Η τελευταία πορεία του Κυρίου με τους μαθητές του στα Ιεροσόλυμα ήταν πορεία, μάλλον ανάβαση, στο μαρτύριο· στο σταυρικό πάθος με τέρμα την Ανάσταση! Ο λόγος Του προς τους μαθητές Του σαφής και ξεκάθαρος· «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι… και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω… και αποκτενούσιν αυτόν, και τη Τρίτη ημέρα αναστήσεται»! Η ψυχολογία των μαθητών, κατά την πορεία αυτή, ήταν φορτισμένη με συναισθήματα θάμβους, μπροστά στην αποφασιστική και ακτινοβολούσα ακάθεκτη διάθεση θυσίας, μορφή του Διδασκάλου, αλλά και φόβου, για τα μελλούμενα να συμβούν εκεί. Σε μια τέτοια κατάσταση αγωνίας και προβληματισμού των μαθητών, συνέβη το αναπάντεχο και γι΄ αυτό απίστευτο. Δυό μαθητές του Χριστού, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, αξιώνουν πρωτεία καθέδρας και δόξης, πλησίον, του, όπως ενόμιζαν, θριαμβευτού στα Ιεροσόλυμα Κυρίου.
Ἡ ἐκκλησία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας -- π. Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.
Ἡ θεωρία περί αὐτομάτου καί ἀμέσου ἀπωλείας τῆς Χάριτος στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς ἐπάρατης εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πού ὑποστηρίζουν ὁρισμένοι Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας στερεῖται οἱασδήποτε θεολογικῆς καί δογματικῆς βάσεως.
Ὡς γνωστόν οἱ δύο Μητροπολίτες Δημητριάδος Γερμανός καί
Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐπί 11 χρόνια, ἢτοι ἀπό τό 1924 μέχρι τό 1935, ἀπεδέχοντο
τήν ἡμερολογιακήν ἀλλαγή, τήν ὁποία καί συνυπέγραψαν καί τελοῦσαν σύμφωνα μέ τό
"διορθωμένο Ἰουλιανό" στίς Μητροπόλεις τους τίς γιορτές. Ἀλλά καί ὡς
πρόεδροι τῶν Ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων (Α΄βαθμίου καί Β΄βαθμίου) δίκαζαν καί ἐπέβαλλαν
ποινές κατά κληρικῶν παλαιοημερολογιτῶν γιά φατρεία καί τυρεία καί ἀπείθεια
πρός τίς ἀποφάσεις τῆς ἐκκλησίας τοῦ Νέου περί Ἡμερολογίου.
Μαζί μέ τόν Ζακύνθου Χρυσόστομον ἀνέλαβαν τόν Ἱερόν Ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων
τό 1935 καί χειροτόνησαν τέσσερις νέους Μητροπολίτες, τόν Κυκλάδων
Γερμανόν Βαρυκόπουλον,
(5.6.1935), τόν Μεγαρίδος Χριστοφόρον
Χατζῆν (6.6.1935), τόν Βρεσθένης Ματθαῖον
Καρπαθάκην (7.6.1935) καί τον Διαυλείας Πολύκαρπον Λιώσην (7.6.1935) καί συγκρότησαν 7μελῆ Ἱεράν
Σύνοδον.
Ἐάν ἡ ἀπώλεια τῆς Χάριτος ἐπήρχετο αὐτομάτως μέ την εἰσαγωγήν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, τότε οὒτε καί ὁ μετέπειτα ἐπίσκοπος Ματθαῖος, πού ἡγήθηκε τῶν Ὀρθοδόξων Ματθαιϊκῶν ἀδελφῶν μας, θά εἶχε Θείαν Χάριν, γιατί αὐτή θά εἶχε ἀπολεσθεῖ μέ τήν ἐπί 11ετίαν ὃλην κοινωνίαν μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν τῶν χειροτονησάντων αὐτόν Ἀρχιερέων, ὂντες καί οἱ ἲδιοι πρίν Νεοημερολογίτες.
-------------------------
Εἰς τό παρόν ἄρθρον ὁ π. Νικόλαος ἀληθεύει.
------------------
@ 2 Απριλίου 2022 - 5:07 π.μ.
Ὅταν κτυπᾶς κάποιον μέ τόν ὑποκόπανον τοῦ ὅπλου σου, ἀπό ... «ἀπροσεξίαν» τό κάμνεις; Ἔλεος! Καραμπινᾶτος φόνος ἀπό πρόθεσιν ἦτο! Ἠθικοί αὐτουργοί τοῦ φόνου ἦσαν οἱ τότε (ἐν δυνάμει) σχισματικοί «ἱεράρχαι» τοῦ ν.ἑ. Ἄς ἔχουμε τίς πρεσβεῖες τῆς ἱερο-μάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούτη.
Τη Α΄ (1η) Απριλίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΜΑΡΙΑΣ της Αιγυπτίας.
Μαρία η Οσία Μήτηρ ημών ήτο εκ της Αιγύπτου, ακμάσασα κατά τους χρόνους του μεγάλου Ιουστινιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄ - φξε΄ (527 – 565). Έζησε δε πρότερον αύτη ακολάστως και προκαλούσα εις όλεθρον ψυχικόν πολλούς ανθρώπους δια της αισχράς ηδονής, επί δεκαεπτά έτη, διότι παιδιόθεν εκρημνίσθη εις τας πονηράς πράξεις της σαρκός και έμεινεν εις αυτάς καθ’ όλον αυτό το διάστημα. Ύστερον επεδόθη η μακαρία εις άσκησιν και αρετήν, και τοσούτον υψώθη δια της απαθείας, ώστε περιεπάτει επί των υδάτων και των ποταμών, χωρίς να καταβυθίζηται και όταν προσηύχετο, ίστατο υπεράνω της γης, μετέωρος εις τον αέρα. Η δε αιτία της μεταβολής αυτής και μετανοίας είναι η εξής: Κατά την δεκάτην τετάρτην του Σεπτεμβρίου μηνός, όταν εις την Ιερουσαλήμ εγίνετο η Ύψωσις του Τιμίου Ξύλου του ζωοποιού Σταυρού, πολλοί Χριστιανοί συνέρρεον πανταχόθεν εις τα Ιεροσόλυμα, όπως ίδωσι το Τίμιον Ξύλον του Σταυρού. Τότε επήγεν εκεί και η Οσία αύτη, ομού με ακολάστους και ασελγείς νέους, ζητούσα δε να εισέλθη εις τον Ναόν της Αγίας Αναστάσεως όπως ίδη τον ζωοποιόν Σταυρόν, ημποδίζετο αοράτως και δεν ηδύνατο ούτε να εισέλθη, ούτε να ίδη. Κατέστησε λοιπόν την Κυρίαν Θεοτόκον εγγυήτριαν, ότι εάν αφεθή να εισέλθη, και ίδη τον Σταυρόν του Κυρίου, θα φυλάξη εις το εξής σωφροσύνην και άλλην φοράν δεν θα μολύνη το σώμα της με επιθυμίας και ηδονάς. Όθεν, επιτυχούσα του ποθουμένου, δεν εψεύσθη εις την δοθείσαν υπόσχεσίν της, αλλά διελθούσα τον Ιορδάνην ποταμόν, μετέβη εις την έρημον και εκεί έζησεν η τρισολβία τεσσαράκοντα έτη χωρίς να ίδη άνθρωπον, μόνον δε τον Θεόν είχε θεατήν της· και τοσούτον ηγωνίσθη, ώστε ανέβη μεν υπεράνω της ανθρωπίνης φύσεως, απέκτησε δε ζωήν επί γης αγγελικήν τε και υπεράνθρωπον και ούτως εν ειρήνη απήλθε προς Κύριον.
Ο κατά πλάτος Βίος και Πολιτεία της Οσίας Μητρός ημών ΜΑΡΙΑΣ της Αιγυπτίας μεταφρασθείς εις την κοινήν γλώσσαν παρά του εν Μοναχοίς ελαχίστου Δαμασκηνού του Υποδιακόνου και Στουδίτου:
Τί κρίμα, τί εἰρωνεία, τί θεομπαιξία!
Ἀπὸ τὴ μία ἀλλάζουν τὸ ἡμερολόγιο γιὰ νὰ τὸ διορθώσουν, ὅπως ὑπέγραψαν τότε τὸ 1924, ἀπὸ τὴν ἄλλη χάριν οἰκονομίας ἔχουν σήμερα Ναοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο καὶ μνημονεύουν τὸ νεοημερολογίτη Ἐπίσκοπο. Τότε γιὰ ποιὸ λόγο ἔγινε ἡ ἀλλαγὴ καὶ διχάσθηκε ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας; Καὶ μάλιστα, οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ Ἀρχιεπίσκοποι ἔδιναν τότε ἐντολὲς στὰ ὄργανα τῆς τάξεως μὲ τὴ συναίνεση τῶν ἑκάστοτε ὑπουργῶν, γιὰ νὰ διώκουν ὅλους ὅσοι ἀκολουθοῦσαν τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο. Ἄλλους τοὺς φυλάκιζαν, κληρικοὺς μὲ κανονικὴ χειροτονία τοὺς ἀποσχημάτιζαν, τὰ γραφεῖα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν εἶχαν γίνει τὰ κουρεῖα τῶν παλαιοημερολογιτῶν Ἱερέων. Ἐπισκόπους σὲ προκεχωρημένη ἡλικία τοὺς ἐξόριζαν, ὅπως τὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη. Φτάνοντας στὸ σημεῖο ἀκόμη καὶ νὰ σκοτώσουν νεαρὴ μητέρα δύο παιδιῶν, μόλις 27 ἐτῶν, στὴ Μάνδρα Ἀττικῆς, τὴν Αἰκατερίνη Ρούτη. Ὅσοι δούλευαν στὸ δημόσιο, ἀπολύονταν, ἂν ἀκολουθοῦσαν τὸ παλαιό· ὅσοι πήγαιναν στὸ σχολεῖο ἢ σὲ ἀκαδημίες, ἀποβάλλονταν, ἐὰν δὲν γύριζαν μὲ τὸ νέο. Γκρέμισαν μὲ μπουλντόζες ἐκκλησίες. Διέλυσαν μὲ ἀντλίες τῆς πυροσβεστικῆς τοὺς πιστοὺς ποὺ βρέθηκαν ἔξω ἀπὸ τὴ Μητρόπολη τῶν Ἀθηνῶν, γιὰ νὰ ἑορτάσουν τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παναγίας.
--------------------
Η πολεμική κατά της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης, ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Τότε που με μαγικό τρόπο όλοι ανακάλυψαν ότι έχουν απ΄ευθείας γραμμή αίματος με την αρχαία Ελλάδα. Τα 1100 και πλέον χρόνια Βυζαντινής παράδοσης και πολιτισμού θα έπρεπε να περάσουν στο περιθώριο της ιστορίας, μακάρι και της λήθης αν το μπορούσαν. Έτσι αποφασίστηκε ότι 400 περίπου μοναστήρια ήταν περιττά, έπρεπε να βάλουν λουκέτο. Αυτά τα μοναστήρια ήταν οι φάροι που κρατούσαν γαι περισσότερο από 500 χρόνια αναμμένη τη δάδα της ορθόδοξης πίστης, παράδοσης και ελληνικότητας. Αν αυτά δεν υπήρχαν δε θα έμενε καθόλου το λήμμα, σήμερα εσένα θα σε έλεγαν Μαχμούτ, Σελίμ και Χανιφέ. Οι μονές διατήρησαν άσβεστο το ησυχαστικό κλίμα, εκείνο που κράτησε την ορθή πίστη όπως τη παρέδωσαν οι Χρυσόστομος, Γρηγόριος Νύσσης, Βασίλειος, Ι. Δαμασκηνός, Εφραίμ, Μάξιμος ομολογητής, Συμεών νέος Θεολ, Καβάσιλας, Γρηγόριος Παλαμάς κι άλλοι. Αυτό σε μια κοινωνία που εξευρωπαιζόταν και δεχόταν επιρροές από την εσπερία δεν μπορούσε να συμβαδίζει. Ποιός μιλάει για ρωμιοσύνη, ποιός για ησυχασμό και νήψη; Στο διάβα του 20ου αιώνα εισχώρησαν στο σώμα της Εκκλησίας άνθρωποι που υπηρέτησαν αυτό το σκοπό (πάντα υπήρχαν τέτοιοι), διέσπασαν το ενιαίο σώμα του Χριστού, ξήλωσαν τον ενιαίο άρραφο χιτώνα του και τα πρόβατα της νομής του διεσπάρησαν.
Τι Σαντάμ, τι Σατάν! – Τι Σατάν, τι Πούτιν! – Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα -- του Κωνσταντίνου Βαθιώτου Καθηγητού τού Ποινικού Δικαίου
Αξιοποιώντας τους δέκα νόμους της προπαγάνδας που ταξινόμησε ο Pol Quentin, ο Καλογερόπουλος-Kaloy στο δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου του «Η προπαγάνδα μέσον βιασμού των λαών»¹ πραγματεύεται τον πρώτο νόμο της προπαγάνδας, δηλ. τον νόμο της εκκινήσεως:
|
|
Κάθε προπαγανδιστής,
για να πετύχει τον στόχο του (τον εμπορικό, τον πολιτικό, τον πολεμικό, τον
υγειονομικό κ.λπ.), θα πρέπει να χρησιμοποιήσει έναν μαγνήτη, αλλιώς ένα δόλωμα, που θα
προσελκύσει την προσοχή του θηράματος (του καταναλωτή, του εκλογέως, του
υποψήφιου στρατιώτη, του αρρώστου ή του προ-αρρώστου).
Παράδειγμα: Ως μαγνήτης-δόλωμα επιλέγεται μια όμορφη γυναίκα που δαγκώνει ένα κομμάτι σοκολάτας.
Γράφει ο ιατρός κ. Σωτήριος Ζουρίδης:
Sotirios Zouridis Όταν μνημονεύει ΠΑΠΑ, όταν μνημονεύει μονοφυσίτες ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ καταδικαστεί κατ’ επανάληψη συνοδικά δεν πρέπει καν να μπαίνει ζήτημα νέας καταδίκης αλλά εφαρμογής των ήδη υπαρχουσών συνοδικών αποφάσεων . Ας εφαρμόσουμε πρώτα όσα αποφάσισαν οι Σύνοδοι του 867, του 879, του 1009, του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του 1440, του 1441, του 1443, του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του 1838, του 1848, του 1895 ... Δεν βλέπω σε τι χρειάζεται νέα σύνοδος ΟΤΑΝ δεν εφαρμόζονται οι αποφάσεις τόσων συνόδων! Ας εφαρμόσουμε όσα παραλάβαμε από τον άγιον Φώτιον, τον ιερόν Θεοφύλακτον, τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά, τον άγιο Συμεών τον Θεσσαλονίκης, τον άγιον Μάρκον Ευγενικό, τον Ευγένιον Βούλγαριν, τον Νικηφόρον Θεοτόκην, τον άγιον Νικόδημον, τον άγιον Νεκτάριον... Μνημόνευσε τον αιρετικό Πάπα ο Βαρθολομαίος; Στο ανάθεμα και αυτός ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ γιατί έτσι διατάζει η συνοδική απόφαση που διαβάζεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας “O μή λέγων τοις αιρετικοίς ανάθεμα, ανάθεμα έστω”!
------------------------
Σωστά μέν ὅσα ἐπισημαίνει ὁ κ. Ζουρίδης, ὅτι δηλαδή ὁ Βαρθολομαῖος καί οἱ ὁμόφρονές του εἶναι αὐτοκατάκριτοι, ἀλλά νομίζω ὅτι ὑπονοεῖται καί ἐδῶ ἡ ἐσφαλμένη Ματθαιϊστική ἐκκλησιολογία, ἤτοι ὅτι ὅλοι αὐτοί ἔχουν ἤδη αὐτοκαθαιρεθῆ. Αὐτό θά συνέβαινε ἄν ἐνετάσσοντο φανερά εἰς ἄλλην «ἐκκλησίαν», π.χ. εἰς τόν Παπισμόν, καί ἔπαυον νά ἐπικαλοῦνται ἐνώπιον τοῦ λαοῦ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Συνεπῶς, ναί μέν οἱ ἴδιοι εἶναι κολασμένοι, ὅπως εἶναι καί ὅσοι ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ των κοινωνοῦν μέ αὐτούς, ἀλλά ὅσοι Ὀρθόδοξοι δέχονται ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ των τά μυστήρια πού αὐτοί τελοῦν, αὐτοί λαμβάνουν εὐλογίαν καί σώζονται. Γιά ν' ἀπολέσουν τελείως τήν δυνατότητα ἐπικλήσεως τῆς Θείας Χάριτος, θά πρέπει νά γίνῃ Σύνοδος, ἡ ὁποία νά τοῦ στείλῃ ἐπιστολήν καί νά τόν καλῇ πρός ἀπολογίαν. Ἄν δέν ἐμφανισθῇ, θά πρέπῃ νά τοῦ ἀποσταλῇ καί δευτέρα ἐπιστολή, ἀκόμη καί τρίτη. Ἄν καί πάλιν δέν ἐμφανισθῇ, τότε ἡ Σύνοδον δύναται νά τόν καθαιρέσῃ ἐρήμην. Ἔτσι, ὁ λαός θά γνωρίζῃ καί θά τόν ἀποφεύγῃ. Αὐτά ὁρίζουν οἱ ἱεροί Κανόνες, ἐνῷ τά περί «αὐτοκαθαιρέσεων» εἶναι Ματθαιϊστικοί τσαρλατανισμοί.