Η Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας, καθιερώθηκε νὰ γιορτάζεται ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία μας μὲ τὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων καὶ τὴν νίκη τῆς εὐσέβειας καταπάνω στοὺς εἰκονομάχους. Οἱ εἰκονομάχοι ἤτανε οἱ νεωτεριστὲς ἐκεινοῦ τοῦ καιροῦ, ποὺ ἀρχίσανε ἀπὸ τὴν κατάργηση τῆς εἰκονογραφίας, γιὰ νὰ προχωρήσουν,σιγὰ-σιγά, ὅπως συνηθίζουν πάντα οἱ τέτοιοι, καὶ σὲ ἄλλες καταλυτικὲς μεταρρυθμίσεις, ὥς ποὺ νὰ μὴν ἀφήσουν τίποτα ἀπείραχτο στὴν᾿Ορθοδοξία.῾Η εἰκόνα στάθηκε τὸ σύμβολο τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ γιὰ τὶς εἰκόνες βρισκότανε σὲ ἀναταραχὴ τὸ Βυζάντιο, σὲ ἐμφύλιο πόλεμο, ἐπὶ 116χρόνια. Στὰ 787 μ.Χ. ἔγινε ἡ ἐν Νικαίᾳ Ζʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ποὺ ἐκήρυξε τὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων κ᾿ ἔβαλε τέλος στὴν εἰκονομαχία ποὺ εἶχε ἀρχίσει ἀπὸ τὰ 726, ἐπὶ Λέοντος τοῦ ᾿Ισαύρου.
Kάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ὁ
Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ
τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας, Ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι
ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.
To Δόγμα και η αξία του -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτίμου Καθηγητού ΑΠΘ
Η προσήλωσις εις το ορθόδοξον δόγμα, ωστική δύναμις της πνευματικής ζωής
Ανάμεσα στ΄ άλλα γνωρίσματα, που χαρακτηρίζουν την πνευματική υποβάθμιση της κοινωνίας μας είναι και τούτο: Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα πνευματικά και μάλιστα τα δογματικά θέματα, που αποτελούν το θεμέλιο και την πηγή της πνευματικής ζωής. Για του λόγου το ασφαλές παραπέμπω στην επίσκεψη του Πάπα στην Αθήνα. Επιθυμούσα, όπως και η πλειονότητα του ελλαδικού κλήρου και λαού, την αποφυγή εκείνης της επισκέψεως. Η πραγματοποίησή της ήταν ένα ήττημα για μας. Έστησε ένα προγεφύρωμα του Παπισμού στην Ορθόδοξη Ελλάδα και έχει αυξήσει την έπαρση των απανταχού παπικών και παποφίλων.
ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ
Η Κυρία Θεοτόκος ήτο και κατά τα δύο καθαρά και
αμόλυντος : και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν και κατά την πράξιν και κατά
τον λογισμόν. Όθεν ο προφήτης Ιεζεκιήλ αινιγματωδώς είπε περί της Κυρίας
Θεοτόκου : Και ιδού δόξα Θεού Ισραήλ ήρχετο κατά την οδόν την προς ανατολάς
(ήτοι εις την ψυχήν της Παρθένου), και η γη (ήτοι το σώμα της Παρθένου),
εξέλαμπεν ως φέγγος από της δόξης κυκλόθεν.
Τη Ι΄ (10η) Μαρτίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ της Πατρικίας.
Αναστασία η Οσία Μήτηρ ημών, η Πατρικία, ήκμασεν εν Κωνσταντινουπόλει κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού Α΄ του Μεγάλου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄ - φξε΄ (527 – 565). Κατήγετο δε η μακαρία εξ ευγενών και πλουσίων γονέων, παρά των οποίων και ανετράφη με πάσαν επιμέλειαν και φόβον Θεού. Όθεν και όταν ήλθεν εις ηλικίαν απελάμβανε μεγάλης εκτιμήσεως δια την προς τον Θεόν ευλάβειαν και την φιλάνθρωπον αυτής γνώμην, διο και ο βασιλεύς εκτιμών τας αρετάς της είχεν αναδείξει αυτήν πρώτην πατρικίαν του Παλατίου. Παρ’ όλας όμως τας τιμάς, τας οποίας απελάμβανεν, είχεν η μακαρία τον φόβον του Θεού εν τη καρδία της και εφύλαττε μετά πάσης επιμελείας τας εντολάς του Θεού.
