Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ --- Αθωνικά άνθη

Όπως ημπορεί ο Ορθόδοξος να είπη: «εμνήσθην του Θεού και ηυφράνθην», «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου», έτσι δύναται να είπη «εμνήσθην της Κυριακής της Ορθοδοξίας και ηγαλλιάσατο το πνεύμα μου». Διότι η μνήμη της είναι γλυκεία, πάμφωτος, ζωογόνος, θεία… Και μας στερεώνει εις την πίστιν και μας αγιάζει την καρδίαν, και μας υψώνει τους διαλογισμούς και μας ανανεώνει «ως αετού την νεότητα» της ψυχής μας… Και «βεβαιώνει εν χάριτι τας καρδίας»…  Τι είναι η «Κυριακή της Ορθοδοξίας»; Εορτασμός είναι και θρίαμβος της αληθείας. Μία εορτή, τα επινίκια της Εκκλησίας, κατά τα οποία ανακεφαλαιώνει, εν αναμνήσει, τους αγώνας, τους κατά του σατάν και κατά των «κεκαυτηριασμένων την συνείδησιν». Ακτινοβολία είναι υπερκοσμίου κάλλους, ακτίστου φωτός, θείων αληθειών… Παρεμβολή Κυρίου Παντοκράτορος…                                                      

Η «Κυριακή της Ορθοδοξίας» αποτελεί μίαν υπόμνησιν θαρραλέα, νευρώδη, νεανικήν των αγώνων και των νικών της Εκκλησίας…

Η νόθευση της Γλώσσας --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η πνευματική  ένδεια σήμερον και ο διαχρονικός αφελληνισμός, άρχεται εκ του βίαιου ακρωτηριασμού της δαψιλούς Ελληνικής γλώσσης εκ του διαχρονικού ομφαλίου λώρου της, ήτοι την γενέτειρα της, την Αρχαία Ελληνική και εξικνείται άχρι την παραχάραξη της Ελληνικής ιστορίας, δια της υποτιμήσεως της εθνεγερσίας κατά του επαχθούς Οθωμανικού ζυγού και την κατάλυση πάσης δομικής σταθεράς συγκρότησης της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας.

Ο πόλεμος κατά της γλώσσας συνεπάγεται και την απόπειρα διάρρηξης του γόρδιου δεσμού του έθνους μας προς την δυναμική  πολιτισμική  του ταυτότητα, ήδη εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους, ένθα και ένιοι εκ των πεφωτισμένων της Δύσης μετέπλασαν το όραμα της Μεγάλης ιδέας περί της ανασύστασης της Ρωμιοσύνης εις την οριοθέτηση ενός εδαφικώς περιορισμένου έθνους κράτους, πλήρως εξαρτημένου και απολύτως ελεγχόμενου εκ των προστάτιδων ανθελληνικών δυνάμεων, μεταφυτεύοντας κατά την οικοδόμησή του, (νοείται του Ελλαδικού Κρατιδίου), επείσακτους θεσμούς κατά πιστή μίμηση της Δύσης, προδήλως όμως απάδοντες της οικείας παράδοσης και πολιτισμικής του ιδιοσυστασίας.

Διάλογος αδελφών για τον αγώνα των πιστών του Πάτριου το 1924

Ο Silver είπε...

"προϊδὼν ἐλάλησε" (Πραξ. 2,31), ο ευλογημένος λαός του Κυρίου το 1924 : "μας φράγκεψαν", αυτό που θα επισυνέβαινε το 1965 / 7 / Δεκεμβρίου.
Θλίβεται κανείς να διαβάζει τις θέσεις των "νεοαγίων", ως επίσης και μερικών αποτειχισμένων του νέου να ομιλούν για τον "σχισματοαιρετικό" λαό του 1924, και τα ...Μακεδονικά ημερολόγια....
Λες και αυτός ο πιστός Ορθόδοξος λαός δεν οδηγείτο υπό Πνεύματος Αγίου....

 

Ο Παυλίδης είπε...

