Η Ορθοδοξία είναι η αποκάλυψη του Θεού με την ενανθρώπιση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Δεν είναι δηλαδή η Ορθοδοξία απλώς μία θρησκευτική τελετουργία ή θρησκευτική γνωσιολογία και θρησκευτικός στοχασμός. Στην Ορθοδοξία συντελείται η προσωπική κοινωνία και συνάντηση του πιστού με τον Θεό, ο Οποίος στις σχέσεις Του με τον άνθρωπο δεν είναι μόνο Θεός , αλλά Θεάνθρωπος. Και η συνάντηση και κοινωνία του πιστού με τον Θεάνθρωπο συντελείται με την βιωματική ένταξή του στο Σώμα του Χριστού, την Αγία Εκκλησία Του και την μέθεξη της Θείας Χάριτος με τα μυστήρια της Εκκλησίας. Χωρίς την βιωματική αυτή ένταξη είναι αδύνατη η λύτρωση, η αναγέννηση και τελείωση του ανθρώπου. Η Ορθοδοξία ως καθαρώς πνευματική βασιλεία του Χριστού έχουσα αποκλειστικό σκοπό την πνευματική αναγέννηση, απολύτρωση και θέωση του ανθρώπου, αποτελεί την μοναδική δυνατότητα για την διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων και συνεπώς κοινοτήτων με ανθρώπινο πρόσωπο, όπως απέδειξε με την δισχιλιετή προσφορά Της στην ανθρωπότητα.
Δημήτριος Χατζηνικολάου
Τά βδελύγματα τῆς ἐρημώσεως, Βενέδικτος καί Βαρθολομαῖος, ἑστῶτες ἐν τόπῳ ἁγίῳ.
Aγιώτατος λοιπόν, "άγιοι" Ηγούμενοι των 19 Μονών του Αγίου Όρους, ο παναιρετικός Πάπας;
Oι Ηγούμενοι των δέκα εννέα Μονών του Αγίου Όρους, δεν θα πρέπει να ξεχνούν, ότι το Άγιον Όρος έχει αξίαν και χρησιμότητα μόνον και μόνον όταν εκπέμπη απανταχού της γης το γλυκύ και ανέσπερον, της Ορθοδοξίας Φως. Οι Φάροι είνε χρήσιμοι εάν και εφ΄ όσον φωτίζωσι τους ναυτιλλομένους, ίνα αποφεύγωσι τους σκοπέλους. Όταν το φως αυτών σβεσθή, τότε δεν είνε μόνον άχρηστοι, αλλά και επιβλαβείς, διότι μεταβάλλονται και αυτοί εις σκοπέλους…
Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός
Είναι τραγικό! Δεν επιχαίρω, ούτε θριαμβολογώ. Η επιθυμία όλων μας πρέπει να είναι να συναντηθούμε στην ενότητα των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων όλων των αιώνων. Διαφορετικά κάθε ένωση θα είναι ψευδένωσις και όχι μόνον αυτό, αλλά θα καταστρέφει και θα διαστρέφει κάθε προσπάθεια, ειλικρινή προσπάθεια, που θέλει να οδηγηθεί στο θέμα της σωτηρίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ελέγχει την σημερινή κατάσταση της Ορθοδοξίας. Υπάρχει σύγχυση. Σχετικοποίηση της πίστεως, πολιτικοί συμβιβασμοί. Οι διάλογοι οι εκκλησιαστικοί είναι απομίμηση των πολιτικών συζητήσεων. Έτσι, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς -γι’ αυτό δεν γίνεται ευχάριστα δεκτός- εμπνέει διάθεση ομολογίας και μαρτυρίου ακόμη, αν ο Θεός το επιτρέψει, στην εποχή μας. Βοηθεί, επίσης, στη συνέχεια της Ορθοδοξίας, της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Η επανέκφραση της Πίστεως με τα μέσα κάθε εποχής δεν έχει τίποτε το κοινό με την αναζητούμενη από δικούς μας θεολόγους Οικουμενιστές «επανερμηνεία» της πίστεως. Δεν είναι θέμα επανερμηνείας, πώς θα κατανοήσουμε λ.χ. το παπικό πρωτείο. Συγγνώμη για την φράση, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα αφάγωτη! Μα είναι αυτά σοβαρά πράγματα, όταν παίζουμε «εν ου παικτοίς»; Όταν παίζουμε με τη σωτηρία; Όταν παίζουμε με την αιωνιότητα; Διαγράφουμε όλους τους Αγίους εν ονόματι των Αγίων. Διότι το πνεύμα, το οποίον κυριαρχεί, είναι να εκθειάζουμε τους Αγίους. Κι όπως, μακαρίτης τώρα, Αρχιεπίσκοπος έλεγε: Δεχόμεθα τον Μάρκο τον Ευγενικό και τον τιμάμε. Εκείνος έτσι έπρεπε να μιλήσει στην εποχή του, εμείς μιλούμε με τον δικό μας τρόπο στην δική μας εποχή. Κάτι παρόμοιο ελέχθη. Ο Χριστός όμως είναι πάντα ο αυτός «παρατεινόμενος εις τους αιώνες». Και η πίστη που σώζει είναι μία συνταγή, ένα φάρμακο που δεν αλλοιώνεται, δεν δέχεται αλλαγές. Είναι μία και ενιαία η πίστις. Η αποδοχή του Λόγου του Θεού από την εμπειρία των Αγίων, για να γίνει και δική μας εμπειρία.
Οι Άγιοι Πατέρες και ο σύγχρονος Οικουμενισμός -- ΙΕΡΟΥ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ ΣΧΟΛΑΡΙΟΥ
Εάν, αντίθετα, πραγματοποιήσετε πρώτα αισχρώς τον εκλατινισμό που θέλετε, και τότε για να εξαπατήσετε τους απλουστέρους βάλετε χρονικά όρια τάχα και ελπίδες λόγων και συζητήσεων, το συμπέρασμα του κακού αυτού διαβήματος θα είναι αυτό που πολλές φορές είπα. Εγώ τότε, έστω κι αν όλη η Ανατολή πάη στην Δύσι, δεν πηγαίνω. και αν όλη η Δύσις έλθη στην Ανατολή, εγώ θα σιωπήσω. και ήδη από τώρα σιωπώ. Διότι, αν όλοι εσείς και η δήθεν σύναξίς σας γίνετε Λατίνοι, με ποιους και για ποιους και τι να ομιλή πλέον ο ταπεινός Γεννάδιος υπέρ του πατρίου δόγματος;
Πρέπει να προσέξουμε πολύ τα λόγια του Χριστού μας
Ο Χριστός επαίνεσε τον εκατόνταρχο για την ταπείνωση και την πίστη που είχε, ενώ ήλεγξε τους κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών για την απιστία τους, αλλά και την πνευματική τους αδιαφορία. Πρέπει να προσέξουμε πολύ τα λόγια του Χριστού μας, γιατί και εμείς είμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας αλλά δεν έχουμε τον ανάλογο τρόπο ζωής και κινδυνεύουμε να τη χάσουμε. Αυτοκαλούμαστε συνειδητοί χριστιανοί και ζούμε με οκνηρία, με κοιμισμένη τη συνείδησή μας και κομμένη την ελπίδα της μέλλουσας ζωής. Είμαστε χριστιανοί χωρίς ζήλο, χωρίς πνευματική ανησυχία, χωρίς το φωτισμό του Ευαγγελίου. Χριστιανοί με κοσμικό φρόνημα και με καρδιά κολλημένη στα υλικά αγαθά. Γι΄ αυτό και κινδυνεύουμε να βρεθούμε «εις το σκότος το εξώτερον».
Άλλο είναι η διαίρεση και άλλο η διάκριση στον Θεό. Δεν έχουμε διαιρέσεις και διαχωρισμούς στον θεό αλλά έχουμε διάκριση.
Του Ασλανίδη Σταύρου από συνέχεια.
Η διάκριση του Θεού γίνεται αντιληπτή από τους σχολαστικούς και
αποδίδεται το ίδιο με την διαίρεση. Αυτός που θέλει να χαιρετήσει ή να ασπασθεί
τον Πέτρο αντί του Ιούδα μπορεί να το κάνει με επιτυχία. Όμως, αυτός που
διαχωρίζει τον Πατέρα από τον Υιό και προσκυνάει τον Πατέρα ξεχωριστά από τον
Λόγο, ή πρώτα τον ένα και μετά τον άλλο, αυτός προσκυνάει έναν Πατέρα χωρίς
Λόγο, και αν στη συνέχεια προσκυνήσει και τον Λόγο, προσκυνάει έναν Λόγο χωρίς
το αίτιο από το “είναι” Του!!! Δηλαδή προσκυνάει ημιτελή σύμβολα και ομοιώματα
Τους. Εφόσον, λοιπόν, προσκυνάει ανύπαρκτα Πρόσωπα, και δεν είναι στην Μονάδα
το πλήρωμα της Θεότητας, προσκυνάει είδωλα.
Ανδρέου Θεοδώρου Τὸ Οἰκουμενιστικὸν Θέατρο τῆς Ρώμης
Τὸ Οἰκουμενιστικὸν Θέατρο τῆς Ρώμης* -- Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)
᾿Εφημερ. .᾿Ορθόδοξος Τύπος., ἀριθ. 770/25.12.1987.
ΣΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1987 παίχθηκε
στὴ Ρώμη ἕνα πρώτου μεγέθους οἰκουμενιστικὸ θέατρο. Πρωταγωνιστές του ἦσαν οἱ
προκαθήμενοι τῶν δύο μεγάλων ᾿Εκκλησιῶν, τῆς Παπικῆς καὶ τῆς ᾿Ορθοδόξου Καθολικῆς,
ποὺ μετεῖχαν σ᾿ ἕνα παράδοξο ≪συλλείτουργο≫, σκηνή του δὲ ἡ ἐπιβλητικὴ Βασιλικὴ τοῦ ῾Αγίου Πέτρου καὶ
θεατὲς εὐρὺ ἐκκλησίασμα λατίνων πιστῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων πολλοὶ ἐπίσημοι, καὶ
λίγοι —ὡς πιστεύουμε—᾿Ορθόδοξοι μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τοὺς ἀνωτέρους κληρικοὺς τῆς
συνοδείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. ῞Ωρα τῆς παραστάσεως ἦταν ἡ τέλεση τῆς
λατινικῆς θείας λειτουργίας, μὲ φόντο τὸ διάλογο τῆς ἀγάπης καὶ τὴν προσδοκωμένη
ἕνωση τῶν ᾿Εκκλησιῶν. ῾Ως ἦταν ἑπόμενο, δὲν ἔλειπαν ἀπὸ τὴν παράσταση οἱ ἐναγκαλισμοὶ
καὶ οἱ συγκινήσεις, οἱ προσφωνήσεις καὶ οἱ ἀντιφωνήσεις καὶ ἄλλα παρόμοια, τὰ ὁποῖα
ἀποσποῦσαν τὰ χειροκροτήματα τῶν παρισταμένων. Επειδὴ δὲ τὸ θέμα εἶναι πολὺ
σοβαρὸ καὶ εἶναι πιθανὸν νὰ δημιουργήσει ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις καὶ βλαπτικὲς
παρεκδοχές, ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ἐπισημάνω κατωτέρω ὡρισμένα στοιχεῖα, θέτοντάς
τα κάτω ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη κριτική.
Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι μία στοχαστική ή διανοητική λειτουργία
Πράξη και θεωρία συνδέονται άρρηκτα μέσα στην Ορθόδοξη Παράδοση. Για τον λόγο αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας κάθε προσπάθεια αλλοιώσεως του περιεχομένου της Ορθόδοξης θεολογίας, από τους διαφόρους αιρετικούς την είδαν προσπάθεια αλλοιώσεως και παραχαράξεως της πνευματικής εμπειρίας και ζωής της Εκκλησίας. Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι μία στοχαστική ή διανοητική λειτουργία, αλλά είναι εμπειρία πνευματική. Αυτή την κοινή εμπειρία οι Πατέρες προσπάθησαν να διασφαλίσουν με την Παράδοση. Η Παράδοση λοιπόν είναι οδηγός.
Το παπικό Πρωτείο
Το παπικό Πρωτείο δεν έχει θεολογική βάση ούτε αγιοπνευματική και εκκλησιολογική νομιμοποίηση. Στηρίζεται σαφώς σε κοσμικού χαρακτήρα νοοτροπία εξουσίας-διακονίας. Ανατρέπει την αγιοπνευματική δομή του μυστηριακού σώματος της Εκκλησίας, σχετικοποιεί και πρακτικώς καταργεί τη Συνοδικότητα ως αγιοπνευματική λειτουργία του σώματος της Εκκλησίας και εισάγει το κοσμικό φρόνημα σ’ αυτήν, ακυρώνει την ισοτιμία των επισκόπων και ιδιοποιείται την απόλυτη διοικητική εξουσία εφ’ όλης της Εκκλησίας, παραμερίζοντας ουσιαστικά τον Θεάνθρωπο και τοποθετώντας ως ορατή κεφαλή έναν άνθρωπο, και με τον τρόπο αυτό επαναλαμβάνει θεσμικά πλέον το προπατορικό αμάρτημα. Και, όπως με το Filioque καταλύθηκε στη Δύση θεσμικά η ισοτιμία των προσώπων της Αγίας Τριάδος και ειδικότερα του Αγίου Πνεύματος, το οποίο κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά υποβιβάστηκε στην οντολογική κατηγορία των κτισμάτων, έτσι και με το παπικό Πρωτείο, θεσμικά, επιβεβαιώνεται η απουσία της χαρισματικής παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στο εκκλησιαστικό σώμα, το οποίο ουσιαστικά μεταλλάσσεται από θεανθρωποκεντρικό σε ανθρωποκεντρικό. Τέλος, η θεραπεία της παραπάνω εκκλησιολογικής εκτροπής των Παπικών μπορεί να αναζητηθεί μόνον στην εν ταπεινώσει επιστροφή τους στην παραδοσιακή Εκκλησιολογία της Ορθόδοξης Ανατολής.
Από το Γεροντικό του Σινά :
Έλεγαν για τον αββά Αρσένιο, ότι όλο τον χρόνο της ζωής του καθισμένος στο εργόχειρό του, είχε στον κόρφο του ένα μαντήλι για τα δάκρυα που έπεφταν από τα μάτια του.
Η προτροπή της Παρθένου -- Του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού του Α.Π.Θ.
Ώρα μοναδική στην ιστορία του κόσμου. Τα μάτια τα σάρκινα των μαθητών μπαίνουν στην πνευματική διάσταση κι ατενίζουν το άκτιστο φως. Εκεί στο υψηλό όρος όπου τους είχε ανεβάσει ο Ιησούς Χριστός και «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών», οι τρεις απόστολοι (Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης) γίνονται θεαταί και μάρτυρες του υπερκοσμίου, «επόπται της θεότητος» και «κοινωνοί της θείας φύσεως». Βλέπουν την ουράνια δόξα σ΄ όλη τη λάμψη και το μεγαλείο της! Κλήση και πρόκληση ιερή, για τον κάθε άνθρωπο—και για τη δική σου ψυχή, αδελφέ μου--, η ενόραση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του· αυτή η άγια συντροφιά, που διώχνει τη μοναξιά, νικά το φόβο και εμπνέει, για τα μεγάλα και υψηλά στη ζωή. Ρωτάς πως θα την επιτύχεις; Άκουσε τι ο Πατέρας αποκαλύπτει, την ώρα που γίνεται η Μεταμόρφωση επάνω στο υψηλό όρος:
Η ταπείνωσις του Οσίου Μωυσέως του Αιθίοπος
Ακούοντας ο ευσεβής Έπαρχος της Αλεξανδρείας την καλή φήμη του Αββά Μωϋσέως του Αιθίοπος, ανέβηκε κάποτε στη σκήτη να τον γνωρίση απο κοντά. Σαν το έμαθε όμως εκείνος, έφυγε κρυφά από την καλύβα του και πήγε κατά το έλος. Στο δρόμο συνάντησε τον άρχοντα και την ακολουθία του, που έτυχε να περνάνε από κει. Οι ξένοι, που δεν τον γνώριζαν, τον σταμάτησαν και τον ερώτησαν να τους δείξη την καλύβα του Αββά Μωϋσέως.
Ο άρχοντας λυπήθηκε που είχε κάνει άδικα τόσο κόπο. Όταν έφτασε στην εκκλησία της σκήτης, είπε στους κληρικούς:
- Κάτω στην πόλι λένε τόσα καλά για τον Αββά Μωϋσή, γι’ αυτό ξεκίνησα να τον συναντήσω. Μα πριν από λίγο συναντήθηκα μ’ ένα Καλόγερο κι έμαθα από λόγου του πως πρόκειται για ανόητο άνθρωπο.
- Τί άνθρωπος ήταν αυτός; Ρώτησαν αγανακτισμένοι οι κληρικοί, που τόλμησε να μιλήση έτσι για τον Άγιο.
- Ένας μελαμψός Καλόγερος, πολύ ψηλός, με τριμμένα ρούχα.
Οι κληρικοί γέλασαν με την καρδιά τους.
- Αμ αυτός είναι ο Αββάς Μωϋσής.
Ο άρχοντας θαύμασε την ταπεινοσύνη του Γέροντος και γύρισε στην πόλι ωφελημένος.
Ο Δημήτριος Χατζηνικολάου σχολίασε την ανάρτηση "Διακοπή μνημοσύνου"
Ὄντως, ὁ «πατριάρχης» Βαρθολομαῖος, καθώς καί τά ἄλλα Πατριαρχεῖα καί Ἀρχιεπισκοπαί πού κοινωνοῦν μαζί του, ἀλλά καί οἱ μνημονευταί μοναχοί ἔχουν καταστῆ ἐργάται τῆς Κολάσεως, καθότι μέ τήν στάσιν των καί τά ψευδο-κηρύγματά των περί «ἀγάπης» καί ἑνότητος (ἐν Διαβόλῳ) κρατοῦν τόν ἀκατήχητον λαόν εἰς κοινωνίαν μέ τούς ψευδεπισκόπους των. Ἀποκρύπτουν, ὅμως, τήν συμφωνίαν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων (τῶν ἀληθινῶν ἐννοεῖται καί ὄχι τῶν ψευδο-αγίων πού ἀνακηρύσσει ὁ Βαρθολομαῖος), τοὐτέστιν τό Consensus Patrum, πού εἶναι ὅτι ἡ ἐν γνώσει κοινωνία, ἄμεσος ἤ ἔμμεσος (κατά τήν ἀρχήν τῶν «συγκοινωνούντων δοχείων») μέ ἀκαθαιρέτους αἱρετικούς «ποιμένας» ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ καί τόν ΚΟΛΑΖΕΙ.
Σχόλια εἰς τὸ φυλλάδιο “Συμβολὴ στὸ θέμα τῆς διακοπῆς μνημοσύνου”
Σχόλια εἰς τὸ φυλλάδιο “Συμβολὴ στὸ θέμα τῆς διακοπῆς μνημοσύνου” τοῦ π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου ἐφημερίου Ἱ.Ναοῦ Θεοτόκου, Λόφου Βῴκου Πειραιῶς (10-01-2018) «Πλάνη ποιμένων (οἰκουμενιστῶν) ναυάγιον τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς» Μ.Φώτιος P.G. :102,698 Εἰς τὸ κείμενο αὐτό, 31 σελίδων, γίνεται “ἑρμνηνεία” τῶν ἱερῶν κανόνων ΙΕ´ τῆς Α´ Β´ συνόδου καὶ 31ου ἀποστολικοῦ. Γράφει ὅτι ὁ ὁσ. Θεόδωρος Στουδίτης διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἰωσήφ. Αὐτὸ εἶναι λάθος, ὁ ὅσιος Θεόδωρος διέκοψε τὸ μνημόσυνο τῶν πατριαρχῶν Ταρασίου καὶ Νικηφόρου.
Μή «κοινωνεῖτε μὲ κακοδόξους ποιμένας» δηλαδὴ ἀποτείχισις
Οἱ οἰκουμενιστὲς μὲ τὸ νὰ προβάλλουν τὰ θαύματα καὶ πνευματικὸ ἀγῶνα «ἐντὸς Ἐκκλησίας», συγχύζουν τὸ ποίμνιο καὶ παραμένει ἐνόχως σὲ κοινωνία μ᾽αὐτούς. Ὁ Μ. Φώτιος γράφει: «Χριστομαχοῦσιν (οἱ οἰκουμενιστές) ὑπὸ τὸ ὀνόματι τῆς εἰρήνης» (P.G. : 102,873). Καὶ ὁ Μ. Βασίλειος εἰς τὴν 295 ἐπιστολή του λέγει: «Ἡ πίστις ἐστὶν ἡ σώζουσα ἡμᾶς, δι᾽ἀγάπης ἐνεργουμένη». Ἐν καιρῷ αἱρέσεως ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ διὰ μέσου τῶν Ἱ.Κανόνων καὶ ἁγίων Πατέρων εἶναι τὸ, μή «κοινωνεῖτε μὲ κακοδόξους ποιμένας» δηλαδὴ ἀποτείχισις. «Αὐτὸς ποὺ δὲν ἐργάζεται τὶς ἐντολές, κατὰ τὴν ἀναλογία τῆς ἀπραξίας ἐπιδεικνύει καὶ τὸ μέτρο τῆς ἀπιστίας του καὶ δέχεται σύμφωνα μ᾽αὐτὴν καὶ τὴν στέρηση τῆς θείας χάριτος» (ἁγ. Μάξιμος ὁμολογητής. Πρὸς Θαλάσσιον Ἐρώτησης 54)
Διακοπή μνημοσύνου
«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).
Κλαύσατε και αναγγείλατε:
Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι. Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.
Ο Δημήτριος Χατζηνικολάου σχολίασε την ανάρτηση "ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ :"
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι (οἱ ἀληθινοί ἐννοεῖται) διδάσκουν τό ΔΟΓΜΑ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀποτειχίσεως ἀπό ΜΗ κεκριμένους αἱρετικούς: «Ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπὸ τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν», διότι ἡ ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ κοινωνία μετ' αὐτῶν χωρίζει τόν πιστόν ἀπό τόν Θεόν. Εἰς τό βιβλίον τοῦ Ἱερομονάχου Εὐγενίου «Περί μολυσμοῦ» (2023), δίδονται ἄπειρες ἀποδείξεις ἀπό τά Πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀπό τά συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων κ.λπ. ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀπό ΜΗ καταδικασθέντας/καθῃρημένους εἰσέτι αἱρετικούς (ὅπως π.χ. εἶναι ὁ «πατριάρχης» Βαρθολομαῖος) εἶναι ἀπολύτως ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ διά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς, ἐνῷ οἱ Δυνητισταί (ὅπως π.χ. ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καί οἱ πάμπολλοι ὀπαδοί του, οἱ μνημονευταί τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ.ἄ.) εἶναι αἱρετικοί, καθότι ἀρνοῦνται τήν ὡς ἄνω ἀπολύτως κρυσταλλίνην διδασκαλίαν ΣΥΜΠΑΣΗΣ τῆς Ἐκκλησίας. Τό ἐν λόγῳ βιβλίον εἶναι διατίθεται δωρεάν (εἶναι ἀνηρτημένον εἰς τό διαδίκτυον (https://www.agioritespateres.com/i-ennoia-tou-molysmou/ ).
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ :
Αυτά ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην θρονική εορτή του 1998:
«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (!!!),
Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων,
αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες,
οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της
συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .
Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι
πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου,
πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις
εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την
βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο
Θεός.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ -- Γράφει ἡ κ. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, ῾ Ιστορικὸς
Ἕνας ὁρατός κίνδυνος διὰ τὴν Κοινωνίαν
Προκειμένου νά ἑδραιώσουν τήν Νέα Τάξη τους καί ἐπί τῶν δυναμικῶν καί ἀνεπτυγμένων, ἀλλά «ἀνυπότακτων», δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐξαπέλυσαν ἐναντίον τους ἕναν ἀόρατο πόλεμο. ῾Ο πόλεμος αὐτός διεξάγεται εἰρηνικά, καί σέ δύο μέτωπα: τό ἀναπτυξιακό καί τό πνευματικό. ῾Η Οἰκονομική ῾ Υποδούλωσις τῶν Δυτικῶν Κοινωνιῶν: Γιά νά καταστρέψουν τήν ἀναπτυξιακή δυναμική τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως χρησιμοποιοῦν δύο μεθοδεύσεις. ᾽Από τήν μιά —μέ πρόσχημα την «ἰσόρροπη ἀνάπτυξη» τοῦ πλανήτη—, ἀποσύρουν ἀπό αὐτές τό μεγάλο ὑπερεθνικό κεφάλαιο, τό ὁποῖο στρέφουν πρός τίς ὑπό ἀνάπτυξιν περιοχές (᾽Αφρική, Κίνα, Βραζιλία, ᾽Ινδία καί Ν᾽ Ανατολική ᾽Ασία), ὅπου ὑπάρχει ἄφθονο φθηνό ἐργατικό δυναμικό, ἀπόλυτα ἐξαθλιωμένο καί χωρίς ἀπαιτήσεις γιά δικαιώματα καί ἐλευθερία. ᾽Εκμεταλλευόμενες —ὡς ἄλλη, σύγχρονη, νομενκλατούρα— τούς ἀνθρώπους αὐτούς, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐγκαθιδρύουν στίς περιοχές αὐτές —ἐν τοῖς πράγμασι— μιά ἄτυπη παραλλαγή τοῦ κομμουνιστικοῦ «Παράδεισου τοῦ ᾽Εργάτη». ᾽Από τήν ἄλλη, ἐξαθλιώνουν σταδιακά τίς οἰκονομίες τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, ἐπιβάλλοντας καί σʼ αὐτές, διʼ εἰρηνικῶν μέσων, συνθῆκες ἄτυπου ἐφαρμοσμένου κομμουνισμοῦ: ἤτοι, μεταφέρουν πόρους τους πρός χῶρες τοῦ ἀποκαλούμενου Τρίτου Κόσμου (βάσει πολιτικῶν «ἀλληλεγγύης» τῆς Ε.Ε, ἤ μέ φιλανθρωπικούς ἐράνους)· ἐπιβάλλουν ἐξοντωτική φορολόγηση στήν ἰδιοκτησία καί τίς κληρονομιές· προκαλοῦν καταρρεύσεις κρατικῶν οἰκονομιῶν, χρηματιστηρίων, τραπεζῶν, ἀσφαλιστικῶν καί συνταξιοδοτικῶν φορέων καί ἐγχωρίων βιομηχανιῶν· ἐπιβάλλουν μείωση μισθῶν, αὔξηση τιμῶν, ἀνεργία κ.ο.κ.· τέλος, εὐνοοῦν τήν λαθρομετανάστευση.
ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γράφει:
«Γιὰ τὸν συνήγορο τοῦ ψεύδους ποιός κλῆρος, ποιά μερίδα, ποιά γνησιότητα ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει; Τὴν Ἐκκλησία ποὺ κατὰ τὸν Παῦλον, εἶναι “στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας”, ἡ ὁποία καὶ μένει, μὲ τὴ χάρι τοῦ Χριστοῦ, διαρκῶς ἀσφαλὴς καὶ ἀκράδαντη, παγίως ἐστηριγμένη σὲ ἐκεῖνα, ἐπάνω στὰ ὁποῖα ἔχει στηριχθῆ ἡ ἀλήθεια; Διότι πράγματι, ὅσοι εἶναι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τῆς ἀληθείας· καί ὅσοι δὲν εἶναι τῆς ἀληθείας, δὲν εἶναι οὔτε τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καὶ τόσο περισσότερον, ὅσον αὐτοὶ ψεύδονται στὸν ἴδιον τὸν ἑαυτό τους, ἀποκαλώντας τοὺς ἑαυτούς τους καὶ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ποιμένες καὶ ἀρχιποίμενες ἱερούς· ἔχομε διδαχθῆ ὅμως ὅτι ὁ χριστιανισμὸς δὲν χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὰ πρόσωπα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀκρίβεια τῆς Πίστεως».
Διαχρονικαὶ θέσεις
Ο Παπισμὸς δεν απεκήρυξε τας κακοδοξίας και τας αιρέσεις του. Ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος πραγματοποιεί την ψευδοένωσιν κάμνων απαραδέκτους υποχωρήσεις και συμβιβασμοὺς μετὰ των Παπικών. Οφείλει όμως να γνωρίζῃ ότι πάσα Ένωσις, αγνοούσα την δογματικὴν ένωσιν εν τη Ορθοδόξω πίστει, καταδικάζεται ως ανίερον πραξικόπημα υπὸ της Πανορθοδόξου Εκκλησιαστικής Συνειδήσεως, οι δε Επίσκοποι, οι οποίοι αποτολμούν πραξικοπηματικὴν ένωσιν, εκπίπτουν αυτομάτως της Ορθοδόξου Πίστεως και ευρίσκονται εις την παράταξιν των Εξωμοτών, φέροντες ως άλλοι Βησσαρίωνες, το αιώνιον στίγμα του προδότου της Ορθοδοξίας.
OI ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
τοῦ Ἱερομονάχου π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ
Ἡ περίοδος πού διερχόμεθα ὡς προετοιμασία γιά τήν μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ἔχει, ἐκτός τῶν ἄλλων γιά ἐμᾶς τούς κληρικούς, καί περισσότερη πνευματική ἐργασία (ἐννοῶ κυρίως τήν ἐξομολόγησι καί καθοδήγησι, ἐπίσκεψι ἀρρώστων κλπ.) εἰς τρόπον ὥστε νά μήν μένη χρόνος γιά ἐνημέρωσι καί ἀπάντησι σέ διάφορα κείμενα πού δημοσιεύονται στό διαδίκτυο καί ἀλλοῦ. Ἐπειδή ὅμως, μοῦ ἀπεστάλη ἕνα ἀντίγραφο κειμένου, τό ὁποῖο θέτει ὡς ἀπαραίτητο προϋπόθεσι γιά νά ἀποτειχισθῆ κάποιος τό νά ἔχει προηγουμένως πάρει τήν εὐλογία τοῦ γέροντός του καί πνευματικοῦ του πατρός, ἐθεώρησα ἀναγκαῖο νά γράψω κάποιες σκέψεις χάριν τῆς ἀληθείας, ὥστε νά ἀντιληφθῆ ὁ κάθε καλοπροαίρετος ἀναγνώστης τό εὐόλισθο καί ἀντιπατερικό αὐτῆς τῆς θεωρίας καί τό ὅτι ἀποτελεῖ μία ἁπλή δικαιολογία προκειμένου νά μήν πράξωμε ἐν καιρῷ αἱρέσεως ὅσα ἐθέσπισαν ἡ ἁγ. Γραφή καί οἱ ἅγ. Πατέρες.
π. Θεόδωρος Ζήσης : ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός του στὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος
∆ὲν µᾶς φτάνει ποὺ ὁ πάπας µᾶς θεωρεῖ ἐλλειµµατικούς, µὲ ἐλλατωµένη ἐκκλησιαστικότητα, ἐπειδὴ δὲνἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός τουστὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος, ἀφοῦ µᾶς διδάσκει ὅτι χωρὶς αὐτοὺς δὲν µποροῦµε νὰσυγκαλέσουµε Οἰκουµενικὴ Σύνοδο. Εἶπε ἢ ἔγραψε ποτὲ πρὸς τοὺς φίλους του Παπικοὺς ὅτι ὅλες οἱσύνοδοι ποὺ συνεκάλεσε ὁ πάπας µετὰ τὴν Ζ´ ὡς οἰκουµενικές, καὶ ἔχουν ξεπεράσει τὶς εἴκοσι, δὲνεἶναι οἰκουµενικές, γιατὶ ἀπουσιάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι; Ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ἔλεγε, ποιός θὰ ἄκουγε τὴν γνώµητου; Ὁ πάπας σφετερίζεται, κλέβει τὸ δικαίωµα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςκαὶ συγκαλεῖ Οἰκουµενικὲς Συνόδους, καὶ ἡ οἰκοδέσποινα Ἐκκλησία δὲν δεσπόζει εἰς τὰ τοῦ οἴκου της,ἀµφισβητοῦν τὰ δικαιώµατά της οἱ ἀξιωµατοῦχοι της καὶ τὰ παιδιά της;
π. Γεώργιος Μεταλληνός - Ἁγιότης μαρτυρουμένη
Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ἀθρόα1 κατάταξη νέων Ἁγίων στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόσο στὸ κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅσο καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ῥωσίας, προκάλεσε τὶς ἑπόμενες σκέψεις πάνω σε μία οὐσιώδη πτυχὴ τῆς διαδικασίας τῆς «ἀναγνωρίσεως» Ἁγίων στὴν ὀρθόδοξη παράδοση.
1. Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΠΑΤΕΡΙΚΗ παράδοση ἀποδίδει τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ Ἁγίου2 στὰ πρόσωπα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἔχουν φθάσει στὴ θέωση καὶ συνιστοῦν τοὺς μάρτυρές της μέσα στὴν ἱστορία. Κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, τιμοῦμε τοὺς Ἁγίους «ὡς ἑνωθέντας Θεῷ κατὰ προαίρεσιν καὶ τοῦτον δεξαμένους ἔνοικον καὶ τῇ τούτου μεθέξει γεγονότας χάριτι, ὅπερ αὐτός ἐστι φύσει». Ἅγιοι εἶναι «οἱ ἔμψυχοι ναοὶ τοῦ Θεοῦ, τὰ ἔμψυχα τοῦ Θεοῦ σκηνώματα», διότι «διὰ τοῦ νοῦ τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἐνώκησεν ὁ Θεός»3.
Ο Ζηλωτής Προφήτης και οι σημερινοί Κληρικοί.
Οσάκις κανείς μελετά τον βίον του Προφήτου Ηλία, θαυμάζει μερικά στοιχεία, που συναντά εις αυτόν. Βλέπει τον ζηλωτήν Προφήτην πως εργάζεται εις το προφητικόν έργον ως απεσταλμένος του Θεού εις τον κόσμον. Και ασφαλώς το έργον του Θεού γίνεται συμφώνως προς το θέλημά Του και δεν είναι δυνατόν να γίνη χωρίς ζήλον. Προβληματίζεται δε όταν βλέπη λειτουργούς του υψίστου, που χωρίς ζήλον, ίσως και με σχετικήν αδιαφορίαν, διακονούν εις το θέλημα του Θεού. Ο δε Απόστολος του Χριστού παραγγέλλει:
Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος :
Τι λες , Ιουδαίε; Εσύ που ήσουν πρώτος έγινες τρίτος; Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι μπήκαν μπροστά , και ο πρωτότοκος Ισραήλ πήγε πίσω;
Από συνέχεια. Το άρθρο είναι απάντηση στον Ιώβ. Του Ασλανίδη Σταύρου
Το αδιαίρετο του Θεού δεν καταλύθηκε. Δεν προσεγγίστηκε ποτέ μια δυάδα θεών στο όραμα του Δανιήλ. Δεν είναι από τη μία ο Υιός του Ανθρώπου και από την άλλη ο Παλαιός των Ημερών.
«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»
Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες! «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3). Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.
Ἅγιος Ἡσύχιος ὁ Πρεσβύτερος (Λόγος πρὸς Θεόδουλον):
«Τυφλώνεται ὁ νοῦς μὲ τὰ ἑξῆς τρία πάθη: τὴν φιλαργυρία, τὴν κενοδοξία καὶ τὴν ἡδονή. Ἡ γνώση καὶ ἡ πίστη, ποὺ εἶναι σύντροφοι τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἀπὸ τίποτε ἄλλο δὲν ἀδυνάτισαν παρὰ ἀπὸ τὶς τρεῖς αὐτὲς κακίες. Ὁ θυμὸς καὶ ἡ ὀργὴ καὶ οἱ πόλεμοι καὶ οἱ φόνοι καὶ ὅλος ὁ κατάλογος τῶν λοιπῶν κακῶν ἐξ αἰτίας τῶν προηγουμένων αὐτῶν παθῶν ἰσχυροποιήθηκαν πάρα πολὺ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων».
Φώτης Κόντογλου - Παράδοση
Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε την Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά. Κουράγιο, ὁ καιρὸς θὰ δείξει ποιὸς ἔχει δίκιο, ἂν καὶ δὲ χρειάζεται ὁλότελα αὐτὴ ἡ ἀπόδειξη.
Για μια ανήσυχη ησυχία…! -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Παν. Αθηνών
Αν θα μπορούσε κανείς να διεισδύσει πραγματικά στον πυρήνα της υπαρξιακής αγωνίας του ανθρώπου, που γεννάται από τον πόθο για ενότητα, θα ανακάλυπτε ακριβώς ότι ο πόθος αυτός προδίδει την ψυχική δίψα του ανθρώπου για ησυχία. Είναι γεγονός ότι ο διασπασμένος και διχασμένος εσωτερικά άνθρωπος, εκείνος τουλάχιστον που βιώνει την ανάγκη για ενότητα σαν μια βασική επιδίωξη της ζωής, στο βάθος της εσώτερης ψυχικής υποστάσεώς του λαχταρά την ησυχία. Εξάλλου, εάν ένας διαταραγμένος από εσωτερικές συγκρούσεις και διασπάσεις άνθρωπος κατέληγε στην ψυχική του συγκρότηση και ενοποίηση, το πρώτο αγαθό που θα γευόταν θάταν ασφαλώς η πνευματική ησυχία, σαν έκφραση της αρμονίας των ψυχικών του καταστάσεων και περιεχομένων. Γι’ αυτό το λόγο το ασκητικό βίωμα, η νηπτική πατερική έρημος, θα πρότεινε, σ’ αυτόν που διψά την ενότητα και τον πόθο του απολύτου, να βιώσει στο ψυχικό χώρο της μοναξιάς την ασκητική ησυχία και την «αναχώρηση» από τα πράγματα του κόσμου. Κι’ εδώ βέβαια θα αντιμετώπιζε κανείς μια «παράλογη» ίσως πραγματικότητα, μια ιδιάζουσα κατάσταση ησυχίας και ψυχικής μοναξιάς.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)
Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού αποτελεί αναγέννησιν όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, αναγέννησιν πτωμάτων. Διότι αφ΄ ότου ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι παρών εις τον γήϊνον κόσμον, ο κάθε ουμανισμός είναι πτώμα. Τα δε πράγματα έχουν ούτω, διότι η Σύνοδος ενέμεινεν επιμόνως εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα=του ανθρώπου. Θεωρούμενοι από την σκοπιάν του αεί ζώντος Θεανθρώπου, του ιστορικού Κυρίου Ιησού, όλοι οι ουμανισμοί κατά το μάλλον ή ήττον ομοιάζουν με εγκληματικάς ουτοπίας, διότι εν ονόματι του ανθρώπου φονεύουν κατά διαφόρους τρόπους και εξοντώνουν τον άνθρωπον ως ψυχοφυσικήν οντότητα. Όλοι οι ουμανισμοί επιτελούν ένα αλογίστως τραγικόν έργον: διϋλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Δια δε του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα το έργον αυτό έχει αναχθή εις δόγμα. Όλα αυτά όμως είναι φρικτά, φρικτότατα. Διατί; Διότι το ίδιον δόγμα περί του αλαθήτου του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η ανατριχιαστική κηδεία του κάθε ουμανισμού, από του βατικανού, του αναχθέντος εις δόγμα, μέχρι του σατανικού ουμανισμού του Σαρτρ. Εις το ουμανιστικόν πάνθεον της Ευρώπης όλοι οι θεοί είναι νεκροί, με επί κεφαλής τον Ευρωπαϊκόν Δία. Νεκροί, έως ότου εις την μαραμένην καρδίαν των ανατείλη η μέχρι τελείας αυταπαρνήσεως μετάνοια, με τας αστραπάς και τας οδύνας της του Γολγοθά, με τους αναστασίμους σεισμούς και τας μεταμορφώσεις της, με τας καρποφόρους της θυέλλας και αναλήψεις. Και τότε; Τότε θα είναι ατελείωτοι αι δοξολογίαι των προς τον αεί ζωοποιόν και θαυματουργόν Θεάνθρωπον, τον όντως μόνον Φιλάνθρωπον εις όλους τους κόσμους.
Από το Γεροντικό του Σινά :
Δύο ξένοι Μοναχοί επεσκέφθηκαν κάποιο Γέροντα, μια νηστήσιμη μέρα, Εκείνος τους υποδέχτηκε πρόθυμα και τηρώντας τον κανόνα της φιλοξενίας, έφαγε μαζί τους στο τραπέζι. Κατόπιν τους εξήγησε πως η νηστεία έχει μεν το μισθό της, αλλ' εκείνος που καταλύει χάριν των φιλοξενουμένων του, λαμβάνει δυο μισθούς. Ένα, γιατί κόβει το θέλημα του και άλλον, γιατί αναπαύοντας τους αδερφούς του, τηρεί την εντολή της αγάπης.
ΑΘΕΪΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ -- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.
Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σʼ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ» καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν, πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς. Κάτω ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἔμμεσες πιέσεις ὁ σημερινός ὀρθόδοξος χριστιανός ἀβασάνιστα ἀποδέχεται τά δελεαστικά κηρύγματα Οἰκουμενισμοῦ, αὐτοῦ τοῦ ὁδοστρωτήρα καί ἰσοπεδωτῆ τῶν δογμάτων, καί περνᾶ στά «ψιλά γράμματα» τίς δογματικές διαφορές. Ὡστόσο, εἶναι λάθος καί παράπτωμα πνευματικό νά ἀδιαφοροῦμε γιά τά δόγματα· νά τά θεωροῦμε σχολαστική ἐνασχόληση τῶν θεολόγων, ἀνούσιο καί ἐνοχλητικό πονοκέφαλο γιά μᾶς τους «ἁπλούς χριστιανούς».
Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :
Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.
Στρατηγός Μακρυγιάννης :
«Η πατρίς της γεννήσεώς μου είναι από το Λιδορίκι· χωριό του Λιδορικιού ονομαζόμενον Αβορίτη. [...] Οι γοναίγοι μου πολύ φτωχοί, και η φτώχεια αυτήνη ήρθε από την αρπαγή των ντόπιων Τούρκων και των Αρβανίτων του Αλήπασα. Πολυφαμελίτες οι γοναίγοι μου και φτωχοί, και όταν ήμουνε ακόμα στην κοιλιά της μητρός μου, μιαν ημέρα πήγε για ξύλα στο λόγγο. Φορτώνοντας τα ξύλα στον ώμο της, φορτωμένη στο δρόμο, στην ερημιά, την έπιασαν οι πόνοι και γέννησε εμένα. Μόνη της η καημένη κι αποσταμένη, εκιντύνεψε κι αυτήνη τότε κι εγώ. Ξελεχώνεψε μόνη της και συγυρίστη, φορτώθη λίγα ξύλα και έβαλε και χόρτα απάνου στα ξύλα και από πάνου εμένα και πήγε στο χωριό» (Β' 11-12).
«ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει» 2025: 14ος χρόνος
Με την χάρη του Θεού, εισερχόμεθα στον 14ο χρόνο του προγράμματος καθημερινών δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων της Ενορίας Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, με τον τίτλο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει», που διαρκεί κάθε χρόνο από τον Οκτώβριο έως και τον Δεκέμβριο.
Το φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνει δεκάδες δράσεις που με κέντρο την λατρευτική ζωή της Ενορίας μας, επιδιώκουν να μεταδώσουν το μήνυμα της ελπίδας και της εμπιστοσύνης στους συνανθρώπους μας.
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ:
Πειραιάς, 16 Σεπτεμβρίου 2025
Α
Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
ΙΕΡΑΣ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ:
«Ἐπί
τῇ ἐκλογῇ τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐψηφισμένου Ἀρχιεπισκόπου Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί
Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Βασιλικῆς Μονῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ,
κ.κ. ΣΥΜΕΩΝ»
Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς ἀναπέμπει χαριστήριον αἶνον πρός τόν ἐν Τριάδι Πανάγιον Θεόν, τήν Ἁγίαν Ἔνδοξον Παρθενομάρτυρα καί Νύμφην τοῦ Χριστοῦ, Αἰκατερίναν τήν Πάνσοφον, τούς ἐν Σινᾷ, Φαράν καί Ραϊθῷ ἐναθλήσαντας καί ἐνασκηθέντας Ὁσιάθλους καί Ὁσίους Πατέρας, διά τήν θαυμαστήν ἔκβασιν τῆς σοβούσης πνευματικῆς καί κανονικῆς κρίσεως ἐν τῇ Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῇ Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί τῇ Μεγαλωνύμῳ καί περιπύστῳ Βασιλικῇ Ἱ. Μονῇ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ, μέ τήν ὁμόφωνον ἐκλογήν τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Συμεών (Παπαδοπούλου), ὡς νέου Ἀρχιεπισκόπου Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης.
Τα... "ΛΟΚ της Ορθοδοξίας" και οι λαλίστατοι Μητροπολίτες κοινωνούν και τον μνημονεύουν!....
Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .
Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός!
«ΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!»
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐπέτυχε μὲ τὸν ψευδοκιέβου τὴν ἀπαξίωσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου: ὁ λαὸς ἀπῆχεν ἐπιδεικτικῶς ἀπὸ τὴν ὑποδοχήν του!
Ἀνεπανάληπτον «φιάσκο» εἰς Καβάλαν!
Ἀποδοκιμασία ἀπὸ εὐσεβεῖς πιστούς:
«ΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ
ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!»
Τὴν κατακραυγὴν ἁπλῶν ἀνθρώπων εἰσέπραξαν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος,
ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ ὁ ψευδοκιέβου Ἐπιφάνιος,
προσερχόμενοι εἰς τὴν Δοξολογίαν.
Παντελὴς ἡ ἀπουσία τοῦ λαοῦ κατὰ τὴν ὑποδοχήν!
Γράφει ὁ κ. Βασίλειος Καλογερόπουλος, θεολόγος
Πρωτοφανῆ γεγονότα ἐξετυλίχθησαν εἰς τὴν Καβάλαν καὶ τὴν Θάσον. Μετὰ ἀπὸ πολλάς συνεννοήσεις καὶ μετάβασιν τοῦ ἰδίου τοῦ Σεβ. Φιλίππων κ. Στεφάνου εἰς τὸ Φανάρι, διὰ νὰ προσκαλέση τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον καὶ τὸν ψευδοκιέβου Ἐπιφάνιον εἰς τὴν Μητρόπολίν του μὲ ἀφορμὴν τὸν πρῶτον ἑορτασμὸν τῆς Συνάξεως τῶν ἐν Θάσῳ Ἁγίων, ἀνέμενον πολλοὶ ὅτι θὰ ἐπραγματοποιεῖτο ἕνα μοναδικὸν εἰς τὰ ἱστορικὰ γεγονός. Προγράμματα καὶ ἀφίσες εἶχον ἀποσταλῆ καὶ ἀναρτηθῆ ὅπου γῆς, διὰ «νὰ ποιήσουν ἕνα ἀκόμη προσήλυτον» εἰς τὰ πανηγύρια τῆς Θάσου, ἀλλ’ ὅλη ἡ ὀργάνωσις τελικῶς κατέληξε διὰ τά… πανηγύρια.