Ἦτο ἕν ἐκκλησιολογικόν σφάλμα --- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων
Ἔχω γράψει καί ἄλλοτε ὅτι οἱ τοῦ π.ἑ. καλῶς μέν ἀπετειχίσθησαν, καλῶς ἔκαναν ἰδικήν των Σύνοδον (γιά νά μποροῦν νά χειροτονοῦν ἰδικούς των κληρικούς, ὥστε νά μήν σβήσῃ ὁ ἱερός ἀγών σέ 20-30 χρόνια, ὅταν πεθάνουν οἱ κληρικοί των), ἀλλά ἔσφαλαν στό νά ἱδρύσουν νέαν ἐκκλησίαν μέ ἀρχιεπίσκοπον κ.λπ. Ἦτο ἕν ἐκκλησιολογικόν σφάλμα, ὅπως εἶναι καί οἱ ἰσχυρισμοί κάποιων γιά τά «ἄκυρα μυστήρια τῶν Ν/Ητῶν», οἱ ὁποῖοι οὐσιαστικῶς ὑπάρχουν μόνον στά χαρτιά, καθότι ἐλάχιστοι ἀπό τόν λαόν τοῦ π.ἑ. δέχονται τήν αἱρετικήν αὐτήν διδασκαλίαν, ὅπως ἔχω διαπιστώσει κατά τά 18 χρόνια πού ἤμουν στήν Σύνοδον τῶν «Χρυσοστομικῶν». Παρά ταῦτα, δεδομένης τῆς ἀνάγκης νά ἔχῃ ὁ πιστός τήν Ἐκκλησίαν του, νά ἐξομολογῆται, νά κοινωνῇ, νά βαπτίζῃ καί νά παντρεύῃ τά παιδιά του κ.λπ., νομίζω ὅτι δέν ἦτο θανάσιμον ἁμάρτημα ἡ κοινωνία μετ' αὐτῶν. Τώρα, ὅμως, πού ὑπήχθησαν στόν Ν. 4301/2014, ἐνέργεια πού, κατά τήν γνώμην μου, ἀποτελεῖ δεινήν αἵρεσιν, χειροτέρα καί ἀπό αὐτόν τόν Οἰκουμενισμόν, καί, δεδομένου ὅτι τώρα ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς μέ τό π.ἑ. πού εἶναι ἀποτειχισμένοι ἀπό ὅλες τίς Συνόδους, στήν ἰδικήν μου συνείδησιν δέν μποροῦν πλέον νά οἰκονομηθοῦν ὅλες αὐτές οἱ αἱρέσεις. Τίς ἀναχειροτονίες, τίς ἐπαναλήψεις τοῦ βαπτίσματος (ἐκτός ἄν ὑπάρχουν φωτογραφίες ὅτι τό βάπτισμα πού εἶχε κάποιος στό ν.ἑ. ἦτο ἁπλῶς «ποδόλουτρον») οὐδέποτε τά δέχθηκα. Τούς περί μύρου κανόνας δέν τούς γνωρίζω.
ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ --- τοῦ Καθηγητοῦ Κωνσταντίνου Βαθιώτη
Ἐνάντια στήν ἑλληνική καί τήν παγκόσμια ὑγειονομική δικτατορία πού ὑλοποιεῖται ἀπό τίς ἐπιμέρους ἰατροφασιστικές κυβερνήσεις, ἀπαιτεῖται ἡ συντονισμένη ἀντίδραση τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν καθώς καί τῶν πολιτῶν τῶν ἄλλων χωρῶν. Ἡ ἀντίδραση αὐτή δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι ἰδίας φιλοσοφίας μέ ἐκείνη πού ἐκδηλώθηκε μέχρι σήμερα ἐνάντια σέ κάθε ὁλοκληρωτικό καθεστώς καί σέ κάθε μορφή κατοχῆς τοῦ λαοῦ ἀπό μιά πολιορκητική μειοψηφία: π.χ. ἐνάντια στή γερμανική κατοχή οἱ Ἕλληνες τοῦ ᾽40 ὀργάνωσαν τήν Ἐθνική Ἀντίσταση, χαρακτηριστικό τῆς ὁποίας ἦταν τά σαμποτάζ. Ἀντιθέτως, ὅποιος συνεργάστηκε μέ τούς ναζί ἀπαξιώθηκε ὡς δωσίλογος.
------------------------
Ἐξαιρετικόν ἄρθρον ἑνός ἐκλεκτοῦ ἀνθρώπου.