«Τό ἀμετάθετον τῆς βουλῆς (τοῦ Θεοῦ)»

Κυριακή Δ΄τῶν Νηστειῶν

14 Ἀπριλίου 2013

(Ἑβρ. στ΄ 13-20)

Στήν ταραγμένη ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου άδελφοί, χάνουν ὅλο καί περισσότερο τό αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας. Γι’αὐτό θέλουν κάπου νά ἀκουμπήσουν, κάπου νά στηρίξουν τή ζωή τους γιά ν’ἀσφαλισθοῦν. Τά ἀνθρώπινα ὅμως μέτρα ἀσφαλείας ἀποδεικνύονται συνήθως ἀνίσχυρα, χωρίς καμμιά ἤ σχεδόν καμμιά ἀποτελεσματικότητα. Καί διερωτᾶται κανείς ἄν ὑπάρχη κανένας τρόπος πραγματικῆς ἀσφαλίσεως τῆς ζωῆς μας... Ὑπάρχει! ἀπαντᾶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή καί, συγχρόνως, ὑποδεικνύει δύο σταθερές ἐγγυήσεις ἐξασφαλίσεως τῆς ζωῆς.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ο Κοσμάς :

Τονίζουμε και πάλι, πως πεποίθησή μας είναι ότι η Εκκλησία, που ίδρυσε ο Χριστός είναι Μία, και παραμένει Μία, και μετά την απόσπαση από αυτή, μεγάλου ή μικρού αριθμού μελών της, για να αποτελέσουν αιρετικές ή σχισματικές καταστάσεις, τις οποίες αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι με το Θεό και με τον εαυτό μας, δεν μπορούμε πιά να τους αποκαλούμε Εκκλησία, όσο και αν γινόμαστε δυσάρεστοι σε φίλους και εχθρούς! Σε αντίθετη περίπτωση είμαστε υποκριτές και εμπαίζουμε το Θεό. Ακόμα σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τους αδελφούς μας που ανήκουν σε τέτοιες καταστάσεις, χωρίς να τους λέμε την αλήθεια, τη στιγμή μάλιστα που αυτοί, μερικές φορές, καίτοι βρίσκονται στην πλάνη, αποκαλούν την Εκκλησία μας, την πραγματική Εκκλησία του Χριστού, ότι είναι στην πλάνη και αίρεση!

Βεβαίως, και μεις, όσο μπορούμε, αποφεύγουμε, όταν δεν υπάρχει ανάγκη, να μιλάμε τη σκληρή αυτή γλώσσα, για να μη πικραίνουμε τους εκτός Εκκλησίας αδελφούς, πολύ περισσότερο όταν αυτοί είναι ακατήχητοι, απληροφόρητοι και καλοδιάθετοι. Όμως, δεν μπορούμε για πάντα να αποκρύπτουμε την αλήθεια, γιατί τότε εμείς θα δώσωμε λόγο στο Θεό.

Είναι δυνατόν πότε ένας Ορθόδοξος να ειπεί σε ένα παπικό, ότι ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού; Μπορεί να ειπεί το ίδιο πράγμα σε ένα Λατινόφρονα, που ενώθηκε με τον Πάπα, όπως ο Αθηναγόρας, ο Βαρθολομαίος και όσοι "κοινωνούν" με αυτούς; ΟΧΙ!

Οι Πατέρες, ποτέ δεν δίσταζαν να πουν την αλήθεια, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους! Ας θυμηθούμε τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, με το διάλογο που έκανε ως αιχμάλωτος με τους Μουσουλμάνους Χιόνες!
Αλλοιώς, να μη λέμε, ότι ακολουθούμε τους αγίους Πατέρες μας!

Cherubic Hymn-Theodoros Vasilikos-Our Home

Π. Θεόδωρος Ζήσης - Κήρυγμα, Δ' Χαιρετισμοί - Θεοτοκόφιλοι Άγιοι - Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας -

Simeron Wordpress 

Λόγοι γερόντων περί ακτημοσύνης.

Κάποιος πλούσιος χριστιανός επισκέφτηκε κάποτε έναν Ερημίτη και, φεύγοντας, του πρόσφερε ένα γερό φιλοδώρημα. Εκείνος όμως με κανένα τρόπο δεν ήθελε να το δεχτεί. "Πάρε το, Αββά, τον παρακαλούσε ο επισκέπτης, και μοίρασε το στους φτωχούς." "Αυτό είναι διπλή ντροπή για μένα, τέκνον μου, του αποκρίθηκε ο Γέροντας, να παίρνω χωρίς να έχω ανάγκη και να κενοδοξώ μοιράζοντας τα ξένα ελεημοσύνη."

Ένας πλούσιος άρχοντας πήγε να επισκεφθεί τη σκήτη των Πατέρων. Μαζί του είχε πολλά χρήματα για να τους φιλοδωρήσει και τα έδινε στον Πρεσβύτερο να τα μοιράσει, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. "Οι Γέροντες δεν χρειάζονται χρήματα, του είπε ο Πρεσβύτερος." Επειδή όμως επέμενε ο άρχοντας, τα έβαλε σ' ένα σακούλι και το κρέμασε στην πόρτα της εκκλησίας. Την Κυριακή που πήγαν οι Πατέρες να λειτουργηθούν, ο Πρεσβύτερος τους είπε: Όποιος χρειάζεται χρήματα, ας πάρει από κείνο το σακούλι. Κανένας όμως δεν πλησίασε να πάρει. Οι πιο πολλοί μάλιστα δε γύρισαν καν να κοιτάξουν προς τα εκεί.
Γύρισε τότε ο Πρεσβύτερος και είπε στον άρχοντα, που στεκόταν παράμερα και παρακολουθούσε: Βλέπεις πως οι μοναχοί αποστρέφονται τα χρήματα. Πάρε τα λοιπόν και μοίρασε τα στους φτωχούς. Ο Θεός δέχτηκε την καλή σου προαίρεση. Ο άρχοντας έφυγε, θαυμάζοντας την αφιλοχρηματία των Πατέρων.

Μια φορά ο Ζαχαρίας, ο μαθητής του Αββά Σιλουανού, χωρίς να ρωτήσει τον Γέροντα, πήρε τους άλλους αδελφούς κι έριξαν κάτω τον φράκτη για να μεγαλώσουν το μικρός τους κήπο. Σαν το είδε ο Αββάς Σιλουανός, χωρίς να τους πει λέξη, φόρεσε το μανδύα του και τους αποχαιρέτησε: "Εύχεστε για μένα, αδελφοί, ήταν τα μοναδικά λόγια, που έβγαλε από το στόμα του, καθώς έφευγε." Εκείνοι σάστισαν που τον είδαν τόσο ξαφνικά να φεύγει. "Πού πας, Αββά; τον ρώτησαν. Τι σου συμβαίνει;" "Δε μπαίνω μέσα σε τούτο το κελί, ούτε το μανδύα βγάζω από πάνω μου, τους είπε τότε ο Γέροντας, αν δεν φέρετε τον φράχτη στην πρωτινή του θέση."

Αν δώσεις ελεημοσύνη, λέγει άλλος Γέροντας, κι ο λογισμός σε θλίβει πως έδωσες πολύ, μη δίνεις προσοχή σ' αυτόν, γιατί είναι σατανικός. Καλύτερα όμως για σένα είναι να ζεις με τόση ακτημοσύνη, που να έχεις ανάγκη από τους άλλους να σε ελεούν. Εκείνος που δίνει, έχει την ικανοποίηση πως κάνει κάτι καλό. Αλλά όποιος στερείται και δεν έχει ποτέ να δώσει κάτι, αποκτά ταπεινοσύνη με τη σκέψη πως ποτέ δεν κάνει τίποτε καλό. Έτσι έζησαν οι Πατέρες μας. Μ' αυτόν τον τρόπο βρήκε τον Θεό ο Μέγας Αρσένιος.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς διδάσκει :

«Καθῆκον εἶχεν ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀνυψοῦται πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν νοῦν αὐτοῦ πρὸς μόνον τὸν Θεὸν νὰ ἀναφέρη καὶ οὐχὶ νὰ ἀναζητῆ τὴν τέρψιν ἐν ταῖς ἀπολαύσεσι τῶν δημιουργημάτων, ἡ προσήλωσις αὐτοῦ πρὸς τὰ γήινα ἐπέφερε τὴν ἀμέλειαν τοῦ πρὸς ἑαυτὸν καθήκοντος. Διά τῆς ἀμελείας ἐμακρύνθη ἤδη τοῦ Θεοῦ, ἀπώλεσεν ἤδη μέγα μέρος τῆς ἐνισχυούσης αὐτὸν θείας δυνάμεως, καὶ διὰ τοῦτο ἡττηθείς ἔπεσεν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ. Ἐὰν ὁ Ἀδὰμ δὲν εἶχεν ἀπομακρυνθῆ ἤδη τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ ἡττᾶτο, διότι ἡ θεία δύναμις θὰ ἐνίσχυεν αὐτόν, ἡ ἐνατένισις πρὸς τὸ ξύλον τὸ ἀπηγορευμένον ἦτο ἔνδειξις τῆς προσηλώσεως πρὸς τὴν ὕλην».

Σταδιακὰ γίνεται ἀλλαγὴ τῶν ἀρχῶν τῆς θεμελιώδους Πίστεώς μας!

Ἡ σταδιακὴ ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ συντελεῖται μὲ τὴν ὑλοποίηση τῆς οἰκουμενιστικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ Οικ. Πατριαρχείου τοῦ 1920 καὶ ὅσων ἐφεξῆς δρομολογήθηκαν, ἀλλὰ καὶ ὅσων ἐθέσπισε ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος. Αὐτὸ σημαίνει πὼς σταδιακὰ γίνεται ἀλλαγὴ τῶν ἀρχῶν τῆς θεμελιώδους Πίστεως· ὅλο καὶ περισσότερο ἀμφισβητεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ «κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας» καὶ ἐμπεδώνεται στὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ἡ θέση ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συναποτελεῖ μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες τῶν παπικῶν καὶ προτεσταντῶν (ὁρατῶς ἢ ἀοράτως) τὴν Ἐκκλησία.

Καθ. Πανεπ. Αθηνών κ. Ι. Κορναράκης :

Πρὸ δεκαετίας, περίπου, στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Α.Π.Θ., ἐκπονήθηκαν –καὶ ἔγιναν ἀποδεκτές– δύο διατριβές, οἱ ὁποῖες «ἀπεδείκνυαν» ὀρθοδόξους δύο αἱρετικοὺς τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος: τὸν Διόσκορο καὶ τὸν Σεβῆρο (τὸν ἀποκαλούμενο «ἀκέφαλο» στὸ σχετικὸ τροπάριο τοῦ Ὄρθρου τῆς Ἀκολουθίας τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων).
Ἡ δικαιολογία καὶ τὸ αἴτιο τῆς ἐκπονήσεως τῶν ἐν λόγῳ διατριβῶν εἶναι ὅτι, ἀμφότερες προλειαίνουν τὸ ἔδαφος, ὥστε, μελλοντικὴ Σύνοδος νὰ πεισθεῖ γιὰ τὰ «ὀρθόδοξα» φρονήματα τῶν δύο –Συνοδικῶς καταδικασθέντων– αἱρετικῶν.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ :

Μέ ἁπλᾶ λόγια: Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν στην Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τους ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι ποιμένες καί ἱεροί ἀρχιποιμένες. Γιατί ἔχουμε διδαχθῆ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

Πολλοί εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι «μυημένοι» εἰς προστάγματα-ἐντολάς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀποροῦν διατί κατά τάς συμπροσευχάς Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μέ πλανεμένους Χριστιανούς (Παπικούς, Προτεστάντας κ.λπ) ὁμιλοῦμεν περί καταφρονήσεως τῶν Ἱερῶν αὐτῶν Κανόνων ἀπό ἐκείνους (τούς Ἁρχιερεῖς καί Πατριάρχας), οἱ ὁποῖοι ὤφειλον νά τούς ὑπερασπίζωνται. 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Πρόσωπον  και  κοινωνία.

Κάθε νέον μέλος της Εκκλησίας σημαίνει αύξησιν εις το σώμα της Εκκλησίας και μεγέθυνσιν του σώματός της. Διότι έκαστος με την αντίστοιχον εργασίαν του γίνεται σύσσωμος τω σώματι της Εκκλησίας. Την δε κατάλληλον θέσιν του δίδει αυτός ο Κύριος, καθιστών αυτόν εν ζων και συστατικόν μέρος της. Και όντως, μόνον μέσα εις τον θεανθρώπινον οργανισμόν της Εκκλησίας όλοι εργάζονται δι΄ έκαστον και έκαστος δι΄ όλους, όλοι ζουν δι΄ έκαστον και έκαστος ζη δι΄ όλους. Ως εκ τούτου, μόνον εν τη Εκκλησία ελύθη με τέλειον τρόπον το πρόβλημα του ατόμου και της κοινωνίας και μόνον εν τη Εκκλησία επραγματοποιήθη και το τέλειον πρόσωπον και η τελεία κοινωνία:  Έξω απ΄ αυτήν ούτε πραγματικόν πρόσωπον υπάρχει ούτε πραγματική κοινωνία. Ο άγιος Δαμασκηνός ευαγγελίζεται την αλήθειαν ότι ο Χριστός ο «εφεστώς ημίν κατά την θεϊκήν εξοχήν, μεταδίδωσιν ημίν εαυτόν κατά την οικονομίας συνάφειαν, εαυτώ συνάπτων ημάς και αλλήλοις, καθ΄ ην έχομεν προς αλλήλους ώσπερ εν οικοδομή συναρμογήν, και καθό την επιχορηγίαν του Πνεύματος έκαστος δύναται δέχεσθαι» (Ιωάννου Δαμασκηνού, PG. 95, c, 844A).