάκι τῆς οἰκουμενιστικῆς ἡρωίνης».
«ΣΥΝΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ
Πρός τό χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας
Ἡ σύγχρονη πραγματικότητα μᾶς φέρνει ἀντιμέτωπους μέ τήν καθολική ἀπαξίωση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς παραδόσεώς μας καί τῆς κατευθυνόμενης προσπάθειας μέ σκοπό τήν ἀποορθοδοξοποίηση καί τόν ἀφελληνισμό τοῦ λαοῦ μας. Σέ κοινωνικό καί πολιτικό ἐπίπεδο, τό σύνδρομο τοῦ δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ καί ἀθεϊστικοῦ προοδευτισμοῦ, δρᾶ πλέον σαρωτικά ἰσοπεδώνοντας κάθε ἔννοια ἠθικῆς, κάθε ἰδανικό καί ἀνθρώπινη ἀξία. Ἡ ἀνηθικότητα καί ἡ διαστροφή ἐπαινοῦνται καί τελικά θεσμοθετοῦνται. Ἡ ἱστορική μας μνήμη ἀπαξιώνεται, παραποιεῖται καί ἀλλοιώνεται. Ἡ ἐθνική καί θρησκευτική μας αὐτοσυνειδησία διαβάλλεται καί ἐνοχοποιεῖται. Στόχος ἡ ὑποδούλωση τοῦ λαοῦ μας στήν κυριαρχία τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς Πανθρησκείας, τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων» καί τῆς «Νέας Ἐποχῆς»·
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Σ’ ὅλες τίς ἐποχές —ἄλλοτε ἐντονότερα καί ἄλλοτε ἠπιότερα— παρατηρεῖται ἔξαρση τῆς κοινωνικῆς διαφθορᾶς καί ἠθική ἔκταση τοῦ κακοῦ. Καί βέβαια, τό κακό αὐτό, ὁ ξεπεσμός τῶν ἀνθρώπων, ἔχει πολλές μορφές. Στίς μέρες μας γίνεται λόγος γιά δωροδοκίες, παράνομους χρηματισμούς, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ἐμπόριο ναρκωτικῶν, ἐμπόριο λευκῆς σάρκας, τοκογλυφίες, καζίνα, ἀλκοολισμό, πορνεία, ὁμοφυλοφιλία, ἀναρχία, κλοπές, ληστεῖες, ἀδικίες, δουλεμπόριο ἀνθρώπων, ἐμπόριο μικρῶν παιδιῶν, διαστροφές, παιδεραστίες, πατροκτονίες, μητροκτονίες, ἐκτρώσεις, πορνοθεάματα, ἐμπρησμοὶ Τραπεζῶν, Σχολείων, Πανεπιστημίων, Ἀστυνομικῶν Σταθμῶν.... Ἕνας κατακλυσμός τοῦ κακοῦ καί τῆς παρανομίας. Μιά διάλυση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί μιά ἐξαφάνιση τοῦ ἀνθρώπινου ἤθους. Ἄν αὐτά ὅλα τά συνοψίζαμε σέ ἑφτά κοινωνικές ἁμαρτίες, ὅπως θά τίς ἤθελε ὁ Γκάντι, τότε αὐτές θά ἦσαν οἱ ἑξῆς:
Ἡ ἑωσφορική ὑπερηφάνεια τοῦ Παπισμοῦ
…Tό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί ἰδιαίτερα ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος, µιλάει γιά τήν «ἐκκλησία» τοῦ Πάπα, τόν ὁποῖο ἀποκαλεῖ ἁγιώτατο καί πεφιληµένο ἀδελφό του. Δέν τόν θεωρεῖ αἱρετικό, γι᾿ αὐτό καί συναντᾶται συχνά καί συµπροσεύχεται καί συνευφραίνεται. Τό θέµα εἶναι σοβαρότατο καί προκαλεῖ ἀνησυχία στούς Ὀρθόδοξους, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τόν οἰκουµενισµό νά διαβρώνει συνειδήσεις καί σέ λίγο θά µιλᾶµε γιά ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί κοινό ποτήριο, χωρίς νά ἔχουν ἐγκαταλειφθεῖ ἀπό τούς αἱρετικούς τά ἑωσφορικά τους δόγµατα.
Εἶναι
καθῆκον τῶν χριστιανῶν νά διαφωνοῦν δηµοσίως µέ τούς οἰκουµενιστές καί νά
ὑπερασπίζονται τήν Ὀρθοδοξία. Ἀλίµονο ἄν τούς ἀκολουθοῦµε λόγῳ κακῶς νοούµενου
σεβασµοῦ πρός τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί τούς ἐν Ἑλλάδι ψοφοδεεῖς
µητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι «διαφωνοῦν συµφωνοῦντες», δηλαδή µεταξύ τους διαφωνοῦν,
ἀλλά δηµοσίως συµφωνοῦν µέ τόν µεγάλο ποιµένα καί δεσπότη, τόν Οἰκουµενικό
Πατριάρχη! Αὐτή τήν ἀξιοκατάκριτη τακτική θά µπορούσαµε νά τή χαρακτηρίσουµε µέ
µιά παραβολική φράση: «Ἡ µεταµόρφωση τοῦ λιονταριοῦ σέ βάτραχο!».
(Oρθόδοξος Tύπος αρ. φ. 2080).
Λιγότεροι ήταν οι θάνατοι στην Ελλάδα κατά το πρώτο οκτάμηνο του 2020, σε σχέση με την αντίστοιχη περυσινή περίοδο, παρά την πανδημία του κοροναϊού.
Σύμφωνα με το νέο δελτίο της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), στο διάστημα 1 Ιανουαρίου 2020 -30 Αυγούστου 2020 σημειώθηκαν 289 λιγότεροι θάνατοι πολιτών εν συγκρίσει με το 2019.
Τα στοιχεία αναφέρονται
στους θανάτους που έλαβαν χώρα στην ελληνική επικράτεια, κατά την εν λόγω
περίοδο, οι οποίοι προκλήθηκαν από διάφορες αιτίες περιλαμβανομένων των θανάτων
λόγω της πανδημίας Covid-19.
Οι θάνατοι στην Ελλάδα
κατά τις πρώτες 35 εβδομάδες του 2020 ανήλθαν σε 86.093 (43.033 άνδρες και
43.060 γυναίκες) ενώ για την αντίστοιχη περίοδο του 2019 ανήλθαν σε 86.322
(43.500 άνδρες και 42.822 γυναίκες) παρουσιάζοντας μείωση της τάξης του 0,27%.
Ο στάρετς Αρσένιος:
….Λέτε, λοιπόν, πώς ο κομμουνισμός γκρέμισε εκκλησίες, φυλάκισε πιστούς, πολέμησε την Εκκλησία. Ναι, έτσι είναι. Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα συνολικότερα και βαθύτερα. Ας ανατρέξουμε σε όσα προηγήθηκαν. Πολύ πρωτύτερα ο λαός μας είχε χάσει την πίστη του, είχε περιφρονήσει την παράδοσή του, είχε λησμονήσει την ιστορία του, είχε αρνηθεί τα ιερά και τα όσιά του. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Η τωρινή εξουσία; Εμείς φταίμε! Και τώρα θερίζουμε ό,τι σπείραμε...
