Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΚΟΛΑΣΙΣ ΜΟΥ
Το νόημα της ζωής και του κόσμου.
Κατά την ημέραν των Χριστουγέννων ο Λόγος σαρξ εγένετο
(Ιωάν. 1,14). Αυτή είναι η πρώτη και η μεγαλυτέρα χαρμόσυνος αγγελία, το πιο
μεγάλο «ευ-αγγέλιον», που ήτο δυνατόν να δώση ο Θεός εις τον άνθρωπον και ο
ουρανός εις την γην. Εάν θέλετε, ολόκληρον το Ευαγγέλιον του ουρανού και της
γης αποτελείται από τέσσαρες λέξεις: «ο Λόγος σαρξ εγένετο». Έξω από αυτό και
χωρίς αυτό, άλλος ευ-αγγελισμός δεν υπάρχει δια τον άνθρωπον, ούτε εις αυτόν
ούτε εις τον άλλον κόσμον. Εδώ ευρίσκεται κάθε τι, το οποίον είναι αιωνίως
αναγκαίον δια την ανθρωπίνην ύπαρξιν εις όλους τους κόσμους. Μοναδικόν
χαρμόσυνον μήνυμα δια την ύλην εις όλας τας μορφάς της. Από την πλέον σκληράν
και πυκνήν ύλην του αδάμαντος, μέχρι την πλέον λεπτήν και αφανή του ηλεκτρονίου
και φωτονίου.
«Ο Λόγος σαρξ εγένετο». Αυτό σημαίνει ότι ο Λόγος έγινε
Θεο-σάρξ, ούτως ώστε ούτε ο Θεός παύει να είναι Θεός, ούτε η σαρξ να είναι
σαρξ. Μόνον που η σαρξ εν τη μυστική αλλά πραγματική ενώσει της με τον Θεόν ζη
και ακτινοβολεί όλας τας τελειότητας του Θεού.
H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο
κάτω στο: Read more
«Ο Λόγος σαρξ εγένετο» σημαίνει:
ο Λόγος έγινε ψυχή, Θεο-ψυχή αλλά παρά ταύτα ο Θεός παραμένει Θεός και η ψυχή
ψυχή. Μόνον που η ψυχή περιπατεί εις τους δρόμους των αιωνίων και χαροποιών
μυστηρίων του Θεού εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους. «Ο Λόγος σαρξ
εγένετο», σημαίνει και τούτο: ο Λόγος έγινεν αίσθησις, Θεο-αίσθησις. Εν
τούτοις, ο Θεός δεν παύει να είναι Θεός, αν και έγινεν ανθρωπίνη αίσθησις, ενώ
πάλιν η αίσθησις παραμένει ανθρωπίνη αίσθησις. Με την διαφοράν ότι η αίσθησις
ζη όλον το θείον άπειρον ως ιδικόν της. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο», σημαίνει ακόμη
και τούτο: ο Λόγος έγινε κτίσμα, Θεο-κτίσμα (πρβλ. το : ο ων γίνεται, ο
άκτιστος κτίζεται, ο αχώρητος χωρείται, του Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος
45,9 PG 36, 633-6). Με αυτό η φύσις του
Θεού δεν χάνει τα θεία της ιδιώματα, όπως και η φύσις του κτίσματος δεν χάνει
τα κτιστά της ιδιώματα. Μόνον που το κτίσμα περνά δια μέσου θαυμαστών
μεταμορφώσεων, αι οποίαι το οδηγούν από δόξης εις δόξαν. «Ο Λόγος σαρξ
εγένετο», τέλος σημαίνει: ο Λόγος έγινεν άνθρωπος, πλήρης άνθρωπος, Θεάνθρωπος.
Εν τούτοις, ο Θεός παραμένει εις τα όριά Του και ο άνθρωπος εις τα ιδικά του, αν
και είναι ηνωμένοι στενώτατα, αδιαιρέτως και αχωρίστως. Μόνον πως ο άνθρωπος
οικειοποιείται όλας τας απορρήτους τελειότητας του Θεού και αποκτά την θείαν
αιωνιότητα και την θείαν δόξαν, γίνεται «ομόθεος», κατά την έκφρασιν των Αγίων
Πατέρων. Ο Θεός Λόγος έγινεν άνθρωπος δια να επαναφέρη τον άνθρωπον προς το
αρχέτυπόν του, προς τον Δημιουργόν του, διότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη εις την
αρχήν δια του Θεού Λόγου έχων τον χαρακτήρα του Θείου Λόγου (Γεν. 1,
26-27. Ιωάν. 1,9.
Κολ. 3,10). Ο Θεός Λόγος έγινε
σαρξ δια να επαναφέρη την σάρκα εις την πρωταρχικήν της θέσιν, διότι παν ο
γέγονεν δια του Θεού Λόγου γέγονεν (Ιωάν. 1,3.
Κολ. 1,16). Επειδή ο Θεός Λόγος είναι ο δημιουργός όλης της κτίσεως,
Αυτός είναι και το θεμέλιον ολοκλήρου του κοσμικού οικοδομήματος. Η αμαρτία και
το κακόν αποτελούν την τραγικήν και παράλογον απόπειραν του ανθρώπου να
απομακρύνη τον Θεόν Λόγον εκ των θεμελίων του σύμπαντος.
Ο Θεός Λόγος εσαρκώθη δια να επαναφέρη την κτίσιν προς τον Δημιουργόν,
διότι Αυτός είναι το πρώτον θεμέλιόν της και η βάσις της. Δια τούτο δικαίως
ευαγγελίζεται ο θείος Απόστολος Παύλος ότι ο Θεάνθρωπος Χριστός αποτελεί το
μοναδικόν αρραγές και αιώνιον θεμέλιον και ότι «θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται
θείναι παρά τον κείμενον» (Α΄ Κορ. 3,11). Όποιος θεμελιώνει και οικοδομεί επ΄
αυτής της αρραγούς και ασαλεύτου Πέτρας του σύμπαντος είναι «ανήρ φρόνιμος», η
προσωπικότης του έχει λογοποιηθή, έχει δηλαδή ενωθή με όλα τα αιώνια ιδιώματα
του Θεού Λόγου, δια τούτο και παραμένει ακλόνητος εις όλας τας θυέλλας και τας
καταιγίδας των ανθρωπίνων σεισμών και του χάους (πρβλ. Ματθ. 5, 24-25. Ρωμ. 8, 35-39).
Με την ενανθρώπησίν Του ο Θεός Λόγος έδειξεν ότι η λογικότης είναι η
ουσία της φύσεώς μας, το θεμέλιον του ανθρωπίνου είναι μας, η βάσις της ανθρωπίνης
μας ζωής και υπάρξεως. Η καταγωγή μας είναι από τον Θεόν, δια τούτο και το
είναι μας και η ζωή μας και η ύπαρξίς μας εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από τον Θεόν
(πρβλ. Πράξ. 17, 28. Κολ. 3, 1-4). Πράγματι, κατά το αρχέτυπόν της και κατά την
εσωτάτην ουσίαν της, όλη η κτίσις είναι από τον Λόγον και δια τον Λόγον (Κολ.
1, 16-17). Εις Αυτόν, δι΄ Αυτού και εν Αυτώ τα πάντα επαναφέρονται εις την
έλλογον καταγωγήν και ύπαρξίν των: εις την αρχέγονον αγιότητα και το κάλλος και
την δύναμίν των, εις εκείνο το «γενηθήτω» και «εγένετο», εις τον ιδικόν των
παράδεισον. Διότι εις τον Λόγον ευρίσκεται ο παράδεισος, ενώ εκτός της
λογικότητος η κόλασις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου