Δυο αναμμένα κάρβουνα… --- του Νεκτάριου Δαπέργολα

Πολύ οδυνηρή ήταν στ’ αλήθεια αυτή η πρόσφατη υπόθεση του εκούσιου κι αυτοδιαφημισμένου αποσχηματισμού. Και ειλικρινά, δεν διστάζω να το ομολογήσω: προσωπικά πόνεσα πάρα πολύ. Όχι μόνο βλέποντας την ολοκλήρωση του πολυετούς κατήφορου για τον δύσμοιρο κληρικό, που μπορεί προσωπικά να μου ήταν εδώ και πολύ καιρό μάλλον ανυπόφορος (όπως εξάλλου κι όλοι συνολικά αυτοί οι μελιστάλαχτοι αγαπούληδες ρασοφόροι life coach της παρεκκλησιαστικής σόου μπιζ και μετανεωτερικοί νανουριστές Φάροι, Λίβυοι, Θερμοί και κάθε λογής ακόμη παρόμοιοι θλιβεροί φιλοσοφούντες άνευ σοφίας, ψυχολογούντες άνευ ψυχής, θεολογούντες άνευ Χριστού και βασικά ερωτευμένοι με το απατηλό είδωλο στον καθρέφτη τους).

Όμως, όσο κι αν τους ξέρεις και αρνείσαι να συμβαδίσεις με την πλάνη τους, μπροστά σε τέτοια πτώση δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος. Γιατί η ιερωσύνη και μαζί το μοναχικό αγγελικό σχήμα δεν είναι απλά δυο μαύρα ρούχα για να τα πετάξεις από πάνω σου (και μάλιστα όχι κρυπτόμενος και εντρεπόμενος, αλλά κομπορρημονώντας κι από πάνω, με έπαρση και «άποψη» για την επιλογή σου) και να φύγεις λεύτερος, καλπάζοντας στο ηλιοβασίλεμα. Είναι κάρβουνα αναμμένα που χαράζονται ανεξίτηλα στο στήθος σου – και μια μέρα, τη φρικτή εκείνη Μέρα, έτσι θα κριθείς: σαν πεσμένος ιερέας και σαν πεσμένος άγγελος. Αλλά δυστυχώς και σαν σκανδαλοποιός, πράγμα επίσης πολύ βαρύ. Γιατί ρητά το είχε πει ο ίδιος ο Χριστός ότι «ὅς ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γάρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῶν ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται. (Ματθ. 18, 6-7)». Όποιος τα ξέρει όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να πονά σήμερα. Και να (προσ)εύχεται να φέρει ο Θεός μετάνοια και έλεος, ανάνηψη κι ανάσταση. Και να «μαζέψει» και την πνευματική ζημιά που έγινε επί τόσα χρόνια σε τόσες ψυχές, που πλανήθηκαν σε μονοπάτια καθησυχασμένης και νανουρισμένης αγαπολογίας και προσωπολατρικού σεχταρισμού. Και που θα γίνει βέβαια κι από δω και πέρα. Για όσους σκανδαλίστηκαν. Μα και για κείνους κυρίως που τίποτε απολύτως δεν κατάλαβαν και που συνεχίζουν ακόμη και τώρα να τον ακολουθούν.

Αυτό το τελευταίο είναι ίσως το πιο επώδυνο. Βαθιά και σοκαριστικά οδυνηρή πράγματι η αποδοχή του τραγικού συμβάντος από δεκάδες χιλιάδες ορκισμένους… followers και πιστούς (πιστούς σε ποιον άραγε;), που έσπευσαν να επαινέσουν τη θλιβερή ανακοίνωση και πάλι μέσα σε μία θάλασσα υστερικής προσωπολατρείας, ψευδοχριστιανικής κενοπιστίας και νεοεποχίτικης αγαπολογίας (που βεβαίως, παρά την τόση… αγάπη, είχε τη θαυμαστή ικανότητα μετατρέπεται εν ριπή οφθαλμού σε κανιβαλικό μένος εναντίον όποιου αποτόλμησε να εκφράσει – ακόμη και ήπια – την αντίθεσή του σε ό,τι συνέβη). Τα διαβάζεις και μένεις άφωνος. Διαβάζεις κάποιους να λένε ότι καμία διαφορά από τα πριν δεν έχει ο ιερέας που πέταξε τα ράσα, γιατί σημασία έχει ο άνθρωπος και η καθαρότητα της ψυχής! Άλλους να λένε πως η Εκκλησία έχει το πρόβλημα, που χάνει το κορυφαίο της στέλεχος, αυτή είναι που ζημιώνεται κι όχι ο ίδιος. Άλλους να βροντοφωνάζουν πως θα συνεχίσουν να τον ακολουθούν σε ό,τι κι αν επιλέξει εφεξής. Και άλλους (μαζί και τον απερίγραπτο π. Λίβυο) να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, τίποτε ιδιαίτερο δεν άλλαξε, γιατί όλοι οι δρόμοι είναι εξίσου ευλογημένοι και σε ενώνουν με τον Θεό! Και όλους μαζί να ουρλιάζουν τη γνωστή και τόσο προβλέψιμη πλέον επωδό περί του δήθεν μη δικαιώματος να κρίνουμε, συγχέοντας την κρίση με την κατάκριση, επαναλαμβάνοντας με ανεκδιήγητη επιμονή απομονωμένα ευαγγελικά χωρία που ούτε καν αντιλαμβάνονται σε τι πραγματικά αναφέρονται και απαιτώντας κανείς να μη λέει τίποτε για κάτι που στο κάτω-κάτω ο ίδιος που το προκάλεσε ήταν εκείνος που το δημοσιοποίησε κιόλας – και δη με τέτοιο τρόπο πανηγυρικά προκλητικό.

Και λες μέσα σου, όταν τα διαβάζεις όλα αυτά: «δεν μπορεί να γράφονται τέτοια πράγματα από φερόμενους ως χριστιανούς». Και όμως, γράφονται. Και είναι αφόρητο. Ανυπόφορα οδυνηρό. Όχι εξοργιστικό, δεν είναι για να θυμώνεις. Είναι για να θρηνείς. Να θρηνείς για τόσο κόσμο που έχει μέσα του τέτοια θολούρα, τέτοια σύγχυση, τέτοια στρέβλωση της πίστης. Για τόσο κόσμο που χρειάζεται κανονική ιεραποστολή εξ αρχής, επανευαγγελισμό εκ του μηδενός, κατήχηση από τα πλέον βασικά. Και να μην παρεξηγηθώ: δεν μιλάω για αμαρτωλότητα και πνευματικά χάλια εδώ, αυτά τα έχουμε όλοι μας. Μιλάω για πλήρη και ολοκληρωτική άγνοια των βασικότερων της πίστης μας. Και άγνοια όχι εκ μέρους των απίστων και αθέων. Αλλά εκ μέρους των ίδιων των χριστιανών.

Κι έτσι μπαίνει άλλη μια αλγεινή ψηφίδα στο σκοτεινό μωσαϊκό της παρακμής και της παράνοιας. Το ζούμε παντού ολόγυρά μας εδώ και πολύ καιρό: με τον οικουμενισμό και τις αγαπολογικές αγκαλιές με κάθε αιρετικό βεβηλωτή της πίστης μας, το ζούμε με τις σφραγισμένες και τώρα αποστειρωμένες εκκλησίες, τις μάσκες και τον αυξανόμενο φόβο ακόμη κι απέναντι στο Άγιο Ποτήριο, το ζούμε και με τέτοια συμβάντα που ξεκαθαρίζουν με τον πλέον εύγλωττο τρόπο ότι κατά βάθος δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι πραγματικά είναι αυτό που (ισχυριζόμαστε πως) πιστεύουμε. Άλλο ένα ηχηρό τεκμήριο λοιπόν του πού φτάσαμε ως λαός μετά από τόσες και τόσες δεκαετίες «εκσυγχρονιστικής» εκκοσμίκευσης, χυδαίου ευδαιμονισμού, φωταδιστικής και «προοδευτικής» υστερίας, απονέκρωσης όλης της αγιοπατερικής μας παράδοσης, μιθριδατικής άμβλυνσης του αισθητηρίου που είχαμε κάποτε μέσα μας περί του γνώναι καλόν και πονηρόν. Μετά από τόσες δεκαετίες συστηματικού αφελληνισμού κι αποχριστιανισμού, μετά από τόσα κύματα οργανωμένου πνευματικού ευνουχισμού και νεοταξίτικης επέλασης.

Άλλο ένα βαρύ κι αποκαλυπτικό σημείο των Καιρών λοιπόν κι αυτό. Όχι απλά για να σε απογοητεύει και να σε θλίβει. Και θα το ξαναπώ: ούτε για να σου προκαλεί οργή ή εκνευρισμό. Αλλά για να σε κάνει να γέρνεις αποκαμωμένος και να κλαις. Να θρηνείς με πόνο. Να κλαις πικρά.

Ο Χριστός να μας ελεήσει. Όλους μας. Με τις πρεσβείες της Παναγίας Μητέρας Του και όλων των Αγίων Του. Μέσα σε τέτοια λαίλαπα συνεχών χτυπημάτων απ’ όλες τις πλευρές που ζούμε, μέσα σε τέτοια αγριεμένη θάλασσα κλιμακούμενων απογοητεύσεων, θλίψεων, τρομακτικών διαπιστώσεων κι οδυνηρών αποκαλύψεων, αποδεικνύεται συνεχώς με όλο και πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι εκεί βρίσκεται η μόνη ελπίδα, η μόνη λύση, η μόνη παρηγοριά. Υπάρχουν αναμφίβολα και άνθρωποι που το καταλαβαίνουν αυτό, ίσως από αυτή την κατανόηση να βγει και κάποιο κέρδος. Κι επειδή είναι γνωστό ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν από το ξημέρωμα κι είναι παράλληλα και βέβαιο πως ο Χριστός θα τη χρησιμοποιήσει όλη αυτή τη μαύρη και φουρτουνιασμένη θάλασσα ολόγυρά μας για να βγάλει κάτι καλό τελικά, ας μην απελπιζόμαστε. Όσο κι αν το τοπίο δείχνει πράγματι πολλαπλώς και συνολικώς απελπιστικό.

Άνω σχώμεν τας καρδίας…