ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ 15ου ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Μοναχός Ιωσήφ

Άγιον Όρος.

 Ἄλγος καί ἀπογοήτευση μᾶς προξένησε ἡ ἀνάγνωση  τοῦ νέου βιβλίου τοῦ ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνά « Ἡ Διαχρονική Συμφωνία  τῶν  Ἁγίων Πατέρων  γιά τό Ὑποχρεωτικό τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας  Συνόδου». Τό βιβλίο πραγματεύεται περί τό ἐπιβεβλημένο τῆς ἀποτειχίσεως τῶν πιστῶν ἀπό τους αἱρετικούς ἐπισκόπους ὅταν αὐτοί κηρύττουν κακόδοξες διδασκαλίες καί δόγματα. Δεν διαφωνοῦμε με την βασική ἰδέα αὐτοῦ τοῦ βιβλίου, ἀντιθέτως την  ἐπικροτοῦμε, καθώς και ημείς εἴμαστε ἀποτειχισμένοι διά τους αὐτούς λόγους. Πίπτει όμως σε διάφορες υπερβολές ατοπήματα και πλάνες όταν αναφέρεται περί Αποστολικής Διαδοχής των εκπεσόντων στην πίστη επισκόπων όπως επίσης και στις αναφορές του δια τους αποτειχισμένους πιστούς του Παλαιού εορτολογίου. Πρώτον θα θέλαμε να τον απαντήσωμε δια την πρώτη περίπτωση όπου λέγει:  «Αν δημιουργηθή κάποια Σύνοδος παράλληλος προς την αιρετική ή τοποθετηθή κάποιος επίσκοπος σε κάποια επισκοπή, χωρίς προηγουμένως να καταδικασθή ο υπάρχων αιρετικός, τότε σταματά η αποτείχισις, αφού δημιουργείται μία άλλη νέα «Εκκλησία», (σ. 245). «Δεν νομίζω (λέγει) ότι θα εύρη κανείς παράδειγμα στην Ορθοδοξία κατά το οποίο να υπάρχουν σε μία εκκλησιαστική επαρχία και να ασκούν τα καθήκοντά των συγχρόνως δύο επίσκοποι, ορθόδοξος και αιρετικός και δύο αντίστοιχα Σύνοδοι, οι οποίες να λειτουργούν συγχρόνως και παραλλήλως, χωρίς δηλαδή να έχη καταδικασθή η αίρεσις από ορθόδοξο Σύνοδο», (σ. 248). Η διδασκαλία αυτή είναι κακόδοξος και υπηρετεί πλήρως τα συμφέροντα και την εκκλησιολογία των Οικουμενιστών επισκόπων. Εμείς θα του δείξωμε τοιαύτα παραδείγματα, αλλά είναι απορίας άξιον πως ο εν λόγω συγγραφεύς του βιβλίου αυτού δεν συνήντησε πουθενά τοιούτο παράδειγμα, καθό γνώστης πολλών πραγμάτων τυγχάνει, και εφόσον, υπάρχει στην σχετική βιβλιογραφία που παραθέτει και ένα σχετικό βιβλίο όπου αναφέρει όχι μία αλλά αρκετές περιπτώσεις συνυπάρξεως σε μία επισκοπή όχι δύο αλλά πολλών επισκόπων διαφόρων άλλων αιρέσεων εκτός του ορθοδόξου! Το βιβλίο αυτό (δεν είναι το μοναδικό που αναφέρεται σε αυτό το θέμα), είναι γραμμένο από τον ιστοριοδίφη του 19ου αιώνος Μανουήλ Γεδεών, τον Μέγα Χαρτοφύλακα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και λέγεται «Πατριαρχικοί Πίνακες», στο οποίο παρατίθενται κατάλογοι των Πατριαρχών (αιρετικών και ορθοδόξων), που πατριάρχευσαν μέχρι και την εποχή του στον θρόνο της Κων/πόλεως. Αναφέρεται λοιπόν στην σελ. 122 του βιβλίου (οι σελίδες που παραπέμπουμε ανταποκρίνονται στην 1η έκδοση του βιβλίου) αυτού ότι κατά τα έτη 360-369 Πατριάρχης Κων/λεως εχρημάτισε ο Ευδόξιος, ο οποίος ήταν Αρειανός, από την αρχή της εμφανίσεώς του στον εκκλησιαστικό βίο και μάλιστα αιρεσιάρχης αφού εδημιούργησε και δική του αιρετική δογματική δοξασία. Ο Πατριάρχης αυτός ενεθρονίσθη στον θρόνο της Κων/λεως υπό εβδομήντα δύο αρειανούς επισκόπους! (σ. 123). Ταυτόχρονα όμως οι αποσχισθέντες  αρειανοί Αέτιος και Ευνόμιος, εξέλεξαν και εχειροτόνησαν και αυτοί δικό τους Πατριάρχη τον Ποιμένιο, και μετά τον θάνατο αυτού τον Φλωρέντιο, το αυτό έπραξαν και σε άλλες επισκοπές.


Συνεχίζεται.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

α΄. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου.

Διά τήν πρώτη ἀποτείχισι τήν λεγομένη τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου ἀναφέρουμε ὅτι ἡ αἰτία πού ἔγινε ἦταν ἡ κατά τό ἔτος 1924 ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Βεβαίως ἐδῶ δέν πρόκειται διά τήν κατάργησι ἑνός δόγματος ἤ μίας Παραδόσεως, ἡ ὁποία ἔχει δογματικό χαρακτῆρα, ὅπως ἦτο ἡ Εἰκονομαχία, δεδομένου καί τοῦ ὅτι δέν πρόκειται περί καταργήσεως, ἀλλά περί ἀλλαγῆς ἤ διορθώσεως σέ κάτι πού τό χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά οὐσιαστικά τό δέχεται ἀπό τήν ἐπιστήμη. Ἐπί πλέον τό ἡμερολόγιο αὐτό καθ’ ἑαυτό δέν δύναται νά χαρακτηρισθῆ ὡς ἐκκλησιαστικό, ὅπως οἱ εἰκόνες καί οἱ ἁγιογραφίες, διότι χρησιμοποιεῖται ἐκτός Ἐκκλησίας καθημερινά σέ πλεῖστες ὅσες ὑποθέσεις τῶν ἀνθρώπων. Εἰς τό θέμα αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ἀναφερθοῦμε διότι ἔχει γίνει κάποια παρεξήγησις ἀπό τούς ἰδίους τούς Παλαιοημερολογίτες, σέ σημεῖο νά ἐκθειάζωμε, νά ἐξυψώνωμε καί νά ἀποδίδωμε στό παλαιό ἡμερολόγιο κάποιες ἰδιαίτερες εὐλογίες καί ἀπεναντίας τό νέο ἡμερολόγιο νά τό θεωροῦμε καταραμένο, δαιμονικό καί νά ἰσχυριζώμεθα ὅτι

ὅποιος τό ἀκολουθεῖ δέν σώζεται. Αὐτό προφανῶς ἀποτελεῖ πλάνη τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, διότι ἔφυγαν ἀπό τήν προαίρεσι καί τήν πρόθεσι μέ τά ὁποῖα ὁ καρδιογνώστης Θεός κρίνει τά πάντα καί ἐκόλλησαν πεισματωδῶς εἰς αὐτά καθ’ ἑαυτά τά πράγματα, ἀποδίδοντας ἀναλόγως εἰς αὐτά, ἀνεξαρτήτως τῆς προαιρέσεως μέ τήν ὁποία τά χρησιμοποιεῖ ἕκαστος, κάποιες ἰδιαίτερες ἰδιότητες.

