Εἶναι σχεδὸν βέβαιο ὅτι λίγοι θὰ μᾶς καταλάβουν. Νοιώθουμε, ὅμως, τὴν ἀνάγκη νὰ τὸ ἐκφράσουμε. Μὴ μᾶς παρεξηγήσουν οἱ φίλοι ποὺ δὲν πιστεύουν, ἀλλὰ αὐτὸ ἀφορᾶ ἢ ἀγγίζει περισσότερο ὅσους πιστεύουμε. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι διάκριση σὲ βάρος κανενός. Ἐμεῖς, λοιπόν, ποὺ δεχόμαστε ἀνεπιφύλακτα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, εἶναι σαφὲς ὅτι δὲν πιστεύουμε οὔτε σὲ “τύχη”, οὔτε σὲ “μοῖρα”. Ἀποδεχόμαστε πὼς ὅ,τι συμβαίνει γίνεται/εἶναι κατὰ παραχώρηση ἢ οἰκονομία Θεοῦ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ γίνονται πράγματα ποὺ μόνον Ἐκεῖνος (καὶ ὅσοι γνωρίζουν τὸ θέλημά Του, ὅπως οἱ Ἅγιοι) γνωρίζει τὴν ἀκριβῆ τους ἔννοια, τὸ σκοπὸ καὶ τὴ σημασία. Ἄν, ὅπως ἀναφέρει τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ οἱ τρίχες τοῦ κεφαλιοῦ μας εἶναι γνωστὲς καὶ μετρημένες ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ οὔτε ἕνα σπουργίτι δὲν πέφτει νεκρὸ στὴ γῆ χωρὶς τὸ θέλημά Του (πρβλ. Ματθ. 10, 29-30), δηλαδὴ τίποτε δὲν συμβαίνει ἂν δὲν τὸ ἐπιτρέψει ἢ παραχωρήσει ὁ Θεός, τότε εἶναι προφανὲς ὅτι καὶ τὸ “Μάτι” καὶ τὰ “Τέμπη” ἔχουν τὸ δικό τους νόημα, τὴ δική τους ἔννοια, τὴ δική τους σημασία. Γιὰ ποιὸν ἢ γιὰ ποιούς; Μά, γιὰ ὅλους! Καί, συγχωρέστε με νὰ πῶ καὶ νὰ ἐκφράσω τὴν ταπεινή μου γνώμη καὶ αἴσθηση, πεῖτε την, ἂν θέλετε, μεταφυσικὴ – ἂν καὶ δὲν πιστεύουμε στήν… μεταφυσικὴ – περισσότερο ἔχουν νόημα καὶ σημασία, ἴσως καὶ μήνυμα γιὰ τὴν κοινωνία, τὸν λαὸ καὶ τὴν Πατρίδα μας. Ἐννοεῖται δὲ καὶ γιὰ τοὺς ἑκάστοτε ἡγέτες μας. Ἐξάλλου, ἂς μὴν ἐγκλωβισθεῖ ὁ ἀναγνώστης αὐτῆς τῆς ἐξομολογητικῆς ἐκφράσεώς μας καὶ ἐκτρέψει ἑρμηνευτικὰ τὸν προβληματισμό μας μὲ ἢ σὲ ἀναφορὲς στὸν ἄδικο, ὅπως λέμε, θάνατο τῶν ἀθῴων θυμάτων. Διότι καὶ περὶ τοῦ ἐπιγείου τέλους τοῦ καθενός μας, πάντα κατὰ τὴν πίστη μας, πάλι δὲν τίθεται θέμα τύχης ἢ μοίρας, ἀλλὰ περὶ γεγονότος ποὺ συμβαίνει κατὰ τὰ ἀνεξιχνίαστα κρίματα τοῦ Θεοῦ. Καὶ βεβαίως δὲν ἔχουμε στὴν Παράδοσή μας διδάγματα περὶ ἐκδικητικοῦ ἢ τιμωροῦ, ὑπὸ τὴν ἔννοια τοῦ ἐμπαθοῦς, Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγαθός, ἀπαθὴς καὶ τὸ σπουδαιότερο “πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν” (Πρὸς Τιμόθεον Α’, β’, 4). Ἐπανέρχομαι ὅμως καὶ ὁλοκληρώνω σημειώνοντας ὅτι προβληματίζομαι καὶ μᾶλλον πιστεύω ὅτι οἱ ἀνείπωτες τραγῳδίες στὸ “Μάτι” καὶ τὰ “Τέμπη” ἔχουν καὶ μεταφέρουν ἢ κρύβουν κάποιο μήνυμα. Πάντως, ὄχι καλό! Καί, κυρίως, πρὸς τοὺς ἡγέτες μας καὶ τὸν λαό, πρὸς τὸν λαὸ καὶ τοὺς ἡγέτες. Ἴσως ἕνα μήνυμα γιὰ τὸ ποῦ πᾶμε καὶ πῶς βαδίζουμε. Μήπως πρέπει νὰ τὸ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ προβληματισθοῦμε ἐπ’ αὐτοῦ;
Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας
Θεολόγος
Υ. Γ. Σπουδάζοντας (καὶ) τὴν Πολιτικὴ Ἐπιστήμη μάθαμε ὅτι αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε “τυχαῖο” γράφει κι αὐτό, μαζὶ μὲ τὶς ἐπιδιώξεις τῶν “καλῶν” καὶ τῶν “κακῶν” ἀνθρώπων, τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία.