Κώστα, αν τους οδηγούσε το Άγιο Πνεύμα, όπως λες, δεν θα γινόντουσαν 33 κομμάτια. Μάλιστα υπάρχουν και διαμάχες αναμεταξύ τους με βαριές κουβέντες(ο Οδυσσέας Τσολογιάννης έχει αρκετές από αυτές στο γραφείο του, εννοώ τους γραπτούς διαλόγους που έκαναν). Προχτές διάβασα σε ένα ιστολόγιο ενός Παλαιοημερολογίτη ότι οι παρατάξεις των Ματθαιϊκών είναι 10. Ούτε έχουν κοινωνία μεταξύ τους, αλλά ούτε θεωρούν η μία παράταξη την άλλη Ορθόδοξη. Άρα, Κώστα, βλέποντας αυτά τα χάλια τους ένας απλός πιστός, σίγουρα θα βγάλει τα εντελώς αντίθετα συμπεράσματα από εσένα. Όπου υπάρχει το Πνεύμα του Θεού, ο Προβολέας, εκεί υπάρχει και ενότητα. Αυτοί που φώναξαν "μας Φράγκεψαν", ξεγελάστηκαν από τον πανούργο διάβολο για να κάνουν σχίσμα στη Εκκλησία. Έφυγαν από την κοινωνία των Ορθοδόξων και έφτιαξαν δική τους ψευδοεκκλησία.

-------------------------------

 Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 8 Μαρτίου 2022 - 7:48 μ.μ.2) «Οι Γ.Ο.Χ. δεν έχουν Ιεροσύνη, όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί το λέει ο Μέγας Βασίλειος.Έγιναν, μας λέει ο Άγιος, λαϊκοί και δεν έχουν το χάρισμα της Ιεροσύνης. Όταν διέκοψαν την Εκκλησιαστική κοινωνία οι τρεις Επίσκοποι των μετέπειτα Γ.Ο.Χ., καθαιρέθηκαν από την Εκκλησία μετά από λίγους μήνες και έγιναν Μοναχοί. Από εκεί και ύστερα, όσες χειροτονίες έκαναν ήταν άκυρες».

Σχόλιον: (1). Ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν, οἱ τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ.) ἀποτελοῦν τήν κανονικήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, διότι ἀπετειχίσθησαν ΝΟΜΙΜΩΣ ἀπό ἐν δυνάμει σχισματικούς καί αἱρετικούς ψευδεπισκόπους, οἱ ὁποῖοι κατόπιν μπῆκαν στό ΠΣΕ, ἡνώθησαν μέ τόν «πάπαν» (7-12-1965) καί τούς Μονοφυσίτας (1990), διδάσκουν ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἀποτελοῦν διαφορετικούς δρόμους διά νά φθάσῃ ὁ ἄνθρωπος εἰς τόν Θεόν, ἀνεγνώρισαν εἰς τό Κολυμπάρι (2016) ὅλες τίς αἱρέσεις μέ τήν ἱστορικήν των ὀνομασίαν (π.χ. τόν Παπισμόν ὡς «Καθολικήν Ἐκκλησίαν», πού εἶναι βεβαίως τό ὄνομα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας) κ.λπ. Συνεπῶς, ἡ Ν/Ηκἠ «ἐκκλησία» εἶναι πλέον «ἐκκλησία πονηρευομένων», τήν ὁποίαν πρέπει νά μισοῦμε, κατά τό ἁγιογραφικόν «ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων». Δέν λέγω ὅτι ἔχει ἄκυρα μυστήρια, ὅπως ἔχω ἐξηγήσει ἄπειρες φορές εἰς αὐτό τό ἱστολόγιον.

(2) Ἔχω ἐξηγήσει ἐπίσης ἄπειρες φορές εἰς αὐτό τό ἱστολόγιον ὅτι ὁ Α' Κανών τοῦ Μ. Βασιλείου ἀναφέρεται ΡΗΤΩΣ εἰς τούς κεκριμένους (δηλαδή στούς ἐν ἐνεργείᾳ) σχισματικούς καί αἱρετικούς, ΟΧΙ στούς ἐν δυνάμει! Ἀφοῦ μάθετε στοιχειωδῶς Ἑλληνικά, ξαναδιαβᾶστε τόν ἐν λόγῳ Κανόνα καί θά διαπιστώσετε ὅτι ὁμιλεῖ διά ΕΞΕΤΑΣΘΕΝΤΑΣ σχισματικούς καί αἱρετικούς.

(3) Ὅταν οἱ αἱρετικοί ψευδοεπίσκοποι προβαίνουν εἰς «καθαιρέσεις» τῶν Ὀρθοδόξων, κατ' οὐσίαν τούς στεφανώνουν μέ τιμάς. Αὐτά λέγει ὁ 15ος τῆς ΑΒ Συνόδου. Ὅσον ἰσχύει ὁ «ἀφορισμός» τοῦ μακαριστοῦ Ν. Σωτηροπούλου ἀπό τόν Βαρθολομαῖον (1993) ἄλλο τόσον ἰσχύουν καί οἱ «καθαιρέσεις» τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ. ἀπό τούς τότε Οἰκουμενιστάς (Χρυσόστομον Παπαδόπουλον κ.ἄ.).

(4) Δέν συνεχίζω τόν διάλογον, διότι, ὅπως προανέφερα, τά ἔχω γράψει ἄπειρες φορές καί διεπίστωσα ὅτι οὐδείς ἀκούει, ἄρα δέν ὑπάρχει λόγος διά συνέχειαν. Ἔγραψα τό παρόν σχόλιον διά τυχόν νέους ἀναγνώστας.

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Συνέχεια τοῦ προηγουμένου σχολίου μου:

Ἐπειδή καιροφυλακτοῦν οἱ Ματθαιϊσταί καί οἱ Ματθαιΐζοντες νά διαστρεβλώσουν τά λόγια μου, συμπληρώνω τό προηγούμενον μήνυμά μου ὡς ἑξῆς:

1. Οὐδέποτε εἶπα ἤ ἔγραψα ὅτι χρειάζεται νέα Σύνοδος νά καταδικάσῃ μίαν ἤδη Συνοδικῶς καταδεδικασμένην αἵρεσιν, ὅπως π.χ. ὁ Ἀρειανισμός, ὁ Παπισμός, τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον κ.λπ. Αὐτό πού λέγω εἶναι ὅτι ἄν κάποιος κληρικός παραμένῃ τυπικῶς μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἐν τῷ ὀνόματι Αὐτῆς τελῆ τά μυστήρια, ἀλλά κηρύττει, μερικῶς ἤ ἀναφανδόν μίαν καινοφανῆ ἤ μίαν ἤδη καταδεδικασμένην αἵρεσιν, ἡ ὁποία μάλιστα λαμβάνει οἰκουμενικάς διαστάσεις, τότε αὐτός δέν καθαιρεῖται αὐτομάτως, ὅπως λέγουν ἀθεολογήτως οἱ ὡς ἄνω σχισματο-αἱρετικοί, ἀλλ' εἶναι ὑπόδικος ἐνώπιον Πανορθοδόξου Συνόδου διά καθαίρεσιν καί ἀφορισμόν. Τότε μόνον θά καταστῇ ἐν ἐνεργείᾳ καθῃρημένος καί ἀφωρισμένος. Πρίν ἦτο ἐν δυνάμει μόνον, ἀλλά τά μυστήρια πού τελοῦσε ἦσαν ἔγκυρα μόνον δι' ὅσους εἶχαν ἄγνοιαν διά τήν κηρυσσομένην αἵρεσιν. Ὅσοι κοινωνοῦσαν ἐν γνώσει μαζί του, ἐλάμβανον κατάκρισιν, καθότι ὁ Χριστός δέν εἶναι μόνον Φῶς, ἀλλά καί «πῦρ καταναλίσκον» πού καίει τούς προδότας καί τούς ἀμετανοήτους, ὅπως ἀκριβῶς λαμβάνουν κατάκρισιν ὅσοι κοινωνοῦν χωρίς μετάνοιαν καί ἐξομολόγησιν.

2. Ὁ Οἰκουμενισμός οὐδέποτε ἔχει καταδικασθῆ ἀπό Πανορθόδοξον Σύνοδον. Ὑπάρχουν οἱ καταδίκες τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς καί τῶν «ΓΟΧ», ἀλλ' ἐκτός ἀπό τό γεγονός ὅτι αὐτές δέν ἔχουν Πανορθόδοξον κῦρος, εἶναι καί ἐλάχιστα γνωστές. Βεβαίως, ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι αἵρεσις κατεγνωσμένη ὑπό τῶν Πατέρων (Πολυκάρπου Σμύρνης, Ἰουστίνου Πόποβιτς, τῶν δύο προαναφερθέντων Συνόδων κ.ἄ.), ἑπομένως ἡ ἀποτείχισις ἀπό αὐτούς πού τήν κηρύττουν εἶναι ὑποχρεωτική. Ὅπως προανέφερα, ὅμως, οἱ καταδίκες αὐτές δέν ἐπαρκοῦν γιά νά ὁμιλῇ κανείς διά καθῃρημένους κληρικούς καί παντελῶς ἄκυρα μυστήρια, ἀκόμη καί γι' αὐτούς πού τά λαμβάνουν ἀπό ἄγνοιαν (ὅπως τά βρέφη). Οἱ καθαιρέσεις καί οἱ ἀφορισμοί ἐν προκειμένῳ εἶναι ἔργον Πανορθοδόξου Συνόδου. Ὅσοι σφετερίζονται τίς ἁρμοδιότητές της εἶναι σχισματο-αιρετικοί.

3. Οἱ Σύνοδοι τοῦ 16ου αἰῶνος κατεδίκασαν τό «Καλεντάριον τῶν Λατίνων». Ὅσοι τό υἱοθετοῦν εἴτε πλήρως (δηλαδή ἀλλάζουν καί τό Πασχάλιον) εἴτε μερικῶς (βλ. «διωρθωμένον Ἰουλιανόν»), ἀλλά κατά τά ἄλλα παραμένουν ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί δέν προσχωροῦν εἰς μίαν ἄλλην «ἐκκλησίαν» (ὅπως ὁ Παπισμός) καί ἐπίσης δέν ἱδρύουν μίαν νέαν «ἐκκλησίαν», τότε δέν αὐτοκαθαιροῦνται οὔτε αὐτο-αφορίζονται, ἀλλ' εἶναι ὑπόδικοι ἐνώπιον Συνόδου κατά τά ὡς ἄνω.

4. Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία. Οἱαδήποτε ἀπόκλισις ἀπό αὐτήν, δῆθεν ἀπό «ζῆλον διά τήν Ὀρθοδοξίαν», ἀποτελεῖ αἵρεσιν.

ΜΙΚΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ~ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΛΕΙΣΤΩΝ


 Η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, αρχίζει και τελειώνει με την επίκλησιν «Της τιμιωτέρας των Χερουβίμ…», και πάντες οι άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν την Θεοτόκον Μαρίαν ως «μετά Θεόν, τα δευτερεία της Τριάδος έχουσαν…». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου». Ο Γεώργιος Νικομηδείας λέγει, ότι ο Χριστός λογίζεται δόξαν ιδικήν Tου, την δόξαν της Μητρός Aυτού. «Την Σην γαρ δόξαν ο Κτίστης, ιδίαν οιόμενος, εκπληροί τας αιτήσεις». «Ελπίδα μου, καταφυγή μου, Μητέρα μου, γράφει ο Επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων Ηλίας Μηνιάτης, ένα νεύμα να κάνης δι’ εμέ, εγώ είμαι σεσωσμένος. Κυρία Θεοτόκε Μαρία, όποιος εις Σε ελπίζει είναι αδύνατον να χαθή».

Τη Η΄ (8η) Μαρτίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΥ Επισκόπου Νικομηδείας.

Θεοφύλακτος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών κατήγετο εκ της Ανατολής, ακμάζων κατά τα έτη της βασιλείας των Ισαύρων, Κωνσταντίνου Ε΄ του Κοπρωνύμου (741 – 775) και των διαδόχων αυτού· πορευθείς δε εις Κωνσταντινούπολιν (περί το έτος 780), εσχετίσθη μετά του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου (784 – 806), όταν ακόμη εκείνος ήτο πρωτασηκρήτης, δηλαδή πρώτος μεταξύ των υπηρετούντων εις τας βασιλικάς σάκρας, όπως ωνόμαζον οι Βυζαντινοί τα βασιλικά γραφεία και οι οποίοι ωνομάζοντο ασηκρήται και υπ’ αυτού καλώς εξεπαιδεύθη εις τα θεία. Όταν δε, θεία ψήφω, ανήλθεν ο ιερός Ταράσιος εις τον θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως εν έτει ψπδ΄ (784), αφ’ ου παρητήθη οικειοθελώς του θρόνου ο προ αυτού Παύλος ο Κύπριος (780 – 784), ο οποίος επειδή έλαβε την Αρχιερωσύνην παρά των εικονομάχων ωνόμαζε μόνος τον εαυτόν του ανάξιον, τότε και ο ιερώτατος Μιχαήλ ο μετέπειτα Επίσκοπος Συνάδων και ο ιερός Θεοφύλακτος ούτος έγιναν Μοναχοί και εστάλησαν υπό του θείου Ταρασίου (περί το έτος 785) εις το υπό τούτου οικοδομηθέν Μοναστήριον, το ευρισκόμενον εις την είσοδον του Ευξείνου Πόντου.

Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία!

Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού, να ταπεινωθή τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί Της θεολόγοι, ακόμη και ιεράρχαι να επιζητούν την “οργανικήν” μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών, το οποίον κατ΄ αυτόν τον τρόπον γίνεται εις νέος εκκλησιαστικός “oργανισμός”, μία “νέα Εκκλησία” υπεράνω των εκκλησιών, της οποίας αι Ορθόδοξοι και μη ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνον “μέλη”, “οργανικώς”μεταξύ των συνδεδεμένα; Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία!  

Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς) (Γνωμάτευσις 13/11/1974).