"Ας θυμηθούμε, τι παράδειγμα έδιναν στο λαό οι διανοούμενοι, οι ευγενείς, οι έμποροι, οι δημόσιοι υπάλληλοι· και προπαντός, τί παράδειγμα δίναμε εμείς, οι κληρικοί. Ήμασταν οι χειρότεροι άπ' όλους! Γι' αυτό και των παπάδων τα παιδιά, βλέποντας μέσα στις οικογένειές τους την ανηθικότητα και τη φιλοχρηματία, γίνονταν οι πιο φανατικοί άθεοι, οι πιο μαχητικοί επαναστάτες. Πολύ πριν από την επανάσταση του 1917 ο κλήρος είχε χάσει κάθε δυνατότητα καθοδηγήσεως του λάου. Είχε γίνει -- αλίμονο! -- μια κάστα επαγγελματιών, όπου βασίλευαν η απιστία και η διαφθορά. Από το πλήθος των μοναστηριών της πατρίδας μας, μόνο πεντ'-έξι ήταν φωτεινοί φάροι του χριστιανισμού και του πνεύματος: το Βάλαμο, η Όπτινα με τους μεγάλους στάρτσι, το Ντιβέγιεβο, το Σάρωφ καί ίσως ένα-δύο ακόμα. Στα υπόλοιπα όχι μόνο την πίστη και την αρετή δεν συναντούσε κανείς, αλλά και σκανδαλιζόταν από το κοσμικό φρόνημα και την ανόητη επιδεικτικότητα. ......ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ -- Βλασίου Ιω. Φειδά, Καθηγητού Πανεπιστημίου
Η έννοια τής αποστολικής διαδοχής συνδέεται άρρηκτα μέ τήν αυτονόητη προοπτική τής διαδοχής τών αποστόλων μετά τον θάνατό τους στή συνέχεια τού αποστολικού έργου, ενώ η χειροτονία υπήρξε ο μόνος τρόπος γιά τήν παραχώρηση εξουσιών από τούς αποστόλους σέ δοκιμασμένους συνεργούς τους γιά τή διασφάλιση όχι μόνο τής ευρύτερης κατανομής αρμοδιοτήτων εν τόπω, αλλά καί τής αδιάκοπης συνέχειας τής αποστολικής λειτουργίας τής επισκοπής εν χρόνω. Εντούτοις, ενώ η ανάπτυξη τού αποστολικού έργου εν τόπω καλύφθηκε εξ αρχής μέ τή χειροτονία από τούς αποστόλους τού τοπικού ιερατείου (επισκόπων καί διακόνων ή πρεσβυτέρων), όπως μαρτυρείται στήν αποστολική γραμματεία, η κατοχύρωση τής αδιάκοπης συνέχειας τής αποστολικής λειτουργίας τής επισκοπής εν χρόνω, δηλαδή η αντιμετώπιση τού ζητήματος τής διαδοχής τών αποστόλων μετά τόν θάνατό τους, δέν ήταν κατά τήν αποστολική περίοδο μία άμεση ή πιεστική ανάγκη, γι’ αυτό καί οι σχετικές μαρτυρίες είνε περιστασιακές καί οπωσδήποτε ασαφείς, ιδιαίτερα μετά τή συστηματική αμφισβήτησή τους από τήν προτεσταντική θεολογία. Υπό τήν έννοια αυτή, η σχέση χειροτονίας καί αποστολικής διαδοχής είναι η μόνη ασφαλής οδός γιά μία συστηματική προσέγγιση τού κρισίμου ζητήματος είναι οι σχετικές μαρτυρίες, οι οποίες υπάρχουν στίς επιστολές τού αποστόλου Παύλου, αφ’ ενός μέν γιατί σέ αυτές έχουν επικεντρωθή οι κύριες θεολογικές διαφωνίες, αφ’ ετέρου δέ γιατί αυτές παρέχουν τή δυνατότητα κριτικής καί συγκριτικής αξιολογήσεως τών σημαντικών μαρτυριών τής γραμματείας τής πρώιμης μεταποστολικής εποχής (70-100 μ.Χ.), οι οποίες παρουσιάζουν εντυπωσιακή συγγένεια πνεύματος καί ορολογίας πρός τίς μαρτυρίες τών παυλείων επιστολών. Συνεπώς, τά κρίσιμα ερωτήματα είναι: Ποιός χειροτονεί, Ποιόν χειροτονεί καί ποιό λειτούργημα αναλαμβάνει ο χειροτονούμενος στήν αποστολική λειτουργία τής επισκοπής;
The Church cannot be divided.
From the Church it is possible
only to fall away. In truth, the Church is an organism of the God-man, His
Body, His Personality, and thus the Church is One, in all worlds. Contemporary
ecumenism offers false christ, false messiahs and false prophets. Contemporary
ecumenism is clearly secular, communistic and papal, because these share with
ecumenism a high regard for the "social", temporal and worldly. For
contemporary ecumenism the God-man does not occupy the center, from where we
must look first of all for the Kingdom of God and His Righteousness. True unity
is not possible through "dialogue", but only by repentance before the
God-man and His Body, the Church. Without the God-man Christ, the so-called
churches are the abode of Satan (Rev.B:9)
(Father
Justin Popovich:The Hidden Conscience Of Orthodoxy: An Interview With Father
Peter Milosevich).
Ιδιώνυμος Ολοκληρωτισμός -- Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
«Για τους ανθρώπους που ποθούν την δύναμη, ή παρακμή είναι μέσον. Επιθυμούν ζωηρώς να νοσήσουν την ανθρωπότητα και να αντρέψουν τις έννοιες του Καλού και του Κακού, του Αληθούς και του Ψευδούς»
Φρ. Νίτσε «ο Αντίχριστος»
Βιώνουμε πρωτόφαντα γεγονότα,
δια τα οποία τα μέχρι τούδε επιστημονικά εργαλεία της μετανεωτερικότητας,
ωχριούν εις το να ερμηνεύσουμε συλλήβδην την βίαιη εγκαθίδρυση της Νέας τάξης
Πραγμάτων, η οποία καταλύει πάσα έννοια Δικαίου, Συντεταγμένου Κράτους και
Νομικού Πολιτισμού.
Η κατάλυση της Συνταγματικής νομιμότητας, καθίσταται κατάφωρη, όταν αντιθεσμικά, η « Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων», εν άλλοις λόγοις η ανεξάρτητος Δικαστική Αρχή κατ’ άρθρο 26 του Συντάγματος, παρενέβη ευθέως, δια ανακοινώσεως της, περί της αντισυνταγματικότητας της απαγορεύσεως των συναθροίσεων, ενόψει της επετείου της εορτής του Πολυτεχνείου, όμως το εύλογο δε ερώτημα ενός νουνεχούς ανάγεται εις τον εξής συλλογισμό : πόθεν προβλέπεται η δικαιοδοσία της Δικαστικής και Εισαγγελικής αρχής να παρεμβαίνει δια πολιτικές εκδηλώσεις, εντούτοις όμως εάν η ευαισθησία της δεν ήτο πολιτική αλλά αμιγώς νομική, διατί δεν επέδειξε την αυτή ευαισθησία δια την ρητή απαγόρευση συναθροίσεων, δια την προσήκουσα και δέουσα αποτίμηση φόρου τιμής προς τους τεθνεώτες- θυσιασθέντες, κατά την εποποιία του 1940, δια του «ΟΧΙ» κατά της Φασιστικής Ιταλίας; Δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Υστερόγραφο : " Η «παραδιοσιακότητα» τής ορθόδοξης Λαβίδας -- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Κυπριανός Χριστοδουλίδης (σέ τοίχο φέησμπουκ)
Θά ήθελα νά τού γράψω κι άλλα ...
Ότι άν δέν είναι ζωντανή πίστη, η πίστη όλων εκείνων που πέθαναν εδώ καί 2000 χρόνια, κοινωνόντας μέ ΜΙΑ λαβίδα, παρένθεση, τό ίδιο κάνουν οι σημερινοί, σεβόμενοι καί τιμώντας τήν Παράδοση, τότε θά ήταν καλύτερο νά αφήσει τήν θέση, που τού επιβάλλει νά λέει "Παράδοση" τά 100 χιλ. κουταλάκια, επειδή είναι φτιαγμένα ακριβώς σάν τήν λαβίδα τού Πατριαρχείου του, καί προορίζονται γιά ατομική Μετάληψη ισάριθμων ακατήχητων "πιστών" τής Προτεσταντικής Αμερικής. ...
Θυμάμαι όμως τήν πρός Τιμόθεον Επιστολή : «1 Πρεσβυτέρῳ μὴ ἐπιπλήξῃς» (1Τμ ε΄) καί τό αποφεύγω.
Ανάπαυση μέσα στο μόχθο …! -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών
Η βασική επιδίωξη των τεχνολογικών κατακτήσεων εντοπίζεται εύστοχα στην εξασφάλιση κάθε φορά και τελειότερων ανέσεων μέσα στην περιοχή του ανθρωπίνου βίου. Η τεχνολογική πρόοδος δηλαδή υπηρετεί δουλικά και ασταμάτητα μια βασική αδυναμία της ανθρωπίνης προσωπικότητος, την ακατάσχετη τάση για άνεση, για ανάπαυση!
Φαίνεται ότι η νοσταλγία του Παραδείσου, την οποία και ο Μπερδιάγιεφ υπογραμμίζει, συμπυκνώνεται σήμερα (στην κοσμική της διαστροφή) σε μια ψυχική ροπή προς την αμεριμνησία, τη νωχέλεια, την ανάπαυση του σώματος και του νου. Ο τεχνολογικός αιώνας μας, όπως διαμορφώνει τη ζωή μας, εντείνει συνεχώς την ψυχική δίψα για άνεση, για ανάπαυση. Ήδη ο αιώνας αυτός κατόρθωσε να περιορίσει πολλές αναγκαίες εργασίες του ανθρώπου στην απλή πίεση ενός διακόπτη ή ενός ηλεκτρικού πλήκτρου. Έτσι ο σύγχρονος τεχνολογικός άνθρωπος εμπιστεύεται τις προσδοκίες και τις κρυφές αγωνίες του, για ανάπαυση και άνεση, σε μερικά θαυματουργικά κουμπιά. Θέλει να κινεί μόνο το δακτυλάκι του σε κάθε βασικό ή δευτερεύον έργο της ζωής και … τίποτε περισσότερο!! Ο σωματικός κόπος και μόχθος του φαίνεται σαν μια αδικαιολόγητη αδικία της φύσεως, σαν μια προσβολή της «αριστοκρατικής» του υποστάσεως. Θέλει, όσο μπορεί, να … κάθεται! Να αναπαύεται και να τρυγά τις ευχάριστες μόνο εμπειρίες της ζωής! Η τεχνολογική πρόοδος τον έχει κακομάθει αθεράπευτα..!
Τη Λ΄ (30η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου ΑΝΔΡΕΟΥ του Πρωτοκλήτου.
Ανδρέας ο ένδοξος Απόστολος του Κυρίου κατήγετο από μικράν περίχωρον της Ιερουσαλήμ, ήτις ωνομάζετο Βηθσαϊδά, και η οποία ήτο πατρίς και των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Φιλίππου· είχε δε ο Άγιος Ανδρέας αδελφόν τον κορυφαίον Απόστολον Πέτρον. Βηθσαϊδά δε είναι όνομα Εβραϊκόν και ερμηνεύεται Ελληνιστί τόπος αλιείας· αύτη κατά τους χρόνους εκείνους ήτο άσημος, καθό πόλις μικρά, νυν όμως τυγχάνει επισημοτάτη, διότι εκ ταύτης εξήλθον οι Μαθηταί και Απόστολοι και ιδίως οι αδελφοί Πέτρος ο Κορυφαίος και Ανδρέας ούτος ο Πρωτόκλητος. Όθεν είναι αύτη σήμερον ιστορικωτάτη και ενδοξοτάτη και ταύτην όλος ο κόσμος, βασιλείς και άρχοντες, μικροί και μεγάλοι, τιμώσι και θαυμάζουσι, διότι εις εκείνην την πόλιν ο Κύριος ημών εύρεν αγαθούς και ταπεινούς ανθρώπους, τους οποίους εκάλεσε Μαθητάς του και οι οποίοι αμέσως τον ηκολούθησαν προθύμως.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η «ΤΕΘΛΙΜΜΕΝΗ ΟΔΟΣ»
Ἐρώτησαν τὸν Ἀββᾶ Ἀμμωνᾶ, γράφει τὸ «Γεροντικόν», τί εἶναι «ἡ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδός» καὶ ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε: «Εἶναι τὸ νὰ βιάζη κανεὶς τοὺς λογισμούς του καὶ νὰ κόβη τὸ δικό του θέλημα γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ»
Πολωνός πρωθυπουργός : «Δεν θα άρουμε το βέτο – Δεν θα πουλήσουμε την ανεξαρτησία μας»
Δεν προδίδει ο Πολωνός Πρωθυπουργός την ανεξαρτησία της χώρας του και δεν ενδίδει στις πιέσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ως αντάλλαγμα 1,8 τρισεκατομμυρίων ευρώ. Αν όλοι οι ηγέτες είχαν αυτή την στάση δεν θα ήταν ο κόσμος μας σήμερα σε αυτήν την κατάσταση.
Ο πρωθυπουργός της Πολωνίας Ματέους Μοραβιέτσκι επιβεβαίωσε σε τηλεδιάσκεψη με την Γερμανίδα καγκελάριο Α.Μέρκελ την απόφασή του να μπλοκάρει τον προϋπολογισμό της ΕΕ με βέτο, αν οι Βρυξέλλες επιμείνουν να ζητούν από την Πολωνία άνοιγμα των συνόρων στους μετανάστες από Ασία και Αφρική, την αναγνώριση του γάμου των ομοφύλων, την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια κλπ.
«Η Πολωνία είναι έτοιμη να θέσει οριστικό βέτο, αν δεν βρούμε μια λύση που να είναι καλή για ολόκληρη την ΕΕ και όχι μόνο για ορισμένα από τα μέλη της. Η Πολωνία εμμένει σταθερά στη θέση της ότι οι ρυθμίσεις της ΕΕ πρέπει να είναι σύμφωνες με τις Συνθήκες της και τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης και πρέπει να εγγυώνται τη νομική ασφάλεια και την ανεξαρτησία της χώρας μας.
Κοινωνικός Μιθριδατισμός -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Ήδη φυλλομετρούμε την συναπτή τρίτη εβδομάδα ανελεύθερου εγκλεισμού μας, όντες ακουσίως αιχμάλωτοι εις τις αόρατες αλυσίδες του συστήματος, το οποίο απεργάζεται αταλάντευτα και ανενόχλητα την κατάκτηση της ανελευθερίας μας, την διαστροφή του ανθρώπινου προσώπου και την πλήρη μετάλλαξη μας, τον ακούσιο μετασχηματισμό μας σε ρυθμισμένα αθύρματα, όπου οι κοσμοεξουσιαστές θα δύναται δια ενός απλού διακόπτη, να μας ελέγχουν απολύτως, καταλύοντας παν ψήγμα ελευθερίας και αυτοπροσδιορισμού μας.
Ο καθολικός εξανδραποδισμός μου, συνάγεται ευχερώς από τις λοιπές επιμέρους συμπαρομαρτούσες συνθήκες, καθότι, δια των πλήρως ελεγχόμενων και επιδοτούμενων Μέσων Μαζικής και Εξαπατήσεως, ποδηγετούν τις μάζες, προς την κατεύθυνση της καθολικής και αδιαμαρτύρητης υποταγής.
Παναγία η Μαλεβή
Ο Πάρνωνας, το κατάφυτο βουνό της Κυνουρίας με τα πολλά μοναστήρια, φιλοξενεί στη βορεινή του πλευρά την ιερά μονή της Παναγίας Μαλεβής.
Η θεομητορική εικόνα της
Κοιμήσεως, που φυλάσσεται σε αυτή, η μυροβλύτισσα και θαυματουργή, έχει
σαγηνεύσει τις τελευταίες δεκαετίες το πανελλήνιο.
Το άγιο μύρο αναβλύζει
ευωδιαστό από την αγία εικόνα. Συχνά είναι τόσο πολύ, ώστε κατεβαίνει στο
προσκυνητάρι και φθάνει μέχρι το δάπεδο του ναού.
Η Γυναίκα με το μύρο.
Ο
αείμνηστος λαϊκός ιεροκήρυκας Δ. Παναγόπουλος, ο οποίος συνετέλεσε πολύ στη
διάδοση του θαυμαστού αυτού γεγονότος, διηγείται την εντυπωσιακή γνωριμία του
με το άγιο μύρο και το μοναστήρι της Μαλεβής.
« Μετά το τέλος μιας
ομιλίας μου, με πλησιάζει κάποια άγνωστη μαυροφορεμένη γυναίκα. Κρατούσε στο
χέρι λευκό φάκελο με αρκετό μπαμπάκι, που ανέδιδε μια πρωτόγνωρη ευωδία. Μου το
προσφέρει και μου λέει:
«Ου συγχωρεί συγκατάβασις…»
Η Ορθόδοξος Θεολογία, εχομένη στερρώς της φωνής του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του απορρίπτοντος πάντα συμβιβασμόν περί την Ορθόδοξον πίστιν, ουδέποτε θα καταλήξη εις προδοσίαν της Ορθοδοξίας. Οι εκ των Ορθοδόξων Θεολόγοι διστάζοντες να χαρακτηρίσουν αιρετικούς τους ρωμαιοκαθολικούς και ερωτοτροπούντες προς την παπικήν Εκκλησίαν, δεν πρέπει να αγνοούν τον λόγον του στύλου της Ορθοδοξίας Μάρκου Ευγενικού περί της αιρετικής λατινικής διδασκαλίας: «Αίρεσις, γράφει, εστί και ούτως είχον αυτήν και οι προ ημών, πλην ουκ ηθέλησαν θριαμβεύειν τους λατίνους ως αιρετικούς, την επιστροφήν αυτών εκδεχόμενοι». Παρήλθον όμως έκτοτε πέντε περίπου αιώνες και οι ρωμαιοκαθολικοί όχι μόνον δεν επέστρεψαν εις την Ορθόδοξον πίστιν, αλλ΄ εξηκολούθησαν «πλανώντες και πλανώμενοι» και προσθέτοντες εις τας παλαιάς και τας νέας αιρετικάς διδασκαλίας.
Αρχιμ. Σπυρίδων Μπιλάλης
«Ορθοδοξία και Παπισμός», τόμος Β΄ σελ. 514.
Απάντηση στα ψέματα για το 1821 -- του π. Γεωργίου Μεταλληνού
«Δυστυχώς, υπάρχουν ορισμένοι δέσμιοι της ιδεολογίας τους, που αρνούνται τον χαρακτήρα της Ελληνικής Επανάστασης»
Υπάρχουν, δυστυχώς, δέσμιοι της ιδεολογίας τους και εγκλωβισμένοι στην προκατάληψη και στους ερασιτεχνισμούς τους που αρνούνται τον εθνικό χαρακτήρα της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης του 1821, θεωρώντας την ένα εσωτερικό κοινωνικό γεγονός και όχι αγώνα για την εθνική μας παλιγγενεσία. Και όμως υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες για τον αληθινό χαρακτήρα της, δύο από τις οποίες, λόγω της σημασίας τους, θα παρουσιαστούν στη συνέχεια. Η σημασία τους έγκειται στο γεγονός ότι είναι σύγχρονες με την έκρηξη του Αγώνα και αποτελούν αυθόρμητες και αβίαστες δηλώσεις δύο προσώπων που ανήκουν σε διαφορετικούς χώρους και κινούνται από διαφορετικές προϋποθέσεις. Η πρώτη προέρχεται από τον Άγγλο προτεστάντη μισιονάριο (ιεραπόστολος) Ισαάκ Λάουντς (Lowndes), άριστο γνώστη της ελληνικής γλώσσας, που βρισκόταν τότε στη Ζάκυνθο.
ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ --- Aθωνικά άνθη
Ουδέποτε άλλοτε υπήρξε τόση σύγχυσις περί Ορθοδοξίας εις τον Ελληνικόν χώρον, όση υπάρχει σήμερον. Ζώμεν εις μίαν χώραν φωτός απλέτου, φωτός υπερφυσικού, όπου ανέτειλεν με τον Χριστιανισμόν και το αγνοούμεν. Επειδή δεν απεκτήσαμεν αίσθησιν δια την γεύσιν των πνευματικών ουσιών, αρνούμεθα να δεχθώμεν και την ύπαρξίν των και την υπεροχήν των. Πολλοί, όταν αναφέρουν την Ελλάδα, εννοούν ένα προχριστιανικόν φως της Αριστοτελικής ή Πλατωνικής φιλοσοφίας ή τους Πυθαγορίους ή την Στοάν και ένα καθαρόν φυσικόν και ακτινοβόλον φως, με το οποίον είναι προικισμένη η μεσημβρινή Πατρίς μας, όπου φωτίζει τα μαρμάρινα μνημεία μας και τας απαραμίλλους φυσικάς καλλονάς της. Ούτε καν υποψία, ότι έχομεν τον κατά παράδοσιν πάμφωτον Ορθόδοξον Χριστιανισμόν, τον οποίον επεξειργάσθη εις όλας του τας μορφάς, ως αλήθειαν, ως κάλλος, ως δόγμα, ως πνευματικότητα, ως υπερούσιον λειτουργικήν ζωήν και ως ρυθμόν τέχνης, η χορεία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας κατ’ ιδίαν και εν Ιεραίς Συνόδοις τη συνεργεία του Αγίου Πνεύματος. Και διατί αυτή η τραγική άγνοια των θείων θησαυρών μας; Διότι δεν εζήσαμεν πνευματικώς, δεν επιστεύσαμεν εις τον Χριστόν, όστις μας εφανέρωσε την Αλήθειαν, δεν εφηρμόσαμεν τας θείας Του εντολάς.
Χορωδιακόν Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν Αξιον εστίν
Η πάντιμος
των Ορθοδόξων Παράδοση, μας διδάσκει, ότι η Αειπάρθενος Κόρη ευρέθη η μόνη καθαρά
και άμωμος, ώστε να σαρκωθή εξ Αυτής ο πάσης επέκεινα καθαρότητος Υιός και Λόγος
του Θεού. Είναι Ναός του Υψίστου υγιασμένος πρώτα με την προσωπικήν Της αγιότητα
και αρετήν και ύστερα με την επιφοίτησιν της αγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος.
Κάθε άλλη υπερτίμηση ή υποτίμηση της Ορθοδόξου αυτής θεωρήσεως αποτελεί ασέβεια
και βλασφημία στο πρόσωπό Της και οδηγεί σε αίρεση και πλάνη.
Τη ΚΘ΄ (29η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ.
Φιλούμενος ο
Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού, εν έτει σο΄
(270), καταγόμενος από την Λυκαονίαν, ήτις είναι μέρος της Καππαδοκίας, έργον
δε είχε να μετακομίζη τον σίτον εις την χώραν της Γαλατίας, της τουρκιστί
λεγομένης Γελάς. Ούτος λοιπόν διαβληθείς εις τον ηγεμόνα της Αγκύρας Φήλικα και
παρασταθείς έμπροσθεν αυτού ωμολόγησεν ότι είναι Χριστιανός. Όθεν καρφώνουσι
πρώτον τους πόδας του με σίδηρα και δέρουσιν αυτόν· έπειτα κρεμάσαντες αυτόν,
τον σπαθίζουσι με σπάθας ξυλίνας και τον βάλλουσιν εντός ανημμένου κλιβάνου.
Επειδή δε εφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την δύναμιν του Χριστού, εκάρφωσαν την
κεφαλήν, τας χείρας και τους πόδας του· έπειτα τον αναγκάζουσι να τρέχη εις
διάστημα τριάκοντα σταδίων, ήτοι έως τέσσαρα μίλια, ώστε λιποθυμήσας καθ’ οδόν
ο του Χριστού Αθλητής παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού, παρά του
Οποίου έλαβε τον του Μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.
Του αειμνήστου Γεωργίου Ζερβού, διευθυντού «Ορθοδόξου Τύπου»:
Η πλειοψηφία των Ιεραρχών μας έχει εκπέσει εις την συνείδησιν του πιστού λαού. Όχι μόνον δια την αφωνίαν της εις ζητήματα απογαλακτισμού του Κράτους από την Ορθοδοξίαν αλλά και κυρίως δια θέματα πίστεως. Ο λαός του Θεού διερωτάται εις ποίον «Θεόν» πιστεύουν οι Επίσκοποί του; Ο λαός του Θεού διερωτάται εις ποίαν Εκκλησίαν πιστεύουν και υπηρετούν οι Επίσκοποί του, όταν ανέχωνται και σιωπούν δια την καταπάτησιν των Αποστολικών και άλλων Ιερών Κανόνων, οι οποίοι επεκυρώθησαν υπό Οικουμενικών Συνόδων; Πως υπερασπίζονται την Πίστιν, όταν ανατρέπονται τα πάντα και σιωπούν; Ο πιστός λαός διαπιστώνει ότι η πλειοψηφία των Ιεραρχών δεν υπηρετεί την Ορθοδοξίαν. Είτε ευθέως, είτε εμμέσως, είτε σιωπηλώς, εγκρίνει την προδοσίαν της Πίστεως. Υπηρετεί τον Πάπαν της Ανατολής, τον Πάπα των Αθηνών, τον Πάπαν με τα πολλά και πλούσια Εκκλησιαστικά Ιδρύματα νησιωτικής περιφερείας της Ελλάδος, τον Πάπαν της Δύσεως, τον οποίον προσκυνά και τον αναγνωρίζει πλέον ως Αγιώτατον Επίσκοπον της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αλλά όχι την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και Πίστιν. Οι Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος συμπεριφέρονται δουλικώς έναντι του Φαναρίου, του Αθηνών και του Πάπα της νησιωτικής Ελλάδος, χειροκροτούντες και προσυπογράφοντες την προσχώρησιν εις την αίρεσιν.
Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;
…ἐπιμένουν αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ «κατ᾽ ὄνομα χριστιανοὶ» νὰ θέλουν, ὅπως ὁ Ἰούδας, νὰ ρυθμίσουν τὴν ζωή καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδὴ γνήσια πιστεύουν στὸν Χριστό. Εἶναι οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ οἰκουμενιστές, ποὺ τίποτε δὲν βρίσκουν στὴ ζωή τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὀρθό. Θέλουν τὴν Ἐκκλησία κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τους. Νὰ πορεύεται ὄχι κατὰ τὸ αἰώνιο θέλημα τοῦ θείου της Ἱδρυτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὶς δικὲς των ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις. Καταγγέλλουν τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό», κατηγοροῦν τὴν ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια σὰν καλογηρισμὸ καὶ πολεμοῦν τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ γενναῖο φρόνημα σὰν «ταλιμπανισμὸ» καὶ ἀκρότητα. Ἰοῦδες καὶ αὐτοί, λαθρεπιβάτες τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας, θέλουν νὰ ὑποκλέψουν τὴν γνησιότητα τῶν κανονικῶν ἐπιβατῶν της. Ὁπότε γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;
ΟΙ ΚΡΥΦΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ -- Του Φώτη Κόντογλου
Και ο αποστεωμένος ορθολογισμός
«Κινδύνοις εν
ψευδαδέλφοις» (Β΄ Κορινθ. ια:26).
Σιγά-σιγά, χωρίς να το
καταλάβουμε, οι αιρετικοί πληθαίνουνε μέσα στην Εκκλησία μας, παρεκτός τους απ’
έξω. Οι απ’ έξω αιρετικοί είναι φανεροί. Εδώ θα μιλήσω για
τους κρυφούς αιρετικούς, τους κρυφοδαγκανιάρηδες σκύλους, αυτούς που μας φέρνουνε
τον προτεσταντισμό και τον καθολικισμό από τη Δύση, εκεί που πάνε και
σπουδάζουνε. Και πως να μην τον φέρουνε; Αργήσανε μάλιστα. Χρόνια και χρόνια
γίνεται αυτή η δουλειά. Παράξενο θά ‘τανε να μην τον φέρουνε. Αυτοί, όμως, δεν
φανερώνονται σαν αιρετικοί, μήτε κ’ οι όμοιοί τους τους θεωρούνε για
αιρετικούς. Μιλάνε συχνά, σαν παπαγάλοι, για ορθοδοξία, αλλά για μια ορθοδοξία
«εξελιγμένη», συγχρονισμένη, «ευρωπαϊκή Ορθοδοξία». Τούτη η Ορθοδοξία που
έχουμε και που την κληρονονήσαμε από τους πατεράδες μας, είναι παλιά, είναι
βλάχικη Ορθοδοξία, που δεν πάει να την έχουνε μοντέρνοι άνθρωποι, που ζήσανε
στην Ευρώπη και στην Αμερική!
Κάθε τόσο έρχεται στην Ελλάδα μια φουρνιά από νεαρούς θεολόγους, που σπουδάσανε
στην Ευρώπη και που δεν μπορούνε πια να χωνέψουνε τίποτα από τα δικά μας. Όλα
τους φαίνονται κουτσά και στραβά, και δουλεύουνε φανατικά για να χαλάσουνε την
αγνή και σωστή πίστη του λαού μας.
