Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Εις την Εκκλησίαν τα πάντα είναι καθολικά.

Είσαι μέλος της Εκκλησίας; Τούτο σημαίνει ότι είσαι συνεχώς «συν πάσι τοις αγίοις» και μέσω αυτών μαζί με τον θαυμαστόν και θαυματουργόν Κύριον Ιησούν. Όταν δε είσαι μαζί Του, τότε είσαι ολόκληρος άπειρος και άγιος, ολόκληρος αιώνιος, ολόκληρος αγάπη και αλήθεια, ολόκληρος δικαιοσύνη και ολόκληρος προσευχή. Όλα τα ιδικά σου έχουν την αυτήν καρδίαν και την αυτήν ψυχήν «συν πάσι τοις αγίοις», ο νους σου είναι καθολικός, καθολική είναι και η ψυχή σου, καθολική και η καρδία, καθολική η αλήθεια και η ζωή σου. Τα πάντα εντός σου είναι καθολικά δια του Αγίου Πνεύματος, και εσύ όλος δεν ανήκεις πλέον εις τον εαυτόν σου, αλλ΄ είσαι εξ ολοκλήρου μέσα εις όλους, και υπάρχεις μέσω όλων, και όλοι υπάρχουν μέσα σου και μέσω σου. Εις την πραγματικότητα εσύ δεν έχεις τίποτε ιδικόν σου, ιδικόν σου γίνεται μέσω όλων των αγίων. Και εσύ ο ίδιος δεν ανήκεις εις τον εαυτόν σου, αλλά εις τον Χριστόν και μόνον δι΄ Αυτού είσαι ιδικός σου, ή μάλλον ανήκεις εις τον εαυτόν σου «συν πάσι τοις αγίοις». Αυτοί, με την ανεκλάλητον χαράν σε κάμνουν να είσαι του Χριστού και σε πληρούν με το πλήρωμα Αυτού, δια του οποίου και ένεκα του Οποίου και εν τω Οποίω «τα πάντα… συνέστηκε» (Κολ. 1, 16-17). Ούτω, μόνον δια της Εκκλησίας και μόνον εν τη Εκκλησία οι άνθρωποι αποκτούν το τέλος και το παντέλος, το νόημα και το παννόημα της ανθρωπίνης υπάρξεως εις όλους τους κόσμους.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Ὁ Μ. Γεδεών ἐπισημαίνει τό γεγονός ἀναφέροντας τά ἑξῆς: «Οὗτος (ὁ διάδοχος δηλαδή τοῦ Μιχαήλ τοῦ Η΄, αὐτοκράτωρ Ἀνδρόνικος ὁ Παλαιολόγος) καί τήν τοῦ Ξηροποτάμου Μονήν ἐκ βάθρων ἀνήγειρεν, ἀλλ’ οὐκέτι προσέφυ τό μανητάριον, ὅπερ ἐν τῇ μνήμῃ τῶν ἁγίων 40 μαρτύρων ὑποκάτωθεν τῆς ἁγίας Τραπέζης κατ’ ἔτος ἐφύετο αὐτομάτως, διά το βεβηλωθῆναι τό ἅγιον θυσιαστήριον ὑπό τῶν εἰρημένων λατινοφρόνων» (ὅπ. ἀν., σελ. 145).

Διά νά γίνη σαφής ἡ πρό συνοδικῆς κρίσεως ἀποτείχισις τῶν ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτύρων ἀναφέρομεν τά ἑξῆς ἀπό τόν Ἀνδ. Δημητρακόπουλο: «Μετ’ ὀλίγους μῆνας ἐτελεύτησεν ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ (ὁμιλεῖ διά τήν Δευτέρα πατριαρχία τοῦ Ἰωσήφ μετά τήν ἐκθρόνισι τοῦ Βέκκου) ὅν διεδέξατο ὁ ἐκ Κύπρου Γρηγόριος. Ἐπί τῆς πατριαρχίας τούτου συνελθόντες ἐν τῷ ναῷ τῶν Βλαχερνῶν οἱ ζῆλον ὑποκρινόμενοι κληρικοί, (αὐτοί οἱ κληρικοί πού ἐπεδείκνυον ἰδιαίτερο ζῆλο) κατεψηφίσαντο καθαίρεσιν παντελῆ ἐκείνων τῶν ἀρχιερέων καί κληρικῶν, ὅσοι τῷ βασιλεῖ Μιχαήλ τοῦ δόγματος ἐκοινώνησαν, καί ὅσοι ἐπί τοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου χειροτονίαν ἐδέχθησαν, “κἄν αὐτός ἦν χειροτονητής κἄν ἐκ προτροπῆς ἐκείνου ἐχειροτόνησαν ἕτεροι, πλήν ἐπί τοῖς ἐντός τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῖς δ’ ἐκτός ἐπιτιμηθεῖσι κατά καιρόν ἀνίεσθαί τε καί ἐνεργεῖν · διώκταις δέ πρόστιμον εἶναι τήν εἰσαεί ἀπραξίαν, κἄν ἐντός εὑρίσκωνται κἄν ἐκτός τοῖς δέ ἄλλοις τῶν κληρικῶν ἐπιτιμηθεῖσι τήν λύσιν δίδοσθαι”» (Δημητρακόπουλος, ὅπ. ἀν., σελ. 113). Ἐδῶ ἀναφέρεται ὅτι μετά τήν ἐκθρόνισι τοῦ Βέκκου, ὁ δεύτερος διάδοχός του Γρηγόριος ὁ ἐκ Κύπρου, συνοδικῶς καθήρεσε ὅσους ἐχειροτονήθησαν ἀπό τον Βέκκο ἤ ἐχειροτονήθησαν μέ τήν προτροπήν του. Τόση

ἀκρίβεια εἶχαν οἱ Πατέρες τότε εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, ὥστε οὔτε αὐτούς πού ἐχειροτόνησε ὁ Βέκκος, πρίν κατακριθῆ συνοδικῶς, ἄφησαν ἀτιμώρητους!

Διά δέ τήν συνοδική καταδίκη τοῦ Βέκκου καί τῶν σύν αὐτῷ λατινοφρόνων ὁ Ἀνδ. Δημητρακόπουλος ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Ὁ Βέκκος περιωρισμένος ὤν ἐν Προύσῃ, ἀπῄτει

ὅπως αὖθις ἐξετασθῶσι τά κατ’ αὐτόν ὑπό συνόδου. Ἐν ἔτει οὖν 1284 συνεκροτήθη ἐν Κωνσταντινουπόλει σύνοδος ἱερά κελεύσει τοῦ Αὐτοκράτορος Ἀνδρονίκου, ἐν ᾗ παρῆν μέν αὐτός τε καί ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος καί ὁ Ἀλεξανδρείας Ἀθανάσιος (οἱ δ’ ἄλλοι Πατριάρχαι καί ἀπόντες συνῄνουν καί τήν εὐσεβῶς καί ἐνθέσμως γεγονυῖαν ψῆφον ἠσπάζοντο) · συνῆν δέ καί πᾶσα τῶν ἀρχιερέων ὁμήγυρις καί μοναχοί πλεῖστοι καί τῶν λαϊκῶν οἱ ἐλλόγιμοι · παρῆν δέ ἐν αὐτῇ καί ὁ Βέκκος καί οἱ αὐτῷ ὁμόφρονες Κωνσταντῖνος Μελιτηνιώτης καί Γεώργιος Μετοχίτης. Γενομένης δέ διαλέξεως μεταξύ τούτων καί τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου, τοῦ μεγάλου λογοθέτου Θεοδώρου τοῦ Μουζάλωνος, Γεωργίου τοῦ Μοσχάμπαρος καί ἄλλων, κατεφωράθη ὁ Βέκκος, παλίμβουλος ὤν, ὅτι ὥσπερ κύων ἐπί τόν ἴδιον ἐπέστρεψεν ἔμετον. Ὅθεν ἡ σύνοδος αὕτη, ἧς τά πρακτικά ἐμπεριέχονται ἐν τῇ ἱστορίᾳ Γεωργίου τοῦ Παχυμέρη τόμ. β΄ σελ. 90, ἐξέθηκε τόμον δι’ οὗ ἀποκηρύκτους τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας πεποίηται τόν Ἰωάννην Βέκκον καί τούς αὐτῷ ὁμόφρονας ἀρχιδιακόνους τοῦ βασιλικοῦ κλήρου Γεώργιον Μετοχίτην καί Κωνσταντῖνον Μελιτηνιώτην. Ἐν τῷδε τῷ τόμῳ ὑπό τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου συνταχθέντι, μετά τόν πρόλογον τίθεται ἡ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ὁμολογία, ἐν ᾗ ἀποδέδεικται, ὅτι το Πνεῦμα τό ἅγιον ἐκ μόνου τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται · ἕπεται δέ ἡ ἀποκήρυξις τῆς ἐν Λουγδούνῳ ἐν ἔτει 1274 γενομένης

