Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Τό δεύτερο θαῦμα εἶναι ὅτι στήν πέτρα εἰς τήν ὁποία ἀπεκεφάλισαν τούς ὁσιομάρτυρες πατέρες τῶν Καρυῶν καί εὑρίσκετο ἀπέναντι ἀπό τό Πρωτᾶτο, τιμωμένη δεόντως ἀπό τούς πατέρες, ὁσάκις ἐχιόνιζε κατά τήν διάρκεια τοῦ χειμῶνος, εἰς αὐτήν δέν ἐστέκετο οὔτε μία νιφάδα χιονιοῦ. Αὐτήν τήν πέτρα προσφάτως τήν μετέφερον εἰς το ἀριστερό κλίτος τοῦ ναοῦ τοῦ Πρωτάτου, μετά ἀναμμένης κανδήλας ὑπεράνω αὐτῆς, ἴσως μέ τόν λογισμό νά φυλαχθῆ ὡς κειμήλιο εἰς τόν κεντρικό ναό τῶν Καρυῶν.

Τά ἄλλα θαύματα εἶναι τιμωρητικά καί ἀναφέρονται εἰς αὐτούς πού ἐπρόδωσαν καί συλλειτούργησαν μέ τους λατινόφρονες. Ἀναφέρεται κατ’ ἀρχάς διά τούς

συλλειτουργήσαντας μοναχούς τῆς Μ. Λαύρας τά ἑξῆς: «Οὗτοι οἱ λατινόφρονες ἐλθόντες καί εἰς τήν Λαύραν ἐγένοντο διά τόν φόβον τῆς καταδίκης τοῦ θανάτου δεκτοί ὑπό τινων Μοναχῶν αὐτῆς, εἰς τούς ὁποίους καί ἔδωσαν πολλά ἱερά σκεύη, δηλαδή Ἅγια Ποτήρια, Εὐαγγέλια, θυμιατήρια και λοιπά, ἅτινα ἐξ ἄλλων ἱερῶν Μονῶν ὡς λῃσταί ἐσύλησαν ἐκεῖνοι δέ οἵτινες συνεκοινώνησαν μετά τῶν ἀνωτέρω λατινοφρόνων μετά θάνατον ἔμειναν τυμπανιαῖοι καί τά ἄθλια αὐτῶν σώματα, μαῦρα ὄντα καί ἀποπνέοντα ὀσμήν δυσώδη, δέν ἐτάφησαν ἐν τῷ κοινῷ κοιμητηρίῳ, ἀλλ’ ἐκτός αὐτοῦ εἰς ἕν ὑπόγειον σπήλαιο τό ὁποῖον περιέφραξαν, ὡς ἀλλότρια καί ξένα τῆς Ἁγίας Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας και τῶν ὀρθῶν δογμάτων αὐτῆς» (ὅπ. ἀν., 4 Ἰανουαρίου, σελ. 95).

Τά σημαντικώτερα ὅμως εἶναι δύο θαύματα τά ὁποῖα ἀναφέρονται ἀπό τούς ἱστορικούς διά τούς συλλειτουργήσαντας μέ τούς λατινόφρονες μοναχούς τῆς μονῆς Ξηροποτάμου. Τό ἕνα εἶναι ὁ σεισμός πού ἔγινε καί κατέστρεψε την μονή, τόν ὁποῖο περιγράφει ὁ Μ. Γεδεών: «...καί τόν βουνόν ὑπερβάς, (ὁ αὐτοκράτωρ) ἐν τῇ τοῦ Ξηροποτάμου λεγομένῃ

Μονῇ ἀφίκετο · οἱ δέ ἐν αὐτῇ οἰκοῦντες, συσχεθέντες φόβῳ, καί ἀντί τῶν αἰωνίων τά πρόσκαιρα προτιμήσαντες, ὡς ὁ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα ἔκπτωτος, ἐπί κακῷ τῷ τῆς Λαύρας ζηλώσαντες ὑποδείγματι, ὁμοίως αὐτόν, ὑπεδέξαντο μετά φώτων καί κρότων καί μεγάλης τιμῆς, εἶτα ἐν τῷ ναῷ εἰσελθόντες ὁμοῦ τήν λειτουργίαν τῶν ἀζυμιτῶν ἐτέλεσαν, τούς αἱρετίζοντας μνημονεύσαντες · ὁ δέ ἐπιβλέπων ἐπί την γῆν Κύριος καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν, θᾶττον συσσείσας μετ’ ἤχου τήν γῆν, τόν μέν ναόν κατέβαλε, τούς δ’ ἐν αὐτῷ ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης κατέχωσε, καί τά τῆς Μονῆς τείχη ἀνέτρεψεν, ἕνα μόνον καταλιπών ἐκ τῶν τοίχων κεκλιμμένον καί αὐτόν, εἰς σημεῖον ταῖς μετέπειτα γεννεαῖς · ὁ δέ βασιλεύς καί οἱ σύν αὐτῷ ἰδόντες, καί αἰσχυνθέντες, τά πρόσωπα ἐντροπῇ καλύψαντες ταῖς ναυσίν ἐπιβάντες, τά ἴδια κατέλαβον εἰς τ’ ἀνάθεμα. Ταῦτα δέ πάντα συνέβησαν κατά τό χιλιοστόν διακοσιοστόν ὀγδοηκοστόν σωτήριον ἔτος» (Γεδεών, Ὁ Ἄθως, σελ. 143). Ἐδῶ ἀναφέρεται καθαρά ἡ ἐν τῇ Λειτουργίᾳ μνημόνευσις τῶν αἱρετικῶν καί ἡ ἐκ τῆς Λειτουργίας αὐτῆς ἐπελθοῦσα ταχέως ὀργή τοῦ Θεοῦ.

Τό δεύτερο εἶναι ὅτι πρός τιμωρίαν τῶν πατέρων τῆς μονῆς Ξηροποτάμου, μετά τήν λειτουργία αὐτή καί την μνημόνευσι τῶν αἱρετικῶν δέν ἐφύτρωσε πλέον τό μανιτάρι κάτω ἀπό τήν ἁγ. Τράπεζα κατά τήν ἑορτή τῶν ἁγ. Τεσσαράκοντα μαρτύρων, εἰς τούς ὁποίους τιμᾶται το Καθολικόν καί τό ὁποῖον ἔκοπτον οἱ Πατέρες καί ἔβαζαν δι’ εὐλογία εἰς τό φαγητό πού παρέθετον.