Οι «οπουδήποτε» και οι «από κάπου» -- του Στέλιου Παπαθεμελή*
Τα μνημόνια υπήρξαν και αχρείαστα και επιπόλαια και τελικώς επικίνδυνη συνταγή. Εγκληματικά λάθη ημετέρων (κυρίως ΓΑΠ). Μετά την πρόσφατη πιστοποίηση Ομπάμα οι μόνοι τηρούντες σιγήν ιχθύος, απέμειναν οι Μέρκελ και Σόιμπλε που είναι και οι αρχιτέκτονες της ελληνικής καταστροφής.
Ο Ομπάμα καταλήγει: «Τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδος δεν ήταν τίποτα καινούργιο. Επί δεκαετίες η χώρα μαστίζονταν από χαμηλή παραγωγικότητα, έναν διογκωμένο αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, μαζική φοροδιαφυγή και μη βιώσιμες συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις. Παρ΄ όλα αυτά κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 2000 οι διεθνείς χρηματαγορές χρηματοδοτούσαν ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ τα διαρκώς αυξανόμενα ελλείματα της Ελλάδος».
Ενημέρωση -- Από τον αδελφό μας Δημήτριο Κάτσουρα, Θεολόγο
Ὁ ναὸς φθείρεται, ἀλλὰ ἡ σύναξις τῶν πιστῶν εἶναι τὸ ἀπρόσβλητον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ
Η ΔΕΙΛΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙ’
ΑΣΕΒΗ ΜΕΤΡΑ
«Οὔτε ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό κέντρο καί τό σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς Θ. Οἰκονομίας, οὔτε ἀποτελεῖ προσδιοριστικό στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησίας… γιά τούς πιστούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἰσχύει τό «πρῶτα ὁ Θεός καί μετά ὁ ἄνθρωπος». Ὄχι τό ἀντίθετο!».
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ -- Αλέξ. Παπαδιαμάντης
Μὲ εἶχε καλέσει ὁ γενναῖος φίλος μου, ὁ κὺρ Στέφανος Μ., εἰς τὴν οἰκίαν του τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, διὰ νὰ συμφάγωμεν τὴν ὥραν τοῦ προγεύματος περὶ τὰς δέκα, ἀπὸ συγκατάβασιν καὶ εὐσπλαγχνίαν, διὰ νὰ κάμω κ᾿ ἐγὼ μετὰ τόσα χρόνια, Πάσχα οἰκιακόν, ἔρημος καὶ ξένος στὰ ξένα. Εὔχαρι καὶ θαλπερὸν ἦτο τὸ ἐσωτερικὸν τῆς ἑστίας του, ἀφοῦ διῆλθον τὴν εὐρεῖαν αὐλήν, μὲ τὴν διάπλατον πύλην, καὶ τοὺς σταύλους τῶν ἀλόγων, καὶ τὴν πρασινάδαν, καὶ τὰς γάστρας τῶν ἀνθέων. Ἡ οἰκογένειά του, ἡ γραῖα Μαρία ἡ συμβία του, ἀφελὴς καὶ ἀρχαϊκή, ὁ υἱός του, ἀμόρφωτος καὶ ἄπλαστος καλὸς ἁμαξηλάτης, κι ὁ ἀδελφός του, στιβαρός, γεροντοπαλλήκαρον, τραχὺς καὶ φιλαλήθης. Τέλος ἡ κόρη του ἡ Ρηνούλα, τελεία ἀντιπρόσωπος τῆς νέας γενεᾶς, κεντήτρια, ζωγραφίνα καὶ θεατρίνα. Πλὴν ὅμως κι αὐτὴ ἀφελὴς καὶ ἁπλῆ εἰς τοὺς τρόπους: Εἶχε μίαν παιδίσκην ἑπτὰ ἐτῶν, τὴν Μαρίαν, πάντοτε μειδιῶσαν καὶ ἀνοικτόκαρδον, καὶ ἓν χαριτωμένον ξενικὸν πλάσμα, τὴν Τοτώ, ξανθήν, γαλανόμορφον, καὶ ἀγγελοθωροῦσαν. Ἡ μικρὰ κόρη, δὲν ἠξεύρω ἀκριβῶς πῶς, εἶχε πέσει εἰς τὰς χεῖράς της, καὶ ἀπετέλει μέρος τῆς οἰκογενείας.
Η «παραδοσιακότητα» τής ορθόδοξης Λαβίδας -- Tου ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Κυπριανός
Χριστοδουλίδης (σέ τοίχο φέησμπουκ)
Είπε τό "αστέρι" τά λόγια άλλου :
«η Παράδοση
είναι η ζωντανή πίστη των νεκρών, η παραδοσιακότητα (η λατρεία της Παράδοσης)
είναι η νεκρή Πίστη των ζώντων».
Καί παρακάτω,
« ... παραγγείλαμε εκατό χιλιάδες λαβίδες για την Αρχιεπισκοπή οι οποίες είναι κανονικές λαβίδες κατά το σχήμα και το μέγεθος, αντίγραφο της λαβίδας που είχαμε. Έχουν πάνω τον σταυρό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τον έμβλημα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, δηλαδή κάναμε σωστές Ορθόδοξες λαβίδες για τον Ορθόδοξο λαό».
Νά μάς πεί τό "αστέρι", πώς αυτό ερμηνεύεται, τί είναι ; Ζωντανή πίστη νεκρών (Παράδοση) ή νεκρή πίστη ζώντων (παραδοσιακότητα) ; Μυρίζει πτωμαΐνη τό "αστέρι". Είναι παράδοση καί όχι Παράδοση, οι σωστές πολλές ορθόδοξες λαβίδες γιά τόν ορθόδοξο (θεός νά τόν κάνει) λαό τής Προτεσταντικής Αμερικής ! Σάς είδαμε, σάς ξέρουμε, σάς μάθαμε τί σόϊ ορθόδοξοι είσαστε εσείς, πέρα εκεί κάτω.
«῾Ο φόβος καὶ ἡ ἀνησυχία πολλῶν ὀρθοδόξων»* -- Τοῦ αειμνήστου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών, ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)
ΣΤΗΝ ἀκόλουθη ἐπιστολή, τὴν ὁποία ὁ ἀείμνηστος Καθηγητὴς εἶχε στείλει στὴν ἐφημερ. «᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Αλήθεια» (φ. 16.12.1988, σελ. 7), περιγράφεται πολὺ εὔστοχα ἡ παθολογία τῆς σύγχρονης ἐπιδημικῆς ἐκκλησιολογικῆς ἀσθενείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
* * *
᾿Αξιότιμε κ. Διευθυντά,
Στὸ ὑπ᾿ ἀριθ. 282 τῆς 1
Νοεμβρίου (σελ. 3 καὶ 5) φύλλο τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος σας καὶ στὴ στήλη: Οἱ ἐπιφυλλίδες
τῆς «Ε.Α.», δημοσιεύεται ἄρθρο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κώου κ. Αἰμιλιανοῦ ὑπὸ τὸν
τίτλο «῾Η ὀρθόδοξη μαρτυρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου». Πρόκειται γιὰ ἕνα ἄρθρο
πολὺ σπουδαῖο καὶ σημαντικό, στὸ ὁποῖο ὁ Σεβασμιώτατος μὲ εἰλικρίνεια καὶ πάθος
ἱερὸ τονίζει τὴ μαρτυρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸν σύγχρονο
διαχριστιανικὸ κόσμο, ἄρθρο πολὺ προσεγμένο καὶ περιεκτικό, στὶς γραμμὲς τοῦ ὁποίου
σκιαγραφεῖται ἡ ὀρθὴ τοποθέτηση τῆς ᾿Ορθοδοξίας στὸν σύγχρονο οἰκουμενικὸ
θεολογικὸ καὶ φιλενωτικὸ διάλογο, ἡ ἀνάγνωση τοῦ ὁποίου πραγματικὰ τέρπει κάθε ὀρθόδοξη
ψυχή. ῾Ο φόβος ὅμως καὶ ἡ ἀνησυχία πολλῶν ὀρθοδόξων, Σεβασμιώτατε, ἑστιάζονται
σὲ ἄλλο σημεῖο: στὰ πλαίσια τοῦ κακῶς ἐννοουμένου καὶ ἀσκουμένου οἰκουμενισμοῦ,
ὁ ὁποῖος σὰν μιὰ σύγχρονη ἐπιδημικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀσθένεια πλήττει ἀνελέητα
πολλὰ διαμερίσματα τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Τὰ κύρια φυσιογνωμικὰ στοιχεῖα τῆς ἀσθένειας
αὐτῆς [εἶναι τὰ ἑξῆς]:
• ἡ βαθμιαία ἀποδυνάμωση τῆς
αὐτοσυνειδησίας τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὅτι αὐτὴ μόνη ἀποτελεῖ τὴ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ
ἀποστολικὴ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὁμολογία τῆς
ἀλήθειας αὐτῆς χαρακτηρίζεται ἀπὸ πολλοὺς οἰκουμενιστὲς ὡς «ναρκισσισμός», οἱ δὲ
ὁμολογοῦντες αὐτὴν ὡς «ἐπαρχιῶτες» (!)·
• ἡ πέρα τῶν ὀρθοδόξων ὁρίων
διεύρυνση τῆς καθολικῆς ᾿Εκκλησίας σὲ αἱρετικὲς ἢ ἑτερόδοξες περιοχές, σὲ τρόπον
ὥστε κάτω ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ ὀμπρέλλα νὰ συστεγάζονται ἰσόκυρα καὶ ἰσότιμα ὅλες
ἀνεξαιρέτως οἱ χριστιανικὲς ὁμολογίες καὶ κοινότητες, μὲ ἴση συμμετοχὴ στὸ μυστήριο
τῆς θείας ἀλήθειας (θεωρία τῶν κλάδων)· ἡ ὑποβάθμιση τῆς οὐσίας καὶ τοῦ
διαχρονικοῦ κύρους τῶν δογμάτων τῆς πίστεως·
• ἡ βαθμιαία ἀπώλεια τῆς αἰσθήσεως
τῆς οὐσίας καὶ δυνάμεως τῆς αἱρέσεως·
• ἡ ἀδεὴς καὶ ἀνεπίτρεπτη
συγχρώτιση μετὰ τῶν ἑτεροδόξων σὲ χώρους τῆς θείας λατρείας καὶ ἡ λανθάνουσα τάση
καὶ πρακτικὴ (;) διαμυστηριακῆς κοινωνίας (intercommunio)·
• οἱ ἐπικίνδυνες τάσεις καὶ
τὰ ἀπρόσεκτα διεκκλησιαστικὰ ἀνοίγματα τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης, τὰ ὁποῖα μὲ τὴ
μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ μᾶς ὁδηγοῦν ἑκάστοτε καὶ σὲ νέες δυσάρεστες ἐκπλήξεις·
• μιὰ πρακτικὴ ἐκ τῶν κάτω
ἢ ἐκ τῶν ἄνω, ὡς δι᾿ ἅλματος ἐπὶ κοντῷ, τάση προσεγγίσεως καὶ ἑνώσεως τῶν ᾿Εκκλησιῶν,
παραθεωρουμένων τῶν δογματικῶν διαφορῶν, ἡ συζήτηση τῶν ὁποίων ἐκτιμᾶται ὅτι
πολλαπλασιάζει τὶς πρὸς ἕνωσιν δυσχέρειες. ῞Ολα αὐτὰ — καὶ ἄλλα ἀκόμα — συντείνοντα
στὴ βαθμιαία ἐξάντληση καὶ ἀποδυνάμωση τοῦ ἀμυντικοῦ συστήματος τοῦ ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ
ὀργανισμοῦ, ἀποτελοῦν ὑπαρκτὸ κίνδυνο καὶ θανάσιμο ἐναγκαλισμὸ γιὰ τὴν ἁγία ᾿Ορθοδοξία
μας, γεγονὸς ποὺ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ χάνουμε ἀπὸ τὸ ὀπτικὸ πεδίο μας.
Μὲ πολλὴν ἐκτίμηση
᾿Ανδρέας Θεοδώρου
Καθηγητὴς Πανεπιστημίου
Μύρων 24
104 34 ΑΘΗΝΑ
Kέντρον και τέλος και σκοπός όλου του Νόμου και όλων των ρήσεων και αινιγμάτων των Προφητών Συ υπάρχεις, Θεοτόκε!
Εσέ προεικόνισαν αι ρήσεις των Προφητών και τα αινίγματα, και του παλαιού Νόμου τα σύμβολα, δηλαδή τα εν τη Σκηνή ευρισκόμενα Άγια, τουτέστιν η Κιβωτός της Διαθήκης η κεκαλυμμένη πάντοθεν με χρυσίον: ήτοι με την αστράπτουσαν αίγλην της παρθενίας· καθώς γαρ το χρυσίον τιμιώτερόν εστι πάντων των άλλων μετάλλων· ούτω και η παρθενία είναι τιμιωτέρα κοντά εις Εσέ πάντων των άλλων χαρισμάτων· Εσέ προετύπωνεν η Στάμνος του Μάννα, η Ράβδος του Ααρών, αι Πλάκες της Διαθήκης, το Ιλαστήριον, το χρυσούν Θυμιατήριον, και τα λοιπά. Εσέ προετύπωναν των Προφητών αι ρήσεις και τα αινίγματα: ήτοι ο Τόμος ο καινός του Ησαΐου, εν ω εγράφη ο Λόγος του Θεού με το δάκτυλον του Θεού: ήτοι με το Πνεύμα το Άγιον· η Πύλη του Ιεζεκιήλ, ήτις και εν τη εισόδω και εν τη εξόδω του Κυρίου κεκλεισμένη διέμεινε· το αλατόμητον Όρος του Δανιήλ, από το οποίον εκόπη λίθος άνευ χειρός: ήτοι εγεννήθη ο ακρογωνιαίος λίθος Χριστός άνευ συνουσίας ανδρός· η Άμπελος η ευκληματούσα του Ωσηέ, και ο καρπός αυτής ευθηνών· το Τείχος το αδαμάντινον του Αμώς, εν ω ίστατο ως ανήρ ο του Θεού Υιός· το επ΄ εσχάτων εμφανέν Όρος του Κυρίου, και μετεωρισθέν υπεράνω των βουνών του Μιχαίου· το κατάσκιον Όρος του Αββακούμ· η όλη χρυσή Λυχνία του Ζαχαρίου, επάνω εις την οποίαν ήτον το λαμπάδιον και οι επτά λύχνοι, και αι επτά επαρυστρίδες τοις λύχνοις, και δια να ειπώ καθολικώς, κέντρον και τέλος και σκοπός όλου του Νόμου και όλων των ρήσεων και αινιγμάτων των Προφητών Συ υπάρχεις, Θεοτόκε, και προ Σου ο εκ Σου σαρκωθείς Θεός Λόγος.
Τη ΚΗ΄ (28η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΙΡΗΝΑΡΧΟΥ και των συν αυτώ επτά αγίων ΓΥΝΑΙΚΩΝ.
Ειρήναρχος ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο από την πόλιν της Σεβαστείας. Νέος δε ων την ηλικίαν έγινε δήμιος, ήτοι τιμωρός των υπό του βασιλέως καταδικαζομένων, και ακολούθως υπηρέτει και εις τας βασάνους, τας οποίας οι διώκται και τύραννοι επροξένουν εις τους Αγίους του Χριστού Μάρτυρας. Επειδή δε ποτε συνέβη να βασανίζωνται δια την ευσέβειαν επτά γυναίκες Χριστιαναί από τον άρχοντα της Σεβαστείας Μάξιμον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 298, ο Ειρήναρχος ούτος, βλέπων ότι αυταί, μολονότι ήσαν γυναίκες ασθενείς, εκαρτέρουν όμως ανδρειωμένα δια τον Χριστόν και κατήσχυνον τον τύραννον, εφωτίσθη κατά την ψυχήν υπό της θείας Χάριτος. Όθεν παρρησία ωμολόγησε τον Χριστόν και κηρύξας τον εαυτόν του Χριστιανόν, πρώτον μεν ερρίφθη εις την εκεί υπάρχουσαν λίμνην κατά προσταγήν του άρχοντος, είτα δε εξελθών της λίμνης ζων ρίπτεται εντός ανημμένης καμίνου και φυλαχθείς παραδόξως και εξ αυτής αβλαβής, ξίφει την κεφαλήν αποτέμνεται μετά του Πρεσβυτέρου Ακακίου, όστις τον εβάπτισε, και ούτως έλαβον και οι δύο τους στεφάνους του Μαρτυρίου.
Κατακλυσμὸς τοῦ κακοῦ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ἀκούγοντας τή λέξη "κατακλυσμός", τό μυαλό μας ἀναπολεῖ ἐκείνη τή πλημμύρα τῶν νερῶν πού σκέπασε τή γῆ ὅλη, στά χρόνια τοῦ Νῶε, καθώς μαθαίναμε ἀπ' τό Δημοτικό. Καί γιατί ὁ κατακλυσμός; Γιά τίς πολλές ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, ὅπως εἶχε συμβεῖ ἀργότερα καί μέ τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας (ἤ τῶν Γομόρρων), πάλι ἀπ' τίς ἁμαρτίες τους. Ἐμεῖς ζοῦμε σέ κατακλυσμό τοῦ κακοῦ. Σήμερα, φαίνεται πώς ξεπέρασαν οἱ ἄνθρωποι τίς ἁμαρτίες κάθε ἄλλης ἐποχῆς. Μᾶς ταιριάζει παρόμοιος κατακλυσμός, ἀλλ' ὁ Θεός ἔχει τά σχέδιά Του, δηλαδή, πότε καί πῶς θά μᾶς παιδαγωγήσει ἤ ἐξαφανίσει ἀπό τοῦτο τόν κόσμο. Χίλιους τρόπους ἔχει ὁ Θεός. Ἐπί τοῦ παρόντος ἡ ἀγάπη Του καί ἡ μακροθυμία Του, μᾶς ἀνέχεται καί μᾶς καλεῖ πρός μετάνοια. Θά μοῦ πεῖτε, μέ τή φόρα πού πήραμε στό κακό, τή φιληδονία, τή σαρκολατρεία, τίς ἀσέλγειες, τήν ἀρσενοκοιτία τήν παιδεραστία καί κακῶν... "ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός", θά ὑπάρξει ἐπιστροφή καί μεταμέλεια;
Εἰσήγησις π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ: «Οἱ θεολογικοί Διάλογοι καί ἡ ἀποτυχία τους»
Συνεχῶς αὐξάνει ἡ σχετικοποίηση τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως καί παραθεωρεῖται ἡ µοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητά της στήν ἱερή ὑπόθεση τῆς σωτηρίας. Μέ τήν χρησιµοποιούµενη ἀντιπατερική γλώσσα, τίς ἀντικανονικές συµπροσευχές, τίς κοσµικοῦ καί πολιτικοῦ χαρακτήρα ἑκατέρωθεν έπισκέψεις καί ἐπαφές, αὐξάνει συνεχῶς ἡ ἂµβλυνση τῶν διαφορῶν εἰς τήν Πίστη καί ἡ ἰσοπέδωση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ ἡ ἀντορθόδοξη αὐτή στάση τῶν ἡµετέρων χαρακτηρίζεται ἒκφραση ἀγάπης πρός τήν ΜΗ-Ὀρθοδοξία. Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, ὃλα αὐτά νά θεωρηθοῦν ἐπιτυχία τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων, ὃταν ὁ µόνιµος σκοπός της εἰς τούς αἰῶνες εἶναι ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑτεροδόξων-Αἱρετικῶν καί τῶν Ἀλλοθρήσκων εἰς τήν Ποίµνην τοῦ Χριστοῦ, ἐσχατολογική δέ στοχοθεσία της ἀµετακίνητη εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ µας: «Καί γενήσεται ΜΙΑ ποίµνη, ΕΙΣ Ποιµήν» (Ἰω. 10,16), δηλ. ὁ Χριστός; Ὂχι ἀσφαλῶς! Ὁ Οἰκουµενισµός καί οἱ Διάλογοί του, ὑπό τήν σηµερινή µορφή καί πορεία τους, εἶναι ἀποτυχία τῆς Ὀρθοδοξίας στήν ἁγιοπατερική ἐκδοχή της . Ἡ Ὀρθοδοξία τῶν Οἰκουµενιστῶν µας ἀποδεικνύεται ἐµπαιγµός καί ἀπόρριψη τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων µας καί τῆς Ποιµαντικῆς της.
ΑΘΕΪΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ -- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.
Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σʼ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ» καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν, πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς. Κάτω ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἔμμεσες πιέσεις ὁ σημερινός ὀρθόδοξος χριστιανός ἀβασάνιστα ἀποδέχεται τά δελεαστικά κηρύγματα Οἰκουμενισμοῦ, αὐτοῦ τοῦ ὁδοστρωτήρα καί ἰσοπεδωτῆ τῶν δογμάτων, καί περνᾶ στά «ψιλά γράμματα» τίς δογματικές διαφορές.
«Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου και Επισκόπου Πάπα Ρώμης ..… »
Ταλαίπωρη Ορθοδοξία!
Σε σέρνουν και σε άγουν ως
αρνίον επί σφαγήν. Στον πέλεκυ της αιρέσεως!
Ζει, όμως, Κύριος….!
H FOREIGN RELATIONS OF THE UNITED STATES......
H Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής το 1944 επίσημα τοποθετείται και διακηρύττει πως κάθε συζήτηση περί «Μακεδονικού έθνους», «Μακεδονικού λαού» και «Μακεδονικής συνείδησις» είναι άδικη δημαγωγία με επικάλυμμα για επιθετική ενέργεια εναντίον της Ελλάδος.
H FOREIGN RELATIONS OF THE UNITED STATES:
DIPLOMATIC PAPERS, 1945, THE NEAR EAST AND
AFRICA, VOLUME VIII
868. 014/12 – 2644: Circular airgram
The Secretary of State to Certain Diplomatic
and Consular Officers 74
WASHINGTON, December 26, 1944 – 10: 00 a.m.
The following is for your information and general
guidance, but not for any positive action at this time.
The Department has noted with considerable apprehension
increasing propaganda rumors and semi – official statements in favor of an autonomous
Macedonia, emanating principally from Bulgaria, but also from Yugoslav Partisan
and other sources, with the implication that Greek territory would be included in
the projected state. This Government considers talk of Macedonian “nation”, Macedonian
“Fatherland”, or Macedonian “national consciousness” to be unjustified demagoguery
representing no ethnic nor political reality, and sees in its present revival a
possible cloak for aggressive intentions against Greece.
Σχόλιο του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα για το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας Κύπρου
Ο πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων (ΤΕΕΣ) του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας σχολίασε το δημοσιευθέν στις 25 Νοεμβρίου 2020 ανακοινωθέν για τα αποτελέσματα της συνεδρίας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου, όπου συζητήθηκε η απόφαση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσόστομο να μνημονεύσει τον επικεφαλής της «Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας» Επιφάνιο Ντουμένκο.
Συνεχίζεται ο διχασμός στην παγκόσμια Ορθοδοξία, για τον οποίο ευθύνεται ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος. Η αντικανονική πράξη, στην οποία προχώρησε στην Ουκρανία, οδηγεί πλέον στην απώλεια της εσωτερικής ενότητας στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Τη ΚΖ΄ (27η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΝΑΘΑΝΑΗΛ εν ειρήνη τελειούται.
Ναθαναήλ ο άριστος από τους παλαιούς και θαυμάσιος Αναχωρητής, κτίσας εν κελλίον εις την έρημον κατώκει εις αυτό· τόσην δε υπομονήν έδειξεν ο αείμνηστος εις εκείνο το κελλίον, ώστε δεν ήλλαξε ποτέ τον σκοπόν, τον οποίον έβαλε της σωτηρίας. Εις τας αρχάς όμως, όταν το έκτισεν, εγελάσθη υπό του δαίμονος και εξήλθεν απ’ εκεί και έκτισεν άλλο πλησίον εις την χώραν. Και αφού εστάθη εκεί μήνας τρεις ή τέσσαρας, έρχεται ο δαίμων μίαν νύκτα εις αυτόν, έχων άρματα όμοια με εκείνα τα οποία έχουν οι δήμιοι, με σχήμα στρατιωτικόν, με παλαιά ενδύματα, και έκαμνε μεγάλον κτύπον με τα άρματα, ο δε μακάριος Ναθαναήλ έλεγε προς αυτόν· «Ποίος είσαι όπου με ενοχλείς εις το κελλίον μου»; Και ο δαίμων απεκρίθη λέγων· «Εγώ είμαι εκείνος όστις σε εξέβαλα από το πρώτον κελλίον και τώρα ήλθα πάλιν να σε εκβάλω και απ’ εδώ».
Θησαυρὲ ζωῆς ἀκηράτου,
Nεφέλη φέρουσα τὴν οὐράνιον δρόσον τοῖς ἐπὶ γῆς, λαμπὰς τοῦ ἀπροσίτου φωτός, κλίμαξ ἡ μετάρσιος, δι’ ἧς οἱ ἐπουράνιοι Ἄγγελοι πρὸς ἡμᾶς κατεφοίτησαν, τῶν χειμαζομένων λιμήν, τῶν θλιβομένων χαρά, τῶν ἀδικουμένων προστάτις, τῶν πενθούντων παράκλησις, τῶν ἀβοηθήτων ἡ βοήθεια, τῶν ἀσθενούντων ἡ ῥῶσις, τῶν καταπονουμένων ἡ ἀντίληψις, τῶν τυφλῶν βακτηρία, τῶν πεπλανημένων σωτήριος ὁδηγός, τῶν ἐν ἀνάγκαις ἐπίκουρος ἀσφαλής.
Ἀγίου
Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Η ΔΙΨΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ -- Του Φώτη Κόντογλου
Χάρισμα του ελληνικού λαού.
Πολλή αγάπη υπάρχει στον βλογημένο λαό μας. Αυτό το είχα καταλάβει και πριν, αλλά τώρα, με τη συμφορά που έπαθα, είδα ένα πράγμα που μ’ έκανε να δακρύζω από χαρά κι από ευγνωμοσύνη. Ναι. Πολλή αγάπη κλείνει στο στήθος του ο λαός μας. Σας βεβαιώνω πως δε λογαριάζω αν τη φανερώνει για το πρόσωπό μου ή για άλλον. Τι σημασία έχουνε τα πρόσωπα; Σημασία έχει ότι υπάρχει γύρω μας αυτός ο ατίμητος θησαυρός, η αγάπη, η συμπόνεση, η φροντίδα για τον άλλον, αδιάφορα ποιον βρίσκει κάθε φορά για να φανερωθεί. Σαν ποτάμι δροσερό τούτη η αγάπη δροσολογά τον πυρωμένο ξέρακα της ζωής μας. Δένει τους ανθρώπους μεταξύ τους και τους δυναμώνει, για τούτο ο μακάριος Παύλος λέγει πως είναι «ο σύνδεσμος της τελειότητος». Σύνδεσμος αγιασμένος, αγκάλιασμα αδελφικό, περίπτυξη με δάκρυα ανακούφισης. Διώχνει μακριά τον εγωισμό, το κακό δηλητήριο, που χωρίζει τους ανθρώπους, ξορκίζει το σατανά τον ανθρωποκτόνο.
The Great Reset (η μεγάλη επανεκκίνηση) -- Toυ ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
[ Από την πλευρά του, ο καθηγητής λοιμωξιολογίας (Σωτήρης Τσιόδρας) ανέφερε ότι «κάθε χρόνο με την εποχική γρίπη, αντιμετωπίζεται αυτό το πρόβλημα στις ΜΕΘ της χώρας μας, και φυσικά και στην καθημερινή ιατρική πρακτική το ότι ο γιατρός συνεννοείται με το συγγενικό περιβάλλον σε έναν άνθρωπο που είναι υπερήλικας, έχει πολλαπλά προβλήματα υγείας, σε έναν άνθρωπο που θα ταλαιπωρηθεί ενδεχομένως και θα παραταθεί η διαδικασία του θανάτου παρά η ίδια η ζωή, γίνεται η επιλογή αυτή. Αυτό το κάνουν οι γιατροί με βαθιά συναίσθηση του καθήκοντος».] (CNN Newsroom Πέμπτη, 05 Νοεμβρίου 2020 14:38)
https://www.facebook.com/mard.po.33/videos/200363658242620
Σχόλιο Κ.Χ.
Ότι "ο γιατρός συνεννοείται με το συγγενικό περιβάλλον σε έναν άνθρωπο που είναι υπερήλικας, έχει πολλαπλά προβλήματα υγείας, σε έναν άνθρωπο που θα ταλαιπωρηθεί ενδεχομένως και θα παραταθεί η διαδικασία του θανάτου παρά η ίδια η ζωή, γίνεται η επιλογή αυτή", αφορά στήν ... αποσωλήνωση τού (υπερήλικα) ασθενή. Διότι, παρακάτω, "θα ταλαιπωρηθεί ενδεχομένως και θα παραταθεί η διαδικασία του θανάτου παρά η ίδια η ζωή".
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΕΡΑΤΑ -- τοῦ Δανοῦ ψυχολόγου Nicolai Sennels
Μελετώντας τό μουσουλμανικό μυαλό. Κανείς δέν γεννιέται μαζικός δολοφόνος, βιαστής ἤ βίαιος ἐγκληματίας. Ὁπότε τί εἶναι αὐτό στή μουσουλμανική κουλτούρα πού ἐπηρεάζει τά παιδιά τους μέ ἕναν τρόπο πού κάνει τόσους πολλούς μουσουλμάνους νά βλάπτουν ἄλλους ἀνθρώπους; Ὡς ψυχολόγος σέ μιά φυλακή ἐφήβων στή Δανία, εἶχα μιά μοναδική εὐκαιρία νά μελετήσω τή νοοτροπία τῶν μουσουλμάνων. Τό 70 τοῖς ἑκατό τῶν νεαρῶν παραβατῶν στή Δανία εἶναι μουσουλμάνοι. Ἤμουν σέ θέση νά τούς συγκρίνω μέ μή μουσουλμάνους πελάτες τῆς ἴδιας ἡλικιακῆς ὁμάδας μέ περισσότερο ἤ λιγότερο ἴδιο κοινωνικό ὑπόβαθρο. Ἔβγαλα τό συμπέρασμα ὅτι τό Ἰσλάμ καί ἡ μουσουλμανική κουλτούρα ἔχουν ὁρισμένους ψυχολογικούς μηχανισμούς, πού βλάπτουν τήν ἀνάπτυξη τῶν ἀνθρώπων καί αὐξάνουν τήν ἐγκληματική συμπεριφορά. Γνωρίζω, βέβαια, ὅτι δέν εἶναι ὅλοι οἱ μουσουλμάνοι ἴδιοι καί δέν ἀκολουθοῦν ὅλοι οἱ Μουσουλμάνοι τό βίαιο μήνυμα τοῦ Κορανίου καί τό ἐξίσου ἐνοχλητικό παράδειγμα τοῦ προφήτη τους. Ἀλλά, ὅπως συμβαίνει καί μέ ὅλες τίς ἄλλες θρησκεῖες, ἔτσι καί τό Ἰσλάμ ἐπηρεάζει ἐπίσης τούς ὀπαδούς του καί τήν κουλτούρα πού ἔχουν.
H MANA: ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ! -- τοῦ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ, Δασκάλου
Δημοσιεύουμε τό θαυμάσιο αὐτό ἄρθρο τοῦ δασκάλου Δημητρίου Νατσιοῦ, ἑνώνοντας καί ἐμεῖς τή φωνή μας μέ ὅσους ἀγωνίζονται ὑπέρ τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας (ἄνδρας, γυναίκα, παιδιά). Πρέπει νά κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιά νά μήν περάσει ὁ καταστροφικός γιά τήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία νόμος, πού θά ἐπιτρέπει τήν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό ὁμοφυλόφιλους καί λεσβίες.
Ἀπ’ οὗλα τὰ λαλούμενα καλοχτυπᾶ ἡ καμπάνα
Κι ἀπ’ οὗλα τὰ γλυκύτερα, γλυκύτερ’ εἶν’ ἡ μάνα (δημοτικὸ)
Στὴν ἀρχὴ τῶν Ἀπομνημονευμάτων του, ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, διηγεῖται τὸ πῶς σώθηκε ὁ ἴδιος καὶ ἡ φαμελιά του ἀπὸ τοὺς Τούρκους τοῦ Ἀλήπασα. «Γκιζεροῦσαν δεκαοχτὼ ἡμέρες εἰς τὰ δάση κι ἔτρωγαν ἀγριοβέλανα καὶ ἐγὼ βύζαινα», γράφει. Θέλησαν νὰ περάσουν ἕνα γεφύρι ποὺ τὸ «φύλαγαν οἱ Τοῦρκοι» καὶ γιὰ νὰ μὴν κλάψει ὁ νεογέννητος Μακρυγιάννης καὶ «χαθοῦνε ὅλοι», τὸν ἄφησαν στὸ δάσος. «Τότε μετανογάει ἡ μητέρα μου καὶ τοὺς λέει: “Ἡ ἁμαρτία τοῦ βρέφους θὰ μᾶς χάση”. Τοὺς εἶπε “περνᾶτε ἐσεῖς καὶ σύρτε εἰς τὸ τάδε μέρος καὶ σταθῆτε… τὸ παίρνω κι ἂν ἔχω τύχη καὶ δὲν κλάψη, διαβαίνουμε”. Νίκησε τὸ ἀνίκητο μητρικὸ ἔνστικτο. Καί, γράφει ὁ πολύπαθος ἀγωνιστής, «ἡ μητέρα μου καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔσωσε» (ἐκδ. «Ζαχαρόπουλος», σελ. 178). Ἡ ὡραιότατα ἀσύντακτη τελευταία φράση τοῦ ἥρωα ἐξηγεῖ ὅτι τὶς πρῶτες καταβολὲς τῆς στερέμνιας πίστης καὶ θεοσεβείας του τὶς ὀφείλει στὴν μάνα του ἀλλὰ καὶ ἑρμηνεύει περίτεχνα τὸ πῶς διασώθηκε τὸ Γένος μας σὲ τοῦτο τὸ ἁλίκτυπο, γαλάζιο ἀκρωτήρι τῆς Μεσογείου, στὸ διάβα τῶν αἰώνων. Οἱ μάνες καὶ ὁ Χριστὸς «μᾶς ἔσωσε». Γιατί «ἀπὸ τὴ γῆ βγαίνει νερὸ κι ἀπ’ τὴν ἐλιὰ τὸ λάδι, κι ἀπὸ τὴ μάνα τὴν καλὴ βγαίνει τὸ παλληκάρι», πιστοποιεῖ καὶ ὁ ἄφθαστος... καὶ ἄφθιτος δημοτικός μας στίχος.
Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός --- «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ ὁ ὁραματισμὸς του γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος»
«Ὁ Πατροκοσμᾶς1 εἶναι ἀπό τις γνωστότερες ἐκκλησιαστικές μορφές τῶν προεπαναστατικῶν χρόνων, ἀκόμη καί στό χῶρο τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας2, μολονότι ἡ δράση καί προσφορά του δέν ἀνήκουν κυρίως στόν χῶρο τῆς ἐπιστήμης. Αὐτό ἔχει μέ ἔμφαση ὑπογραμμίσει ὁ καθηγητής Gerhard Podskalsky, πού συμπεριέλαβε και τόν Πατροκοσμᾶ σέ καθαρά ἐπιστημονικό ἔργο του, ὡς μοναδική ἐξαίρεση.
Ἀρκοῦν δέ πρός διακρίβωση τῆς σημασίας του γιά το ὑπόδουλο Γένος, ὅσα ἐγκωμιαστικά λέγει γι’ αὐτόν ὁ ἴδιος ὁ γερμανός ἐρευνητής: «Ἐξαιρετικά δημοφιλής ἱεραπόστολος καί ἐθνοδιδάσκαλος». Χαρακτηριστικό παράδειγμα λαϊκοῦ ἱεροκήρυκα, πού «διέθετε μιά θρησκευτική εὐσέβεια ξένη πρός τήν ἀκαδημαϊκή θεολογία»--«Τά κηρύγματά του συγκλόνισαν τό Λαό τόσο ἀπό ἐθνική, ὅσο καί ἀπό θρησκευτική ἄποψη»--γι’ αὐτό ἐθεωροῦντο «ἀπό κοινωνικοπολιτική ἄποψη ἀνατρεπτικά»3. Καί εἶναι γεγονός, ὅτι στό στόμα τοῦ Λαοῦ καί τῶν Τραγουδιῶν του σώθηκε ὁ ἀπόηχος τῶν κηρυγμάτων αὐτοῦ τοῦ μεγάλου διδάχου τοῦ Γένους.