Συνεχῶς αὐξάνει ἡ σχετικοποίηση τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως καί παραθεωρεῖται ἡ µοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητά της στήν ἱερή ὑπόθεση τῆς σωτηρίας. Μέ τήν χρησιµοποιούµενη ἀντιπατερική γλώσσα, τίς ἀντικανονικές συµπροσευχές, τίς κοσµικοῦ καί πολιτικοῦ χαρακτήρα ἑκατέρωθεν έπισκέψεις καί ἐπαφές, αὐξάνει συνεχῶς ἡ ἂµβλυνση τῶν διαφορῶν εἰς τήν Πίστη καί ἡ ἰσοπέδωση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ ἡ ἀντορθόδοξη αὐτή στάση τῶν ἡµετέρων χαρακτηρίζεται ἒκφραση ἀγάπης πρός τήν ΜΗ-Ὀρθοδοξία. Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, ὃλα αὐτά νά θεωρηθοῦν ἐπιτυχία τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων, ὃταν ὁ µόνιµος σκοπός της εἰς τούς αἰῶνες εἶναι ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑτεροδόξων-Αἱρετικῶν καί τῶν Ἀλλοθρήσκων εἰς τήν Ποίµνην τοῦ Χριστοῦ, ἐσχατολογική δέ στοχοθεσία της ἀµετακίνητη εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ µας: «Καί γενήσεται ΜΙΑ ποίµνη, ΕΙΣ Ποιµήν» (Ἰω. 10,16), δηλ. ὁ Χριστός; Ὂχι ἀσφαλῶς! Ὁ Οἰκουµενισµός καί οἱ Διάλογοί του, ὑπό τήν σηµερινή µορφή καί πορεία τους, εἶναι ἀποτυχία τῆς Ὀρθοδοξίας στήν ἁγιοπατερική ἐκδοχή της . Ἡ Ὀρθοδοξία τῶν Οἰκουµενιστῶν µας ἀποδεικνύεται ἐµπαιγµός καί ἀπόρριψη τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων µας καί τῆς Ποιµαντικῆς της.
Πόσον µᾶλλον, πού διά τῶν Διαλόγων ὂχι µόνον δέν προήχθη ἡ ἑνότητα, ἀλλά φάνηκαν καθαρότερα οἱ διαφορές µας µέ τούς ἑτεροδόξους, τούς ὁποίους ὃµως θεωροῦµε µέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! Ὑπάρχει ὃµως καί ἡ ἂλλη πλευρά τοῦ Διαλόγου. Ἂν γιά τήν ἀποστολικοπατερική Πίστη ὁ διεξαγόµενος «Οἰκουµενικός Διάλογος» στό σύνολό του εἶναι ἀδιαµφισβήτητη ἀποτυχία, ταυτόχρονα ὃµως συνιστᾶ (ἒτσι τουλάχιστον θεωρεῖται) «ἐπιτυχία» -ἒστω καί θανατηφόρος- γιά τούς Οἰκουµενιστές µας καί τούς Ἑτεροδόξους. Διότι προάγει τίς ἐπιδιώξεις καί τούς στόχους τους, ἐξυπηρετώντας ταυτόχρονα τά σχέδια τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῶν ὀργάνων της, φανερῶν καί ἀφανῶν. Διακονεῖται πιστά καί προωθεῖται µία ὑπόθεση πνευµατικοῦ θανάτου, στή συνέχεια τῆς στάσης τῶν οὐνιτιζόντων ἑνωτικῶν πρό καί µετά τό Σχίσµα. Καί σήµερα, ὃπως τότε, µία ἀποδυναµωµένη καί αἱρετίζουσα «’Ορθοδοξία» φέρεται καί ἂγεται ἀπό κοσµικές δυνάµεις, πού ἐργάζονται εἰς βάρος τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς σωτηρίας του, µέ ἀποτέλεσµα τήν ἰσοπέδωση τῆς Ὀρθοδοξίας στήν πανθρησκειακή καί συγκρητιστική πολτοποίηση... Ἂν δέν ἀναθεωρηθεῖ, συνεπῶς, ἡ πορεία τοῦ Ἑνωτικοῦ Διαλόγου –κάτι πού θά ἰσοδυναµοῦσε µέ θαῦµα µέγα- καί δέν ἀναχαιτισθεῖ ὁ κατήφορος πού ἂρχισε ἐπί πατριαρχίας Ἀθηναγόρου (µετά τό 1964), ἡ συνέχεια τῶν Οἰκουµενικῶν σχέσεων θά εἶναι ἀκόµη ὀδυνηρότερη γιά τούς Ὀρθοδόξους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου