Μία φορά είναι με τους σχολαστικούς ο Ιώβ, πάντα είναι με τους σχολαστικούς.
Ο Χριστός λέει ότι «Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα » και «ο εωρακώς Εμένα έχει ιδεί τον Πατέρα». Το «ευαγγέλιο» του Ιώβ, από την άλλη, λέει πως ο Πατέρας μιλάει ατομικά και μόνος του, ξεχωριστά από τον Υιό, έχει δική του βούληση, θέληση και απόφαση και ακούγεται ατομικά η δική του φωνή. Μας λέει δεν είναι ο Υιός είναι ο πατέρας.
Σε αυτήν την σχολαστική θεώρηση του Θεού, στέκομαι από την αρχή και ενάντια σ' αυτή φέρω όλα τα λόγια μου. Αλλά φαίνεται ότι ο Ιώβ δεν θέλει να καταλάβει τι σημαίνει Τριαδική Μονάδα στον Θεό. Θέλει τριάδα προσώπων και μία ουσία – ο καθένας θεός του, να έχει την δική του ελευθερία κινήσεων, δικό του σύμβολο και ομιλία. Δηλαδή, η Τριάδα των Προσώπων δεν είναι γνωστή μόνο για την Αΐδια ύπαρξή της, αλλά παρουσιάζεται ως τρία ατομικά πρόσωπα μέσα στον κόσμο, μέσα στον χρόνο και μέσα στον χώρο. Λοιπόν, ας χαίρεται τον θεό του· εμείς, ευτυχώς, δεν συμεριζόμαστε την άποψη του.
Αυτό που έχω γράψει είναι ότι αισθητά γνωρίσαμε μόνο τον Χριστό, και υπέρ των αισθήσεων γνωρίσαμε τη μία, αδιαίρετη και κοινή, ενέργεια του Τριαδικού Θεού.
Οι πύρινες γλώσσες, η περιστερά και η φωνή από τον ουρανό ανήκουν στην ενέργεια του Θεού· είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και όχι χαρακτηριστικά ή αναγνωριστικά γνωρίσματα ατομικών προσώπων του Θεού.
Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον πρέπει σε άλλη ανάρτηση να ξαναναφερθώ, στις «πνευματικές μαμές» που μετατρέπουν την Αΐδια γέννηση σε χρονική, σωματική γέννηση. Λένε δήθεν ότι ο Πατέρας γέννησε τον Υιό, και οι «μαμές» τρέχουν στην δημοσίυση του γεγονοτος, όπως συμβαίνει με όλες τις σωματικές γεννήσεις, έρχονται μετά την «γέννηση» και μας δείχνουν: «από εδώ ο Πατέρας και από εκεί ο Υιός». Πιστοποιούν, δηλαδή, ότι ολοκληρώθηκε η πράξη της γέννησης και προέκυψε ένα χωριστό, δεύτερο πρόσωπο: ο Υιός.
Εμείς ωστόσο λέμε: Υπάρχει αΐδια Γέννηση, και υφίστανται χωριστά ο Πατέρας και ο Υιός· ο Πατέρας γεννά αΐδια και εκπορεύει αΐδια, αλλά αυτό συμβαίνει χωρίς να είναι μια πράξη με αρχή και τέλος μέσα στον χρόνο. Αντίθετα, έξω από το Αΐδιο Του, στον κόσμο και στον χώρο, ο Θεός εμφανίζεται ως ένας και αδιαίρετος: ομότιμος, ομόδοξος, με μία εικόνα, με μία προσκύνηση και με μία μορφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου