Ευλογητός ο Θεός ο καταξιώσας ημάς διαδραμείν την κυκλικήν του χρόνου περίοδον και προς την κορωνίδα του έτους ελθείν, εξ ης ώσπερ αφ’ ύσπληγγος (αφετηρίας) αύθις του δρόμον του βιοτικού κατερχόμεθα τον αυτόν κύκλον δια πάσης της ζωής ημών ανελίττοντες, έως αν ο άπειρος ημάς εκείνος αιών διαδέξηται, ο διαστήματι χρόνου και ηλίου φορά μη μετρούμενος. Η μεν παρούσα ημέρα, (προκείσθω γαρ τω λόγω οίον ήδυσμα τοις φιλοκάλοις υμίν), κατά μεν το ιστορικώς γενόμενον και τελούμενον, αρχή της χρονικής υπάρχει ανακυκλήσεως, Ίνδικτα λεγομένη τη Ρωμαίων φωνή· ούτω γαρ εκείνοι τον ορισμόν ονομάζουσιν. Εβραίοις μεν γαρ αρχή του χρόνου νενόμισται ο Νισάν (Μάρτιος), παρ’ αυτοίς ούτως ονομαζόμενος, αρχή τυγχάνων της εαρινής ισημερίας και της κοσμογενέσεως, ως δηλοί των βοτάνων και θάμνων και δένδρων η βλάστησις. Ρωμαίοις δε πάλαι μεν ο Ιανουάριος ην του έτους αρχή· αφού δε ο Αύγουστος Καίσαρ τον Αντώνιον ετροπώσατο κατά τον Σεπτέμβριον μήνα, περιφανή ποιήσαι την νίκην βουλόμενος, μεταμείβει το Ρωμαϊκόν έθος και χαρίζεται τω μηνί τούτω τα πρεσβεία καθάπερ πρωτόλεια.
Δυο αναμμένα κάρβουνα… --- του Νεκτάριου Δαπέργολα
Πολύ οδυνηρή ήταν στ’ αλήθεια αυτή η πρόσφατη υπόθεση του εκούσιου κι αυτοδιαφημισμένου αποσχηματισμού. Και ειλικρινά, δεν διστάζω να το ομολογήσω: προσωπικά πόνεσα πάρα πολύ. Όχι μόνο βλέποντας την ολοκλήρωση του πολυετούς κατήφορου για τον δύσμοιρο κληρικό, που μπορεί προσωπικά να μου ήταν εδώ και πολύ καιρό μάλλον ανυπόφορος (όπως εξάλλου κι όλοι συνολικά αυτοί οι μελιστάλαχτοι αγαπούληδες ρασοφόροι life coach της παρεκκλησιαστικής σόου μπιζ και μετανεωτερικοί νανουριστές Φάροι, Λίβυοι, Θερμοί και κάθε λογής ακόμη παρόμοιοι θλιβεροί φιλοσοφούντες άνευ σοφίας, ψυχολογούντες άνευ ψυχής, θεολογούντες άνευ Χριστού και βασικά ερωτευμένοι με το απατηλό είδωλο στον καθρέφτη τους).
ΝΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ…» -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΤΟ ΘΕΜΑ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπασχολεῖ ἰδιαίτερα τους συνειδητούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν ἀπό τους κληρικούς ἐνημέρωση και καθοδήγηση. Ὅμως περισσεύει ἡ σιωπή ἀπό καιροσκοπισμό και δειλία. Ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού δημοσίως ἐπικρίνουν τους Οἰκουμενιστάς και διατυπώνουν τη γνώμη τους ἐλεύθερα. Και αὐτό εἶναι πολύ ἀνησυχητικό φαινόμενο, γιατί ἀποκαλύπτει ὅτι δεν ὑπάρχει ἱερός ζῆλος και παρρησία. Δέν ὑπάρχει πνεῦμα ὁμολογίας και ὑπεράσπισης τῆς πίστεώς μας. Ὡστόσο, δεν μᾶς λείπουν τά κείμενα, πού ἐπισημαίνουν τις αἱρετικές διδασκαλίες τῶν παπικῶν και τῶν προτεσταντῶν. Ἔχουμε θεολόγους, ἀλλά δεν ἔχουμε ὁμολογητές. Το πρόβλημα δεν εἶναι στην ἐπισήμανση τῶν διαφορῶν με τους ἑτεροδόξους, ἀλλά στήν κριτική πού πρέπει στους δικούς μας ὀρθοδόξους οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἀναπτύσσουν ἐνοχλητικές πρωτοβουλίες και ἐξισώνουν την πίστη μας με ἐκείνη τῶν αἱρετικῶν. Αὐτούς τους οἰκουμενιστές ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς οἱ σοφοί θεολόγοι μας να τους κρίνουν καί να τους ἀπομονώσουν. Και αὐτό συμβαίνει γιατί εἶναι οἱ μεγαλόσχημοι τῆς Ἐκκλησίας και δεν θέλουν να ἔλθουν σε ἀντίθεση μαζί τους. Δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν και τους πατριαρχικούς κύκλους, παρόλο πού διαφωνοῦν. Ἔτσι κυλάει ὁ χρόνος με συμβιβασμούς, ἰδιωτικούς ψιθύρους και σιωπή. Τά ἐπιχειρήματά τους εἶναι παιδαριώδη. Ἔχουν ὡς κανόνα τους το «Ναι μέν, ἀλλἀ…», πού σημαίνει τελικά ὄχι στη δημόσια ἀντίδραση, ὄχι στη δυναμική διαφωνία, ὄχι στην ἄρνηση τῶν διαφόρων προκλητικῶν ἐκδηλώσεων. Καί ὅλα αὐτά, γιατί τους περισσεύει ἡ διάκριση και ἡ κατά Θεόν σοφία… Ἡ τακτική πού περιγράφω εἶναι προσφιλής και σε ἀρκετούς ἁγιορεῖτες πατέρες και σε σχεδόν ὅλους τους Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἔτσι ὁ δόλιος Οἰκουμενισμός ἐξαπλώνεται παντοῦ και το ὀρθόδοξο κριτήριο ἀμβλύνεται. Σε λίγο οἱ ἀνυποψίαστοι χριστιανοί μας θα πάθουν πλήρη σύγχυση και θά ἀποδέχονται τον Πάπα ὅπως και τον Πατριάρχη, και τους καρδινάλιους ὅπως και τους μητροπολίτες!
ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ του εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου.
Θαυμασταί των Ορθοδόξων αι πανηγύρεις φαιδραί των Μαρτύρων αι μνήμαι, ανεπαίσχυντοι των ευσεβών αι ευωχίαι. Ουχ εορτάζομεν χρόνον τον αστάτως κινούμενον· ου σεβόμεθα ενιαυτόν την της ανθρώπων ζωής δαπάνην· ου προσκυνούμεν αιώνα τον εις φθοράν ημάς έλκοντα. Ου λατρεύομεν τη κτίσει· σύνδουλα γαρ τα γεγονότα. Ου θεραπεύομεν την ύλην· εξ ούκ όντων γαρ υπέστη. Ως γαρ αρχήν γενέσεως έσχε ταύτα, και φθοράς υπόκεινται τέλει. Ου σεβόμεθα ουρανόν· ως καπνός γαρ εστερεώθη. Ου σεβόμεθα στερέωμα· εκρυσταλλώθη. Ου σεβόμεθα το φως· λόγω γαρ εδημιουργήθη. Ου σεβόμεθα την σελήνην· σχήματι γαρ εκοσμήθη. Ου σεβόμεθα την γην· εξ ύδατος γαρ ανειλκύσθη. Ου σεβόμεθα το πυρ· υλικόν γαρ το στοιχείον. Ου προσκυνούμεν το ύδωρ· ρέουσα γαρ η φύσις. Ου λατρεύομεν τω χρόνω· ουχ έστηκε γαρ, αλλ’ αφίσταται. Ου σεβόμεθα την ημέραν· διατάξει γαρ γουλεύει. Πάντα χρόνω γηρά, και χρόνος μετά πάντα γηρά. Θεός δε μόνος παλαιότητος ανώτερος· και δείκνυσιν η της συντελείας ημέρα. Έλληνες μεν ουν και Ιουδαίοι αδελφοί ανομίας, του διαβόλου τα λάφυρα, της αμαρτίας τα έκγονα, της πλάνης τα θρέμματα, της δυσσεβείας η πώρωσις, της γεέννης οι ναυτολόγοι, οι όφεις της ασεβείας, οι υιοί της κατάρας. Ούτοι εορταζέτωσαν δυσσεβώς, επειδή φρονούσιν ανοσίως.
Ἀπολυτίκιον Γενέσεως τῆς Θεοτόκου
Η πάντιμος
των Ορθοδόξων Παράδοση, μας διδάσκει, ότι η Αειπάρθενος Κόρη ευρέθη η μόνη καθαρά
και άμωμος, ώστε να σαρκωθή εξ Αυτής ο πάσης επέκεινα καθαρότητος Υιός και Λόγος
του Θεού. Είναι Ναός του Υψίστου υγιασμένος πρώτα με την προσωπικήν Της αγιότητα
και αρετήν και ύστερα με την επιφοίτησιν της αγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος.
Κάθε άλλη υπερτίμηση ή υποτίμηση της Ορθοδόξου αυτής θεωρήσεως αποτελεί ασέβεια
και βλασφημία στο πρόσωπό Της και οδηγεί σε αίρεση και πλάνη.
Τη Α΄ (1η) του μηνός Σεπτεμβρίου αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους.
Η Αγία του Θεού Εκκλησία εορτάζει σήμερον την Ινδικτιώνα, δια τρεις αιτίας· πρώτον, επειδή αυτή είναι αρχή του χρόνου· δια τούτο δε και παρά των παλαιών Ρωμαίων πολλά ετιμάτο εξ αρχαίων χρόνων. Ινδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι την λατινικήν γλώσσαν, θέλει να είπη ορισμός. Και δεύτερον εορτάζει ταύτην η Εκκλησία, επειδή κατά την σημερινήν ημέραν μετέβη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Ιουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον του Προφήτου Ησαϊου, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκά δ: 16), το οποίον ανοίξας ο Κύριος ημών, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Ησαϊου, εις το οποίον είναι γεγραμμένα δια τον Ίδιον τα λόγια ταύτα· «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. δ: 18-19). Αφ’ ου δε ανέγνωσεν ο Κύριος τα περί αυτού λόγια ταύτα, έκλεισε το βιβλίον και το έδωκεν εις τον υπηρέτην· έπειτα καθίσας, είπεν εις τον λαόν· «Σήμερον πεπλήρωται η Γραφή αύτη εν τοις ωσίν υμών» (αυτ. 21). Όθεν ο λαός, ταύτα ακούων, εθαύμαζε δια τους κεχαριτωμένους λόγους, οίτινες εξήρχοντο από του στόματός του, ως γράφει ο αυτός Ευαγγελιστής Λουκάς (αυτ. 22). Είναι δε και Τρίτη αιτία, δια την οποίαν η Εκκλησία του Χριστού κάμνει σήμερον ενθύμησιν της Ινδίκτου, και εορτάζει την αρχήν του νέου έτους· ήτοι, ίνα δια μέσου της υμνωδίας και ικεσίας, τας οποίας προσφέρομεν εις τον Θεόν εν τη εορτή ταύτη, γίνη ο Θεός ίλεως εις ημάς, και ευλογήση το νέον έτος, και χαρίση τούτο εις ημάς ευτυχές και πλήρες από όλα τα σωματικά αγαθά, και ίνα φωτίση τας διανοίας μας, εις το να περάσωμεν όλον τον χρόνον καθαρώς και με αγαθήν συνείδησιν, και εις το να ευαρεστήσωμεν τον Θεόν με την φύλαξιν των εντολών του και ούτω να τύχωμεν των εν ουρανοίς αιωνίων αγαθών.
ΤΟ «ΛΙΓΟ» ΚΑΙ ΤΟ «ΠΟΛΥ» ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. -- Ο Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει στην ΜΗ´ Ομιλία του τα εξής:
«Ο Κύριος θέλοντας να οδηγήση τους μαθητές του στην τέλεια πίστη τους έλεγε: “ Όποιος είναι πιστός στα λίγα, είναι πιστός και στα πολλά και εκείνος, που είναι άπιστος στα λίγα, είναι άπιστος και στα πολλά” (Λουκ. ΙΣΤ´ 10). Τι είναι το “λίγο” και τι είναι το “πολύ”; Το “λίγο” είναι οι υποσχέσεις για αυτήν την ζωή, τα όσα δηλαδή υποσχέθηκε να χορηγήση σ᾽ εκείνους, που πιστεύουν σε Αυτόν, όπως είναι οι τροφές, τα ενδύματα και τα υπόλοιπα, που συντελούν στην ανακούφιση του σώματος, όπως η υγεία και τα παρόμοια, για τα οποία επρόσταξε να μη μεριμνούμε καθόλου, αλλά να ελπίζουμε σ᾽ Αυτόν με πεποίθηση, γιατί ο Κύριος προνοεί για όλα και για όλους εκείνους, που καταφεύγουν σ᾽ Αυτόν. Το δε “πολύ” αναφέρεται στα αιώνια δώρα του αφθάρτου αιώνος, τα οποία υποσχέθηκε να δώση σε όσους πιστεύουν σ᾽ Αυτόν και μεριμνούν ασταμάτητα γι᾽ αυτά…».
Επιβουλή παγκόσμιας Κυβέρνησης καί παγκόσμιας Πανθρησκείας
Ἡ Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων μέ τά δύο ὀχήματά της τόν Πολιτικό καί τόν Θρησκευτικό Οἰκουμενισμό, ὡς συγκοινωνοῦντα δοχεῖα σε πλήρη συνεργασία μεταξύ τους καθορίζουν τό μέλλον τῶν λαῶν και εἰδικότερα τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Γνωρίζει ὅτι ἡ πίστη εἶναι το βασικότερο στοιχεῖο στήν διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί γιά αὐτό προσπαθεῖ να τήν ἀλλοιώσει. Τά δύο αὐτά σχήματα στήν ἐποχή μας ἔχουν ἑνιαία γραμμή καί συνεργάζονται γιά την ἐπιβουλή τῆς παγκόσμιας Κυβέρνησης καί τῆς παγκόσμιας Πανθρησκείας. Τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἐδῶ καί ἕνα αἰῶνα πρωτοστατεῖ μέσῳ τῆς Οἰκουμενικῆς κίνησης στήν δημιουργία «ἐκκλησίας», ἡ ὁποία θα εἶναι ἡ σύνθεση ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν συμπεριλαμβανομένης καί αὐτῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἔτσι, ὄντας ἁλωμένο ἔχει ἀπεμπολήσει τήν πίστη τῶν Πατέρων.
Σε ημερίδα του «Συνδέσμου Θεολόγων», ο καθηγητής Δημήτριος Γόνης υπογράμμισε για την Ουνία:
Η Ουνία είναι μέσο που χρησιμοποίησε η Χριστιανική Δύση, για να καθυποτάξει Ορθόδοξες και μη Εκκλησίες στην Ευρώπη, Ασία και Αφρική, όταν διαπίστωσε κυρίως μετά την Δ΄ Σταυροφορία, ότι δεν είναι δυνατή η «επιστροφή» των «πλανεμένων» αδελφών στους κόλπους της με πειθώ. Οι επιστρέφοντες στην Παπική Εκκλησία βρίσκονταν στους κόλπους της, ακόμη και όταν διατηρούσαν το λειτουργικό τυπικό της εκκλησίας τους. Αρκούσε μονάχα η προσκόλλησή τους στον Πάπα και στα δόγματα της Παπικής Εκκλησίας. Τα αποτελέσματα της Ουνίας ήταν θεαματικά. Με την βοήθεια κοσμικών αρχόντων και μοναχικών ταγμάτων, με υποσχέσεις, πιέσεις, εκβιασμούς και απάτες κατόρθωσε να διεισδύσει σε διάφορες τοπικές Εκκλησίες και να εξουδετερώσει ολόκληρες Ορθόδοξες Εκκλησίες όπως η Πολωνία και η Λιθουανία.
Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΩΣ ΤΟΥ -- ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
(Ὀρθόδοξη θεώρηση)
«Ἀδελφοί,…μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; »[1]
Ἡ ὁμολογία αὐτή τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων, ἀγαπητοί μου ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ὅτι δηλαδή εἴμαστε ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ καθώς ἐπίσης « μέλη ἐσμέν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκός αὐτοῦ καί ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ·»[2] ἀναβιβάζει τούς πιστούς ὀρθοδόξους στή σφαίρα τοῦ μυστηρίου τῶν μυστηρίων. Τουτέστιν ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος διά τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας καί διά τοῦ Ἰησοῦ, ἔφθασε στά ὑπέρ τῶν χερουβίμ, θεία ὕψη, στήν τελειότητα, στήν μακαριότητα καί στήν αἰωνιότητα. Ἔγινε μέλος τίμιον καί ἔνδοξον τῆς ἁγίας ὀρθοδόξου ἐκκλησίας.
Δημ. Κούβελας Διευθυντής φαρμακολογίας ΑΠΘ:
«Τα κρούσματα δεν είναι πραγματικά, οφείλονται στο φαινόμενο της “υπερδιάγνωσης”! Μικρές οι πιθανότητες να μεταδώσει ασυμπτωματικός τον ιό» (ηχητικό):
Η πιθανότητα να μεταδώσουν τον ιό οι ασυμπτωματικοί είναι πάρα-πάρα πολύ μικρή, επειδή δεν έχουν πάνω τους αρκετό φορτίο ιών, όπως τόνισε ο διευθυντής φαρμακολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Δημήτρης Κούβελας.
Να δίνουμε σημασία στα πραγματικά ποσοστά μεταδοτικότητας και θνησιμότητας, τόνισε ο καθηγητής Δημήτρης Κούβελας στην Αγγελική Καρδιολάκα των Παραπολιτικών.«γκρεμίζοντας» την κινδυνολογία που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες μέρες με την αύξηση των «κρουσμάτων», για τα οποία τόνισε ότι «δεν είναι πραγματικά περιστατικά».
Σε συνέντευξή του στα Παραπολιτικά FM ο Κούβελας τόνισε ότι το 99% των υποτιθέμενων «κρουσμάτων» είναι το αποτέλεσμα «υπερδιάγνωσης» που γίνεται των «ψευδών θετικών» στον κορωναϊό, που ούτε νοσούν, αλλά ούτε και μεταδίδουν τον ιό σε άλλους ανθρώπους…
Ευχαριστώ τον αδελφό μας Σταύρο για την αποστολή του άρθρου.
Μάσκα: Πρόσωπο ή προσωπείο των κοσμοεξουσιαστών; -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Η φρενίτις με εριζόμενο ζήτημα την μάσκα η όχι ένεκεν της περιλάλητης εξάρσεως του ιού, διανύοντες κατά τους αυθέντες της υγείας, την δεύτερη περίοδο της πανδημίας, προκαλεί πάμπολλα ερωτηματικά τα οποία αφεύκτως αναφύονται εκ του ιδικού τους χειρισμού.
Προφανώς, δεν είμαι ιατρός άρα, δεν υπεισέρχομαι να αξιολογήσω την συμπεριφορά του ιού καθώς και τις δημιουργηθείσες επιπλοκές περιπτωσιολογικά διότι στερούμαι στοιχείων και απτών δεδομένων, πλην όμως έχω απαίτησης εκ της νομίμου εκλεγμένης κυβερνήσεως, η οποία σέβεται το Σύνταγμα και τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα των πολιτών, να μετέρχεται αμιγώς ουσιαστικά ιατρικά επιχειρήματα, υγειονομικής φύσεως και όχι με πρόσχημα την υγεία να επιβάλλει μέτρα τα οποία προσβάλλουν βαναύσως την προσωπικότητα του προσώπου, φαλκιδεύοντας την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του.
650.000 δικαστικαί αποφάσεις: Είναι και τούτο δείγμα της ελλείψεως χριστιανικού πνεύματος
Δικαστική έρευνα απέδειξεν ότι εις την Ελλάδα εξεδόθησαν ετησίως 650.000 δικαστικαί αποφάσεις. Η προσφυγή τόσου πλήθους εις τα δικαστήρια είναι από πάσης απόψεως κατακριτέα, διότι φανερώνει φιλέριδον διάθεσιν, τάσεις εκδικήσεως και δημιουργίας μίσους και έχθρας. Είναι και τούτο δείγμα της ελλείψεως χριστιανικού πνεύματος, το οποίον καλλιεργεί την αγάπην και αποφεύγει την έχθραν. Τον λόγον έχει η Εκκλησία και το σχολείον, οι δύο παιδαγωγοί του λαού.
Όλοι μέ μάσκα, όλοι ψεύτες -- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
- Ναί, μού είπε ο διαστροφεύς τών αγίων Γραμμάτων. Τό λέει καί η Γραφή «4 μὴ γένοιτο·
γινέσθω δὲ ὁ Θεὸς ἀληθής, πᾶς δὲ ἄνθρωπος ψεύστης, καθὼς γέγραπται·» (Ρμ. γ΄)
- Ναί, τού απαντώ, τό λέει, αλλά συμπληρώνει καί τά «γινέσθω δὲ ὁ Θεὸς ἀληθής»,
καθώς καί τό «7 εἰ γὰρ ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ἐμῷ ψεύσματι ἐπερίσσευσεν εἰς τὴν
δόξαν αὐτοῦ, τί ἔτι κἀγὼ ὡς ἁμαρτωλὸς κρίνομαι ;», τά οποία δέν βλέπει η τύφλα
σου.
"Είσαι παραδοσιακός ορθόδοξος Σαλαφιστής", μού απάντησε καί έφυγε.
"Στά τσακίδια", είπα μέσα μου.
«Δος αίμα και λάβε πνεύμα» - του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθ. Θεολογικής Παν. Αθηνών
Οι υπηρεσίες της σύγχρονης ψυχολογίας στην βελτίωση των όρων της ζωής του ανθρώπου είναι ασφαλώς όχι απλώς αξιόλογες αλλά και επαινετές. Η ευρεία διάδοση των ψυχολογικών γνώσεων συνετέλεσε και συντελεί στην κατανόηση του ανθρώπου από τον άνθρωπο σε όλες τις εκδηλώσεις του και τις μορφές ή τους τομείς της ζωής του. Η συνεχώς σωρευμένη ψυχολογική εμπειρία, από τη μεθοδική έρευνα ή το αυθόρμητο και τυχαίο ψυχολογικό γεγονός, τίθεται συνεχώς στην υπηρεσία της βελτιώσεως και εξομαλύνσεως της καθημερινής ζωής του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι η πορεία της ζωής του ανθρώπου διαποτίζεται συνεχώς από το πνεύμα της ψυχολογίας «για ένα καλύτερο σήμερα»! Ό,τι είναι ψυχολογικό, είναι χρήσιμο σαν δείκτης ζωής, Ενώ κάθε «αψυχολόγητο» θεωρείται σαν κάτι σχεδόν … απάνθρωπο!
Διαδηλώσεις στην Ευρώπη κατά της «ιατρικής τυραννίας»
Εστίες αντίστασης ξεπροβάλλουν ολοένα στην Ευρώπη. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν τα σχέδια της Παγκόσμιας Τάξης. Η μέριμνα των κυβερνώντων δεν είναι να σώσουν τον λαό, αλλά να τον φοβίσουν και να τον υποτάξουν. Ως Έλληνες και χριστιανοί δεν πρέπει να δεχθούμε αυτήν την τυραννία, αλλά να αγωνιστούμε εναντίον αυτής, όπως ακριβώς έκαναν οι Πατέρες μας.
Οι πολέμιοι της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας και των περιοριστικών μέτρων κατά του κορωνοϊού κατέβηκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους σήμερα σε αρκετές πόλεις της Ευρώπης.
ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ
Έφη
δε και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας εν τω εις τα Εισόδια λόγω αυτού: «Οίμαι γαρ, ει
τινές εισιν Αγγέλων λόγοι, Μυστηρίων θείων τω όντι Άγγελοι, μηδέ τούτους αν
εφικέσθαι των χαρίτων της Θεομήτορος· ης γαρ η αγιωσύνη την κτιστήν πάσαν φύσιν
εκβέβηκεν, ουκ αν λόγος κτίσματος ταύτην αξίως υμνήσαι δύναιτο».
Τη ΛΑ΄ (31η) Αυγούστου, η ανάμνησις της εν τη αγία Σορώ καταθέσεως της ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ,
εν τω σεβασμίω αυτής Οίκω τω όντι εν τοις Χαλκοπρατείοις, ανακομισθείσης από της Επισκοπής Ζήλας επί Ιουστινιανού του βασιλέως, εν έτει φλ΄ (530), και η ανάμνησις θαύματος γεγονότος δια της επιθέσεως της Τιμίας Ζώνης επάνω εις την βασίλισσαν Ζωήν, την σύζυγον του εν βασιλεύσιν αοιδίμου Λέοντος του σοφωτάτου βασιλέως, εν έτει ωπστ΄ (886).
Καθ’ όλον το έτος είμεθα υπόχρεοι να ευχαριστώμεν και να δοξάζωμεν πρώτον μεν την υπερτάτην και Παναγίαν Τριάδα, Πατέρα, Υιόν και Πνεύμα Πανάγιον, τον ένα και μόνον Θεόν, όστις μας έπλασε και ανέπλασε δια την πολλήν αυτού ευσπλαγχνίαν και αγαθότητα· δεύτερον δε την Υπερένδοξον και Αειπάρθενον Θεοτόκον, δι’ ης απηλαύσαμεν και απολαμβάνομεν τόσα αγαθά, τα οποία υπερβαίνουσι κατά τον αριθμόν τα άστρα του ουρανού και την ψάμμον της θαλάσσης. Εάν όλους τους άλλους Αγίους εορτάζωμεν χαρμονικώς και εγκωμιάζωμεν, διότι εφάνησαν προς τον Δεσπότην ευγνώμονες, φυλάττοντες τα άγια και σωτήρια προστάγματά του, πόσω μάλλον πρέπει να εορτάζωμεν την Υπέραγνον του Θεού Μητέρα, ήτις δια την πολλήν αγιότητα, ταπεινοφροσύνην και καθαρότητά της, τον έκαμε και έκλινεν ουρανούς, και εσαρκώθη απ’ αυτής, ίνα σώση τον άνθρωπον ο φιλάνθρωπος.
Ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησιολογία τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ καί αἱ καινοτομίαι τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε καί τοῦ Πουσάν
Ὁ ἅγιος Κυπριανός, τονίζει ἤδη τόν 3ον αἰῶνα, τήν ἑνότητα περί τόν Ἐπίσκοπον, περί τήν εὐχαριστίαν καί ἐν τῇ ὀρθοδοξίᾳ· γράφει ὁ ἅγιος Πατήρ: «Ὁ Θεός ἐστιν εἷς, καί ὁ Χριστός εἷς, καί μία ἡ Ἐκκλησία Aὐτοῦ, καί ἡ πίστις μία, καί ἡ ποίμνη μία ἡνωμένη διά τῆς κόλλας τῆς ὁμοφωνίας εἰς τήν στερεάν ἑνότητα τοῦ Σώματος». Ἀλλ’ ἡ Ὀρθοδοξία διά τόν ἅγιον Κυπριανόν δέν ἀποτελεῖ Πίστιν ἀποφασιζομένην ἑκάστοτε κοινῇ συναινέσει ὑπό τῶν Ἐπισκόπων, ἀλλά τήν ἀπ΄ ἀρχῆς παραδοθεῖσαν ὑπό τῶν Ἀποστόλων τοιαύτην. Χάριν αὐτῆς ὁ ἅγιος Κυπριανός, δέν ἐσεβάσθη τήν δικαιοδοσίαν ἤ τήν ἄποψιν τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης Στεφάνου, ἀλλά συνίστα τήν ἀνυπακοήν πρός αὐτόν, διότι ὁ Στέφανος ἐνήργει κατά παράβασιν τῆς ἀποστολικῆς Πίστεως (Epistola LXXIV, Ad Pompeium contra Epistolam Stephani) ! Ἡ αὐστηρά ἐκκλησιολογική διδασκαλία τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ περί μή σωτηρίας ἐκτός Ἐκκλησίας (“extra Ecclesiam nulla salus”) εἶναι, κατά τόν Καθηγητήν Βλάσιον Φειδᾶν, ἡ κατ΄ ἐξοχήν και κατά παράδοσιν ὀρθόδοξος. Ἀντιθέτως, ἡ αὐγουστίνειος ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία ἀποδέχεται στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητος ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποτελεῖ οὕτω τήν βάσιν τοῦ κειμένου τῆς Ραβέννας καί τῶν τελευταίων κειμένων τοῦ Π.Σ.Ε. (Πόρτο Ἀλέγκρε καί Πουσάν) συνιστᾷ καινοτομίαν, καί ὡς γνωστόν, πᾶσα ἐπίμονος καί ἀμετανόητος δογματική καινοτομία ἀποτελεῖ διά τήν Ὀρθοδοξίαν αἵρεσιν!
Η ευθύνη του Λαού έναντι των μελλοντικών γενεών -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Αν. Καθηγητού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Η έντονη οικουμενιστική δραστηριότητα των τελευταίων ετών έχει ανησυχήσει τους Ορθοδόξους χριστιανούς, που θέλουν να μείνουν πιστοί στη διδασκαλία του Χριστού, των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας. Γιατί το κύριο γνώρισμα της Ορθοδοξίας είναι η σταθερότητα στην Πίστι (Θεσ. Β΄ 2: 15), η οποία μάς παραδόθηκε άπαξ (Ιούδα 3) και η οποία ορίζεται από την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Κανόνες των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Ως γνωστό, οι οικουμενιστές ποδοπατούν τους Ιερούς Κανόνες, υιοθετώντας έτσι το παπικό μοντέλο της συνεχούς ανανεώσεως και των μεταρρυθμίσεων, των οποίων έχει τάχα ανάγκη η Εκκλησία. Αυτά διδάσκει η Δευτέρα Σύνοδος του Βατικανού και αναφέρει ο Πάπας στη γνωστή Εγκύκλιό του με τίτλο «That they may be one” (παρ. 16, 82). Για να δικαιολογήσει τις πολλές αιρέσεις του, ο Πάπας ισχυρίζεται (παρ. 17) ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές γίνονται κάτω από το φως της Αποστολικής Παραδόσεως. Ο ισχυρισμός αυτός είναι όμως ψευδής, αφού οι Απόστολοι μάς δίδαξαν σταθερότητα στην άπαξ παραδοθείσα Πίστη.
Νέοι ἅγιοι, νέες θεωρίες, νέα παράδοση;
Ὁ τραγέλαφος τῶν συνεπειῶν τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου συνεχίζεται!...
ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου,
Θεολόγου
Τελευταίως, ὁ Πατριάρχης
Βαρθολομαῖος μετά τῆς περί αὐτόν Συνόδου ἀπεφάσισαν τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ γνωστοῦ
Ἁγιορείτου ἀσκητοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἐπονομαζομένου Ἡσυχαστοῦ. Ὁ ἐν λόγῳ ἀσκητής ἐκοιμήθη
ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, δηλαδή τήν 15ην Αὐγούστου (τοῦ
1959), σύμφωνα ὅμως μέ τό ἐκκλησιαστικό, λεγόμενο παλαιό, ἡμερολόγιο, τό ὁποῖο
τηροῦσε ὁ ἴδιος ὡς ἁγιορείτης καί ἀνέκαθεν τηροῦσε καί διατηρεῖ, ὡς ἐκκλησιαστική
παράδοση, ὁλόκληρο τό Ἅγιον Ὄρος.
Τό Πατριαρχεῖο ὥρισε λόγῳ τοῦ αἰδεσίμου τῆς ἡμέρας νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ ἀσκητοῦ
ὡς Ἁγίου πλέον, κατά τήν ἑπομένη τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως, δηλαδή τήν 16η Αὐγούστου.
Ἔτσι, ὁ πρῶτος ἑορτασμός τῆς μνήμης του ἔγινε ἤδη σήμερα 16/29 Αὐγούστου
πανηγυρικά στήν Ἱερά Μονή Βατοπεδίου, τῆς ὁποίας ὁ Καθηγούμενος καί ἡ μοναστική
Ἀδελφότητα θεωροῦνται πνευματικά ἔκγονα ἐκείνου.
Εγκώμιον εις την πάνσεπτον Κοίμησιν της Θεομήτορος , Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Μετάφραση - Λογοτεχνική απόδοση: Δημήτρης Σταθόπουλος
1. Όποιοι έρωτα νιώθουνε για κάτι, συνηθίζουνε να μιλάν αδιάκοπα γι' αυτό και να το φέρνουνε μέρα και νύχτα στη σκέψη τους. Μη με κατακρίνετε, λοιπόν, που για τρίτη φορά τώρα έκαμα τούτο δω το έφύμνιο στη Μάνα του Θεού μου, για να Της το προσφέρω σαν αποχαιρετιστήριο δώρο στην έξοδό Της.
Στην πραγματικότητα όμως τούτο το δώρο μου δεν είναι προσφορά σ' Εκείνη, αλλά σε μένα τον ίδιο και σε σένα, θείε και ιερέ λαέ, που παραστέκεσαι δω γύρω.
Κι αυτό γίνεται με το να στρώσω τραπέζι με τροφές που δεν είναι μονάχα σωτήριες κι ωφέλιμες στις ψυχές, αλλά και ταιριαστές στην ιερή τούτη νύχτα· και με το να γενώ έτσι νοικοκύρης πνευματικής χαράς.
Επειδή βλέπετε πώς σπανίζουνε τα τρόφιμα, γι' αυτό ακριβώς ετοιμάζω στα πρόχειρα το δείπνο, αν κι όχι ταιριαστά κι επιδέξια κι ούτε όπως θάξιζε στα μάτια Εκείνης που μας κάλεσε, αλλά τουλάχιστο στην ανάγκη μας τούτη, να μας δώσει παρηγοριά στην πείνα μας.
Η Παναγιά δεν έχει ανάγκη, βέβαια, από τα
δικά μας εγκώμια, μα εμείς είμαστε κείνοι που χρειαζόμαστε τη δική Της δόξα.
Γιατί ό,τι είναι γεμάτο από τη δόξα του Θεού, πώς γίνεται να δοξαστεί (από
μας); Και πώς μπορεί να φωτιστεί από μας η Πηγή του φωτός; Μα μ' ό,τι κάνουμε
τώρα, πλέκουμε για μας τους ίδιους στεφάνι. «Γιατί ο Κύριος λέει: ζω εγώ κι
όσους με δοξάζουνε, θα τους δοξάσω».
Γλυκό που 'ναι, αλήθεια, γλυκό το κρασί και πόσο καλοφάγωτο το ψωμί! Εκείνο ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου και τούτο την στεριώνει. Αλλά τί 'ναι πιο γλυκό από τη Μάνα του Θεού μου; Αυτή μου πήρε τα μυαλά και μου 'δεσε τη γλώσσα. Αυτήν βλέπω στον ύπνο μου και μ' ανοιχτά Την βλέπω μάτια. Αυτή γίνηκε Μάνα του Λόγου του Θεού και τούτου δω του δικού μου λόγου. Το Γέννημα της στείρας, κάνει τώρα να καρποφορήσουνε οι στέρφες μας ψυχές. Αυτής την ιερή και θεία μετάσταση γιορτάζουμε σήμερα.
Τη Λ΄ (30η) Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΙΩΑΝΝΟΥ και ΠΑΥΛΟΥ του νέου.
Αλέξανδρος ο μακάριος πατήρ ημών, επειδή εξήσκει πάσαν αρετήν, εχρημάτισε πρωτοπρεσβύτερος του Αγίου Μητροφάνους Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου εν έτει τκε΄ (325), αντικατέστησε δε εις την εν Νικαία συγκροτηθείσαν αγίαν και Οικουμενικήν πρώτην Σύνοδον τον Άγιον Μητροφάνην, μη δυνηθέντα ένεκεν ασθενείας και γήρατος να παρευρεθή εις αυτήν. Εν ταύτη λοιπόν τη Συνόδω ο θείος Αλέξανδρος πολύ ηγωνίσθη υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, ελέγχων ο τρισμακάριος την του Αρείου κακοδοξίαν. Αφού δε η Σύνοδος ετελείωσε, παρεκάλεσεν ο βασιλεύς Κωνσταντίνος όλους τους θεοφόρους εκείνους Πατέρας να έλθωσιν εις Κωνσταντινούπολιν, όπως ευλογήσωσιν αυτήν, τότε ούσαν νεόκτιστον. Τότε Άγγελος Κυρίου φανείς εις τον Άγιον Μητροφάνην είπεν εις αυτόν:
Ἡ φωνὴ τοῦ Ρήγα Βελεστινλῆ (1757 - 1798) διὰ τὴν Παιδείαν καὶ τὸ Γένος -- Τοῦ κ. Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου, Ἐπιτ. Ἐπόπ. Δημοτ. Ἐκπαιδεύσεως
«Ὅποιος ἐλεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» ΡΗΓΑΣ
Μιὰ φωτεινὴ καὶ ρωμαλέα μορφὴ τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας εἶναι ὁ Ρήγας Βελεστινλῆς, γιὸς φλογεροῦ πατριώτη καὶ γνήσιας ἑλληνίδας, ἀναδείχθηκε ἀντάξιος γόνος τῶν Παλαιῶν Φερῶν, πατρίδας τοῦ Ἰάσονα. Στὴν ὄμορφη Θεσσαλονίκη πόλη διδάχτηκε τὰ πρῶτα γράμματα. Ἐδῶ, περιδιαβάζοντας, κάτω ἀπ᾽ τοὺς παχεῖς ἴσκιους χιλιόχρονων δέντρων, θαυμάζοντας τὸ φυσικὸ περιβάλλον καὶ στενάζοντας γιὰ τὴ βαρύτατη σκλαβιὰ τοῦ Γένους, τὸ φιλότιμο ἑλληνόπουλο -ὁ Ἀντώνης Κυριαζῆς- τραγούδησε τὰ κλέφτικα τραγούδια, ὁραματίστηκε ἐλεύθερη τὴν Πατρίδα καὶ ἀντίκρυσε τὶς χιονισμένες κορφὲς τοῦ Πηλίου καὶ τοῦ Ὀλύμπου. Στὴ Ζαγορὰ καὶ στ᾽ Ἀμπελάκια, κοντὰ σὲ φωτισμένους Δασκάλους, προικισμένος μὲ ἐνθουσιαστικὴ ἔφεση γιὰ τὰ γράμματα καὶ ἀκαταπόνητη ἐπιμέλεια, μὲ γόνιμη φαντασία καὶ ἐξαιρετικὴ εὐφυΐα, ἔθρεψε μὲ πλουσιότατη πνευματικὴ καὶ ἐθνικὴ παράδοση, τὴ διψασμένη γιὰ μάθηση ἁγνὴ ψυχή του. Δάσκαλος, ὕστερα, γιὰ ἕνα χρόνο, στὸν Κισσό, ἕνα χωριὸ τοῦ Ἀνατολικοῦ Πηλίου, ἀνέπτυξε πλουσιότατη δράση καὶ ἄφησε ζωντανὸ ἀπ᾽ ἐκεῖ τὸ πέρασμά του. Νέος ἀκόμη, ἐγκαταλείπει τὴ γενέθλια γῆ, μὲ μεγάλο ἀπόθεμα ὀδυνηρῶν ἐμπειριῶν ἀπ᾽ τὶς Τουρκικὲς ἀντεκδικήσεις γιὰ τὰ Ὀρλωφικὰ καὶ μὲ ἄσβεστο μῖσος κατὰ τῶν τυράννων. Στὴν Κωνσταντινούπολη, στὴ Βλαχία καὶ στὴ Βιέννη, παντοῦ, ὅπου βρίσκεται, γράφει, τυπώνει βιβλία, κηρύττει, τραγουδᾶ, ὀργανώνει, κινεῖται, ἐμψυχώνει τοὺς ὁμογενεῖς, ἀλληλογραφεῖ μὲ τοὺς δραστήριους Ἕλληνες, ποὺ ζοῦν στὰ πέρατα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Γένους, χρυσὸ καὶ ἀτελείωτο ὄνειρο τῶν αἰώνων τῆς σκλαβιᾶς, ἔγινε ἐπίμονη σκέψη του καὶ ἀκοίμητη φροντίδα. Ἔτσι, ἡ μορφὴ τοῦ προφήτη τῆς ἀναστάσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τοῦ πρωτόκλητου τῆς θυσίας καὶ τοῦ πρωτομάρτυρα τῆς ἐλευθερίας, ἔγινε τὸ σύμβολο, ποὺ ἀναζητοῦσε ἡ πίστη τῶν ὑποδούλων. Ὑπῆρξε ἡ φλογερὴ δασκαλικὴ ψυχή, τὴν ὁποία περιβάλλουν ὁ φωτοστέφανος τοῦ μαρτυρίου καὶ ἡ ἀχλύδα τοῦ θρύλου.
Αν έχεις τέτοιους φίλους, τί να τους κάνεις τους εχθρούς; -- του Στέλιου Παπαθεμελή*
«Αν έχεις τέτοιους φίλους τί να τούς κάνεις τους εχθρούς;», αναρωτιέται ο παροιμιακός μας λόγος. Περίσσεψαν οι Πόντιοι Πιλάτοι. Εταίροι και σύμμαχοί υπηρετούν το δόγμα των λεγόμενων ίσων αποστάσεων. Αυτό κυριαρχεί στις διακρατικές σχέσεις. Το βιώνουμε κάθε φορά που εταίροι και σύμμαχοι τοποθετούνται απέναντι των επιβουλευομένων τον Ελληνισμό κυρίως της επιθετικότητας του νεοοθωμανού (ψευδο)σουλτάνου.
Μετρούμε καθώς δεχόμαστε τις βάρβαρες απειλές, τους αληθινούς φίλους μας από
τους ψευδώνυμους των «ίσων αποστάσεων» και καταλαμβανόμαστε από αισθήματα
αηδίας για το διπλό ταμπλό που παίζουν οι περισσότεροί τους απέναντι μας.
Στο
μεταξύ η κυβέρνηση απεφάσισε επιτέλους να επεκτείνει τα χωρικά μας ύδατα στα 12
μίλια, αλλά μην χαίρεσθε, μόνον στο Ιόνιο! Ευθύβολος ο
τίτλος τής «Δημοκρατίας»: «Μάγκες προς Δυσμάς δειλοί προς Ανατολάς»!!!
Χαίρει ο ουρανός ότι υποδέχεται την Θεοτόκον
«Δεύτε άπαντα τα πέρατα της γης, την Σεπτήν μετάστασιν της Θεομήτορος μακαρίσωμεν... Η γαρ των Ουρανών υψηλοτέρα και των Χερουβείμ ενδοξοτέρα και πάσης κτίσεως τιμιωτέρα, σήμερον την Παναγίαν παρατίθεται ψυχήν και πληρούνται τα σύμπαντα χαράς» (Τροπάριον β' Λιτής της εορτής).
Χαίρει ο ουρανός ότι υποδέχεται την Θεοτόκον, την αειπάρθενον, την μητέρα του φωτός. Χαίρει, γιατί υποδέχεται την θεοχώρητο κόρη και αγνή Θεοτόκο, το κλέος των προφητών, την θυγατέρα του Δαυΐδ. Χαίρει, όταν βλέπη να ανεβαίνη από την γη που είναι έρημος από αρετή και ωραιότητα Εκείνη που ανέτρεψε την κατάρα και την μετέτρεψε σε ευλογία. Χαίρει ο ουρανός, γιατί τιμάται υποδεχόμενος την πάντων Βασίλισσα «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη» και παρισταμένη στα δεξιά του Σωτήρος. Χαίρει βλέπων «την βάτον την φλεγομένην και μη καιομένην», «την λαβίδα των μυστικών την τον άνθρακα Χριστό συλλαβούσα εν γαστρί» να μετακομίζη εις την άνω Ιερουσαλήμ για ατελεύτητο κατάπαυση. Χαίρει ο ουρανός, γιατί μετέστη προς την ζωήν «η κλίμαξ δι ἧς κατέβη ο Θεός», «η της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον», «η των ειδώλων ελέγξασα τον δόλον», η Θεοτόκος. Χαίρει και αγάλλεται και σκιρτά βλέπων στον ουρανό τον έμψυχο ναό του Θεού, την τον θείον μαργαρίτην προαγαγούσα, Εκείνη δια της οποίας ελύθη η κατάρα, Εκείνη που Χριστόν προαγαγούσα έγινε αιτία χαράς και έκτοτε αντεισάγεται στον κόσμο αντί της καταδίκης η χάρις, αντί της απωλείας η σωτηρία, αντί του σκότους το φως, αντί του παροδικού το αιώνιον, αντί της αδικίας η δικαιοσύνη, αντί νυκτός η ημέρα, αντί του Βελίαρ ο Χριστός, την Θεομήτορα. Σήμερα, αδελφοί μου, το ηγιασμένον σκήνωμα του Υψίστου έλαβε επίγειο τέλος, ένδοξο και ευκλεές. Σήμερα, γιορτάζουμε την Κοίμηση Εκείνης, η οποία εις τον ανενδεή Θεό σώμα και σάρκα εχάρισε. Γιορτάζουμε την Κοίμηση Εκείνης, που έδωσε ένδυμα εις τον αναβαλλόμενον το φως ως ιμάτιον.
Η Κοίμησις της Θεοτόκου -- του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη
Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι και η Κοίμησις της υπεραγίας Θεοτόκου, ην σήμερον εορτάζει η Εκκλησία. Ευθύς από των πρώτων μ.Χ. αιώνων, έξοχος υπήρξεν η τιμή και ευλάβεια, ην απένεμον οι χριστιανοί προς την Παρθένον Μαρίαν. Αλλ’ η σημερινή εορτή είναι η κατ’ εξοχήν μνήμη της Θεοτόκου, άτε την Κοίμησιν Αυτής υπόθεσιν έχουσα.
Η Κοίμησις αύτη συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοσιν, τη 15 Αυγούστου, αλλά
προϊόντος του χρόνου, συν τη καλλιεργεία και αναπτύξει του χριστιανικού
πνεύματος, ετάχθη η προηγουμένη της ημέρας ταύτης δεκατετραήμερος εγκράτεια,
προς τιμήν της υπεράγνου Θεομήτορος και αυτή γινομένη. Αγομένης της νηστείας
ταύτης, ψάλλονται εν τοις ιεροίς ναοίς εναλλάξ καθ’ εκάστην, οι δύο
μελωδικώτατοι Παρακλητικοί Κανόνες, η Μεγάλη λεγομένη παράκλησις και η Μικρά.
ΛΟΓΟΣ Α΄ Εις την αποτομήν της τιμίας Κεφαλής του Αγίου ενδίξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.
(εκ του «Νέου Θησαυρού» Γ. Σουγδουρή)
Προ της ενσάρκου οικονομίας του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ήτο ηγεμών της Ιουδαίας αλλόφυλός τις, Αντίπατρος ονόματι, αλλόφυλοι δε ελέγοντο όσοι δεν ήσαν εκ της θρησκείας των Εβραίων. Ούτος λαβών γυναίκα την θυγατέρα του βασιλέως της Αραβίας, Κύπρον λεγομένην, εγέννησεν εξ αυτής τέσσαρας υιούς, Φάσαιλον, Ηρώδην, Ιώσηπον και Φερώραν· και ο μεν Φάσαιλος εγένετο ηγεμών των Ιεροσολύμων, και ολίγον καιρόν ηγεμονεύσας εφονεύθη υπό των Πάρθων. Ο δε Ιώσηπος ετελεύτησεν ιδιώτης. Ομοίως δε και ο Φερώρας, φθονηθείς υπό του αδελφού αυτού Ηρώδου, απέθανε φαρμάκω. Ο δε Ηρώδης ούτος, τέταρτος υιός του Αντιπάτρου, πρώτον μεν εγένετο ηγεμών της Γαλιλαίας· μετά δε τον θάνατον του αδελφού του Φασαίλου, επήγε και προσεκύνησε τον Καίσαρα της Ρώμης Αύγουστον, και παρέλαβε την ηγεμονίαν της Ιουδαίας. Επί του Ηρώδου τούτου εγεννήθη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εκ της Παρθένου Μαρίας, διότι έπρεπε να πληρωθή η προφητεία του πατριάρχου Ιακώβ η λέγουσα:
ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ
Οι τρεις αυτοί πατέρες θεμελιώνουν θεολογικά τρία
συγχρόνως σημεία
Αν, όμως, η κάθε εποχή έχει το δικό της πλούτο, είναι
αναμφισβήτητο ότι μετά τον 5ο αι., ο κατ΄ εξοχήν «θεομητορικός» αιώνας είναι ο 14ος, κατά τον
οποίον ηχούν οι δογματικές φωνές Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχ/που Θεσ/νίκης,
Αγίου Νικολάου Καβάσιλα και Αγίου Θεοφάνους του Νικαέως. Οι τρεις αυτοί πατέρες θεμελιώνουν θεολογικά
τρία συγχρόνως σημεία: α) Την απόλυτα προσωπική αγιότητα
της Θεοτόκου και την εσχατολογική τοποθέτησή Της μετά την Αγία Τριάδα, β) τη θεμελιώδη
Χριστολογική σημασία Της, και γ) την εντελώς κεντρική θέση Της στην Οικονομία
της σωτηρίας, δηλ. τον ενεργητικό ρόλο Tης
στο μυστήριο της Σαρκώσεως και την εις τους αιώνες παραμονή Της στο κέντρο του μυστηρίου
της Εκκλησίας.
Τη ΚΘ΄ (29η) του αυτού μηνός Αυγούστου, η αποτομή της τιμίας Κεφαλής του Αγίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.
Ιωάννης ο μέγας Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου ήτο υιός Ζαχαρίου του Αρχιερέως και της Ελισάβετ, εξ επαγγελίας του Αρχαγγέλου Γαβριήλ γεννηθείς, απεκεφαλίσθη δε σήμερον υπό του Ηρώδου Αντύπα, διότι ήλεγχεν αυτόν δια την παράνομον μίξιν μετά της Ηρωδιάδος. Ούτος εμαρτυρήθη υπό του Δεσπότου Χριστού, ότι είναι ο μέγιστος πάντων των εκ κοιλίας μητρός εξελθόντων και ο εκλεκτότατος των Προφητών. Ούτος εσκίρτησεν εκ κοιλίας μητρός του, εκήρυξε δε τον Χριστόν και εις τους ζώντας εν τη γη άνω και εις τας ψυχάς των τεθνεώτων εν τω Άδη κάτω.
Η Τουρκία ετοιμάζεται να μετατρέψει και άλλες Εκκλησίες σε τζαμιά
Κρεσέντο προκλήσεων από την Τουρκία, με τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να προβάλει τον εαυτό του όχι μόνο ως «διάδοχο» του Μωάμεθ του Πορθητή, αλλά και ως «άξιο συνεχιστή των Βυζαντινών», ξαναγράφοντας την ιστορία.
«Η κληρονομιά του Βυζαντίου πέρασε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με τον Σουλτάνο Μωάμεθ τον Πορθητή» υπογράμμισε ο Ρ.Τ. Ερντογάν.
Την ίδια ώρα, αίσθηση προκαλεί αφιέρωμα του Πρακτορείο Ria Novosti, αναφορικά με τις μετατροπές χριστιανικών συμβόλων σε τεμένη στην Τουρκία, όπως έγινε με την Αγία Σοφιά, τη Μονή της Χώρας, αλλά και με την Αγία Σοφία της Τραπεζούντας.
Από την επιστολή του π. Σταύρου Βαΐου
..... Ο Ολιβιέ Κλεμάν, Ορθόδοξος Θεολόγος , λέει ότι ο Βαρθολομαίος δέχεται ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι - η μοναδική –« Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως, αλλ’ απλώς μία από τις μείζονες εκφράσεις του Χριστιανισμού, που έχει πλήρη συνείδηση ότι μέσα της υπάρχει ακόμη «Μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία»! Έχει δηλώσει ότι «Ορθοδοξία και παπισμός αποτελούν «το ενιαίον σώμα του Χριστού»! Άλλοτε δήλωσε, ότι Ορθοδοξία και Αγγλικανισμός είναι «αδελφαί Εκκλησίαι» και έχουν κοινή ευθύνην «εν τη καθόλου Εκκλησία»! Ακόμα είπε: «Εμείς οι θρησκευτικοί ηγέτες πρέπει να φέρουμε στο προσκήνιο τις πνευματικές αρχές του οικουμενισμού, της αδελφοσύνης και της ειρήνης. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι στο πνεύμα του ενός Θεού... Ρ/Καθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί....»! Στις 27 Ιουνίου 1995 ο Βαρθολομαίος μίλησε σε Παπικούς νέους, ειπών και τα εξής:: «Τέκνα της Εκκλησίας εν Κυρίω ευλογημένα και αγαπητά... συνεορτάζομεν η Ανατολή και η Δύσις ( την θρονικήν εορτήν της Ρώμης). Θεού το δώρον... εορτάζομεν, διότι είμεθα η επί γης πορευομένη κοινωνία των Αγίων... είναι δε η εορτή της Εκκλησίας πεπληρωμένη όταν είναι παρούσα και συνεορτάζουσα η νεολαία... Ελάβατε διά του Αγίου Βαπτίσματος και του Χρίσματος τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Φέρετε εν τη ψυχή και τω μετώπω υμών τα σημεία της Βασιλείας των Θεού»! Άλλοτε, δήλωσε ότι Ιεροί Κανόνες είναι τα «τείχη του αίσχους» («Επίσκεψις 29.6. 1989) !!!
Ακόμα, δήλωσε ότι «.. η μετάνοια
ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος. Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον
εις αναζητήσεις ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες
ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας
του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν
ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (Εκκλ. Αλήθεια 16. 12.
1998)!!!
Πίστις καὶ ἔργα
Εἶναι ἀπαραίτητο ἡ πίστη μας νὰ συνοδεύεται μὲ ἔργα; Μᾶς βοηθοῦν τὰ ἔργα μας; Μᾶς ἀπαντᾶ ὁ Ἀπ. Ἰάκωβος. «Τί τὸ ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἐὰν πίστιν λέγῃ ἔχειν, ἔργα δὲ μὴ ἔχῃ; μὴ δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν;» (β´, 14). «Οὕτω καὶ ἡ πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχῃ νεκρὰ ἐστι καθ᾽ ἑαυτὴν» (Ἰακ. β, 17). Δηλαδὴ μὲ λίγα λόγια τί λέγει; Ἡ πίστη χωρὶς ἔργα εἶναι νεκρά. • Ὁ Ὅσιος Ἡσαΐας λέγει: Ὅταν ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου βγῆ ἀπὸ τὸ σῶμα, μαζί της πορεύονται καὶ οἱ Ἄγγελοι. Ὅμως τότε τρέχουν καὶ ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, νὰ τὴν συναντήσουν καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν κρατήσουν. Ἐξετάζουν μὲ προσοχὴ μήπως τυχὸν ἡ ψυχὴ ἔχει διαπράξει κάποια ἀπὸ τὰ δικά τους ἔργα. Τότε δὲν πολεμοῦν οἱ Ἄγγελοι μὲ τοὺς δαίμονες, γιὰ νὰ προστατέψουν τὴν ψυχή, ἀλλὰ τὰ ἔργα, ποὺ ἔπραξε, τὴν προστατεύουν καὶ τὴν περιφρουροῦν, γιὰ νὰ μὴ τὴν ἀγγίξουν οἱ δαίμονες. Ἐὰν τὰ ἔργα, ποὺ ἔπραξε, νικήσουν τοὺς δαίμονες, τότε οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι ψάλλουν πρὸ αὐτῆς, μέχρι ποὺ ἡ ψυχὴ συναντήση μὲ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη τὸν Θεό. • Στὸν βίο τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ διαβάζουμε:
ΑΝΑΓΚΗ ΕΛΕΓΧΟΥ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Ένα από τα πιο φυσιολογικά γνωρίσματα του ανθρώπου είναι το ενδιαφέρον του για την ζωή και την υγεία του. Όλοι προσέχουμε τον εαυτό μας· αγωνιζόμαστε για τη συντήρησή του, αγωνιούμε για τη διατήρησή του, φροντίζουμε για την καλύτερη κατάστασή του. Οι προσπάθειές μας οι καθημερινές – από την πιο απλή ασχολία ως και την ίδια μας την εργασία – οι επιστήμες όλες – από την ιατρική ως και την αστρονομία – ο πολιτισμός που καλλιεργούμε, με μια λέξη τα πάντα αποβλέπουν στον έλεγχο και στην φροντίδα της φυσικής μας ζωής. Και είναι πράγματι σωστό αυτό το ενδιαφέρον, αφού ο ίδιος ο Πλάστης μας φύτεψε μέσα μας ισχυρό το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και είναι ευλογημένο, όταν δεν γίνεται αυτοσκοπός και δεν καταντά θεότητα για τον άνθρωπο.
ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ
Πάντοτε είχε το πλήρωμα της χάριτος η Παρθένος, και προ
της συλλήψεως, και εν τη συλλήψει, και μετά την σύλληψιν.
Είχε το πλήρωμα της χάριτος προ της συλλήψεως· διότι αν ο
Πρόδρομος Ιωάννης εχαριτώθη έτι εκ κοιλίας Μητρός του, κατά τον λόγον του Αγγέλου,
ον είπε «Και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται (ο Ιωάννης δηλ.) έτι εκ κοιλίας Μητρός
αυτού» (Λουκ. α: 15)· πόσω μάλλον ήτον χαριτωμένη η Θεοτόκος
η μέλλουσα γεννήσαι Αυτόν τον Υιόν του Θεού; διο και εν τω εις τα Εισόδια
Τροπαρίω της Θεοτόκου γέγραπται «Τα ουράνια πάντα εξέστησαν ορώντα το Πνεύμα το
Άγιον εν σοι σκηνώσαν». Όθεν και ο Γαβριήλ ευαγγελίσας αυτήν, κεχαριτωμένην
ωνόμασεν, ειπών· «Χαίρε κεχαριτωμένη»· τούτον δε τον λόγον είπε προ του να συλλάβη η
Παρθένος τον Κύριον. Είχε το πλήρωμα της χάριτος εν τη συλλήψει· διότι,
επελθόντος του Αγίου Πνεύματος επ΄ αυτήν, συνέλαβεν αυτή τον Θεόν Λόγον εν τη
αχράντω κοιλία της. Είχε δε μετά την σύλληψιν το πλήρωμα της χάριτος· διότι
σύσσωμος ανήλθεν εις Ουρανόν ως Μήτηρ του Θεού Λόγου μετά τον θάνατόν της προς
τον Μονογενή Υιόν Της.
Τη ΚΗ΄ (28η) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΜΩΥΣΕΩΣ του Αιθίοπος.
Μωϋσής ο μακάριος και εν Οσίοις πατήρ ημών ήτο Αιθίοψ, ως δε ήτο φυσικόν μέλας κατά την χροιάν του σώματος. Αλλά και κατά την ψυχήν ήτο ομοίως το πρότερον, διότι τον Χριστόν δεν εγνώριζεν, αλλ’ ήτο αλλόφυλος και κακότροπος άνθρωπος. Ήτο δε πρότερον δούλος ενός πολιτικού ανδρός, ο οποίος και τον απέβαλε δια την πολλήν κακίαν και ληστρικήν και μοχθηράν γνώμην του. Επειδή δε ήτο ληστής και εφόνευε χωρίς αιτίαν τον τυχόντα, έχων με ένα βοσκόν έχθραν μεγάλην, διότι τον ημπόδισε να κάμη κακόν τι, εβουλεύθη να θανατώση τον βοσκόν εκείνον. Όθεν μαθών ότι ευρίσκετο αντίπερα του ποταμού Νείλου, όστις τότε είχε πλημμυρήσει, κρατήσας με τους οδόντας την μάχαιράν του και το επανωφόριόν του τυλίξας εις την κεφαλήν του, επέρασε τον ποταμόν κολυμβών.
Επέστη η Ώρα του «ΕΝΟΣ» ! Ενός νεωτέρου Μάρκου Ευγενικού!
Αν κάποιος καλόγηρος, ή κάποιος κληρικός (Διάκονος ή πρεσβύτερος) έκανε κάτι αντίθετον προς τας «αποφάσεις» ή την βούλησιν του οικείου Ιεράρχου (συμπροσηύχετο, αμφιοφορών, εις Λειτουργίαν … Παλαιοημερολογιτών), ασφαλώς θα αντιμετώπιζε Επισκοπικόν Δικαστήριον, με ενδεχομένας κυρώσεις· τώρα που ένας Επίσκοπος (και ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος είναι Επίσκοπος) παραβιάζει τους Ιερούς περί συμπροσευχής και συλλειτουργίας με Αιρετικούς, Κανόνας και έρχεται συνεχώς αντίθετος με την Ορθόδοξον συνείδησιν, δεν πρέπει να υποστή τας συνεπείας των ενέργειών του; Αλλά από ποίους; Αν όμως οι πολλοί σιωπούν, διότι «ηγάπησαν τον νυν αιώνα», επέστη η Ώρα του «ΕΝΟΣ» ! Ενός νεωτέρου Μάρκου Ευγενικού! Και είμεθα βέβαιοι, ότι δεν θα αργήση!
«Αόρατος πόλεμος» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου:
«Μέσα εις το βάθος της καρδίας μας ευρίσκονται τόσον λεπτά και τόσον κρύφια πάθη, όπου ουδέ αν είναι πάθη ολότελα ηξεύρομεν. Πως λοιπόν ημπορούμεν να ξεθαρρεύσωμεν ότι από τα πάθη αυτά εκαθαρίσθημεν; Και αν οι οξυδερκέστατοι εκείνοι και προφητικοί οφθαλμοί του Δαβίδ δεν ηδύναντο ταύτα να γνωρίσουν, πως ημείς δυνάμεθα να τα γνωρίσωμεν; Όθεν καθώς εκείνος πάντοτε παρεκάλει τον Θεόν να τον καθαρίσῃ από αυτά: “ Εκ των κρυφίων μου καθάρισόν με” (Ψαλμ. ΙΗ/Ι3), έτσι και ημείς έχομεν χρείαν να δεώμεθα πάντοτε δια τον καθαρισμόν των τοιούτων κρυφίων μας. Διότι ημείς τας ενεργείας μόνον και τους κλάδους των παθών αισθανόμεθα, τας δε δυνάμεις και ρίζας αυτών ουδαμώς γνωρίζομεν χωρίς τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος».
Θεολογικοὶ διάλογοι «ἐπὶ ἴσοις ὅροις»: τέχνασµα τοῦ διαβόλου!
Οἱ Οικουμενιστές ἔχουν ἀναγάγει τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους µὲ τοὺς αἱρετικούς, σὲ προσχήµατα, γιὰ νὰ ἐνταθοῦν καὶ ἑδραιωθοῦν οἱ σχέσεις µας, ὡς Ὀρθοδόξων, µὲ αὐτούς. Ἔχει ἀποδειχτεῖ πὼς οἱ διάλογοι δὲν γίνονται πιὰ γιὰ νὰ πειστοῦν οἱ αἱρετικοὶ συνοµιλητές µας γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ «γιὰ νὰ τὰ βροῦµε», ἤτοι: νὰ καταλάβουµε ὅτι «ἡ ἀλήθεια βρίσκεται κάπου στὴ µέση» καὶ νὰ ἑνωθοῦµε! Ὄντως δαιµονικὴ ἀντίληψη καὶ πρακτική! Αὐτὸ ἐπισηµαίνει καὶ ὁ ἀγωνιστὴς καθηγητὴς π. Θεόδωρος Ζήσης: «Οἱ διεξαγόµενοι σήµερα Διάλογοι “ἐπὶ ἴσοις ὅροις” ἀποτελοῦν τέχνασµα τοῦ Διαβόλου, ποὺ ἐπιθυµεῖ νὰ ἐξισώσει τὴν ἀλήθεια µὲ τὸ ψεῦδος, τὴν Ὀρθοδοξία µὲ τὴν αἵρεση. Τὸ “ἐπὶ ἴσοις ὅροις” σηµαίνει ὅτι ἀποδέχονται οἱ διαλεγόµενοι ὅτι µπορεῖ νὰ ἔχουν τὴν ἀλήθεια καὶ οἱ δύο πλευρές· δὲν ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια ἀποκλειστικὰ στὴ µία πλευρά. Καὶ µόνον ἡ ἀποδοχὴ αὐτοῦ τοῦ ὅρου σηµαίνει ὅτι ἀµφιβάλλουµε γιὰ τὸ ἂν ὁ Χριστός, ἡ Ἐκκλησία, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες ἔχουν καὶ διδάσκουν τὴν ἀλήθεια. Ἂν στὴν “ἐπὶ ἴσοις ὅροις” συζήτηση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως, λόγω ρητορικῆς δεινότητος τῶν αἱρετικῶν, ὑψηλοτέρου µορφωτικοῦ ἐπιπέδου, διαλεκτικῆς ἱκανότητος ὑπερισχύσουν τῶν ἀσθενεστέρων εἰς αὐτὰ Ὀρθοδόξων ἢ τοὺς ἐξαναγκάσουν µὲ διαφόρους τρόπους, ὅπως ἔγινε στὴν Φερράρα-Φλωρεντία, νὰ δεχθοῦν τὰ τῶν αἱρετικῶν, αὐτὸ σηµαίνει ὅτι βρέθηκε ἡ ἀλήθεια;»!
«ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ο ΧΟΡΟΣ…» -- Αθωνικά άνθη
Ψηφιδωτόν αποτελεί το Άγιον Όρος, από χρονικής απόψεως, ως μία εξαισία σύνθεσις ιστορίας, παραδόσεως και θρύλων. Οι θρύλοι του αρχίζουν από τον πρώτον αιώνα και σταματούν εις τον όγδοον, απ΄ όπου έχει αφετηρίαν η παράδοσις, η οποία λήγει εις τον ένατον, ακριβώς με ένα τεκμήριον ιστορικόν· με την εμφάνισιν της Υπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας εις τον μετέπειτα ησυχαστήν και πρώτον οικιστήν του Αγίου Όρους, Όσιον Πέτρον, τον αποκληθέντα αθωνίτην, εις τον οποίον είπε τα εξής:
Ο Πάπας εδήλωσε τα εξής:
Το Ρωμαιοκαθολικόν δόγμα περί των πρωτείων του Πάπα είναι αρχαιότατον, χρονολογούμενον από των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Ομοίως, είναι εξ ίσου αρχαίον το δόγμα περί του αλαθήτου του Πάπα, το οποίον διετυπώθη ως εκκλησιαστικόν κείμενον κατά την Α΄ Σύνοδον του Βατικανού (1869-1870).
“ Oρθόδοξος
Τύπος ” αρ. φ. 412.
Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος -- του Φώτη Κόντογλου
Σήμερα που γράφω, μέρα Tετάρτη, 29 Aυγούστου, είναι η μνήμη του αγίου Iωάννου του Προδρόμου. Xθες το βράδυ ψάλαμε τον Eσπερινό κατανυκτικά σ' ένα παρεκκλήσι, κ' ήτανε μοναχά λίγες γυναίκες και δυο-τρεις άνδρες. Σήμερα το πρωί ψάλαμε τη λειτουργία του πάλι με λίγους προσκυνητές. Tα μαγαζιά ήτανε ανοιχτά, όλοι δουλεύανε σαν να μην ήτανε η γιορτή του πιο μεγάλου αγίου της θρησκείας μας. Aληθινά λέγει το τροπάρι του "Mνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Kυρίου, Πρόδρομε". Mε εγκώμια και με ευλάβεια γιορτάζανε άλλη φορά οι ορθόδοξοι χριστιανοί τον Πρόδρομο, αλλά τώρα του φτάνει η μαρτυρία του Kυρίου. Aυτή η μαρτυρία θ' απομείνει στον αιώνα, είτε τον γιορτάζουνε είτε δεν τον γιορτάζουνε οι άνθρωποι, είτε τον θυμούνται είτε τον ξεχάσουνε. K' η μαρτυρία είναι τούτη: πως ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος είναι "ο εν γεννητοίς γυναικών μείζων" δηλ. "ο πιο μεγάλος απ' όσους γεννηθήκανε από γυναίκα" κατά τα λόγια του ίδιου του Xριστού. Γι' αυτό κ' η Eκκλησία μας ώρισε να μπαίνει το εικόνισμά του πλάγι στην εικόνα του Xριστού στο εικονοστάσιο της κάθε ορθόδοξης εκκλησιάς.
Σε μποϊκοτάζ εναντίον της Τουρκίας καλούν Ελληνικές, Αρμενικές και Χριστιανικές Οργανώσεις στην Ουάσιγκτον.
Η πρόταση αυτή πρέπει να υιοθετηθεί από όλους τους Έλληνες. Καμία υποστήριξη σε τουρκικά προϊόντα που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά. Να προσέχει ο Έλληνας καταναλωτής τι ψωνίζει από την λαική αγορά, τα καταστήματα τροφίμων κ.α.
Σε κοινή τους ανακοίνωση, το Συμβούλιο Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας (HALC), η Αρμενική Εθνική Επιτροπή Αμερικής (ANCA) και η Οργάνωση για την Υπεράσπιση των Χριστιανών (In Defense for Christians) εντάσσουν την αλλαγή του καθεστώτος της ιστορικής Μονή της Χώρας σε ένα μακροχρόνιο και ευρύτερο πλαίσιο λεηλασίας και καταπάτησης των θρησκευτικών μειονοτήτων από την πλευρά της τουρκικής κυβέρνησης.
------------------------
Είναι απερίγραπτο αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες! Χρειάστηκαν ελάχιστες μόνο ημέρες ώστε να διαπιστώσουμε οι Έλληνες με ποιούς έχουμε να κάνουμε, με τη ποιότητα τους. Αυτό έστω την ύστατη ώρα, να μας έκανε να μονιάσουμε, να γίνουμε μια γροθιά, πάντα ήρεμη και ειρηνική δύναμη, φως του κόσμου, απέναντι σε δαίμονες που αναδύονται από τις πηγές της κόλασης. Αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο, φρικαλαίοι και αισχροί, χυδαίοι και λέπρα της ανθρωπότητας. Τέτοιο μίσος που τρέφουν στον Ελληνισμό και σε κάθε χριστιανικό δε περιγράφεται.Έχουν δύο πρόσωπα, εκείνο που δείχνουν στο πλησίον τους μέχρι να του υφαρπάξουν κάθε ικμάδα, φιλικοί, αγαπητικοί, προσηνείς. Και το απαίσιο, εκείνο που με πολύ-πολύ προσοχή αποκρύπτεται, το δαιμονικό πρόσωπο. Υβριστές όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά κυρίως του πολιτισμού και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αν θέλεις να μάθεις ποιός είναι ο Τούρκος, ρώτησε έναν Έλληνα, έναν Αρμένιο κι έναν Άραβα πατριώτη που έζησε στο πετσί του τη φρίκη και γνωρίζει την ιστορία του. Θα σου περιγράψουν με μελανά χρώματα τι εστί Τούρκος. Το περίεργο και πολύ τραγικό είναι ότι αυτή η ποικιλία εν πολλοίς προέρχεται από αρνητές του Χριστού, τέκνα αρνητών του Χριστού. Άνθρωποι οι οποίοι προέρχονται από τάξεις χριστιανών, πρώην Ελλήνων, Αρμενίων, Σλάβων και Αλβανών. Όπως μας λέει κάπου ο απόστολος Παύλος, από μας προέρχονται, αλλά ουκ εστί από μας!
ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ
«Αγία των Αγίων υπάρχουσα, σεμνή,
εν Ναώ ηγάπησας αγίω κατοικείν».
Είναι σπουδαίας έμπνευσης
οι στίχοι του υμνογράφου, που διακηρύσσουν την ωριμότητα της μικρής Παναγίας: «Η
τριετίζουσα τω σώματι και πολυετής εν τω πνεύματι»∙
«νηπιάζουσα σαρκί και τελεία τη ψυχή». Και δεν πρέπει να μας παραξενεύει τούτο:
«όπου γαρ βούλεται Θεός νικάται φύσεως τάξις».
Τη ΚΖ΄ (27ην) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΟΙΜΕΝΟΣ.
Ποιμήν ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο εκ της Αιγύπτου, αναχωρήσας δε εκ της πατρίδος του μεθ’ όλων των αδελφών του εγένετο Μοναχός. Η δε μήτηρ αυτών, εκ της μητρικής φιλοστοργίας κινηθείσα, επήγεν εις την Σκήτην ίνα τους ίδη, και επειδή οι υιοί της έκλεισαν την θύραν του κελλίου των, έκλαιεν έξω με πόνον καρδίας και εφώναζεν. Ο δε αββάς Ανούβ, εις εκ των αδελφών, λέγει προς τον Ποιμένα· «Τι να κάμωμεν εις την γραίαν ταύτην»; Τότε ο Ποιμήν ήλθε πλησίον της θύρας και λέγει εις αυτήν έσωθεν· «Διατί κλαίεις γραία;» Η δε, ακούσασα την φωνήν του Ποιμένος, είπε· «Θέλω να σας ίδω, τέκνα μου, διότι κατά τι θα βλάψω εγώ, εάν μόνον σας ίδω; Δεν είμαι εγώ η μήτηρ σας; Δεν ευρίσκομαι τώρα εγώ εις βαθύ γήρας;» Ο δε Ποιμήν απεκρίθη εις αυτήν· «Που θέλεις να μας ίδης εις τούτον ή τον άλλον κόσμον;» Η δε μήτηρ αυτών, εννοήσασα το νόημα των λόγων του Ποιμένος, μετά χαράς ανεχώρησε χωρίς να τους ίδη.
Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (Β´ Εκατοντάδα περὶ αγάπης)
Αν θέλης να βρης την οδόν, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, ζήτα την σε αυτήν την Οδόν, που είπε : « “Εγώ εἰμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή” (Ιω. ΙΔ´ 6) και εκεί θα την βρης. Αλλά ζήτα την με πολύ μεγάλον πόθον, γιατὶ είναι λίγοι όσοι βρίσκουν αυτήν την οδὸν (Ματθ. Ζ´Ι4), μη τυχόν και μείνης έξω από τους λίγους και βρεθής μαζὶ με τους πολλούς».
---------------------
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
«Ο Θεός εκλεξάμενος, εξήγειρεν Αποστόλους, και Προφήτας, και Διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων. Ο δε διάβολος, ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας, και ψευδοδιδασκάλους κατά της ευσεβείας εκλεξάμενος εξήγειρεν, ώστε τον παλαιόν πολεμηθήναι νόμον και τον ευαγγελικόν. Ψευδαποστόλους δε, και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους μόνους νοώ τους αιρετικούς. ων οι λόγοι και οι λογισμοί διεστραμμένοι εισίν. Ώσπερ ουν ο τους αληθείς Αποστόλους και Προφήτας, και Διδασκάλους δεχόμενος, Θεόν δέχεται. ούτως και ο τους ψευδαποστόλους, και ψευδοπροφήτας, και ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος, τον διάβολον δέχεται» (βλ. Μαξίμου Ομολογητού, Περί των πραχθέντων εν τη πρώτη αυτού εξορία, ήτοι εν Βιζύη, παρ.Ι΄, P.G. 90, 144D – 145A).
Σχετικά με τις Χειροθεσίες του 1971 -- Του κ. Χαριλάου Στουραΐτου, θεολόγου
Επίσης όσο για το 71 :
Δεν υπήρχε καμμία Συνοδική Απόφαση περί Χειροθεσίας
β] Οι επιστρέψαντες δύο, Κάλλιστος
και Επιφάνιος, ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΑΝ την Σύνοδο ότι οι Ρώσοι αποδέχθηκεν την Ομολογία
μας και ότι Ορθοδόξησαν.
γ] Στην Ελλάδα δεν έλαβε
χώρα καμμία απολύτως χειροθεσία που να ακυρώνει τις Χειροτονίες του Αγίου
Ματθαίου.
δ] Όταν οι Ρώσοι δεν
τήρησαν όσα είχαν υποσχεθεί, διεκόπη η κοινωνία μαζί τους και
ε] Καθηρέθη ΑΜΕΣΩΣ ο
Κάλλιστος όταν ΨΈΛΛΙΣΕ τα περί χειροθεσίας.
Εάν η Ιεραρχία είχε δεχθεί χειροθεσία, τότε γιατί να καθαιρέσει τον Κάλλιστο; ή
γιατί ο Κάλλιστος δεν είπε ποτέ, γιατί με καθαιρείτε, αφού και ΄σεις είστε
χειροθετημένοι;
Δεν το είπε, γιατί όντως η Ιεραρχία τότε, δεν εδέχθη ούτε κατ΄επίνοια τέτοια
προδοσία.
Σας τονίζουμε τα εξής: Οι χειροτονίες του Αγίου Ματθαίου ήταν πλήρεις Θείας
Χάριτος και ήταν εκ των πραγμάτων επιβεβλημένες, μετά την πτώση των υπολοίπων
αρχιερέων.
Τόσο ο Άγιος Πατήρ Ματθαίος, όσο και οι υπόλοιποι αρχιερείς που χειροτονήθηκαν
υπ΄αυτού, ήταν οι μοναδικοί Ορθόδοξοι με ανόθευτη Αποστολική Διαδοχή και Πίστη.
Σχετικό περί της
Χειροθεσίας στον Ζακύνθου το 1935:
Από τη Μυριόβιβλο: "Αι χειροτονιαι [του 35'] ετελέσθησαν εν τη Ι. Μονή
Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Αττικής (Σ. Καραμήτσου - Γαμβρούλια,
σελ. 124. «Ελεύθερον Βήμα» 2-6-1935 και 9-6-1935). Τη ιδία ημέρα oι Δημητριάδος και πρ. Φλωρίνης δια χειροθεσίας εδέξαντο
ως κανονικόν Επίσκοπον τον Ζακύνθου Χρυσόστομον, χειροτονηθέντα κατά το νέον
ημερολόγιον! (Εγκύκλιος Ι. Συνόδου Γ.Ο.Χ. Κερατέας σελ. 8)."
Αναμείνατε και την Εγκύκλιο, παρακαλώ.
Στουραΐτης Χαρίλαος
Διακόσια σαράντα πέντε χρόνια συμπληρώνονται από τον μαρτυρικό θάνατο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού (24 Αυγούστου 1779).
Το έργον, οι αγώνες και ο μαρτυρικός θάνατος του αγίου Κοσμά είναι μία επιβεβαίωσις της ανεκτιμήτου συμβολής της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την επιβίωσιν του Έθνους μας. Χωρίς την Ορθόδοξον Εκκλησία ή θα είχαμε τουρκέψει, ή θα είχαμε φραγκέψει ή θα είχαμε αποκτηνωθή. Εκτός όμως της γενικής αυτής συμβολής της Ορθοδόξου εκκλησίας, απεδείχθη τεραστία, πανελλήνιος και πανορθόδοξος η προσωπική συμβολή του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Εύρε έναν Ελληνισμό απειλούμενον να καταποντισθή από την εξισλαμιστικήν κίνησιν του ΙΖ΄ και ΙΗ΄ αιώνος, να απορροφηθή από τον πανούργον Παπικό ολοκληρωτισμό, να εκλείψη από το άσπονδο μίσος των σιωνιστών, και αγωνίσθη εναντίον των τριών αυτών κινδύνων και επέτυχε σωστικήν αντίδρασιν. Άραγε, αν ζούσε σήμερα ο ταπεινός αυτός Αγιορείτης, ο Πατροκοσμάς, όπως επολιτογραφήθη εις την ευσέβειαν του λαού μας, και διεκήρυσσε τα φρονήματά του και εσκόρπιζε αφειδώλευτα τους θησαυρούς της φλογερής του καρδιάς, θα ετύγχανε σεβασμού και προσοχής εκ μέρους των κρατούντων - Εκκλησίας και πολιτείας - ή θα εδιώκετο; Πολύ φοβούμεθα, ότι θα εδιώκετο, αφού υπάρχει ο Σιωνισμός, που κατευθύνει αφανώς τα νήματα, δια του Μασονισμού και του Οικουμενισμού!
«Ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι»
Πολλά ελέχθησαν δια την πονηρίαν και το μίσος της Παπωσύνης κατά της Ορθοδόξου Χριστιανωσύνης και ιδία κατά της Ελλαδικής, βάσει ιστορικών αδιαψεύστων γεγονότων. Εκείνο που προκαλεί οργήν και αγανάκτησιν είναι το ότι υπάρχουν Έλληνες Γενίτσαροι, κατά τεκμήριον Ορθόδοξοι οι οποίοι συνδεόμενοι φιλικώς με πρόσωπα του φοβερού θρησκευτικοπολιτικο—οικονομικού Οργανισμού της Παπωσύνης δεν αρκούνται εις τας κοσμικάς των αβρότητας και «χαϊδολογήματα» του πρωτοκόλλου της διεθνούς υποκρισίας, αλλά και προσπαθούν με μια σατανική τέχνη να πείσουν τους συνομιλητάς των Ορθοδόξους ότι δεν μας χωρίζει τίποτε με τους αιρετικούς της Δύσεως και ότι τα λεγόμενα «δόγματα» είναι αποφάσεις φανατικών, που για πολιτικούς λόγους ήγειραν αυτό το φράγμα μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεων!
Το καθήκον της μνήμης
Το κακό έρχεται από πολύ μακριά
Στις 16 Αυγούστου 1943,
στις όχθες του ποταμού Άραχθου, διαπράχθηκε μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων
στην ιστορία της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Οι άντρες της Βέρμαχτ
εισέβαλαν στο χωριό Κομμένο και επί ώρες σκότωναν, βίαζαν, έκαιγαν και
κατέστρεφαν ό,τι υπήρχε στο διάβα τους. Οταν αποχώρησαν είχαν αφήσει πίσω τους
317 νεκρούς, μεταξύ των οποίων 97 νήπια και παιδιά μέχρι 15 χρονών και 119
γυναίκες. Στις 16 Αυγούστου 2020, ο δήμαρχος Ιωαννίνων Μωυσής Ελισάφ μίλησε
στην εκδήλωση μνήμης του μαρτυρικού χωριού:
Επιφορτίστηκα με τη μεγάλη τιμή να είμαι ο ομιλητής σ' αυτή την ετήσια εκδήλωση του μαρτυρικού σας χωριού. Το χρέος μου συνεπώς σήμερα είναι να επαναφέρω τη φρίκη της 16ης Αυγούστου του 1943. Να αφηγηθώ πώς μια ομάδα Γερμανών με βαρύ οπλισμό υπό τις διαταγές ενός Γ. Ζάλμιγκερ έφτασαν στο μαρτυρικό τούτο χωριό και επί εννέα ώρες σκότωναν, βίαζαν, έκαιγαν, κατέστρεφαν.
Και όταν αποκαμωμένοι αποχώρησαν, αφού καλόφαγαν, άφησαν πίσω τους 317 νεκρούς, μεταξύ των οποίων 97 νήπια και παιδιά ως 15 ετών και 119 γυναίκες. Και επιστρατεύοντας την αμφίσημη, αλλά και αμφίβολης αξιοπιστίας δυνατότητα του λόγου, να αναπαραστήσω τη φρίκη. Εγχείρημα αναγκαίο, αλλά δύσκολο ως ακατόρθωτo. Κρατώ όμως από τη φρίκη εκείνης της ημέρας μόνο δύο κορυφαίες στιγμές: Εφτά μηνών βρέφος κάηκε με βενζίνη που τέθηκε με βαμβάκι στο βελούδινο στόμα του και ετοιμόγεννη κοπέλα βρέθηκε σφαγμένη και ξεκοιλιασμένη με το έμβρυο νεκρό πεταμένο δίπλα της. Σταματώ.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης Στέλιος Παπαθεμελής έκανε την ακόλουθη δήλωση:
Πάρτε σοβαρά αντίμετρα. Κλείστε αμέσως όλα τα τζαμιά!
Έχει χάσει κάθε αίσθηση σοβαρότητας και μέτρου ο (ψευδο)σουλτάνος της Άγκυρας.
Αλλά η παραφροσύνη του δεν τον απαλλάσσει από την ηθική και ποινική ευθύνη του
για τα εν ψυχρώ εγκλήματά του. Κυριαρχημένος από ένα αρρωστημένο πνεύμα
πανισλαμισμού ξερνάει κάθε αηδία και διαπράττει συνεχώς εγκλήματα με στόχο των
Ελληνισμό και την Ορθοδοξία που φαίνεται του έχουν καθίσει στο στομάχι.
Το
πρόβλημα ωστόσο δεν είναι ο βαθμός παραφροσύνης του Ερντογάν, αλλά η αφοσίωσή
και ο θαυμασμός που του τρέφουν ορισμένοι, π.χ. η γερμανίδα καγκελάριος. Το
πρόβλημα είναι ότι ο βαλλόμενος ανηθίκως και ανάνδρως Ελληνισμός αντιπαρέρχεται
την άθλια επιθετικότητα του γείτονα ως σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Οπότε ο
δράστης την πολλαπλασιάζει.
Ο
μαφιόζος έκανε τζαμί την Αγία Σοφία.
Κανένα
αντίμετρο. Αντίδραση μηδέν. Οπότε επανήλθε μετά ταύτα χυδαιότερος, προχώρησε
και έκανε τώρα τζαμί την Μονή της Χώρας!
Και πάλι ,φευ, καμιά αντίδραση, κανένα αντίμετρο. Η στάση μας είναι βλακώδης. Η
πολιτική τάξη της χώρας, Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση, έχουν υπέρτατο χρέος να
εφαρμόσουν σοβαρά και αξιόπιστα ΑΝΤΙΜΕΤΡΑ. Αντίμετρα που πονούν!
ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ!
Συνεργασία Ἁγίων
Ὑπάρχει ἄμεση ἐπικοινωνία μεταξὺ τῶν Ἁγίων τῆς Θριαμβευούσης Ἐκκλησίας καὶ τῆς Στρατευομένης. Μάλιστα σὲ μιὰ εὐχὴ τῶν Θεοφανείων τοῦ Ἁγ. Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων λέγεται τὸ ἑξῆς: «Σήμερον τὰ ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει, καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ». Καὶ πάλι σὲ ἄλλο σημεῖο λέγει: «καὶ Ἄγγελοι μετὰ ἀνθρώπων συνεορτάζουσι». Ὅπως βλέπουμε λοιπὸν δὲν ἐμποδίζει τὴν ἐπικοινωνία, οὔτε ἡ διαφορὰ τῆς οὐράνιας καὶ ἐπίγειας ζωῆς, οὔτε ἡ σάρκα. Ἀλλὰ τοὺς ἑνώνει ὁ Χριστός. Ἕνα ὡραῖο παράδειγμα εἶναι ἡ συνεργασία τοῦ Ἀπ. Παύλου καὶ τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ὠργίσθηκε κάποτε ὁ βασιλεὺς τῆς Πόλεως ἐναντίον κάποιου ἄρχοντος τοῦ παλατιοῦ. Τοῦ πῆρε τὴν περιουσία καὶ ἤθελε νὰ τὸν φονεύση. Ἐκεῖνος μὴ ἔχοντας ποῦ ἀλλοῦ νὰ καταφύγη, ἔτρεξε στὸν Πατριάρχη Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀπουσίαζε ἐκείνη τὴν ὥρα καὶ ἔτσι δὲν τὸν εἶδε αὐτοπροσώπως. Ὅταν ὅμως ὁ Ἅγιος ἔμαθε ὅτι τὸν ζήτησε ὁ ἄρχοντας, τοῦ παρήγγειλε νὰ πάη τὴν ὥρα τοῦ Ἀποδείπνου νὰ συνομιλήσουν. Ἔδωσε μάλιστα ἐντολὴ στὸ μαθητή του τὸν Πρόκλο, ποὺ ἀργότερα ἔγινε καὶ αὐτὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὅταν ἔλθη ὁ ἄρχοντας νὰ τὸν πάη κρυφὰ στὸ κελλί του. Πράγματι, ὅταν νύχτωσε, πῆγε ὁ ἄρχοντας κατὰ τὴν παραγγελία τοῦ Ἁγίου.