Τίποτε ἀπό αὐτά πού χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι εὐλογημένο, ἐπειδή τό χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά παίρνει ἀναλόγως εὐλογία ἤ κατάκρισι ἀπό τήν προαίρεσι τοῦ χρήστου. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο δέν εἶναι εὐλογημένος ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος ἐπειδή τά χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία στήν τέλεσι τοῦ οὐσιωδεστέρου μυστηρίου της, διότι κάποιος δύναται νά τά χρησιμοποιήση πρός λαιμαργίαἤ μέθη. Οὔτε εἶναι εὐλογημένη ἡ βυζαντινή ψαλμωδία, ἐπειδή τήν χρησιμοποιεῖ στήν λατρεία της ἡ Ἐκκλησία, διότι δύναται κάποιος νά συνθέση μέ τή βυζαντινή

μελωδία ὕμνους καί τροπάρια αἱρετικά. Οὔτε πάλι εἶναι αὐτά καθ’ ἑαυτά κατακεκριμένα τά εἰδωλόθυτα, διότι δύναται κάποιος χριστιανός νά μετέχη εἰς αὐτά ἐν ἀγνοίᾳ καί μέ ἀγαθή προαίρεσι, πιστεύοντας ὅτι «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό

πλήρωμα αὐτῆς» (Α΄ Κορ. 10,26). Δι’ αὐτό καί ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τήν περί εἰδωλοθύτων διδασκαλία τοῦ ἀπ. Παύλου ἀναφέρει: «Τί οὖν ἀπέχῃ, φησίν; Οὐχ ὡς μέλλων ἀκάθαρτος γίνεσθαι, μή γένοιτο, ἀλλά διά τόν ἀδελφόν, καί ἵνα μή κοινωνός γένωμαι δαιμονίων καί ἵνα μή κρίνωμαι παρά τοῦ ἀπίστου. Ἐνταῦθα γάρ οὐκέτι λοιπόν ἡ φύσις, ἀλλ’ ἡ παρακοή καί ἡ πρός δαίμονας φιλία ποιεῖ με ἀκάθαρτον, καί ἡ προαίρεσις τόν μολυσμόν ἐργάζεται» (ΕΠΕ 18Α, 114,13). Ὡς ἐκ τούτου ἀναφέρονται παραδείγματα στούς βίους τῶν ἁγίων εἰς τά ὁποῖα κάποιοι ἅγιοι ἤπιαν δηλητήριο μέ ὁμολογιακή διάθεσι καί πίστι στόν Θεό καί δέν ἐβλάφθησαν, ἐνῶ ἀντιθέτως συνέβη κάποιοι νά κοινωνήσουν τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἀναξίως καί μέ κακή προαίρεσι καί νά δαιμονισθοῦν.

Father George says : The church is not like McDonalds

...What we ask with the deepest supplication is for the people of the Lord to participate from the morning. The church is not like McDonalds, to go to the window and take food and go. We come to the church to be sanctified, to be new creatures for the week that will follow. We are coming to pray, to connect with the Divine Grace, to be illuminated, to receive the gift, and to go and return back to our homes bringing God with us.


Annunciation Greek Orthodox ChurchWilkes-Barre, Pennsylvania

Σεβ. Μητρ. κ. Ιερεμίας : Σέ ᾽μᾶς τούς Ὀρθοδόξους δέν ὑπάρχει «Πάπας»

1. Λέγαμε, ἀδελφοί μου χριστιανοί, στά προηγούμενα κηρύγματά μας ὅτι ἡ Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἵδρυσε ὁ Χριστός στή γῆ, διά τῶν Ἁγίων Του Ἀποστόλων, εἶναι ΜΙΑ. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία στήν ὁποία ἀνήκουμε, ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Οἱ ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λεγόμενες ἐκκλησίες, δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι σχίσματα και αἱρέσεις. Κυρίως αὐτοί οἱ αἱρετικοί εἶναι δύο. Εἶναι οἱ Προτεστάντες και οἱ Καθολικοί. Ἀλλά αὐτοί οἱ δύο εἶναι σχεδόν ἕνα, γιατί, ὅπως εἶπε ἕνας Ρῶσος θεολόγος, ὁ Ἀλέξιος Χομιάκωφ (1846), ὅλοι οἱ Προτεστάντες εἶναι κρυφοπαπικοί! Καί ὁ ἴδιος αὐτός ὁ θεολόγος εἶπε σέ κάποιον παπικό, ὁ ὁποῖος τόν ἐρωτησε, πῶς νά ἀποφεύγει τόν προτεσταντισμό: Φῦγε ἀπό τόν ρωμαιοκαθολικισμό σου!..

2. ῾Ενωμένη ἦταν πρῶτα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἀλλά χωρίστηκαν ἀπ᾽ αὐτήν ἔπειτα μερικοί χριστιανοί, καί ἀποτέλεσαν δικά τους τμήματα. Ὁ πρῶτος χωρισμός ἔγινε στήν περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς τόν 5ο καί 6ο αἰώνα. Καί αὐτοί πού ἀποσχίσθηκαν και χωρίστηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀποτέλεσαν δικές τους ἐκκλησίες. Ὀνομάζονται «Νεστοριανική», «Χαλδαϊκή», «Μονοφυσιτική» ἐκκλησία, ἤ «ἐκκλησίες» μέ διάφορα ἄλλα ὀνόματα. Ὁ δεύτερος χωρισμός ἔγινε τό 1054. Τότε οἱ χριστιανοί τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, ὑπό τόν πάπα τῆς Ρώμης, κόπηκαν και αὐτοί ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἀποτέλεσαν καί αὐτοί δικό τους τμῆμα, τήν λεγόμενη «ρωμαιοκαθολική» ἤ «παπική» ἐκκλησία. Ὅπως τό καταλαβαίνετε, ἀγαπητοί μου,αὐτοί πού ἀποχώρησαν ἀπό τήν Ἐκκλησία μας καί δέν ἀνήκουν πιά σ᾽ αὐτήν, βεβαίως δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία. Αὐτοί εἶναι σχισματικοί καί αἱρετικοί καί δέν μποροῦμε το σχίσμα καί τήν αἵρεση νά τά ποῦμε «Ἐκκλησία».

3. Στό σημεῖο αὐτό, ἀδελφοί μου, θέλω νά σᾶς πῶ ὅτι πρέπει να προσέχουμε τήν ἔκφραση, πού χρησιμοποιοῦμε ὅταν μιλᾶμε γι᾽ αὐτούς, πού ἔφυγαν ἀπό τήν Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτούς πρέπει νά λέμε τό ρῆμα «κόπηκαν» ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Γιατί, ἄν ποῦμε ἁπλῶς «ἔφυγαν» ἤ «χωρίσθηκαν» ἀπό την Ἐκκλησία καί ὀνομάζουμε μάλιστα καί αὐτούς μέ τή λέξη Ἐκκλησία (ὅπως λένε πολλοί, «Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία»), τότε φαίνεται ὅτι καί αὐτοί οἱ αἱρετικοί, ἀποτελοῦν πραγματικά Ἐκκλησία. Δηλαδή, κατά τήν ἄποψη αὐτή, ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διαιρέθηκε σε πολλές ἐπιμέρους Ἐκκλησίες. Μεγάλη αἵρεση αὐτό, χριστιανοί μου, ἄν τό ποῦμε. Αὐτό μᾶς φέρνει την «θεωρία τῶν κλάδων», πού λέγουν οἱ Προτεστάντες. Ὅτι, δηλαδή, ὅλοι ὅσοι πιστεύουν γενικά στον Χριστό, ἀποτελοῦν κλάδους τοῦ ἑνός δένδρου, τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Γιά νά μή πέσουμε στή μεγάλη αὐτή πλάνη καί αἵρεση, πρέπει νά ξέρουμε καί νά λέμε αὐτό τό βασικό, πού σᾶς εἶπα καί το ξαναλέγω: Ἡ ἀληθινή ᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ΜΙΑ, ὅπως καί ἡ ἀλήθεια εἶναι μία ἐνῶ τά ψέματα εἶναι πολλά. Ἡ ΜΙΑ αὐτή Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ὅσοι κόπηκαν ἀπό αὐτό τό θεῖο Δένδρο, πού φύτευσε ὁ Χριστός στή γῆ καί πότισε μέ τό Αἷμα Του, αὐτοί, λέγω, πού κόπηκαν ἀπό το Δένδρο αὐτό τῆς Ἐκκλησίας, ξεράθηκαν, δέν εἶναι πιά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Δέν δεχόμαστε λοιπόν, ἀδελφοί μου χριστιανοί, τόν ὅρο «διῃρημένη Ἐκκλησία»• τόν θεωροῦμε ἐσφαλμένο καί αἱρετικό, γιατί προσβάλλει καί βλασφημεῖ τήν Ὀρθόδοξη ᾽Εκκλησία μας, την Ὁποία θεωροῦμε ἀκεραία καί ὄχι «κουτσουρεμένη», ὥστε νά την ποῦμε «διῃρημένη».

4. Ἀλλά ἄς ἔλθουμε στά δικά μας: Ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας εἶναι μία οἰκογένεια αὐτοδιοικουμένων Ἐκκλησιῶν. Ἄλλες Ἐκκλησίες ἀποτελοῦν Πατριαρχεῖα και ἄλλες εἶναι Αὐτοκέφαλες. Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀνάλογα μέ τό ποῦ κατοικοῦν, ἀνήκουν ἤ σέ κάποιο Πατριαρχεῖο ἤ σέ μία Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία. Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, για παράδειγμα, ἀνήκουμε στήν Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὅλα ὅμως τά Πατριαρχεῖα και ὅλες οἱ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες εἶναι ἑνωμένες μεταξύ τους. Ἡ ἑνότητά τους ὅμως αὐτή δέν προέρχεται ἀπό τήν ἐξουσία κάποιου μοναδικοῦ Ἐπισκόπου σέ ὅλο το Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, γιατί αὐτό το λέγουν οἱ Παπικοί γιά τήν δική τους «ἐκκλησία». Ἡ ἑνότητα ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων προέρχεται ἀπό την ἑνότητά μας στήν ἴδια πίστη και ἀπό τήν κοινωνία μας στό ἱερό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Πραγματικά, κάθε Πατριαρχεῖο και κάθε Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία ἔχουν μεταξύ τους τήν ἴδια πίστη καί ἔχουν ἀκόμη μεταξύ τους μυστηριακή κοινωνία. Σέ ᾽μᾶς τούς Ὀρθοδόξους δέν ὑπάρχει «Πάπας». Λόγῳ ὅμως τιμῆς, καί εἰδικά μετά τό Σχίσμα Ἀνατολῆς καί Δύσης, καλοῦμε τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως «Οἰκουμενικό». Αὐτός ὅμως ὁ τίτλος δέν τοῦ παρέχει το δικαίωμα νά ἐπεμβαίνει στίς ἐσωτερικές ὑποθέσεις τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν.

5. Τί πιστεύουμε γιά τήν Ἐκκλησία μας ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι; Πιστεύουμε, πρῶτον: Ὅτι φυλάσσει καί διδάσκει τήν ὀρθή πίστη γιά τον Θεό. Δεύτερον: Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δοξάζει τόν Θεό μέ ὀρθή λατρεία. Καί ἀκριβῶς γι᾽ αὐτά τά δύο, διότι ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ καί ΟΡΘΗ ΛΑΤΡΕΙΑ, γι᾽ αὐτό καί λέγεται ΟΡΘΟΔΟΞΗ. Και τρίτον γιά τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πιστεύουμε ὅτι εἶναι ἡ ΜΟΝΗ Ἐκκλησία ἐπί τῆς γῆς. Στήν συνέχεια τῶν κηρυγμάτων μας αὐτῶν θά ἀποδείξουμε, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, αὐτά τά τρία.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

"Ορθόδοξος Τύπος"

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΚΟΛΑΣΙΣ ΜΟΥ

Το νόημα της ζωής και του κόσμου.

Κατά την ημέραν των Χριστουγέννων ο Λόγος σαρξ εγένετο (Ιωάν. 1,14). Αυτή είναι η πρώτη και η μεγαλυτέρα χαρμόσυνος αγγελία, το πιο μεγάλο «ευ-αγγέλιον», που ήτο δυνατόν να δώση ο Θεός εις τον άνθρωπον και ο ουρανός εις την γην. Εάν θέλετε, ολόκληρον το Ευαγγέλιον του ουρανού και της γης αποτελείται από τέσσαρες λέξεις: «ο Λόγος σαρξ εγένετο». Έξω από αυτό και χωρίς αυτό, άλλος ευ-αγγελισμός δεν υπάρχει δια τον άνθρωπον, ούτε εις αυτόν ούτε εις τον άλλον κόσμον. Εδώ ευρίσκεται κάθε τι, το οποίον είναι αιωνίως αναγκαίον δια την ανθρωπίνην ύπαρξιν εις όλους τους κόσμους. Μοναδικόν χαρμόσυνον μήνυμα δια την ύλην εις όλας τας μορφάς της. Από την πλέον σκληράν και πυκνήν ύλην του αδάμαντος, μέχρι την πλέον λεπτήν και αφανή του ηλεκτρονίου και φωτονίου.

«Ο Λόγος σαρξ εγένετο». Αυτό σημαίνει ότι ο Λόγος έγινε Θεο-σάρξ, ούτως ώστε ούτε ο Θεός παύει να είναι Θεός, ούτε η σαρξ να είναι σαρξ. Μόνον που η σαρξ εν τη μυστική αλλά πραγματική ενώσει της με τον Θεόν ζη και ακτινοβολεί όλας τας τελειότητας του Θεού. 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ταλαίπωρη Ορθοδοξία!

Κύριε, ελέησον! Τι είναι αυτά τα πράγματα που βλέπω; Ορθόδοξος ιεράρχης παίρνει “ευλογία” από ξυρισμένο παπικό “επίσκοπο”; Ορθόδοξος ιεράρχης προσεύχεται σε χώρο “λατρείας” στο οποίο βρίσκονται είδωλα και μουσικά όργανα; Ορθόδοξος ιεράρχης συμπροσεύχεται με αιρετικούς που αναγνωρίζουν “χειροτονίες” γυναικών και ομοφυλοφίλων “κληρικών”;

 O ὑπηρετῶν δε τὴν βδελυρὰν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος, ὁ ἔχων εἰς τὴν πλάτην του τὶς συμφωνίες τοῦ Μπάλαμαντ, τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, τὶς πανθρησκειακὲς συμπροσευχὲς στὴν Ἀσσίζη, τὶς βαρύγδουπες καινοτομίες τῆς βαπτισματικῆ θεολογίας, τῆς θεολογίας τῶν κλάδων καὶ ἄλλες πολλὲς ἡμαρτημένες κακοδοξίες, γράφει για τους αγωνιζόμενους ορθοδόξους:

"….Και εις τὴν καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολήν, ἔχομεν καὶ τὰς "ἐξωτικὰς ὀπώρας" τοῦ νέο-γεροντισμοῦ, τοῦ παθολογικοῦ νέο-συντηρητισμοῦ καὶ τῆς "θεολογικῆς ἀλητείας", αἱ ὁποῖαι μόνον εἰς τὴν ἀποπλάνησιν τῶν ἀδαῶν καὶ συχνάκις "θεουσῶν" ἀποσκοποῦν, μὲ ἀπροβλέπτους καὶ ὀλεθρίας συνεπείας".

Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν οι οικουμενιστές ως αρνίον επί σφαγήν. Στον πέλεκυ

της αιρέσεως! 

Ζει, όμως, Κύριος….!

Drink a New Drink

Rev. Father Thomas Zaferes,

The Gospel lesson for the Sunday of Pentecost is taken from John 7:37-52; 8:12. A portion of it says: “If anyone thirsts, let him come to Me and drink. He who believes in Me, as the Scripture has said, out of his heart will flow rivers of living water”. (John 7:37)  Jesus delivers this message while He is in Jerusalem for the Feast of Tabernacles. This was the Jewish feast of Pentecost (50 days after the feast of Passover). The celebration concluded with a ceremony of water being carried from the pool of Siloam and pouring it out as an offering in the Temple. It recalls the miracle of Moses recorded in Exodus 17:1-7: The Hebrews are wandering in the wilderness and are in need of water, Moses strikes a rock and miraculously water gushes forth. It is in this context our Lord speaks the words quoted above.