ψευδοσυνόδου · ταύτην διαδέχεται ἡ διήγησις τῶν πεπραγμένων ἐν τῇ συνόδῳ πρός ἥν λίβελλον μεταμελείας ἔδωκεν ὁ Βέκκος · ἐπί τούτοις ἕπεται ἡ ψῆφος κατακρίσεως τοῦ Βέκκου καί τῶν αὐτῷ ὁμοφρόνων. Ὁ τόμος οὗτος ἀνεγνώσθη πρῶτον ἐπ’ ἐκκλησίας μεγαλοφώνως, εἶτα ὑπέγραψεν αὐτόν ὁ Αὐτοκράτωρ, ὁ Πατριάρχης, 42 ἐπίσκοποι καί 28 κληρικοί. Διαλυθείσης δέ τῆς συνόδου περιωρίσθησαν οἱ καθαιρεθέντες Βέκκος, Μελιτηνιώτης καί Μετοχίτης εἰς τήν τοῦ Κοσμιδίου Μονήν, εἶτα δέ ἐξωρίσθησαν εἴς τι παράλιον τῆς Βιθυνίας φρούριον, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου ἐπιλεγόμενον · καί τοῦτο ἦν

πέρας τῶν ταραχῶν, ἅς ὁ Μιχαήλ ἐλεεινῶς διεξήγειρεν» (ὅπ. ἀν., σελ. 116).

π. Θ. Ζήσης. Κυριακή των Μυροφόρων.

Δημοσιεύτηκε στις 29 Απρ 2012 από simeronwordpress

π. Θεόδωρος Ζήσης - Κυριακή των Μυροφόρων (mp3)
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/2D0A52E9.el.aspx
29-04-2012

Του Αγ. Μακαρίου του Αιγυπτίου :

Αρετές και κακίες.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι αρετές είναι δεμένες μεταξύ τους αποτελώντας μια ιερή αλυσίδα. Έτσι η προσευχή ξεκινάει από την αγάπη. Η αγάπη από τη χαρά. Η χαρά από την πραότητα. Η πραότητα από την ταπεινοφροσύνη. Η ταπεινοφροσύνη από τη διακονία. Η διακονία από την ελπίδα. Η ελπίδα από την πίστη. Η πίστη από την υπακοή. Η υπακοή από την απλότητα. 

Επίσης και οι κακίες είναι αλυσίδα μεταξύ τους: το μίσος από το θυμό. Ο θυμός από την υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια από την κενοδοξία. Η κενοδοξία από την απιστία. Η απιστία από την σκληροκαρδία. Η σκληροκαρδία από την αμέλεια. Η αμέλεια από τη χαύνωση. Η χαύνωση από την ολιγωρία. Η ολιγωρία από την ακηδία (= αφροντισιά). Η ακηδία από την ανυπομονησία. Και τέλος η ανυπομονησία από τη φιληδονία. 

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΣΤΟΝ ΑΙ-ΓΙΩΡΓΗ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΗΠΟΥ

Αυτο που γινεται καθε χρονο 23 Απριλιου,δηλαδη του Αγιου Γεωργιου,στην Τουρκια,δεν μπορει παρα να χαρακτηρισθει ως ενα "συγχρονο θαυμα":διοτι πώς αλλιως να αποκαλεσει κανεις τον συνωστισμο δεκαδων χιλιαδων Τουρκων (δειτε την φωτογραφια αριστερα),που περιμενουν ατελειωτες ωρες προκειμενου να προσκυνησουν την θαυματουργη εικονα του Αγιου Γεωργιου του Κουδουνα,δινοντας παραλληλα σημειωματα με τις παρακλησεις τους!

Οπως χαρακτηριστικα αναφερει και το δημοσιευμα των "Νεων" σχετικα με το θεμα,«και να χιόνιζε, εγώ πάλι θα ερχόμουν στον Αϊ-Γιώργη σήμερα», μου λέει η Σεμά. Είναι μουσουλμάνα, πιστεύει στον Αλλάχ αλλά και στα θαύματα του ΑϊΓιώργη του Κουδουνά! Πέρσι του ζήτησε σπίτι και της το έδωσε! Κάθε χρόνο στις 23 Απριλίου χιλιάδες Τούρκοι συνωστίζονται στην Πρίγκηπο και κάνουν την ευχή τους στον Άγιο.

Η Σεμά μοίραζε ζάχαρη στην έξοδο της εκκλησίας. «Ήρθα εδώ για να τον ευχαριστήσω», μου λέει.

Πρώτη φορά άκουσε για τον θαυματουργό άγιο στην τουρκική τηλεόραση πέρσι. Είδε τις ουρές των Τούρκων που περίμεναν έξω από την εκκλησία με τις ώρες για να ανάψουν ένα κερί και να κάνουν την ευχή τους. Ήταν 23 Απριλίου, αλλά αποφάσισε να πάει έστω και την άλλη μέρα. «Είναι θέμα πίστης. Ο άγιος με άκουσε και πραγματοποίησε την ευχή μου», μου λέει η Σεμά. Θα πάει και του χρόνου για να κάνει μια άλλη ευχή. Και μέχρι τότε θα διαβάσει στα τουρκικά την Καινή Διαθήκη που της έδωσαν κάποιοι προτεστάντες έξω από το μοναστήρι.

«Θέλω να μάθω για τη θρησκεία του άλλου», μου λέει η Σεμά.

Στην πλειονότητά του το μουσουλμανικό ποίμνιο του ΑϊΓιώργη του Κουδουνά αποτελείται από γυναίκες με βαθιά πίστη.

Ακόμη και μαντιλοφορούσες ξεχώριζες στην εκκλησία να προσεύχονται με τις παλάμες ανοιχτές προς τον ουρανό, όπως ακριβώς οι μουσουλμάνοι. Ανηφορίζοντας για το μοναστήρι έβλεπα γυναίκες να ανεβαίνουν ξετυλίγοντας κλωστή μέχρι την είσοδο της εκκλησίας. «Τι σημαίνει η κλωστή;», ρώτησα μία από αυτές. Με κοίταξε στα μάτια και γύρισε αμέσως το πρόσωπό της αλλού. Ύστερα πλησίασα μια άλλη που κρατούσε λάδι. «Θα το πάτε στον άγιο;», τη ρώτησα. Σάστισα όταν είδα ότι και εκείνη έκανε το ίδιο. Με κοίταξε και γύρισε το πρόσωπό της αλλού. Μια κυρία που κατέβαινε από το μοναστήρι μου εξήγησε. «Ούτε κι εσείς δεν πρέπει να μιλάτε όσο ανεβαίνετε. Μπορείτε να μιλήσετε μόνο στην επιστροφή. Όταν πια θα έχετε αφήσει την ευχή πίσω». Κοίταξα γύρω μου. Όλοι ανέβαιναν βουβοί προς τον Αϊ-Γιώργη!

Σε ενα ακομα αρθρο που αξιζει να διαβασετε,αυτο της γνωστης δημοσιογραφου Μαγιας Τσοκλη,αναφερονται τα εξης:

"Αποφάσισα λοιπόν, χωρίς καλά καλά να ξέρω την απόσταση, να πάω στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά με τα πόδια. Δίπλα στο χώρο όπου σταθμεύουν τα παετόνια, βρήκα την εκκλησία της Παναγίας. Ηταν Μεγάλη Τετάρτη. Τη λειτουργία παρακολουθούσαν πέντε άτομα από τους σαράντα Ρωμιούς που ζουν μόνιμα στο νησί και να σκεφτεί κανείς ότι στις αρχές του 20ού αιώνα η Ρωμιοί της Πριγκήπου έφταναν τις 15.000 .; Μετά το αντίδωρο, ρώτησα μια κυρία για το προσκύνημα των μουσουλμάνων στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά. «Εντύπωση με κάνει, παιδί μου», μου είπε, «αυτό το κακό τα τελευταία 15 χρόνια έγινε. Στο δικό μας τον καιρό, πού τέτοια πράγματα. Μόνο εμείς οι Ορθόδοξοι πηγαίναμε στον Αη Γιώργη .; Πώς μαζεύτηκαν αυτοί τώρα; Δεν είδες τι πουλάνε: κουδούνια και χρυσά κλειδιά για να ανοίγουν σπίτια. Πήγες να δεις; Από κάτω μέχρι πάνω κάνουν ολόκληρους μακαράδες από κλωστή. Τι να πω δεν ξέρω .;», συμπλήρωσε."

Οσοι εχουν επισκεφθει την Πολη,θα εχουν διαπιστωσει την υπαρξη πολλων "Τουρκων",οι οποιοι μιλανε απταιστα ελληνικα,φορανε κρυφα σταυρους και στα σπιτια τους διατηρουν βυζαντινες εικονες:ειναι οι λεγομενοι "κρυπτοχριστιανοι",που υπο το φοβο των.Ιουδαιων,κρατανε κρυφη,αλλα ζωντανη την πιστη τους.Πολλοι απο αυτους,ειναι Ελληνες Κωνσταντινουπολιτες,που προτιμησαν να εξισλαμισθουν για τα ματια του κοσμου,προκειμενου να μην εγκαταλειψουν την αγαπημενη τους Πολη,κατα τις φοβερες διωξεις Χριστιανων το 1955.

Αλλοι κι εδω ειναι το σημαντικο θεμα-ειναι Τουρκοι,οι οποιοι εγιναν Χριστιανοι εν κρυπτω,ειδικα τα τελευταια χρονια:οι πωλησεις της Αγιας Γραφης ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ αγγιξαν τα 8.000.000 (!!!) περυσι,ενω ειναι κοινη η πεποιθηση,ακομα και αναμεσα στους φανατικοτερους μουσουλμανους,οτι οι χριστιανοι πολλαπλασιαζονται συνεχως!

Με κομμένη κυριολεκτικά ανάσα παρακολούθησε το κοινό τη διάλεξη του γνωστού Δημοσιογράφου Νίκου Χειλαδάκη, που έγινε στο Δήμο Θέρμης και μεταδόθηκε από τον Τηλεοπτικό Σταθμό 4ε της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, σχετικά με την Ορθοδοξία στη σημερινή Τουρκία.
Ο Δημοσιογράφος, με πολυετή έρευνα, με απολύτως τεκμηριωμένα στοιχεία, πολλά εκ των οποίων δημοσιεύματα του ίδιου του Τουρκικού Τύπου, ακόμα και με βίντεο από εκπομπές της τουρκικής τηλεόρασης, αποκάλυψε μια άλλη, εντελώς άγνωστη και θαμμένη πλευρά της πραγματικότητας στη σημερινή Τουρκία, κατά την οποία δεκάδες, εκατοντάδες βαφτίζονται φανερά πλέον Χριστιανοί Ορθόδοξοι, χιλιάδες είναι εκείνοι που μεταβαίνουν στα Ορθόδοξα προσκυνήματα, Εκκλησιές και Αγιάσματα, ενώ επιφανείς Τούρκοι παρακολουθούν με δέος τη Θεία Λειτουργία!!!!

ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΛΕΡ .; ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ο Νίκος Χειλαδάκης, ανέφερε πάμπολλες, συγκεκριμένες και επώνυμες περιπτώσεις μουσουλμάνων που ζήτησαν να βαφτιστούν Χριστιανοί, ενώ παρουσίασε τα αποκαλυπτικά στοιχεία έρευνας τουρκικής εφημερίδας, που καταγράφει μόνο τα τελευταία τρία χρόνια στην Τουρκία τον εξωφρενικό αριθμό των 8.000.000 πωλήσεων Αγίων Γραφών, στην τουρκική γλώσσα!!! (σ.σ. πράγμα που δείχνει πως είναι πραγματικά πολλά εκατομμύρια οι Κρυπτοχριστιανοί στην Τουρκία, ενώ σύμφωνα με τις Προφητείες του Αγίου Κοσμά για το «1/3 των Τούρκων που θα γίνουν Χριστιανοί» και με βάση το σημερινό πληθυσμό, φαίνεται πως πρόκειται για περίπου 15 με 20 εκατομμύρια ψυχές!!!)
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
Ο κ. Χειλαδάκης παρουσίασε επίσης με αδιάσειστα βίντεο τουρκικών καναλιών, τους χιλιάδες κυριολεκτικά Τούρκους «μουσουλμάνους», που κατακλύζουν την Εκκλησία του Αϊ Γιώργη του Κουδουνά, αφήνοντας τάματα, προσκυνώντας τις άγιες εικόνες και πηγαίνοντας σε ατέλειωτες ουρές για να χριστούν με το λαδάκι από το καντήλι του Αγίου!!!
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΟΜΒΗΣ
Μια άλλη πάλι εκπληκτική περίπτωση, είναι και εκείνη κοντά στα Άδανα, που όπως ανέφερε ο Νίκος Χειλαδάκης, συγκεντρώνει εκατοντάδες ασθενείς Τούρκους, που γίνονται καλά από μια γυναίκα, η οποία ομολόγησε στην Τουρκική Τηλεόραση, ότι τη θεραπευτική της δύναμη την αντλεί από μια κατακόμβη-σπήλαιο, όπου αγίασαν 7 Χριστιανοί Μάρτυρες!!!
ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ
Το συγκλονιστικότερο όμως όλων, είναι εκείνο που ο έγκριτος Δημοσιογράφος ανέφερε για τη Σεβάστεια, ξεκινώντας από το Συναξάρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όπου αναφέρεται η θεραπεία κάποιου πλουσίου στο Αγίασμα του Ταξιάρχη στη Σεβάστεια!
Εκεί, στο θαυματουργικότατο εκείνο Αγίασμα, είχε χτιστεί περικαλλέστατος Ιερός Ναός, θαύμα αρχιτεκτονικής, που όμως δεν υπάρχει πια.
Αλλά υπάρχει το ΑΓΙΑΣΜΑ του ΤΑΞΙΑΡΧΗ, γεμάτο με εκατοντάδες μικρά ψαράκια, τα οποία γλείφουν τις πληγές, ή τα σημεία πάθησης των δεκάδων χιλιάδων Τούρκων, που πηγαίνουν εκεί από όλο τον κόσμο και γίνονται καλά, μπαίνοντας μέσα στο ΑΓΙΑΣΜΑ!!!
Μάλιστα οι Τούρκοι έχουν χτίσει ξενοδοχεία και δωμάτια για να εκμεταλλευτούν τον «θεραπευτικό» τουρισμό που έρχεται ακόμα και από τη Ρωσία!!!

«ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΣΟ ΔΕ ΔΕΧΤΗΚΕ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΕΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΜΟΥ»
Και ο επίλογος όμως του Νίκου Χειλαδάκη ήταν εξίσου συναρπαστικός, όταν αποκάλυψε πως αν και δουλεύει χρόνια σε μεγάλες εφημερίδες, καμία εφημερίδα και κανένα Μέσο Ενημέρωσης δε δέχτηκε μέχρι τώρα μέσα στην Ελλάδα να προβάλει όλο αυτό το συγκλονιστικό υλικό, για την Ορθοδοξία μέσα στην Τουρκία!. (σ.σ. Με την εξαίρεση της 4ε)



Πηγή : Δημήτριος Οξυζίδης από Γερμανία, τον οποίο και ευχαριστούμε.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς): Σκοπός της Θεανθρωπίνης οικονομίας της σωτηρίας.

Ο Θεάνθρωπος από την άπειρον και ακόρεστον φιλανθρωπίαν του, μετεμόρφωσε τον εαυτόν Του, τον «τέλειον άνδρα» εις Εκκλησίαν, δια να μεταμορφώση όλους οι οποίοι θα γίνουν μέλη της εις τελείους άνδρας. Ένας, λοιπόν, είναι ο σκοπός ολοκλήρου της θεανθρωπίνης Οικονομίας της σωτηρίας: «ίνα άρτιος η ο του Θεού άνθρωπος, προς παν έργον αγαθόν εξηρτημένος» (Β΄ Τιμ. 3,17). γ) Να «καταντήσωμεν… εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». Τι σημαίνει αυτό; Τι είναι εκείνο εκ του οποίου αποτελείται το ύψος του Χριστού και «το πλήρωμα» Αυτού; Με τι είναι Αυτός πεπληρωμένος; Με τας θείας τελειότητας και δυνάμεις. Διότι «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς»(Κολ. 2,9) και μάλιστα μέσα εις τα πλαίσια του ανθρωπίνου σώματος. Με τούτο ακριβώς ο Σωτήρ δεικνύει ότι το ανθρώπινον σώμα είναι ικανόν να χωρέση μέσα του το πλήρωμα της Θεότητος και ότι αυτό, εις την πραγματικότητα, είναι και ο σκοπός του ανθρωπίνου είναι. Ως εκ τούτου, το να καταντήσωμεν «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» σημαίνει να αυξηθώμεν και να προσλάβωμεν όλας τας θείας τελειότητάς Του και ενεργείας, να ενωθώμεν πνευματικώς και κατά χάριν με αυτάς, να εκχύσωμεν εαυτούς εις αυτάς, δηλαδή να ζώμεν μέσα τους. Ή άλλως, τούτο σημαίνει να ζώμεν τον Χριστόν, τουτέστι το πλήρωμα της Θεότητος το εν Αυτώ υπάρχον, ως την ιδικήν μας ζωήν, ως την ιδικήν μας ψυχήν, ως την ιδικήν μας παναξίαν, ως την ιδικήν μας αιωνιότητα, ως το ιδικόν μας υπερτέλος και παννόημα, να τον βιούμεν ως τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον μόνον αληθινόν άνθρωπον, ως τέλειον Θεόν και τέλειον άνθρωπον, εις τον οποίον παν το ανθρώπινον έχει αναχθή εις το έσχατον δυνατόν ύψος της ανθρωπίνης τελειότητος. Να ζώμεν Αυτόν ως την τελείαν θείαν Αλήθειαν και ως την τελείαν θείαν Δικαιοσύνην, ως την τελείαν θείαν Αγάπην και ως την τελείαν θείαν Σοφίαν, ως την τελείαν θείαν Ζωήν, την αιώνιον Ζωήν. Με μίαν λέξιν, να Τον ζώμεν ως Θεάνθρωπον, ως παννόημα όλων των θεοκτίστων κόσμων (πρβλ. Κολ. 1,16-17. Εβρ. 2, 10). Πως είναι τούτο δυνατόν; Και πάλιν, είναι δυνατόν μόνον εν κοινωνία «συν πάσι τοις αγίοις». Διότι ελέχθη: «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες… εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού», όχι μόνον εγώ, όχι μόνον εσύ, όχι μόνον εμείς, αλλ΄ οι πάντες, οδηγούμενοι και χειραγωγούμενοι υπό των αγίων Αποστόλων και των Προφητών, των Ευαγγελιστών και Ποιμένων, των Πατέρων και Διδασκάλων. Μόνον οι Άγιοι γνωρίζουν τον δρόμον και έχουν όλα τα μέσα, τα οποία δίδουν εις όλους τους ποθούντας τον Θεόν, να καταντήσουν «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». Το δε «πλήρωμα» του Χριστού και το «μέτρον της ηλικίας» Του τι είναι άλλο παρά το άγιον Θεανθρώπινον σώμα Του, η Εκκλησία; Όθεν, το να φθάσωμεν «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» ουδέν άλλο είναι παρά να γίνωμεν αληθινά μέλη της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία είναι «το πλήρωμα» του Χριστού, «του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφ. 1,23).

Γεροντικό του Σινά :

–«Έλεγον περί του Αββά Σισώη, ότι ότε έμελλε τελευτάν, καθημένων των πατέρων προς αυτόν, έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, και λέγει αυτοίς: ιδού ο Αββάς Αντώνιος ήλθε, και μετά μικρόν λέγει, ιδού ο χορός των προφητών ήλθε, και πάλιν το πρόσωπον αυτού περισσώς έλαμψε και είπεν, ιδού ο χορός των αποστόλων ήλθε, και εδιπλασίασε το πρόσωπον αυτού πάλιν, και ιδού αυτός ως μετά τινων λαλών, και εδεήθησαν αυτού οι γέροντες, λέγοντες: μετά τίνος ομιλείς πάτερ; Ο δε έφη, ιδού οι άγγελοι ήλθον λαβείν με και παρακαλώ ίνα αφεθώ μετανοήσαι μικρόν, και λέγουσιν αυτώ οι γέροντες: ου χρείαν έχεις μετανοήσαι πάτερ. Είπε δε αυτοίς ο γέρων: φύσει ουκ οίδα εμαυτόν ότι έβαλον αρχήν, και έμαθον πάντες ότι τέλειός εστι, και πάλιν άφνω εγένετο το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, και εφοβήθησαν πάντες. Και λέγει αυτοίς: βλέπετε, ο Κύριος ήλθε, και λέγει : φέρετέ μοι το σκεύος της ερήμου, και ευθέως παρέδωκε το πνεύμα, και εγένετο ως αστραπή, και επλήσθη όλος ο οίκος ευωδίας».                                                                                

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Τό δεύτερο θαῦμα εἶναι ὅτι στήν πέτρα εἰς τήν ὁποία ἀπεκεφάλισαν τούς ὁσιομάρτυρες πατέρες τῶν Καρυῶν καί εὑρίσκετο ἀπέναντι ἀπό τό Πρωτᾶτο, τιμωμένη δεόντως ἀπό τούς πατέρες, ὁσάκις ἐχιόνιζε κατά τήν διάρκεια τοῦ χειμῶνος, εἰς αὐτήν δέν ἐστέκετο οὔτε μία νιφάδα χιονιοῦ. Αὐτήν τήν πέτρα προσφάτως τήν μετέφερον εἰς το ἀριστερό κλίτος τοῦ ναοῦ τοῦ Πρωτάτου, μετά ἀναμμένης κανδήλας ὑπεράνω αὐτῆς, ἴσως μέ τόν λογισμό νά φυλαχθῆ ὡς κειμήλιο εἰς τόν κεντρικό ναό τῶν Καρυῶν.

Τά ἄλλα θαύματα εἶναι τιμωρητικά καί ἀναφέρονται εἰς αὐτούς πού ἐπρόδωσαν καί συλλειτούργησαν μέ τους λατινόφρονες. Ἀναφέρεται κατ’ ἀρχάς διά τούς

συλλειτουργήσαντας μοναχούς τῆς Μ. Λαύρας τά ἑξῆς: «Οὗτοι οἱ λατινόφρονες ἐλθόντες καί εἰς τήν Λαύραν ἐγένοντο διά τόν φόβον τῆς καταδίκης τοῦ θανάτου δεκτοί ὑπό τινων Μοναχῶν αὐτῆς, εἰς τούς ὁποίους καί ἔδωσαν πολλά ἱερά σκεύη, δηλαδή Ἅγια Ποτήρια, Εὐαγγέλια, θυμιατήρια και λοιπά, ἅτινα ἐξ ἄλλων ἱερῶν Μονῶν ὡς λῃσταί ἐσύλησαν ἐκεῖνοι δέ οἵτινες συνεκοινώνησαν μετά τῶν ἀνωτέρω λατινοφρόνων μετά θάνατον ἔμειναν τυμπανιαῖοι καί τά ἄθλια αὐτῶν σώματα, μαῦρα ὄντα καί ἀποπνέοντα ὀσμήν δυσώδη, δέν ἐτάφησαν ἐν τῷ κοινῷ κοιμητηρίῳ, ἀλλ’ ἐκτός αὐτοῦ εἰς ἕν ὑπόγειον σπήλαιο τό ὁποῖον περιέφραξαν, ὡς ἀλλότρια καί ξένα τῆς Ἁγίας Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας και τῶν ὀρθῶν δογμάτων αὐτῆς» (ὅπ. ἀν., 4 Ἰανουαρίου, σελ. 95).

Τά σημαντικώτερα ὅμως εἶναι δύο θαύματα τά ὁποῖα ἀναφέρονται ἀπό τούς ἱστορικούς διά τούς συλλειτουργήσαντας μέ τούς λατινόφρονες μοναχούς τῆς μονῆς Ξηροποτάμου. Τό ἕνα εἶναι ὁ σεισμός πού ἔγινε καί κατέστρεψε την μονή, τόν ὁποῖο περιγράφει ὁ Μ. Γεδεών: «...καί τόν βουνόν ὑπερβάς, (ὁ αὐτοκράτωρ) ἐν τῇ τοῦ Ξηροποτάμου λεγομένῃ

Μονῇ ἀφίκετο · οἱ δέ ἐν αὐτῇ οἰκοῦντες, συσχεθέντες φόβῳ, καί ἀντί τῶν αἰωνίων τά πρόσκαιρα προτιμήσαντες, ὡς ὁ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα ἔκπτωτος, ἐπί κακῷ τῷ τῆς Λαύρας ζηλώσαντες ὑποδείγματι, ὁμοίως αὐτόν, ὑπεδέξαντο μετά φώτων καί κρότων καί μεγάλης τιμῆς, εἶτα ἐν τῷ ναῷ εἰσελθόντες ὁμοῦ τήν λειτουργίαν τῶν ἀζυμιτῶν ἐτέλεσαν, τούς αἱρετίζοντας μνημονεύσαντες · ὁ δέ ἐπιβλέπων ἐπί την γῆν Κύριος καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν, θᾶττον συσσείσας μετ’ ἤχου τήν γῆν, τόν μέν ναόν κατέβαλε, τούς δ’ ἐν αὐτῷ ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης κατέχωσε, καί τά τῆς Μονῆς τείχη ἀνέτρεψεν, ἕνα μόνον καταλιπών ἐκ τῶν τοίχων κεκλιμμένον καί αὐτόν, εἰς σημεῖον ταῖς μετέπειτα γεννεαῖς · ὁ δέ βασιλεύς καί οἱ σύν αὐτῷ ἰδόντες, καί αἰσχυνθέντες, τά πρόσωπα ἐντροπῇ καλύψαντες ταῖς ναυσίν ἐπιβάντες, τά ἴδια κατέλαβον εἰς τ’ ἀνάθεμα. Ταῦτα δέ πάντα συνέβησαν κατά τό χιλιοστόν διακοσιοστόν ὀγδοηκοστόν σωτήριον ἔτος» (Γεδεών, Ὁ Ἄθως, σελ. 143). Ἐδῶ ἀναφέρεται καθαρά ἡ ἐν τῇ Λειτουργίᾳ μνημόνευσις τῶν αἱρετικῶν καί ἡ ἐκ τῆς Λειτουργίας αὐτῆς ἐπελθοῦσα ταχέως ὀργή τοῦ Θεοῦ.

Τό δεύτερο εἶναι ὅτι πρός τιμωρίαν τῶν πατέρων τῆς μονῆς Ξηροποτάμου, μετά τήν λειτουργία αὐτή καί την μνημόνευσι τῶν αἱρετικῶν δέν ἐφύτρωσε πλέον τό μανιτάρι κάτω ἀπό τήν ἁγ. Τράπεζα κατά τήν ἑορτή τῶν ἁγ. Τεσσαράκοντα μαρτύρων, εἰς τούς ὁποίους τιμᾶται το Καθολικόν καί τό ὁποῖον ἔκοπτον οἱ Πατέρες καί ἔβαζαν δι’ εὐλογία εἰς τό φαγητό πού παρέθετον. 

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος : Δια να μην αμαρτάνωμεν

 … Δια να μην αμαρτάνης του λοιπού σου δίδω τας εξής πατρικάς συμβουλάς. 
1 ) Να προσεύχεσαι αδιαλείπτως νοερώς, μετά προσοχής, επιμελείας και συναισθήσεως να λέγης διαφόρους προσευχάς, όσας γνωρίζης και ιδίως την σύντομον προσευχήν . Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, και το Δόξα σοι ο Θεός, Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς κ.λ.π. Να προσεύχεσαι και όταν περιπατής καθ’ οδόν, και όταν εργάζεσαι, και όταν πίπτης εις την κλίνην να αναπαυθής, και όταν εγείρεσαι και εν παντί καιρώ και πάση ώρα. Όταν, λοιπόν, προσεύχεσαι μετ’ ευλαβείας, επιμελείας, προσοχής και κατανύξεως ο εχθρός δεν πλησιάζει , αλλά και αν πλησιάση και όσας φοράς πλησιάση φεύγει, αναχωρεί άπρακτος… 
2 ) Να ενθυμήσθε πάντοτε τον Θεόν. Επειδή το αμαρτάνειν γίνεται , λέει ο Μ. Βασίλειος ,κατ’ απουσίαν Θεού. Όταν λησμονήσωμεν τον Θεόν , λησμονήσωμεν ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, και μας βλέπει και τίποτε δεν τον λανθάνει ή καλόν ή κακόν. Τότε δεν θα αμαρτάνωμεν. Πώς ποιήσω το πονηρόν ενώπιον του Κυρίου μου και αμαρτήσομαι, είπεν ο νέος Ιωσήφ ο σώφρων, ο ανδρείος κατά την ψυχήν, ο ωραίος και πάγκαλος, εις την ασελγεστάτην κυρίαν του, η οποία τον παρεκίνει προς αμαρτίαν . Και ούτω έφυγε την αμαρτίαν , ο δε προφητάναξ Δαβίδ, ηλικιωμένος , υπανδρευμένος, με παιδιά , ελησμόνησε τον Θεόν , αμάρτησε , και αφού μετενόησε πικρά , επενθούσε, ενήστευε, ηγρύπνει και εστέναζε δια την αμαρτίαν. Δια να μην αμαρτήση εις το εξής εσκέπτετο πάντοτε ότι ο Θεός ήτο έμπροσθέν του. « Προωρώμην τον Κύριόν μου, ότι δια παντός ενώπιόν μου εστι, ίνα μη σαλευθώ » , έλεγε. 
3 ) Να ενθυμήσαι τον θάνατον. Μνήσθητι, τέκνον μου, των εσχάτων σου και ουχ αμαρτήσεις , μας συμβουλεύει ο Σοφός Σειράχ. Εκείνος που ενθυμείται διαρκώς τον θάνατον, λέγει ο Μ. Βασίλειος, ή τελείως ή ολίγον θέλει αμαρτήσει… 
4 ) Να αγαπήσης τον Θεόν με όλην σου την ψυχήν, την καρδίαν, την δύναμιν και την διάνοιαν, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Αγάπην όμως όχι ψευδή, με λόγια, αλλά πραγματικήν, και όταν αγαπά τις τον Θεόν ολοψύχως μένει μαζί με τον Θεόν μένει μαζί με αυτόν. Πού πλέον να πλησιάση ο πονηρός, η αμαρτία; … 
Αυτάς τας τέσσερας πατρικάς συμβουλάς , αγαπητόν μου τέκνον, σου δίδω και ως παρακαταθήκην σου αφήνω, και αν αυτάς φυλάξης μετά προσοχής και επιμελείας θα σωθής και θα κερδίσης την βασιλείαν των ουρανών , της οποίας είθε να αξιωθώμεν πάντες. 

Μετά πατρικής αγάπης και εγκαρδίων ευχών 
Φιλόθεος Ζερβάκος Αρχιμ. 

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Πίστις και γνώσις.

Η πίστις εις τον Κύριον Ιησούν και η γνώσις του Κυρίου Ιησού αποτελούν ουσιαστικήν και αδιάσπαστον ενότητα. Αυτά τα δύο είναι εν εν τη Εκκλησία. Και ως εν δίδονται δια του Αγίου Πνεύματος δια τα ενάρετα έργα, πρωτίστως δε δια την ταπεινοφροσύνην. «Ενότης γαρ πίστεως το μη διαφωνείν περί τα δόγματα. Τούτο γαρ επίγνωσις του Υιού του Θεού, το μη διαφωνείν περί αυτού» (Οικουμενίου  PG.  118,  c.  1220C). «Τούτο γαρ εστιν ενότης πίστεως, όταν πάντες εν ώμεν, όταν πάντες ομοίως τον σύνδεσμον επιγινώσκωμεν. Μέχρι τότε εργάζεσθαι χρη, ει δια τούτο χάρισμα έλαβες, ίνα άλλους οικοδομής… Όταν δε πάντες ομοίως πιστεύωμεν, τότε ενότης εστιν» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομ. ΧΙ, 3  PG.  62.  C. 83). «Τότε γαρ η αληθής ενότης της πίστεως, τότε επιγινώσκομεν τον Υιόν του Θεού, όταν και εν τοις δόγμασιν ορθοδοξώμεν και της αγάπης σύνδεσμον συντηρώμεν. Αγάπη γαρ ο Χριστός» (Θεοφυλάκτου,  PG.  124,  c. 1088A). β)  Να «καταντήσωμεν εις άνδρα τέλειον». Αλλά τι είναι ο τέλειος άνθρωπος και τις είναι ο τέλειος άνθρωπος; Μέχρι της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού επί της γης, οι άνθρωποι δεν εγνώριζον ούτε τι είναι ο τέλειος άνθρωπος ούτε ποίος είναι ο τέλειος άνθρωπος. Το πνεύμα του ανθρώπου δεν ήτο ικανόν να επινοήση και να δημιουργήση την εικόνα του τελείου ανθρώπου ούτε ως επινόησιν και ιδεώδες, ούτε ως πραγματικότητα. Αυτό ήτο και η αιτία των τόσων περιπλανήσεων εις αναζήτησιν του ιδεώδους ανθρώπου εκ μέρους των πλέον εκλεκτών στοχαστών του ανθρωπίνου γένους. Δια πρώτην φοράν με την εμφάνισιν του Θεανθρώπου μεταξύ των ανθρώπων οι άνθρωποι απέκτησαν την επίγνωσιν τι είναι ο τέλειος άνθρωπος και ποίος είναι ο τέλειος άνθρωπος, διότι Τον είδαν εις την πραγματικότητα, εν μέσω των. Το ερώτημα είναι: Πως θα φθάσωμεν εμείς «εις άνδρα τέλειον»; Η μοναδικότης του Μοναδικού έγκειται, ακριβώς, εις το ότι Αυτός και είναι τέλειος άνθρωπος και έδωκεν εις όλους την δυνατότητα όχι μόνον να έλθουν με μοναδικόν τρόπον εις επαφήν με τον «τέλειον άνθρωπον», αλλά και να γίνουν σύσσωμοί Του, κοινωνοί και «μέλη του σώματος αυτού εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού» (Εφ. 5, 30). Πως; Μόνον από κοινού «συν πάσι τοις αγίοις», μέσω των αγίων ευαγγελικών αρετών και μέσω της καθολικής και αγίας ζωής της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία δεν είναι άλλο παρά ο «τέλειος άνθρωπος» εις την πορείαν του δι΄ όλων των αιώνων προς την τελικήν πραγμάτωσιν του θείου σχεδίου περί του κόσμου. Ούτως εδόθη δυνατότης και εις τον ελάχιστον μεταξύ μας, εις τον πλέον περιφρονημένον και ευτελή να καταντήση από κοινού «συν πάσι τοις αγίοις» με την βοήθειαν των ευαγγελικών αρετών, εις «άνδρα τέλειον». Ελέχθη «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες…  εις άνδρα τέλειον». Τούτο σημαίνει ότι αυτό δεν δίδεται εις τον υπερήφανον απομονωμένον, αλλ΄ εις τον ταπεινόν «καθολικόν» άνθρωπον, δίδεται δια την κοινωνίαν «συν πάσι τοις αγίοις». Κάθε χριστιανός ζων «συν πάσι τοις αγίοις» εις το Θεανθρώπινον σώμα του «τελείου ανδρός», του Χριστού, αποκτά και ο ίδιος την τελειότητα αυτήν, κατά το μέτρον του κόπου του, γίνεται ο ίδιος τέλειος άνδρας. Ούτως εις την Εκκλησίαν γίνεται δι΄ έκαστον προσιτόν και πραγματοποιήσιμον εκείνο το θείον ιδεώδες και ο σκοπός: «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν» (Ματθ. 5, 48). Ο άγιος Απόστολος εξαίρει με ιδιάζοντα τρόπον ότι ο σκοπός της Εκκλησίας είναι «ίνα παραστήσωμεν πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ Ιησού» (Κολ. 1, 28). 

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Οἱ μονές λοιπόν πού ἀναφέρονται ὅτι συμβιβάστηκαν καί

συλλειτούργησαν ἦσαν ἡ Μεγ. Λαύρα καί ἡ μονή Ξηροποτάμου. Αὐτές δέ πού ἐκράτησαν τήν πίστι καί τήν ὁμολογία ἦσαν ἡ Ἰβήρων, ἡ Βατοπεδίου, ἡ Ζωγράφου καί ἡ σκήτη τῶν Καρυῶν. Συνολικῶς ἐθανατώθησαν 74 μοναχοί. Ὁ ἀριθμός αὐτός διεσώθη ἴσως κατά τήν παράδοσιν, διότι οἱ συναξαριστές, τά ἁγιολόγια καί ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ἀριθμοῦν μόνον τούς εἴκοσι ἕξι (26) ὁσιομάρτυρες τῆς μονῆς

Ζωγράφου καί τούς δώδεκα (12) Βατοπεδινούς μοναχούς, μαζί μέ τόν ἡγούμενόν των, ὀνόματι Εὐθύμιον. Διά τους ὑπολοίπους γίνεται ἀναφορά χωρίς συγκεκριμένο ἀριθμό.

Δέν πρέπει νά παραλειφθοῦν ἀπό τήν ἀναφορά μας αὐτή στούς ἐν λόγῳ ὁσιομάρτυρες καί τά θαύματα, τά ὁποῖα ἐτέλεσε ὁ Θεός διά νά δείξη τήν ἀνάπαυσί Του καί εὐαρέσκεια στούς ὁμολογητές ὁσιομάρτυρες καί ἐκ τοῦ ἀντιθέτου τήν τιμωρία τῶν προδοσάντων τήν πίστιν ἁγιορειτῶν μοναχῶν. Ἀναφέρεται κατ’ ἀρχάς στήν διήγησι τῶν ὁσιομαρτύρων τῆς μονῆς Ζωγράφου τό θαῦμα τῆς Παναγίας, ἡ εἰκόνα τῆς ὁποίας ὡμίλησε στόν μοναχό πού ἀσκήτευε πλησίον τῆς μονῆς καί τόν ἐπρόσταξε νά εἰδοποιήση τούς πατέρες διά τήν ἔλευσι τῶν λατινοφρόνων. Ἡ διήγησις ἐκ τοῦ

συναξαριστοῦ ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Κατ’ ἐκεῖνον δέ τόν φρικτόν καί φοβερόν διά τό Ἅγιον Ὄρος καιρόν, πλησίον τῆς Μονῆς Ζωγράφου ἠγωνίζετο κατά μόνας εἷς Μοναχός, ἔχων συνήθειαν ἱεράν νά ἀναγινώσκῃ πολλάκις καθ’ ἑκάστην τόν Ἀκάθιστον Ὕμνον τῆς Θεοτόκου ἐνώπιον τῆς θείας Εἰκόνος αὐτῆς. Ἐν μιᾷ λοιπόν τῶν ἡμερῶν, ὅτε εἰς τά χείλη τοῦ Γέροντος ἀντηχοῦσεν ὁ Ἀρχαγγελικός ἀσπασμός τῆς Ὑπεραγίας παρθένου Μαρίας, τό “Χαῖρε”,

ἀκούει αἴφνης ὁ Γέρων ἐκ τῆς ἁγίας αὐτῆς Εἰκόνος τους ἑξῆς λόγους · “Χαῖρε καί σύ, Γέρον τοῦ Θεοῦ!” · ὁ δέ Γέρων ἐγένετο ἔντρομος. “Μή φοβοῦ”, ἐξηκολούθησεν ἡσύχως ἡ ἐκ τῆς Εἰκόνος θεομητορική φωνή, “ἀλλ’ ἀπελθών ταχέως εἰς τήν Μονήν, ἀνάγγειλον εἰς τούς ἀδελφούς καί εἰς τον Καθηγούμενον ὅτι οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις λοιπόν ὑπάρχει ἀσθενής τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ ἄς κρυφθῇ, ἕως ὅτου παρέλθῃ ὁ πειρασμός · οἱ δέ ἐπιθυμοῦντες μαρτυρικούς στεφάνους ἄς παραμείνωσιν ἐν τῇ Μονῇ · ἄπελθε λοιπόν ταχέως”» (Μέγας Συναξαριστής, 22 Σεπτεμβρίου, σελ. 486).

Πιο ευάρεστον στόν Κύριον, από αυτό που βλέπεις στο βίντεο...

...Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος.

(από το κείμενο του Θεόκλητου Διονυσιάτη:Μελαγχολικές ενοράσεις).

«ΤΑ ΜΥΡΑ ΤΟΙΣ ΘΝΗΤΟΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΜΟΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΕΔΕΙΧΘΗ ΑΛΛΟΤΡΙΟΣ…»

-Κ. ΨΑΧΟΥ. Πηγή : http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Την τρίτην μετά του την Πάσχα Κυριακήν η ημετέρα Εκκλησία ποιείται ανάμνησιν των μυροφόρων γυναικών, αίτινες πρώται αξιωθείσαι να ίδωσι τον εκ νεκρών αναστάντα Κύριον, ανήγγειλαν την Ανάστασιν Αυτού εις τους μαθητάς και Αποστόλους. Κατά θείαν πάντως οικονομίαν εγένετο τούτο, ίνα η γυνή, ήτις πρώτη υπέπεσεν εις το αμάρτημα το προπατορικόν, αύτη πρώτη κατίδη και κηρύξη την από τούτου απελευθέρωσιν δια του σταυρικού του Κυρίου θανάτου και της Αναστάσεως Αυτού. Ως μαθήτριαι του Κυρίου, πισταί, διαπύρως αγαπήσασαι Αυτόν, ηγόρασαν πολύτιμα μύρα και παρεγένοντο εις τον τάφον Αυτού όρθρου βαθέος, είτε διότι εφοβούντο τους Ιουδαίους, είτε διότι, κατά το επικρατούν έθος, όσον το δυνατόν ορθριώτερον ήθελον να κλαύσωσι τον ηγαπημένον αυτών διδάσκαλον και μύροις ν΄ αλείψωσι το πανάχραντον Αυτού σώμα. Οποία όμως ήτο η έκπληξις αυτών, όταν είδον τον λίθον αποκεκυλισμένον εκ του μνημείου, εντός δε αυτού καθεζομένους αγγέλους εν αισθήσεσιν αστραπτούσας, ένα προς την κεφαλήν και άλλον προς τους ποσί και λέγοντας προς αυτάς: «μη εκθαμβείσθε. Ιησούν ζητείτε τον Ναζωραίον τον εσταυρωμένον, ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν…». Και εξελθούσαι από του μνημείου μετά φόβου, αλλά και χαράς μεγάλης, έτρεχον ν΄ αναγγείλωσιν εις τους μαθητάς Αυτού την Ανάστασιν, καθώς είπεν αυταίς ο Άγγελος. Αλλ΄ εν ω επορεύοντο προς τούτο, εμφανίζεται εις αυτάς ο Ιησούς, όστις αφ΄ ου είπεν αυταίς το : χαίρε, συνέστησεν εις αυτάς να συνέλθωσιν εκ του φόβου, να υπάγωσι δε ταχέως προς τους αδελφούς Αυτού και να είπωσιν εις αυτούς να τον αναμένωσιν εις την Γαλιλαίαν όπου και θα τον έβλεπον. Και οι τέσσαρες Ευαγγελισταί, περιγράφοντες την Ανάστασιν του Κυρίου, δεν αναφέρουσιν όλας τας μυροφόρους, αλλά τας κυριωτέρας και γνωστοτέρας εξ αυτών, όπως Μαρίαν την Μαγδαληνήν, την Μαρίαν του Ιακώβου, την Σαλώμην και την Ιωάνναν. Άλλως είναι γνωστόν, ότι πλην τούτων ήσαν αι αδελφαί του Λαζάρου Μαρία και Μάρθα, Μαρία η του Κλωπά ή Κλεώπα, η Σωσάννα και ως λέγειν ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «έτεραι πολλαί αίτινες διηκόνουν αυτώ από των υπαρχόντων αυταίς» (Η, 1-3). Επειδή αι μυροφόροι γυναίκες πρώται εκήρυξαν την Ανάστασιν του Κυρίου, η δε μαρτυρία αυτών είναι η πρώτη, ήτις διαπίστωσε ταύτην, τούτου ένεκεν η Εκκλησία ώρισεν, ίνα μετά του Θωμά εορτήν εν τη αμέσως επομένη Κυριακή, εορτάζονται αι άγιαι αύται γυναίκες, αίτινες μαθήτριαι γενόμεναι του Σωτήρος, διεκρίθησαν δια την εν αυτώ πολιτείαν των. Αλλά κατά την αυτήν Κυριακήν η Εκκλησία ώρισεν ίνα ποιώμεθα μνείαν Ιωσήφ του από Αριμαθαίας, όστις ήτο εκ των κρυφίων μαθητών του Κυρίου, ο και ενταφιάσας Αυτόν, όπως και του ετέρου νυκτερινού Αυτού μαθητού Νικοδήμου, του εκ των αρχόντων προσελθόντος, διότι αμφότεροι εγένοντο μάρτυρες αψευδείς της ταφής Αυτού. Εκ των αγίων μυροφόρων γυναικών και η Τρίτη από του Πάσχα Κυριακή ωνομάσθη Κυριακή των Μυροφόρων, εκείνων τουτέστι των γυναικών, προς τας οποίας ο Κύριος «το χαίρε»--κατά τον ψαλμωδόν—φθεγξάμενος τον θρήνον της προμήτορος Εύας κατέπαυσε τη αναστάσει Αυτού.                                                                                                                        Όπως τοίνυν αι μαθήτριαι του Κυρίου έφερον Αυτώ μύρα, ούτω και ημείς ύμνον προς αυτάς αντί μύρον ας προσφέρωμεν πάντοτε, εις δόξαν του Αναστάντος Χριστού του Θεού και Σωτήρος ημών.

Ψς.

Ἡ Σαουδικὴ Ἀραβία χρηματοδοτεῖ εἰς τὴν Θράκην τὴν μανδήλαν.

Συμφώνως πρὸς δημοσιεύματα τῆς ἐγκύρου ἐφημερίδος «Χρόνος τῆς Θράκης» φιλοϊσλαμικαὶ ὀργανώσεις χρηματοδοτοῦν εἰς τὴν Θράκην τὴν «μαντίλα». Γράφει ἡ ἐφημερίς:

«Σὲ καιρὸ κρίσης τὰ 500 εὐρὼ γιὰ ὅσους τηροῦν αὐστηρὰ τὰ ἰσλαμικὰ καθήκοντα καὶ βάζουν στὰ ἀνήλικα παιδιὰ τὴν μαντήλα, εἶναι ἕνα σημαντικὸ ποσό, ποὺ λειτουργεῖ

ὡς κίνητρο… Ἡ αὔξηση τῆς μαντήλας στὰ νέα κορίτσια στὴν ἑλληνικὴ Θράκη δὲν εἶναι τυχαία, ἀλλὰ ἐντάσσεται σὲ ἕνα μεγάλο ποσοστὸ καὶ στὴν προσ έγγιση, ποὺ μὲ εὔστοχο

τρόπο ἐπιχειροῦν τελευταῖα πολ λὲς ἰσλαμικὲς ὀργανώσεις ἀπὸ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία κυρίως, ποὺ καταβάλλοντας τὸ ποσὸ τῶν 500 εὐρὼ μηνιαίως ἢ καὶ ἄλλα βοηθήματα

στὶς οἰκογένειες ἐξαναγκάζουν τὴν στροφὴ στὰ ἰσλαμικὰ στερεότυπα τῆς νέας γενιᾶς».

Ὑπογραμμίζεται ὅτι ἡ Χώρα αὐτὴ δὲν ἐπιτρέπει εἰς τὰ ἐδάφη της τὴν ἀνέγερσιν Ὀρθοδόξων Ἱερῶν Ναῶν, ἐνῶ συλλαμβάνει, φυλακίζει καὶ τιμωρεῖ μὲ ξυλοδαρμὸν τὸν χριστιανόν, ὁ ὁποῖος θὰ φέρη εἰς τὸν λαιμόν του τὸ σύμβολον τῆς πίστεώς μας, τὸν Σταυρὸν ἢ ἄλλα θρησκευτικὰ χριστιανικὰ σύμβολα.

Πηγή : Ορθόδοξος Τύπος.

«ΤΟ ΔΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ, ΟΥΚ ΑΝΔΡΟΣ ΣΟΦΟΥ», ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ!

Φαίνεται  πὼς τὸ ἔχει συνήθεια ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, Βαρθολομαῖος, νὰ σκανδαλίζει τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἐν μέσῳ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὅπως πρὶν ἀπὸ δύο ἔτη, ὅταν ἀνήμερα τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀντὶ νὰ καταδικάσει τοὺς αἱρετικοὺς, μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνεῖ καὶ συμπροσεύχεται ἀδιακρίτως, προτίμησε νὰ καταδικάσει τοὺς Ὀρθοδόξους, ποὺ συνέταξαν καὶ ὑπέγραψαν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ

Οἰκουμενισμοῦ»· ἔτσι καὶ ἐφέτος, μὲ μία προκλητικότατη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, Ἱερώνυμο, ἀπαιτεῖ τὴν σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, εἰς τρόπον ὥστε νὰ καταδικαστοῦν «συνοδικῶς» οἱ ἐνέργειες τῶν ἀντι-οικουμενιστῶν, καὶ ἰδιαίτερα τοῦ ἀγωνιστοῦ Ἐπισκόπου Πειραιῶς, Σεραφείμ, ἐξαιτίας τῆς ἐπιτυχημένης ἐπιστημονικῆς ἡμερίδας, ποὺ διοργανώθηκε τὸν περασμένο Φλεβάρη καὶ ἡ ὁποία

ξεσκέπασε τὴν «μεταπατερικὴ αἵρεση» καὶ τοὺς ἐπίσημους ἐκφραστές της, ἀλλὰ καὶ  τῶν ἀναθεμάτων, ποὺ ἐξεφώνησε ὁ θαρραλέος Ἐπίσκοπος, ἀκόμη καὶ ἐναντίον συγχρόνων αἱρετικῶν. Τὶς προηγούμενες ἡμέρες βέβαια προηγήθησαν ὁρισμένοι «λαγοὶ» τοῦ Πατριαρχείου, ποὺ ξεκίνησαν νὰ καλλιεργοῦν τὸ κλίμα καὶ νὰ παραλληλίζουν τὴν ὑπόθεση τοῦ Πειραιῶς, μὲ αὐτὴν τοῦ (κανονικοῦ) Ἐπισκόπου Ράσκας καὶ Πριζρένης, Ἀρτεμίου, ὑπονοώντας σαφέστατα τὴν καθαίρεση τοῦ πρώτου, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ δευτέρου. Ξεχνοῦν ὅμως κάτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ «ἀρχοντο-υπηρέτες» τοῦ Φαναρίου, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης: πὼς ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλὰς δὲν εἶναι Σερβία τῶν ἀμερικανοπροσκυνημένων Ἐπισκόπων καὶ τοῦ ἀδιάφορου λαοῦ. Ἂς μὴ τεντώνουν τὸ σχοινὶ οἱ Φαναριῶτες Οἰκουμενιστές, διότι ὁ εὐ σεβὴς λαὸς τοῦ Θεοῦ καιροφυλακτεῖ καὶ σὲ τούτους τοὺς δυσθύμους καιροὺς τῆς γενικῆς κρίσεως ἀρχίζει νὰ διακρίνει τοὺς

πραγματικοὺς Ὀρθοδόξους ποιμένες, ἀπὸ τοὺς λυκοποιμένες, ποὺ διακονοῦν δουλικὰ τὴ  Νέα Τάξη καὶ τὰ ὄργανά της. Καὶ  ὁ νοῶν νοείτω...

Πηγή : Ορθόδοξος Τύπος

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Η εποχή μας εἶναι δύσκολη. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀκριβέστερα ποτὲ δὲν πλησίασαν τὸν Θεό. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν καὶ δραστηριοποιήθηκαν εὑρισκόμενοι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, παρόλο ποὺ δηλώνουν χριστιανοί. Εἶναι φοβερὸ αὐτό, ποὺ συμβαίνει. Ἑκατομμύρια χριστιανοὶ ζοῦν χωρὶς τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ διάβολος τοὺς σέρνει πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, τοὺς ἔχει πιστὰ ὄργανά του καὶ πολλοὶ διάκεινται ἐχθρικῶς πρὸς τὴν Ἐκκλησία.

Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι μόνο κατ᾽ ὄνομα εἶναι χριστιανοί. Ἡ ζωή τους τὸ ἐπιβεβαιώνει. Χρειάζεται πολὺς ἱδρώτας, γιὰ νὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα. Πρέπει νὰ βρεθοῦν ζηλωτὲς κληρικοὶ καὶ ἱεραπόστολοι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐργαστοῦν, γιὰ νὰ στραφοῦν οἱ ἄνθρωποι πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι αὐτὴ ἡ δουλειὰ εἶναι εὔκολη καὶ μπορεῖ νὰ φέρει καρποὺς ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη. Ὡστόσο, δὲν ταιριάζει στοὺς ἀληθινοὺς χριστιανοὺς ἡ ἀπαισιοδοξία οὔτε καὶ πρέπει ὅλα νὰ τὰ ὑπολογίζουν μὲ ἀνθρώπινα μέτρα. Δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ  δική τους ἁρμοδιότητα. Καὶ πρέπει ὅλοι νὰ ξέρουν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἐπιτρέψει νὰ χαθοῦν οἱ χριστιανοί. Ἀντίθετα, θὰ ἔλθουν καὶ καλύτερες μέρες. Θὰ διαπιστώσουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ὁδηγοῦνται στὴ δυστυχία καὶ θὰ ἀναζητήσουν κάτι ἄλλο. Οἱ μέχρι τώρα ἐπιλογές τους ἦταν ἐσφαλμένες.  Θὰ ἀρνηθοῦν τὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο ζωῆς καὶ θὰ μποῦν μὲ χαρούμενο, σταθερὸ καὶ θριαμβευτικὸ βηματισμὸ στὴν Ἐκκλησία. Θερμὴ καὶ ἐκ βαθέων εἶναι ἡ εὐχή μας ἡ εὐλογημένη αὐτὴ ὥρα νὰ μὴ ἀργήσει πολύ, γιατὶ οἱ ἀδελφοὶ βρίσκονται στὸ χεῖλος τῆς σκοτεινῆς ἀβύσσου.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀνησυχοῦσε πολὺ γιὰ τὴν πορεία τῶν ἀνθρώπων. Ἔβλεπε ὅτι ὁ διάβολος κάνει θραύση. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ὁ διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νὰ πιάσει ὅλον τὸν κόσμον. Τοὺς πλουσίους νὰ τοὺς πιάσει μὲ τὴ μασωνία, τοὺς φτωχοὺς μὲ τὸν κομμουνισμὸ καὶ αὐτοὺς ποὺ θρησκεύουν μὲ τὸν οἰκουμενισμό». Βλέπουμε ὅτι ὁ διάβολος στρέφεται πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χρησιμοποιώντας ὅμως διαφορετικοὺς τρόπους, ἡ δολιότητα τῶν ὁποίων δὲν εἶναι πάντα ἐμφανής. Συνήθως μᾶς παραπλανᾶ μὲ τὴ «φιλανθρωπία» τῆς μασωνίας, μὲ τὸ «ἐνδιαφέρον» γιὰ τοὺς ἐργαζομένους τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ μὲ τὸ «σπουδαῖο ὅραμα τῆς ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι ἡ μασωνία, ὁ κουμμουνισμὸς καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι ἀντίχριστα συστήματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ὄργανα τοῦ διαβόλου. Ἡ μασωνία ἀπευθύνεται στοὺς πλούσιους καὶ τοὺς ὑπόσχεται αὔξηση τῶν κεφαλαίων καὶ ποικίλες διευκολύνσεις, προκειμένου νὰ καταλάβουν σπουδαῖες καὶ ἀποδοτικὲς θέσεις στὸ κράτος. Ὁ κομμουνισμὸς ἐμφανίζεται ὅτι κάνει ἀγῶνες γιὰ τοὺς ἐργαζόμενους καὶ τὴν ἐξάλειψη τῆς φτώχειας καὶ τῆς  ἐκμετάλλευσης, ἐνῶ ὅπου ἔχει ἐπικρατήσει, ἡ φτώχεια γενικεύτηκε καὶ ἡ δυστυχία τῶν λαῶν πολλαπλασιάστηκε. Συγχρόνως ἀρνεῖται τὴν πίστη στὸ Θεὸ καὶ τὶς ἠθικὲς ἀξίες. Στὴ θέση τους ἔχει τοὺς κορυφαίους τοῦ μαρξισμοῦ καὶ τὶς σοσιαλιστικὲς ἀξίες. Ὁ οἰκουμενισμὸς τέλος ἔχει αἰχμαλωτίσει ἀρκετοὺς μεγαλόσχημους κληρικοὺς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ μιλᾶμε γιὰ τὴν Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ γιὰ πολλὲς ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες πρέπει νὰ ἑνωθοῦν, βάζοντας σὲ δεύτερη μοίρα τὶς δογματικὲς διαφορές. Ἔτσι βλέπουμε νὰ συμπροσεύχονται ὀρθόδοξοι μὲ αἱρετικοὺς καὶ νὰ διαλέγονται, γιὰ νὰ ἀρθοῦν τὰ ἐμπόδια, ποὺ διαιροῦν τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἀφελῶς ὑποστηρίζουν καὶ ὀνειρεύονται. Ἀπὸ τὰ τρία «πλοκάμια» τὸ πιὸ σοβαρὸ καὶ ἐπικίνδυνο εἶναι τὸ τρίτο, ὁ οἰκουμενισμός. Στὶς μέρες μας βρίσκεται σὲ μεγάλη δραστηριότητα. Γίνονται φοβερὰ πράγματα καὶ οἱ Μητροπολίτες δὲν ἀνησυχοῦν. Ἀνέχονται νὰ ὑποβαθμίζεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη καὶ  δὲν διαμαρτύρονται, γιατὶ δὲν θέλουν νὰ δυσαρεστήσουν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο πρωτοστατεῖ στὸν οἰκουμενισμό. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες μοναχούς, πλὴν βεβαίως ἐλαχίστων φωτεινῶν ἐξαιρέσεων. Εἶναι καιρὸς νὰ κοποῦν ἢ, ἂν δὲν εἶναι εὔκολο κάτι τέτοιο, νὰ ἀποδυναμωθοῦν τὰ τρία αὐτὰ πλοκάμια τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ στραφοῦν στὴν Ἐκκλησία, ἐπιλέγοντας ἕνα ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο  ζωῆς, μὲ ὁδηγὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μόνον αὐτές.

Πηγή : Ορθόδοξος Τύπος.